Αλέξανδρος Πετρόχειλος: Ο τελευταίος Χτύπος
Στα παράξενα διηγήματα του Αλέξανδρου Πετρόχειλου το φόντο είναι πάντα η τελευταία στιγμή.
Η παλιά πολαρόιντ ήχησε για τελευταία φορά. Ο Σάββας ο θαλασσινός και ο οδοιπόρος στην ομίχλη και το πλοίο και ο δεσμοφύλακας περνούν στην ιστορία. Στα παράξενα διηγήματα του Αλέξανδρου Πετρόχειλου το φόντο είναι πάντα η τελευταία στιγμή.
Δεν υπάρχει κάθαρση στις ιστορίες του νεαρού συγγραφέα που σήμερα συστήνεται στην ελληνική βιβλιογραφία μέσα από τις εκδόσεις Βακχικόν με τις ιδιαίτερες ιστορίες του, μικρούς επιλόγους από τις ανθρώπινες ζωές. Δεν υπάρχει οίκτος και φόβος στα διηγήματα του Αλέξανδρου Πετρόχειλου, μόνο η ανατρεπτική ισχύς του θανάτου και ενίοτε ο θύτης που με ατόφιο κυνισμό ετοιμάζει το θλιβερό δώρο των Χριστουγέννων σ΄ένα από τα διηγήματα.
Με το εξαιρετικό εύρημα της παρουσίας του σε μια από τις ιστορίες, -και ίσως μυστικά και ενδόμυχα σε κάθε μία από τις φαντασιώσεις του-, ο Αλέξανδρος Πετρόχειλος εμπλουτίζει τα διηγήματά του με το στοιχείο του προσωπικού, συνθέτοντας την ιδιοτροπία της πρώτης συλλογής του που εμπεριέχει υλικό από τις πιο οικείες πτυχές του.
Σαν το σκυλί, αποχωρούν οι μορφές του Τελευταίου Χτύπου που επιτρέπουν σε τούτο το σημείωμα να γνωρίσει έναν παράξενο, έμψυχο κόσμο που εξαντλείται στ΄ανθρώπινα για να αποδώσει με γνησιότητα την αυθεντικότητα της καθημερινής ζωής, των διαχρονικών της μυστηρίων.
Το τετράγωνο είχε σκοτεινιάσει. Οι πανύψηλοι φύλακες πέσανε για ύπνο ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Ένα αστέρι έκανε την εμφάνισή του και καρφιτσώθηκε στο μαύρο σεντόνι του ουρανού. Ο σκύλος απέναντι βαρέθηκε να κλαίει. Το μωρό έπαψε να ουρλιάζει. Το ραδιόφωνο σταμάτησε να παίζει.
Σ΄αυτήν τη συμφωνική των πόλεων τα όργανα είναι γνωστά και οι ήχοι τους στεντόριοι κατακλύζουν τις ζωές μας. Ο Αλέξανδρος Πετρόχειλος, ιθύνων νους των μικρών μονόπρακτων που συνθέτουν το περιεχόμενο της συλλογής του, στηρίζονται εξολοκλήρου στις πιο ταπεινές σκηνογραφίες, τις λιγότερο επιτηδευμένες μουσικές. Η σιωπή που απομένει μετά το τέλος συνιστά ένα μυστικό πεδίο σαν εκείνο το οπτικό κενό στους παλιούς πίνακες της ζωγραφικής που μεταμορφώνεται σε βάθος απτό, σχεδόν σωματικό.
Η ησυχία είναι πάντα εκκωφαντική στις ιστορίες του Πετρόχειλου, ένα ας πούμε ευρύ πεδίο, μια ευκαιρία για τον αναγνώστη να οικειοποιηθεί όλες αυτές τις τραγικές ιστορίες που γεννήθηκαν στη σκηνή του θρυλικού, αστικού μας θεάτρου.Δεν είναι ησυχία, άλλωστε τούτος ο αιώνας δεν μπορεί να γεννήσει συγγραφείς έξω και πέρα απ΄τα πολυφωνικά κύματα των καινούριων πόλεων, των νέων τραυμάτων.
Ωστόσο ο θάνατος συνιστά πάντα μια απαράλλαχτη υπόθεση, συμβαίνει αναπάντεχα, ηθελημένα, προσχεδιασμένα, γεννιέται ως συνέπεια του φόβου, της χαράς, κρύβεται στη μοναξιά και την διαστροφή μιας ολόκληρης εποχής. Οι νεκροί του Πετρόχειλου, ακόμη ζεστοί στην ύστερη πόζα τους, με πλατιά όνειρα που προορίζονται να χαθούν πεθαίνουν όπως ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Κάπως αβοήθητοι και έκπληκτοι και πάντα ανέτοιμοι λαμβάνουν την τελευταία χάρη αυτού του κόσμου και κοινωνούν τις συνειδήσεις τους στην πόλη που περιέχει όλες τις πιθανότητες και όλα τα αδιάξοδα.
Τρέλα, απώλεια, παραίτηση, ανατροπή, σε κάθε παράλληλο, σε κάθε δρόμο αυτής και κάθε άλλης πολύβοης πολιτείας. Το επέκεινα του κειμένου, οι προσωπικές αναγωγές, το κορίτσι με το κατακόκκινο φουστάνι, δώρο της Λήδας Ντόντου που σαν φύλλο καταρρέει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, αναβιώνοντας όλες εκείνες τις πτώσεις που συνθέτουν το ξεχωριστό εγχειρίδιο του Αλέξανδρου Πετρόχειλου.
Τι και αν ο θάνατος συνιστά το κεντρικό πρόσωπο των δραμάτων, η ζωή διαθέτει τον τελευταίο λόγο μες στον καταιγισμό όλων εκείνων των στιγμών που ας μην το νιώθουμε και ας μην το γνωρίζουμε, μπορούν και αλλάζουν τη ροή του κόσμου.
Οι ιστορίες του Τελευταίου Χτύπου θα ξαναδιαβαστούν, όλοι οι θάνατοι θα αναβιώσουν ξανά από τις σελίδες του βιβλίου ως μέσα βαθιά στη ζωή μας. Στ΄αριστοτελικά κείμενα που σήμερα αναβαπτίζονται έξω από τον κύκλο της αυθεντίας που η ανθρωπότητα έχρισε ως ύψιστο τίτλο, αποδίδεται η ιδιότητα του ολοκληρωμένου έργου σ΄εκείνα τα σχέδια που λαμβάνουν υπόψη τις λεπτές χορδές της ανθρώπινης ψυχολογίας.
Ο συγγραφέας του Τελευταίου Χτύπου επιβεβαιώνει αυτόν τον κανόνα, καθώς ενσαρκώνει την τρέλα και τη μοναξιά με μια μετρημένη και λιτή μέθοδο που ανέκαθεν χαρακτήριζε τις δημιουργίες με περιεχόμενο και έκταση. Ο Αλέξανδρος Πετρόχειλος και οι εκδόσεις Βακχικόν συστήνουν στο αναγνωστικό κοινό μια γνήσια γραφή από εκείνες που ξεπηδούν μες στους κύκλους των επαληθεύσεων της ελληνικής λογοτεχνίας.
Αυτές οι φωνές ανασυνθέτουν τις ατμόσφαιρες, πραγματώνουν έναν ιδιότυπο, γοτθικό ρομαντισμό καθώς οι ζωές συνοψίζονται στο επίπεδο της συγκλονιστικής στιγμής. Κείμενα που μετά θάνατον ανακτούν πρόσθετες σημασίες, κερδίζουν νέες κατευθύνσεις, αναβιώνοντας λεπτά, αισθητήρια όργανα.
Κρατώ για το τέλος αυτό το κορίτσι με την πορφυρή στόφα που θα συντρίβεται για πάντα απ΄τις σελίδες του βιβλίου. Αυτό το κορίτσι που θεμελιώνει το φευγαλέο του ονείρου, που ενσαρκώνει τη ζωή και τον θάνατο και μια αδιόρατη, σχεδόν αμετάφραστη αίσθηση των πραγμάτων και των ανθρώπων. Κόκκινο για το αίμα. Η φιγούρα όπως η σερπαντίνα των αναγεννησιακών θεμάτων, κινείται στην κατακόρυφο του τίποτε, σ΄ένα επικίνδυνο νούμερο. Γεννιέται απ΄τις σελίδες αυτού του εξαιρετικού βιβλίου. Η καινούρια εκφορά του Αλέξανδρου Πετρόχειλου συνιστά τον πρώτο χτύπο από όσους ελπίζουμε πως θα ακολουθήσουν.
Ο ίδιος είναι ποιητής. Η ιδιότητα του ανήκει, καθώς ζει μες στο πένθος των άλλων, αναβιώνοντας μια ιδιότροπη πραγματεία για τη ζωή. Ποτέ για τον θάνατο.
