Η Φυλλοστωρµνή είναι µια σκηνική σύνθεση που εκτυλίσσεται σε έναν µη-τόπο, µετά την κατάρρευση του γραµµικού χρόνου. Δεν είναι µια απάντηση, αλλά µια απορία: τι σηµαίνει να υπάρχουµε σήµερα, όταν οι βεβαιότητες διαλύθηκαν και το µέλλον δεν έρχεται; Πού βρισκόµαστε ως σώµατα, ως συλλογικότητες, ως ερωτικές επιθυµίες που επιµένουν παρ’ όλα αυτά;

 

Η σκηνή λειτουργεί σαν κάψουλα-καταφύγιο: ένας χώρος όπου παρελθόν, παρόν και µέλλον έχουν ήδη καταρρεύσει σε θραύσµατα. Μια φράση του Μπάρτ, ένα σωσίβιο, ένα τραγούδι των Joy Division, µια selfie, ένα άγγιγµα — όλα συνυπάρχουν, χωρίς γραµµικότητα αλλά µε ανθρώπινη επιµονή να διασωθούν. Κι ανάμεσα τους, ο έρωτας: όχι σαν αφήγηση, αλλά σαν παλμός· σαν η µμικρή σπίθα που αντιστέκεται στη φθορά.

 

Οι ηθοποιοί δεν παίζουν χαρακτήρες· είναι επιζώντες µμιας κοινωνίας που άλλαξε ριζικά. Με τα σώματά τους κουβαλούν µνήµες και επιθυµίες σαν τελετουργικά αντικείµενα, και τις ξαναζούν: πότε παιχνιδιάρικα, πότε εξαντληµένα, πότε τρυφερά. Κάθε σκηνή γίνεται µια σιωπηλή προσευχή πριν τη νύχτα. Μια χορεία από φωνές χωρίς φωνή, που επιµένουν να συγκροτούν κοινότητα — και να κρατούν τον έρωτα ζωντανό, όταν όλα γύρω τους αποσυντίθενται.

 

Η Φυλλοστωρµνή είναι µια πολιτική χειρονοµία σιωπής και επιθυµίας. Δεν αφηγείται γεγονότα, αλλά τη στιγμή που η συλλογικότητα ξαναγίνεται σώµα· εκεί όπου η µνήµη γίνεται πράξη και η ποίηση τρόπος αντίστασης. Και ο έρωτας — εύθραυστος, ατελής, ατελείωτος — λειτουργεί σαν αυτό το λεπτό νήµα που ενώνει όσους απέµειναν.

 

Δεν απεικονίζει µια εποχή· αναζητά µια νέα χορικότητα, µια κοινή παρουσία που γεννιέται από την ανάγκη του τώρα.

 

Είναι ένας τελετουργικός χώρος όπου η µνήµη βιώνεται συλλογικά· ένα έργο που αναρωτιέται πώς στεκόµαστε µαζί — χωρίς χρόνο, χωρίς αφήγηση, χωρίς ρόλους — µόνο µε την επιθυµία να κρατήσουµε κάτι κοινό.

 

Και µέσα σε αυτό το “κοινό”, ο έρωτας γίνεται κι αυτός κοµµάτι της αντίστασης: µια θερµότητα που δεν σβήνει.

 

Μέσα στα θραύσµατα, είµαστε ακόµα εδώ!

 

* Η “Φυλλοστωρμνή” είναι ένας φαντασιακός όρος. Δηλώνει έναν χώρο όπου τα θραύσματα — του χρόνου, της μνήμης, των σωμάτων — συσσωρεύονται και σχηματίζουν νέο έδαφος. Ένα όνομα για έναν τόπο που δεν προϋπήρξε, αλλά γεννιέται από ό,τι πέφτει και ό,τι μένει.

 

Ημέρες & ώρες παραστάσεων

20, 21, 27, 28 Δεκεμβρίου 2025

Ώρα έναρξης: 21.00 μ.μ.