Μένω στο Παλαιό Φάληρο, ανάμεσα στη μεγάλη εκκλησία που λέγεται Παναγίτσα και στο ρέμα της Πικροδάφνης. Είναι μια περιοχή που σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι μακριά από το κέντρο, ενώ στην πραγματικότητα είσαι δίπλα σε αυτό (μόλις 10-15 λεπτά με το αυτοκίνητο). Μου αρέσει γιατί έχει δίπλα του τη θάλασσα, έχει μεγάλους δρόμους, έχει πράσινο, πολλούς κάκτους, σκυλιά και κοκέτες γριές. Είναι το ιδανικό «προάστιο» για έναν hipster που έχει βαρεθεί το χάος του κέντρου και θέλει να μονάσει.
Tο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Παλαιού Φαλήρου είναι οι τρελοί. Άνθρωποι που έχουν χάσει τα λογικά τους, αλλά που τελικά είναι πιο λογικοί από τους φαινομενικά λογικούς. Δεν ξέρω γιατί έχουμε τόσο πολλούς εδώ. Υποψιάζομαι ότι φταίει η θάλασσα.
Ο αγαπημένος μου περίπατος είναι στην παραλιακή. Το κομμάτι από το Έδεμ μέχρι και τη Μαρίνα Φλοίσβου είναι ιδανικό για περίπατο, τρέξιμο, βόλτα με το ποδήλατο, βόλτα με τον σκύλο. Αν θέλω να καθαρίσει το μυαλό μου, πηγαίνω στον κυματοθραύστη ή απλώς ξαπλώνω στο γκαζόν στο πάρκο του Φλοίσβου και κοιτάω τον ουρανό.
Το αγαπημένο μου σούπερ μάρκετείναι ο Μπαλάσκας, στην Αχιλλέως. Επειδή είναι και ντελικατέσεν, ό,τι ζητά ο οργανισμός μου μπορώ να το βρω εκεί. Κρουασάν σοκολάτας (με μερέντα μέσα) αγοράζω μόνο από τον φούρνο που βρίσκεται στην Αλκυόνης, πολύ κοντά στο σπίτι μου. Για καφέ ο προορισμός είναι μόνο ένας: τα Starbucks στην Ποσειδώνος, απέναντι από το Πάρκο Φλοίσβου. Πηγαίνουμε τόσο συχνά εκεί, που το λέμε «γραφείο». Τώρα τελευταία έχει πάρει πολύ τα πάνω της η Αγίου Αλεξάνδρου, με διάφορα καφέ, γιαουρτάδικα κ.λπ, αλλά δεν τα έχω ψάξει ακόμα.
Πριν από χρόνιαοι πλούσιοι είχαν εδώ τα εξοχικά τους, γι' αυτό υπάρχουν αρκετά νεοκλασικά, πέτρινα σπίτια, που είναι μαγεία. Το ωραιότερο απ’ όλα αυτά βρίσκεται στη Θησέως και Μουσών. Το βλέπεις και νομίζεις ότι θα βγει η πριγκίπισσα με τα μακριά μαλλιά στο περβάζι.
Όπως περπατάςστην παραλιακή, πολύ κοντά στον Φλοίσβο υπάρχουν κάτι τεράστιες σκακιέρες. Εκεί αράζουν διάφοροι ηλικιωμένοι και παίζουν σκάκι. Έχω πετύχει, λοιπόν, γέρους να τσακώνονται τρελά για το σκάκι. Βριζόντουσαν μεταξύ τους και παραλίγο να πιαστούν στα χέρια. Ήταν πολύ αστείο να τους ακούω να μαλώνουν για το πού έπρεπε να είναι ο πύργος και για το ότι αυτό δεν ήταν ρουά-ματ.
Το Παλαιό Φάληρο είναι η Καλιφόρνια της Αθήνας. Αλλά δεν το λέμε παραέξω.
Δύο είναι οι μορφές του Παλαιού Φαλήρου: η μία είναι μια κυρία με μαλλί-σφηκοφωλιά, που, αν ζούσε η Έιμι Γουάινχαουζ και την έβλεπε, στάνταρ θα της ζητούσε συμβουλές για την περίτεχνη κουαφίρ της, και ο δεύτερος είναι ο Γουίλι. Ο Γουίλι είναι φίλος μου. Κυκλοφορεί με το cruiser ποδήλατό του, έχει μούσια και φοράει χαβανέζικα πουκάμισα. Θεός!
Εάν είχα τη δυνατότητα ν’ αλλάξω κάτι, θα καθάριζα σίγουρα την παραλία, θα έκανα ό,τι χρειαζόταν για να κολυμπάς, χωρίς να σιχαίνεσαι, θα έφτιαχνα έναν ποδηλατόδρομο, θα κάναμε δύο φορές την εβδομάδα δωρεάν υπαίθριο μάθημα Yoga και κάθε Κυριακή θα οργάνωνα ένα μεγάλο πικνίκ για τους αστέγους.
σχόλια