Κάποιες φορές (όχι συχνά, αλλά όποτε γίνεται, δεν το ξεχνάω ποτέ), συμβαίνει το εξής: στον δρόμο ή στο σούπερ μάρκετ ή οπουδήποτε, τυχαίνει να δω για λίγα δευτερόλεπτα (άντε ένα με δύο λεπτά, το πολύ) μια κοπέλα, παρέα με κάποιον (συνήθως ζευγάρι) και η κοπέλα ενσαρκώνει τόσο πολύ το ιδανικό ομορφιάς του τύπου μου, ώστε κυριολεκτικά πονάω στο στέρνο μου από την λαχτάρα και την στεναχώρια ταυτόχρονα. Η ομορφιά της με συγκλονίζει, ξεχνάω ό,τι σκεφτόμουν και απλά απορώ, πώς γίνεται να υπάρχει αυτή η κοπέλα- κι όχι απλά να είναι υπαρκτή, αλλά να έχει σύντροφο, να κάνει τα ψώνια της κ.λ.π. (που βέβαια, λογικό είναι και μακάρι να είναι χαρούμενοι οι άνθρωποι). Αυτό που νιώθω δεν είναι τόσο "ζήλια" (αν και σίγουρα υπάρχει ένα μικρό ποσοστό), όσο θλίψη για το ότι δεν το προσπάθησα αρκετά για τον εαυτόν μου. Πέρασαν χρόνια και δεν κατάφερα να δώσω την ευκαιρία στην ζωή μου να βρίσκομαι με κάποια, που, πραγματικά, να την βλέπω και να λιώνω έτσι. Όταν φεύγουν από το οπτικό μου πεδίο ή φεύγω εγώ, π.χ. βγαίνοντας από τον σταθμό, κυριολεκτικά δακρύζω και βγαίνουν λυγμοί, όταν καταφέρνω να βρεθώ μόνος μου κι αθέατος. Πέφτω σε μεγάλη στενοχώρια για την υπόλοιπη μέρα κι αν μου τύχει βράδυ, αλίμονό μου. Ξέρω πως όλο αυτό είναι καθαρά δικό μου θέμα και πως ο έρωτας δεν λύνει τα υπαρξιακά ούτε τα ψυχολογικά μας, ούτε η ομορφιά αποτελεί κάποιου είδους "εγγύηση" για το ο,τιδήποτε. Ωστόσο... δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι και να μην μένω αμήχανος, μπροστά στο ερώτημα: πώς θα μπορούσα να βρεθώ δίπλα σε μία κοπέλα που να ταιριάζουμε ως χαρακτήρες/νοοτροπίες και ταυτόχρονα να την βλέπω και να λέω: Θεέ μου, σ'ευχαριστώ, δεν θέλω τίποτε άλλο. Να την αντικρύζω και να μονολογώ εσωτερικά: "Είμαι πάρα πολύ τυχερός..." και να χαίρομαι που κι αυτή βρήκε σ'εμένα αυτό που έψαχνε. Δεν ξέρω πού και πώς να ψάξω πλέον. Έχω χαθεί- και το βασικό εμπόδιο είναι μάλλον ότι κατά βάθος πιστεύω πως δεν το αξίζω. Ελπίζω κάποτε να τα καταφέρω.
Αυτά, ευχαριστώ που με διαβάσατε.
