Εκτιμώ ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο Στιβ Μακουίν δεν επέλεξε να βροντοφωνάξει τη θητεία του ως video artist στην κινηματογραφική του καριέρα, αλλά να δυναμώσει διακριτικά τη μελέτη χαρακτήρων με διάθεση ελλειπτική και μινιμαλιστική, βαδίζοντας πάνω σε κανονικά κι όχι πειραματικά μονοπάτια. Αυτό σημαίνει πως δεν σνομπάρει το σινεμά, αλλά το τιμά και το εξυψώνει με τη ματιά και τον τρόπο του. Όπως και το Hunger, το Shame είναι μια μοντέρνα ταινία στο μέτρο που δεν σπεύδει να καλύψει τα «κενά» της καταγωγής των δύο πρωταγωνιστών με εξαντλητικό ψυχολογικό προφίλ και λεπτομέρειες  από την παιδική τους ηλικία κι ενδεχομένως τα βιώματα που τους οδήγησαν στις ακραίες συναισθηματικές τους επιλογές (ο αδελφός στον εθισμό στην πορνογραφία, η αδελφή στην αυτοκτονική συμπεριφορά), αλλά ξεκινάει από ένα αυθεντικό in media res. Ο προαναφερθείς όρος περιγράφει ένα τέχνασμα στο δράμα, όπου η πλοκή δεν εξελίσσεται γραμμικά, αλλά αρχίζει από ένα σημείο και αναδρομικά καλύπτει το έδαφος, για να κεντρίσει περισσότερο το ενδιαφέρον. Εδώ γνωρίζουμε τα δύο αδέλφια σε κενό αέρος και ποτέ δεν χρειάζεται  να μάθουμε το παρελθόν, χωρίς να ξεκινάμε από ένα βαρετό παιδικό πορτρέτο. Συνεπές στον τίτλο του, το φιλμ πραγματεύεται το αίσθημα της ντροπής, που αναγκαστικά εκπορεύεται από την ανατροφή, την οικογένεια. Ο Μπράντον αρνείται οποιαδήποτε συναισθηματική εμπλοκή με το αδιάκοπο κυνήγι της ηδονής. Η αδελφή του τον αναστατώνει με την επίσκεψή της. Εκείνος φοβάται πως θα πρέπει να διακόψει τη μηχανική τελετουργία που τον βολεύει - σπίτι, δουλειά, κοινωνικές επαφές, τυχαίο σεξ, πλοήγηση στη σαρκική πλευρά του διαδικτύου. Όταν εκείνη τραγουδάει το «New York, New York» σ’ ένα κλαμπ, σε μια απίστευτη ερμηνεία της Κάρι Μάλιγκαν που αλλοιώνει για πάντα τη θριαμβική πρόσοψη του τραγουδιού όπως το γνωρίζουμε από τον Σινάτρα και τη Μινέλι, ο Μπράντον βουρκώνει, προφανώς αναπολώντας πώς είναι να συγκινείσαι από μια γνώριμη, ευάλωτη φωνή που μιλά κατευθείαν στην καρδιά σου και μαχαιρώνει την αδιαφορία του. Βλέπει με τρόμο πως έχει σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστεί σ’ έναν απρόσωπο κόσμο που δεν υπάρχει, πως έχει δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση που καταρρέει μπροστά στη θέα της συμπόνιας και την προοπτική της επαφής. Διότι, αντίθετα με τον ήρωα του American Psycho, ο Μπράντον δεν είναι ένας κυνικός αριβίστας που επιλέγει το σεξ ως εναλλακτικό αφροδίσιο της βίας και της εξουσίας, αλλά ένα ανθρώπινο στρείδι που παραδίδεται στην αναλγησία της σάρκας ως αντίδοτο για την ευαισθησία που τον απειλεί. Αν ο Μάικλ Φασμπέντερ δεν ήταν τόσο θαρραλέος και διάφανος, η ταινία θα είχε μείνει στα χαρτιά - στη θελκτική μητροπολιτική ατμόσφαιρα, στο έξοχο νυχτερινό σάουντρακ, στα τσίλικα πλάνα. Ο Ιρλανδο-γερμανός είναι ιδιοφυής, σίγουρα το μεγαλύτερο ταλέντο που κυκλοφορεί στην κινηματογραφική πιάτσα - μακάρι να βρίσκει πάντα σενάρια και σκηνοθέτες που του αξίζουν και ξεκλειδώνουν τις δυνατότητές του, όπως ο Βρετανός Μακουίν. Και η Κάρι Μάλιγκαν βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή της, σαφώς ανώτερη από το πιο στρωτό και πεπατημένο Μια κάποια εκπαίδευση.