Ο Γιώργος Πετράκης επιστρέφει με τρεις ιστορίες που σε μεταφέρουν από την Κρήτη στην τσαρική Ρωσία και από τον ρεαλισμό στη φαντασία. Στο νέο του βιβλίο με τίτλο «Τις Κυριακές που πετούν τα αεροπλάνα» ξεδιπλώνει τις προσωπικότητες των ηρώων του με αριστοτεχνικό τρόπο, αναδεικνύοντας τα σημεία όπου συνδέονται ο ένας με τον άλλον. Ο νέος, ταλαντούχος συγγραφέας μάς μιλά για τη συγγραφή και για τους ήρωες του νέου του βιβλίου.
— Κύριε Πετράκη, πώς εμπνευστήκατε το νέο σας βιβλίο «Τις Κυριακές που πετούν τα αεροπλάνα»;
Με απασχολούν οι ήρωες που βρίσκονται σε οριακές καταστάσεις. Είναι άνθρωποι που τους τα φέρνει έτσι η ζωή και βρίσκονται σε αδιέξοδο, πρώτα συναισθηματικό, μετά κοινωνικό. Εδώ έχουμε έναν παραλληλισμό των προσωπικών αδιεξόδων με μια τραγωδία καταγεγραμμένη στην Ιστορία, αυτή του διωγμού των τσάρων. Το βιβλίο δεν ασχολείται με την πολιτική ή κοινωνική διάσταση της επανάστασης στη Ρωσία. Εστιάζει στους τσάρους σε προσωπικό επίπεδο: πώς κάποιος, μεγαλωμένος σε παλάτια, τα χάνει όλα. Και αυτό μου κίνησε το ενδιαφέρον. Οι προσωπικές τραγωδίες είναι για όλους ίδιες. Καθώς όμως όλοι έχουμε μεγαλώσει με παραμύθια για τους βασιλιάδες, ασυναίσθητα πιστεύουμε ότι οι οριακές καταστάσεις γι’ αυτούς θα είναι διαφορετικές. Οι ήρωες, λοιπόν, ανακαλούν μια παραμυθένια για εκείνους ιστορία, ταυτίζονται με την πτώση και τις δόξες των τσάρων κι έτσι γυρεύουν διέξοδο ή παρηγοριά.
Είναι συγκλονιστικό, κατά τη γνώμη μου, πώς ένα γυναικείο ή αντρικό χέρι που απλώνεται να πιάσει κάποιον που παραπαίει μπορεί να αλλάξει την ύπαρξη αυτού του ανθρώπου.
— Οι ήρωες των ιστοριών σας τι κοινό έχουν και πώς σχετίζονται μεταξύ τους;
Συνδετικός κρίκος εδώ είναι ο έρωτας και ο θάνατος. Η Λιούρτα κουβαλά στα γονίδιά της τις σφαγές των προγόνων της και ο εγκλεισμός της σε ένα πορνείο είναι το αντίτιμο του παρελθόντος. Ένας νεαρός αναμετριέται με την απροθυμία του να ζήσει, αλλά ο έρωτας με Ρωσίδες τουρίστριες τον ταρακουνά. «Έχουμε επιβιώσει από χειρότερα», του λένε. Ένας απόστρατος της αεροπορίας πονά για το κομμένο πόδι του και έναν έρωτα. Στο μυαλό του ο χαμένος της ιστορίας επιστρέφει: ο τσάρος Νικόλαος, ολοζώντανος, βάζει τα πράγματα σε τάξη.
— Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείτε ώστε να δομήσετε κάθε χαρακτήρα;
Η συνθετική διαδικασία της γραφής μου είναι με εικόνες. Οι ήρωες μού καρφώνονται αυθόρμητα στο μυαλό, στη συνέχεια μια εικόνα από τη ζωή τους που θα αποτελέσει τον πυρήνα της ιστορίας. Στη συνέχεια, χρειάζεται αρκετό κόπο και επιμονή για να δημιουργήσω από την εικόνα μια ολόκληρη ιστορία.
— Ποιος είναι ο χαρακτήρας που ξεχωρίζετε από το βιβλίο σας;
Ξεχωρίζω τον ήρωα της δεύτερης ιστορίας λόγω των συναισθηματικών εναλλαγών του μεταξύ του πεσιμισμού και της επιθυμίας για ζωή. Ο πεσιμισμός αυτός δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κραυγή αγωνίας για να ζήσει. Σε μια σύντομη και μεστή ιστορία, ο ήρωας βιώνει καταστάσεις όπου ο έρωτας, είτε ως συναίσθημα είτε ως πράξη, έρχεται και του ανατρέπει τη ματαιότητα που έχει για τη ζωή και την επιθυμία για ένα «τέλος». Είναι συγκλονιστικό, κατά τη γνώμη μου, πώς ένα γυναικείο ή αντρικό χέρι που απλώνεται να πιάσει κάποιον που παραπαίει μπορεί να αλλάξει την ύπαρξη αυτού του ανθρώπου. Ο έρωτας εδώ προσκαλεί, ψιθυριστά λέει «έλα», φωνάζει «έλα» και στο τέλος κερδίζει. Ο έρωτας νικά τον θάνατο, και αυτό είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
— Από την Κρήτη στη Ρωσία; Πώς γίνεται αυτή η μετάβαση στον χώρο και στον χρόνο, καταρχάς στη σκέψη σας και στη συνέχεια στο βιβλίο σας;
Το βιβλίο εκτυλίσσεται παράλληλα σε δύο κόσμους. Στην Κρήτη με την απαράμιλλη λεβεντιά αλλά και τη μόνιμη αίσθηση απειλής. Στην παραμυθένια Ρωσία των τσάρων που εκδιώχθηκαν. Η σύνδεση έρχεται μόνη της: «μεγάλοι» άνθρωποι που βρίσκονται υπό διωγμό. Ο χρόνος είναι ένας, το παρόν. Και εδώ ήταν το στοίχημα, να γράψω μια ιστορία που όλα γίνονται στο «τώρα», όμως υπάρχουν εδώ και αιώνες. Όπως είναι η ανάγκη του ανθρώπου να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Το βιβλίο «Τις Κυριακές που πετούν τα αεροπλάνα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πληθώρα.
- Facebook
- Twitter
- E-mail
0