ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτήν την στιγμή είμαι σε ένα παγκάκι στην Αριστοτέλους. Στο απέναντι παγκάκι κάθονται μια παρέα αγόρια. Ηλικίες περίπου στα 25. Περνάει από μπροστά τους ένα κοριτσάκι πολύ μικρή γύρω στα 5 κρατούσε ένα μάτσο τριαντάφυλλα. Το ένα από τα αγόρια την ακολούθησε πήγαινε προς την παραλία. Λίγα μέτρα παρακάτω την σταμάτησε. Λέει δώσε μου τα λουλούδια. Το κοριτσάκι τα δίνει. Λέει πόσα θέλεις για να πάρω όλα. 1 ευρώ λέει το κοριτσάκι. 1 ευρώ λέει το αγόρι μόνο τόσα λίγα; Λέει μετά που τα βρήκες τα τριαντάφυλλα. Λέει τα φυτεύει η μαμά μου στον κήπο. Που είναι λέει η μαμά σου ρωτάει το αγόρι και το κοριτσάκι δείχνει το μέρος που βρίσκεται. Το αγόρι κοίταξε για αρκετή ώρα και λέει κράτα τα λουλούδια δώστα στην μαμά σου. Το κοριτσάκι χαμογέλασε και χώθηκε στην αγκαλιά του. Εγώ για κάποια λόγο δάκρυσα. Μετά πήγε κοντά τους και ο ένας της έλεγε λόγια και εκείνη γελούσε. Άρχισε να τρέχει αλώνισε τον τόπο όλο. Της λέει μετά στο τέλος κάθε βράδυ θα είμαστε εδώ έλα να μας κάνεις παρέα. Να μας κάνεις παρέα.... είπαν ολόκληρα αγόρια 25 χρονών σε ένα κοριτσάκι 5 χρονών. Πραγματικά βγαλμένο από παραμύθι. Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι η ανθρωπότητα έχει ελπίδα. Θα μπορούσαν να αδιαφορήσουν όπως κάνει η πλειονότητα των ανθρώπων και να μηνα ασχοληθούν καθόλου με το κοριτσάκι. Και μπορώ να πω ότι φάνηκαν καλά παιδιά. Θέλω να πω δεν ήταν αλήτες ή τίποτα άτομα του δρόμου όπως συνήθως μαζεύονται στην Αριστοτέλους αλλά και σας άλλα σημεία της πόλης.