ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν πολύ καιρό ερωτεύτηκα πρώτη φορά, αλλά αυτός ο έρωτας ήταν μονόπλευρος. Για την ακρίβεια θεωρώ ότι η συμπεριφορά του άλλου ατόμου είχε πολλά στοιχεία του love bombing, Φυσικά αυτό με διέλυσε, κατηγορούσα συνεχώς τον εαυτό μου. Το άτομο αυτό έφευγε και γυρνούσε στη ζωή μου όποτε το αποφάσιζε. Εγώ τον παρακαλούσα και ένιωθα ευτυχισμένη όποτε ήταν εκεί, ενώ έκανα ακραίες σκέψεις όποτε δεν ήταν, του τύπου ότι δεν μπορώ και δεν θέλω να ζήσω χωρίς αυτόν. Η σχέση μας από ένα σημείο και μετά έγινε κάπως φιλική (βρισκόμασταν και σε απόσταση) αλλά ένιωθα ακόμα εξαρτημένη από την επικοινωνία μας. Και κάποια στιγμή τον συγχώρησα για όλα αυτά, γιατί τα πράγματα μεταξύ μας ήταν πλέον χαλαρά και όμορφα, και έτσι έκανα το λάθος να πιστεύω ότι θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτό. Στο σήμερα, έχω σχέση με έναν πολύ όμορφο άνθρωπο μέσα και έξω. Με τον άλλον ξέκοψα γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν γίνεται, αν θέλω κάτι αληθινό και μία φυσιολογική σχέση δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Σκέφτηκα μια μέρα να ζούμε μαζί και εγώ τι; Θα ξαπλώνω και θα γυρνάω και θα στέλνω καληνύχτα στον άλλο (μιλούσαμε μέχρι τότε πάρα πολύ, κάθε μέρα); Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν νιώθω το ίδιο έντονα με αυτή μου τη σχέση, δεν ξέρω αν αυτό θα έπρεπε να είναι πρόβλημα, αλλά όποτε δεν τα πάμε τόσο καλά αναρωτιέμαι αν αυτός είναι ο άνθρωπός μου. Επίσης, νομίζω ότι ίσως μετά από την προηγούμενη εμπειρία μου να πάγωσα κάπως μέσα μου. Σαν να έπεσα πολύ χαμηλά με εκείνον (τον παρακαλούσα ξανά και ξανά να μην χωρίσουμε και ότι θα αλλάξω, φρίττω και μόνο στη σκέψη του πόσο αξιοθνήνητη ήμουν) και να έγινα κάπως αδιάφορη, δηλαδή ενώ νιώθω ότι αγαπώ το αγόρι μου σκέφτομαι ότι και να μου πει για κάποιο λόγο χωρίζουμε θα είμαι σε φάση ναι οκ, στο καλό. Στο αγόρι μου λέω ότι είναι όλα καλά αλλά το βλέπει πώς κάτι με προβληματίζει. Τι φταίει και τι να κάνω; Αξίζει να επιμένω σε αυτή τη σχέση;

Πως να βρεις μια σχεση οταν και η παρεα αποτελείτε απο μπακουρια καθε μερα δουλεια πολυ λιγος ελευθερος και προσωπικος χρονος και οι εφαρμογες γνωριμιων απλα χαλια και να θελουν λεφτα για να κανεις τιποτα. Δυσκολα τα πραγματα για ατομα σαν εμενα που δ εν το εχουν με το καμακι και την πρωτη επαφη καπου εξω και να περιμενεις μεσα απο το ιντερνετ να κατσει τιποτα. Σε λιγο η μονη λυση ειναι το προξενιο απο καμια θεια ή αγγελια στα κοινωνικα της τοπικης εφημεριδας (πλακα κανω). Ακουω να λενε γνωριστηκαμε μεσω κοινης παρεας σχεδον παντα. Αν η παρεα ειναι μπακουρια και αυτοι πως θα γινει ? μηπως το προξενιο ειναι η λυση? και αυτο κοινη παρεα ειναι μπορεις να πεις

Πριν λίγες μέρες το γατάκι μου έπαθε ξαφνικά ανακοπή. Ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχω ζήσει τον τελευταίο καιρό. Όσοι είστε γατο/σκυλο γονείς φαντάζομαι με καταλαβαίνετε... Νιώθω τόσο άδεια και ταυτόχρονα νιώθω τύψεις μήπως έκανα κάτι λάθος και δεν μπόρεσα να τον σώσω. Ένα τόσο αθώο πλασματάκι έφυγε από τα χέρια μου. Έχασα την πιο αγνή αγάπη που μου έδινε αυτό το πλάσμα. Και τώρα τι κάνω; Πως προχωράω; Κάθε βράδυ παίζαμε με τις ώρες μαζί μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Κλαίω κάθε βράδυ μην μπορώντας να αποδεχτώ την κατάσταση. Εκτός από τον πόνο μου, έχω να αντιμετωπίσω και τα σχόλια τύπου ''έλα μωρε αν γατι ειναι, δεν ειναι ανθρωπος''....

Λοιπόν, δυο χρόνια μικρότερος μου. Γνωριζόμαστε χρόνια αλλά δεν κάναμε παρέα παλιά . Φέτος το καλοκαίρι βγαίναμε κάθε μέρα. Την τελευταία μέρα που ήταν να φύγω από χωριό για να γυρίσω στη πόλη , μου έστειλε πάρα πολλά μηνύματα ότι δεν πρέπει να φύγεις, καν το για μένα, δεν πρέπει τώρα , μείνε λίγο ακόμα . Σαν να ήθελε κάτι να μου πει. Όσο καλό παιδί και να είναι κάποιες φορές , με πειράζει σε βαθμό κακουργήματος και με νευριάζει λιγουλάκι. Την τελευταία μέρα από όσο είχα καταλάβει ήταν να πάμε μαζί κάπου χωρίς τους άλλους. Θα ήμασταν μόνοι . Ο ένας διάβαζε και η άλλη θα έβγαινε πιο αργά. Ο αδερφός μου πίστευε ότι κάτι τρέχει με αυτό το παιδί και με ρωτούσε . Εκείνος, όταν το έμαθε αυτό γελούσε και δεν είπε τίποτα λέει εντάξει τέλεια . Και εκεί που ήταν να πάμε βόλτα μόνοι μας, ήρθε και ο αδερφός μου που ειναι κάπως προστατευτικός. Το ξέρει αυτό εκείνος και νιώθω ότι σαν να ξενερωσε εκείνη την ώρα . Παρόλα αυτά, άρχισε να ακουμπάει το πόδι μου με το κλειδί του και να με τσιγκλαει ενώ ξάπλωσε και έβαλε και το κεφάλι του στο πόδι μου. Η αλήθεια είναι πως είναι κοινωνικός γιατί και με την άλλη κοπέλα από τη παρέα είναι μια χαρά δηλαδή. Όταν όμως μου είπε εκείνη ότι εμένα δεν μου έστειλε τόσα μηνύματα για να με πείσει , τόσα πολλά όπως σε εσένα , σκάλωσα. Έμαθα οτι έλεγε πως είμαι ήρεμη και γλυκιά. Και γενικά όταν τυχαίνει κάποιος να με στεναχωρήσει , νευριάζει και λέει εγώ σου είπα να μην ασχοληθείς με αυτόν τον βλάκα για παράδειγμα. Πρόσφατα μου λέει αμαν πια όλοι σε βρίσκουν ομορφη όλοι σε θέλουν. Κοιταζόμαστε , μου γελάει . Η παρέα μου θεωρεί ότι ενδιαφέρεται και φλερτάρει , εγώ πάλι πιστεύω ότι με βλέπει φιλικά και ότι απλά είναι έτσι σαν χαρακτήρας . Θα χαρώ να ακούσω γνώμες :)

Προσεχώς πρωτοετής φοιτήτρια από επαρχία. Ανησυχώ πάρα πολύ με το θέμα αυτό, νιώθω ότι θα καταλήξω μόνη μου. Πρέπει να ξεκινήσω από το 0 κοινωνικά και μου είναι πάρα πολύ δύσκολο καθώς γενικά δεν είμαι και ιδιαίτερα εξωστρεφής. Προσπάθησα να πάω και σε μιταπ της σχολής αλλά ένιωθα ότι με κοιτούσαν υποτιμητικα και με μισό μάτι. Τι να κάνω;

Τι μήνυμα στέλνεις σε έναν συνάδελφο που έχει απολυθεί και θέλεις να δεις τι κάνει;

Να τα σπάσω όλα; Να τα σπάσω. Δεν πάμε καλά ρε παιδιά. Κουραστηκα να ψάχνω για δουλειά. Πουθενά ελπιδα. Μετρημένα 97 βιογραφικά έχουν σταλεί. Έξι με επτα συνεντεύξεις. Μια θετική απάντηση. Και με τι προυποθεσεις ; Μόνο βραδινά και πάντα έχει μέσα ΠΣΚ και καθημερινές ένα ρεπό. Και αυτά για το βασικό ωρομίσθιο. Ούτε καν οι προσαυξησεις. Δεν θα πάω. Απογοητευση. Απογοητευση να μην θελουν να σου μάθουν μια δουλειά , απογοήτευση που περιμενουν πως ότι λεφτά και ωράρια να σου προτείνουν εσύ πρέπει να τους φιλήσεις τα χέρια. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Περιμένω να τελειώσω ένα χρόνο τη σχολή μου και να βρω στο αντικειμενό μου αλλά εχω ανάγκη τα χρήματα. Απελπισία σκέτη.

Είμαι κοπέλα 27 και είμαι υποτίθεται με έναν τύπο 33 τον τελευταίο 1.5 χρόνο. Με τον συγκεκριμένο υπήρχε προϊστορία, μιλούσαμε και ήμασταν φίλοι αρκετά χρόνια πριν. Γενικά όμως μόνο ο πρώτος μήνας ήταν όμορφος, μετά το απόλυτο ξενέρωμα. Πριν μια εβδομάδα είχα Γενέθλια, ούτε μπήκε στον κόπο να κάνει κάτι, υποσχέθηκε δώρο και δεν έφερε τίποτα, ούτε καν τυπική ευχή (να σημειώσω ότι πέρσι την ίδια Μέρα είχαμε πάει ταξίδι και πάλι τα ίδια έκανε, με τη δικαιολογία ότι ήταν σε ξένη χώρα και δεν ήξερε να οργανώσει έκπληξη). Είχαμε κανονίσει διακοπές, δεν διεκδίκησε τις ημέρες που είπαμε στη δουλειά του και απαιτεί να πάμε τις μέρες που βολεύουν το αφεντικό του για να του δώσει ρεπό. Συν τοις άλλοις θέλει να κουβαλάμε και τον πατέρα του να τον φιλοξενησουμε επ αόριστον χωρίς να ρωτήσει καν (αλλά με τους δικούς μου έχει θέμα που πηγαίνω και τους βλέπω καθημερινά). Παίρνει τηλέφωνα και μπορεί για ώρα να μη λέει τίποτα. Γενικά μόνο κλαιγεται ότι όλη μέρα δουλεύει και όλη μέρα δεν φτάνουν τα λεφτά.

η παρέα του. Περνούσε ο χρόνος χωρίς να το καταλάβω μαζί του. Ήμουν ευτυχισμένη μεσα στην άγνοιά μου. Πιστεύω ότι κι εκείνος ήταν.

Είχα σχέση σχεδόν δύο χρόνια και με χώρισε από μήνυμα με τη δικαιολογία ότι δεν έχουμε κοινα ενδιαφέροντα και ότι δεν μπορεί να ανοίξει συζήτηση μαζί μου ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ .γενικά όλες οι υπόλοιπες συναναστροφές έτσι κατέληγαν .είτε γκοστινγκ είτε απλά δεν τραβούσε καθόλου η επικοινωνία.αληθεια όλο αυτό έχει γίνει πολύ ψυχοφθόρο.με έχει κάνει να νιώθω ότι δεν θέλει κανένας να μείνει μαζί μου να μιλήσει να συζητήσει γιατί δεν είμαι αρκετά ενδιαφέρον σαν άνθρωπος.δεν ξέρω καν πως λέγεται αυτή η ανασφάλεια που μου έχει δημιουργηθει αλλά με πονάει πολύ γιατί ξέρω ότι με όποιον και να γνωριστώ δεν θα έχω αυτό το κάτι να πει φίλε αυτήν θέλω να την γνωρίσω καλύτερα να μιλήσουμε μαρεσει να την ακούω κάτι .