ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΟΥΜΑΣ: ΩΣ ΕΚ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

«Seriousnessis the only refuge of the shallow»,Oscar Wilde

«...Θαζήσουμε ξένοιαστα, κοσμοπολίτικα, κομψά,όπως οι ήρωες του Μπουνιουέλ, τουΑντονιόνι, του Φελίνι, ίσως λίγομελαγχολικά αλλά με σουρεάλ χιούμορκαι αριστοκρατικότητα...» γράφει οΚωνσταντίνος Τζούμας στο βιβλίο του Ωςεκ Θαύματος, τον πρώτο τόμο τηςαυτοβιογραφικής τριλογίας του. Οι φαντου, όσοι τον ακούν ευλαβικά στηραδιοφωνική εκπομπή του στον Εν Λευκώκαι παρακολουθούν την τεθλασμένη,γοητευτική πορεία του στο θέατρο καιστο σινεμά, θ' αναγνωρίσουν αμέσως,κάτω από τις γραμμές, τον σνομπ δανδή,τον κομψό κύριο με τη βρετανική αύρακαι την ουαλδική κυνικότητα.

ΣτοΩςεκ θαύματος,ο βίος του Κ. Τζούμα μοιάζει με μιατεράστια ιμπρεσιονιστική σύνθεση, μετoπαραισθησιακό, ανάλαφρο δημιούργημαενός ανθρώπου που γεννήθηκε και μεγάλωσεστο Πασαλιμάνι του Πειραιά. Κι έμαθε τηζωή λοξά, στο δρόμο, στα καφέ, μέσα απ'τα ταξίδια, τη μουσική, το αγγλικό freecinema,τη γαλλική nouvellevagueκαι τα βιβλία. Είναι εμφανές, επίσης,ότι όσες φορές αποπειράθηκε να ακολουθήσειτον ορθό δρόμο, την κανονικότητα τηςεκπαίδευσης -σπουδές θεάτρου στηΔραματική Σχολή Αθηνών, χορού με τηΖουζού Νικολούδη κ.λπ.-, η έμφυτη απέχθειάτου στους κανόνες απομάκρυνε τάχιστααπό τη ζωή του το ενδεχόμενο μιας λαμπρήςή έστω μιας καθησυχαστικής προσαρμογής.

Τοβιβλίοτου, αν και αυτοβιογραφικό, είναι γραμμένομε μια ζωηρή, σχεδόν συνειρμική,υπερρεαλιστική γλώσσα. Η πραγματικότητα,η γραμμική αφήγηση, ο τόπος, ο χρόνος,τα αναγνωρίσιμα πρόσωπα μοιάζουν μεστοιχεία δευτερεύουσας σημασίας. ΟΠειραιάς της δεκαετίας του ‘60, τα παιδικάχρόνια, η οικογένεια, τα γνωστά κλαμπτης Αθήνας, η στρατιωτική θητεία και ηχούντα συνθέτουν αχνά το περίβλημά του.

Οκόσμος τουΚ. Τζούμα ανοίγεται πέρα από το προφανές.Έχει την ορμή του ροκ εν ρολ και τηςπεριπλάνησης. Κατοικείται από αέρινεςχλωμές υπάρξεις που «κυκλοφορούνστα κλαμπ και στα πάρτι με λεπτάφουστανάκια σαν κομπινεζόν και μαύραβελούδινα μαντό», από περίεργες φυλέςαέρινων αντρών και γυναικών που ζούνεανάλαφρα και με γούστο, ερωτεύονται,κάνουν σεξ και δεν ντρέπονται για τιςεπιθυμίες τους. Στοιχειώνεται απόβροχερά, βισκοντικά απογεύματα, τηνελευθερία και την άγρια ομορφιά τηςνιότης, την ευεργετική πνοή της τέχνηςσ' έναν περίγυρο θαμπό και ματαιωμένο.

OTζούμαςδεν ηθικολογεί. Απεχθάνεται άλλωστε,όπως γράφει, τους δυσκοίλιους ηθικολόγουςκαι τους συγκαμένους αρχαιόπληκτουςπου μέσα στη σκόνη από αρχαία σκουριάκουνάνε το δάχτυλο αυστηρά... Μοιραία,όμως, το βιβλίο του, η αποστασιοποιημένη,φαινομενικά απολιτίκ και ευγενική στάσητης ζωής του, προκαλεί κάποιες μελαγχολικέςσκέψεις. Όχι, φυσικά, για τον ίδιο! Απλώςτο παράδειγμα του βίου του μοιάζει,ακόμα και σήμερα, παράταιρο, σ' ένακυρίαρχο «περιβάλλον» επιθετικό,άπληστο, στείρο και βαρετά κομφορμιστικό.