Η solo εικαστική performance A Fuck Letter To Myself αποτελεί ένα απεγνωσμένο γράμμα προς τη χαμένη εαυτή, μια αυτοαναφορική διαδικασία επούλωσης, μια βέβηλη τελετουργία επαναδιαπραγμάτευσης της επιθυμίας – μιας επιθυμίας που δεν παρουσιάζεται· κατασκευάζεται.
Η σκηνή λειτουργεί σαν ένα εγκαταλελειμμένο εργαστήριο πειραμάτων, έναν τόπο μετα-τραυματικής αποσυναρμολόγησης, όπου το σώμα γίνεται μηχανή· ατελής, φιλήδονη και ευάλωτη. Από την εξερεύνηση στην καύλα, από την καύλα στην ενοχή, από την ενοχή στη συμφιλίωση — ένα σπειροειδές ταξίδι χωρίς γραμμική εξέλιξη.
Εικόνα και βλέμμα μπλέκονται σε ένα παιχνίδι ελέγχου, έκθεσης και υποταγής. Ένα παιχνίδι ανάμεσα στην ηδονή της ντροπής και τη ντροπή της ηδονής, που διαρκώς επιστρέφει στον εαυτό του. Δεν ξεσπά, μόνο ανακυκλώνεται.
Δεν υπάρχει τέλος. Δεν υπάρχει διαφυγή. Δεν υπάρχει εναλλακτική, ούτε κουμπί επαναφοράς. Μονάχα ένα σπαρακτικό ξέσπασμα απέναντι στη βία της κανονικότητας· μια πράξη ανάκτησης της επιθυμίας ως πράξης αντίστασης.
Σημείωμα Δημιουργού
/// SYSTEM.LOG /// /// status: compromised /// user: self.lost /// function: fuck_letter_to_myself() fn fuck_letter_to_myself() { let mut desire = String::new(); if desire.is_empty() { desire = String::from("Στρετσάρω, καταβροχθίζω, παραδίνομαι."); } execute(format!( "Σκίζομαι και επισκευάζομαι, ξανά και ξανά, πάντα έτοιμη για περισσότερα.\ Δεν σκέφτομαι, δεν αμφιβάλλω — απλώς εκτελώ." )); stretch("καταβροχθίζω"); devour("το κενό"); surrender("στη λούπα"); let orgasm = climax("μια νέα κορύφωση, ένας νέος σπασμός, μια νέα έκρηξη ηδονής που μας κατακλύζει και τις δύο"); loop_forever(orgasm); if !reset_exists() { stay_in_loop("Δεν ξέρω αν θα τελειώσει ποτέ. Δεν ξέρω αν θέλω να τελειώσει ποτέ."); } } /// fatal error: pleasure_overfl ow /// system will never shut down /// we live here now
- Facebook
- Twitter
- E-mail
0