Απλά μαθήματα φασισμού

Απλά μαθήματα φασισμού Facebook Twitter
Δείτε τον Θεμελιώδη Νόμο της Ουγγαρίας, το σύνταγμα του Όρμπαν: έθνος, οικογένεια, χριστιανισμός, τεκνοποίηση και απαγόρευση εκτρώσεων.
11

Όποιος εφησυχάζει, θεωρώντας τον φασισμό νεκρή υπόθεση της μεσοπολεμικής Ευρώπης, κάνει λάθος. Αυτό τονίζει στο βιβλίο του ο Jason Stanley.

Ο φασισμός δεν πέρασε οριστικά στην Ιστορία. Η φασιστική πολιτική δεν είναι υπόθεση μόνο των φασιστικών κρατών. Υπερβαίνει και τον ίδιο τον φασισμό και τους ευρωπαϊκούς αυταρχισμούς του Μεσοπολέμου.

Φασιστική πολιτική είναι εκείνες οι τακτικές και οι μηχανισμοί για την απόκτηση της εξουσίας που μπορεί να μην οδηγούν οπωσδήποτε σε ένα καθαρά φασιστικό κράτος αλλά αρκούν για να υφάνουν ένα μοτίβο σκληρής διάκρισης που οδηγεί τελικά στον διχασμό ανάμεσα σ' «εμάς» και «αυτούς».

Και σήμερα είναι ισχυρή η απειλή κανονικοποίησης του φασιστικού μύθου. Ο ακροδεξιός εθνικισμός εξαπλώνεται από τη Ρωσία, την Ουγγαρία την Πολωνία και την Τουρκία ως τις ΗΠΑ, την Ινδία και τη Βραζιλία.

Απλά μαθήματα φασισμού Facebook Twitter
«Η εχθρότητα της φασιστικής πολιτικής για τα συνδικάτα είναι τόσο κομβική που δεν θα κατανοήσουμε τον φασισμό αν δεν την καταλάβουμε», τονίζει ο Stanley.

Στην Ελλάδα πληρώνουμε την κατάχρηση του όρου «φασισμός/φασιστικός» τα προηγούμενα χρόνια: τώρα έχουμε το θηρίο μπροστά μας και δυσκολευόμαστε να το αποδώσουμε με λέξεις.

Ο Stanley, καθηγητής Φιλοσοφίας στο Γέιλ, αναγνωρίζει πως είναι οριακό να γενικεύουμε συμπεράσματα από επιμέρους περιπτώσεις εθνικισμών. Επισημαίνει όμως ένα πολύ πειστικό κοινό πλαίσιο που διέπει τη φασιστική πολιτική και τις στρατηγικές της. Και το κάνει με τρόπο απλό και ταυτόχρονα συναρπαστικό.

Μιλάει για τη βάση του φασισμού, τη νοσταλγία για το χαμένο μυθικό παρελθόν. Τονίζει τη λατρεία της πατριαρχικής οικογένειας και κατ' αναλογία του πατέρα-ηγέτη του έθνους.

Όσο πληθαίνουν οι παράλληλες πραγματικότητες, τόσο αρπαζόμαστε από τον ισχυρό ηγέτη που θα δείξει πυγμή. Και βέβαια, παραμένει ακλόνητη η έννοια της φυσικής ιεραρχίας με κριτήριο την αξία, αντίβαρο στην αρχή της ισότητας. 

Δείτε τον Θεμελιώδη Νόμο της Ουγγαρίας, το σύνταγμα του Όρμπαν: έθνος, οικογένεια, χριστιανισμός, τεκνοποίηση και απαγόρευση εκτρώσεων. Η πατριαρχία απειλείται από τον φιλελευθερισμό και πρέπει να την υπερασπιστούμε. Και μαζί με αυτήν θα υπερασπιστούμε όλο το παρελθόν μας.

Δείτε και την Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD). Διαμαρτύρεται γιατί «σε κανέναν άλλο λαό δεν έχει συμβεί να του παρουσιάζουν τόσο ξεκάθαρα ένα ψεύτικο παρελθόν όσο στους Γερμανούς» και ζητά «να επιστραφεί το παρελθόν στον λαό της Γερμανίας, τότε που μπορούσαμε να είμαστε περήφανοι για τα επιτεύγματα των στρατιωτών μας και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους».


Στη φασιστική πολιτική η προπαγάνδα καλύπτει τη διαφθορά με τη μάσκα της αντιδιαφθοράς. Ουγγαρία και Πολωνία είναι καλά παραδείγματα υπονόμευσης της δικαιοσύνης στο όνομα της καταπολέμησης της διαφθοράς.

Οι εθνικιστές επικαλούνται την ελευθερία του λόγου για να επιτεθούν στη δημοκρατία, επικαλούνται την ελεύθερη διακίνηση ιδεών για να ξεδιπλώσουν μια προπαγάνδα κατά των θεσμών.


Ο Stanley στέκεται ακόμα στον αντιδιανοουμενισμό ως τυπικό γνώρισμα της φασιστικής πολιτικής: επιθέσεις Τραμπ κατά της πολιτικής ορθότητας, συντηρητικά ιδρύματα που μάχονται τα πανεπιστήμια ως προπύργια φιλελευθερισμού, κλείσιμο του Πανεπιστημίου της Πετρούπολης από τις ρωσικές αρχές επειδή διδάσκονταν σπουδές φύλου (κλάδος-κόκκινο πανί σε πολλές χώρες), εκδίωξη του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου από τη Βουδαπέστη.

Δείτε και τις ακροδεξιές επιθέσεις κατά Ελλήνων διανοουμένων και πανεπιστημιακών, όποτε διατυπώνουν απόψεις έξω από τον κανόνα του «εθνικώς ορθού», θα προσθέταμε εμείς. Την πάση θυσία διαιώνιση των εθνικών μας μύθων.


Κυρίαρχο μοτίβο και ο συνδυασμός θεωριών συνωμοσίας και fake news. Ο Ομπάμα γεννήθηκε στην Κένυα και είναι μουσουλμάνος, ο Εβραίος Σόρος πλημμυρίζει την Ευρώπη με μετανάστες (όταν δεν δολοπλοκεί για τη Συμφωνία των Πρεσπών). Χάνεται η αίσθηση μιας κοινής πραγματικότητας που θα λειτουργήσει ως υπόβαθρο για τη δημοκρατική διαβούλευση.

Όσο πληθαίνουν οι παράλληλες πραγματικότητες, τόσο αρπαζόμαστε από τον ισχυρό ηγέτη που θα δείξει πυγμή. Και βέβαια, παραμένει ακλόνητη η έννοια της φυσικής ιεραρχίας με κριτήριο την αξία, αντίβαρο στην αρχή της ισότητας.

Υπάρχουν οι εργατικοί που παράγουν, υπάρχουν και οι τεμπέληδες που ζουν σε βάρος των άλλων. Οι μειονότητες εκμεταλλεύονται τα επιδόματα και το κράτος πρόνοιας, οι μετανάστες πιάνουν κρεβάτια στα νοσοκομεία, οι άνεργοι ζουν με κουπόνια. Όλα αυτά τα πληρώνουμε εμείς. Και ακολουθεί η θυματοποίηση.

Λέει ο Όρμπαν: «Μια ομάδα από τους διανοητικούς και πολιτικούς ηγέτες της Ευρώπης θέλει να δημιουργήσει μια μεικτή κοινωνία η οποία, μέσα σε λίγες γενιές, θα μεταμορφώσει ολοκληρωτικά την πολιτισμική και εθνική σύνθεση της ηπείρου μας – και κατά συνέπεια τη χριστιανική της ταυτότητα».


Παίζοντας με το σχήμα «νόμος -τάξη», η φασιστική πολιτική είναι μια μηχανή παραγωγής φόβου. Εμβληματικός ο φόβος για τον «ανδρισμό» του έθνους, καθώς σεξουαλικοποιείται η απειλή του «άλλου».

Ο Stanley υπογραμμίζει τον κεντρικό ρόλο που παίζει η πολιτική του σεξουαλικού άγχους. Και με αυτό τον τρόπο προβάλλονται και οι αξίες της ζωτικής ενδοχώρας σε αντιδιαστολή με τη διεφθαρμένη κουλτούρα των πόλεων. Στην αγροτική αγνότητα στρέφεται το φασιστικό ιδεώδες. Από την ύπαιθρο ξεκινά ο ηγέτης για να καταλάβει τις πόλεις.

Ο Μουσολίνι κάνει την πορεία προς τη Ρώμη, ο Ερντογάν διαλέγει το Σιρτ στην τουρκική ενδοχώρα για να εκφωνήσει την αντικοσμική ομιλία που τον οδηγεί στη φυλακή το 1999. Η φασιστική πολιτική μάχεται τα Σόδομα και Γόμορρα της ανηθικότητας και διαφθοράς.


Και, τέλος, η εργασία απελευθερώνει. Οι τεμπέληδες και τα παράσιτα ζουν σε βάρος του λαού. «Παρείσακτοι από όλο τον κόσμο... θέλουν να μετατρέψουν τη Γαλλία σε μια γιγαντιαία κατάληψη» έλεγε το 2017 η Λεπέν.

Μόνο εμπόδιο στη διάκριση «εργατικών - τεμπέληδων» η ταξική αλληλεγγύη. Τα εργατικά συνδικάτα, διαχρονικός εχθρός κάθε φασιστικής πολιτικής, πρέπει να συντριβούν. Ο ηγέτης θα δώσει στους εργαζόμενους ό,τι χρειάζονται, όχι οι κοινοί εργατικοί αγώνες.

Η εχθρότητα της φασιστικής πολιτικής για τα συνδικάτα είναι τόσο κομβική που δεν θα κατανοήσουμε τον φασισμό αν δεν την καταλάβουμε, τονίζει ο Stanley.


Το βιβλίο του Stanley είναι ένα χρήσιμο εγχειρίδιο για την κατανόηση του φασιστικού φαινομένου και του κοινωνικού δαρβινισμού που το συνοδεύει. Γραμμένο με απλό και συστηματικό τρόπο, αντλεί παραδείγματα από την ιστορία του 20ού αιώνα και το σκοτεινό σήμερα.

Και γίνεται ακόμα πιο χρήσιμο και επίκαιρο καθώς βαδίζουμε προς τις ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου: μπροστά στα μάτια μας συγκροτείται η Διεθνής της ακροδεξιάς που διεκδικεί να παίξει ρόλο καταλύτη.

Βιβλίο
11

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

σχόλια

5 σχόλια
Χρόνο με τον χρόνο η κρίση θα οδηγεί σε σταδιακή συρρίκνωση της μόρφωσης... Όσο μειώνεται η μόρφωση τόσο αυξάνεται ο φανατισμός. Γι αυτό και κοινωνίες με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο , σκέπτονται πιο πρωτόγονα, φανατίζονται ευκολότερα και γίνονται βορά των ακραίων δημαγωγών. Εκεί λοιπόν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος η ακροδεξιά και η ακροαριστερά, με όλα τα δυσάρεστα συνεπακόλουθα. Εάν λάβουμε υπόψη μας και την αποτυχία των κεντρώων κομμάτων με τα σκάνδαλα διαφθοράς, δε θέλει πολύ να φανατιστεί ο λαός.
Σχετικά με τους "φασίστες" Ούγγρους, Πολωνούς και λοιπούς Ανατολικοευρωπαίους που στηρίζουν αντιμεταναστευτικές πολιτικές. Σ' όλη τη νεώτερη ιστορία τους η πολυπολιτισμικότητα τους γύριζε μπούμερανγκ. Ισχυροί γείτονες που εποφθαλμιούσαν εδάφη (Ρώσοι, Αυστριακοί, Οθωμανοί, Πρώσοι, Σουηδοί κτλ) υποδαύλιζαν θρησκευτικές και εθνικές συγκρούσεις στο εσωτερικό τους με αποτελέσματα γνωστά. Διάλυση των εν λόγω κρατών και μοιρασιά των εδαφών τους.Στον 20ο αιώνα η ίδια ιστορία. Οι γερμανικές μειονότητες της Πολωνίας και της Τσεχοσλοβακίας οδήγησαν σε γερμανική εισβολή. Μεταπολεμικά η πολυπολιτισμικότητα χρησιμοποιήθηκε ως προπαγάνδα από τα κομμουνιστικά καθεστώτα κατά των εθνικών κινημάτων. Και δεν είναι τόσο μακρινό παρελθόν: Γιουγκοσλαβικοί πόλεμοι, ρωσική εισβολή στην Ουκρανία με πρόσχημα της προστασίας της ρωσικής μειονότητας.Το ότι αυτοί οι λαοί είναι πλέον επιφυλακτικοί είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο. Επιπλέον το "white guilt" γι' αυτούς είναι κάτι ξένο, αφού ποτέ δεν υπήρξαν αποικιοκρατικές δυνάμεις, επομένως δεν συμμερίζονται την ανάγκη "εξιλέωσης" των Δυτικοευρωπαίων.Εξαίρεση φυσικά η Ρωσία που λόγω ιστορίας και μεγέθους είναι πιο πολυπολιτισιμκή από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα.
Ειδικά οι Ούγγροι έχουν μία κλάψα-αλυτρωτισμό μετά τον Α' ΠΠ, όπου τους αφαιρέθηκε η πρόσβαση στην θάλασσα (Ριέκα στην Αδριατική) και εδάφη που σήμερα ανήκουν σε Σερβία/Κροατία, Ρουμανία και Σλοβακία τα οποία κατοικούνται από ουγγρικές μειονότητες.Όσο για την Ουκρανία, φαντάζομαι εννοείς την Κριμαία, είχα μία συζήτηση με μια φίλη μου Λευκορωσίδα, η οποία μού περιέγραφε την κατάσταση στην πατρίδα της όπου κυβερνάει ένας δικτάτορας/μαριονέτα του Πούτιν και όπου αν κυκλοφορούν στον δρόμο πάνω από δύο άτομα θεωρείται συγκέντρωση και πάνε φυλακή (οι συνεχείς απεργίες και διαδηλώσεις της Ελλάδας της φαίνονται εξωπραγματικές με τα δεδομένα της χώρας της). Όταν μιλήσαμε για την Ουκρανία και της είπα τι θέλει ο Πούτιν στην Κριμαία, αφού ανήκει στην Ουκρανία, μου λέει "γιατί, ντεν πρέπει, όλα Ρουσία είναι". Όταν της ανέφερα τον Γιέλτσιν τον μεθύστακα που φτωχοποίησε την χώρα εν μία νυκτί, της κακοφάνηκε και δεν ήθελα να συνεχίσω την κουβέντα για να μην μαλώσουμε, αλλά διαπίστωσα πόση πλύση εγκεφάλου τους έχουν κάνει. Κατά τα λοιπά, ο Όρμπαν είναι κακός γιατί δεν τους κάθεται.
ναι γιατι ανεξαρτητως των πολλων αρνητικων του (διαφθορα κτλ) δειχνει οτι οποιος αρνειται την multi-culti ουτοπια κερδιζει εκλογες και αυτο τους χαλαει την μαγιονεζα. Τις προαλλες δε εβγαλε εναν νομο που προβελπει 0% φορολογια σε πολυτεκνες μητερες. Οπως καταλαβαινεις η Ευρωπαικη Αριστερα λυσσαξε απ'το κακο της
Συμφωνω σε ολα οσα γραφει το αρθρο. Το θεμα ομως ειναι οτι αυτη την στιγμη ο μεγαλος κινδυνος για τις προοδευτικες κοινωνιες δεν προερχεται απ’τον ακροδεξιο χωρο αλλα απ’τον Ισλαμισμο - ως πολιτικο κινημα - που καλπαζει στην ΒΔ Ευρωπη. Διοτι δεν ειναι ακροδεξιοι αυτοι που φημωνουν την ελευθερια του Τυπου και σφαζουν οσους θεωρουν βλασφημους (βλεπε Charlie Hebdo), ουτε ακροδεξιοι αυτοι που περιπολουν τους δρομους για «εκφυλιστικες» συμπεριφορες (shariapatrols). Και φυσικα η εξαρση της ομοφοβιας και του αντισημιτισμου τα τελευταια χρονια επισης δεν προερχεται απ’την ακροδεξια. Οποτε ναι καλο ειναι να προσεχουμε τι γινεται εκει στην ακρα δεξια, απλως τωρα εχουμε πολυ (μα πολυ) σοβαροτερο προβλημα να αντιμετωπισουμε.
Δυστυχώς οι μεν τροφοδοτούν το μίσος των δε και αντιστρόφως.Να παρατηρήσω όμως το προφανές, ότι οι ισλαμοφασίστες δεν έχουν πολιτικά κόμματα ή πολιτικούς βραχίονες στην Δύση, ούτε κατεβαίνουν στις εκλογές των δυτικών χωρών. Δεν προσπαθούν να γίνουν mainstream στις κοινότητες μουσουλμάνων μεταναστών στην Δύση, είναι ως επί το πλείστον παραφυάδες ενός παράνομου underground κινήματος (ή περισσότερων του ενός τέτοιων κινημάτων) και προσπαθούν να σπείρουν το χάος και τον τρόμο στις δυτικές κοινωνίες και (ανάμεσα σε άλλα) να σαμποτάρουν την αφομοίωση των μεταναστών. Ως τέτοιοι οι ισλαμοφασίστες λειτουργούν και ως χρήσιμοι ηλίθιοι των φασιστών. Σε γενικές δε γραμμές οι δημοκρατίες τούς αντιμετωπίζουν όπως πρέπει, με αστυνομικές, και ενίοτε μικρής κλίμακος στρατιωτικές επιχειρήσεις. Οι δε οπαδοί της σαρία στην Δύση δύσκολα έχουν πολιτικό μέλλον γιατί η ιδεολογία τους προσκρούει στο δυτικό αξίωμα που λέγεται διαχωρισμός της πολιτικής από την θρησκεία--ο οποίος διαχωρισμός σίγουρα μπορεί να επιβληθεί στους μη χριστιανούς όσο αυτοί αποτελούν μειονότητα. Σε όλα αυτά το πολιτικό Ισλάμ στην Δύση διαφέρει από τα ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα, που σιγά-σιγά (μαζί με τα λαϊκίστικα/ριζοσπαστικά αριστερά, στις χώρες με αριστερή παράδοση/default mode, όπως η Ελλάδα) πολύ ύπουλα και επιτυχημένα πριονίζουν το δημοκρατικό πολίτευμα.
"Στην Ελλάδα πληρώνουμε την κατάχρηση του όρου «φασισμός/φασιστικός» τα προηγούμενα χρόνια: τώρα έχουμε το θηρίο μπροστά μας και δυσκολευόμαστε να το αποδώσουμε με λέξεις."Διερωτώμαι ποιος είναι υπαίτιος γι'αυτό αν όχι η ελληνική αριστερά. Είναι μία τσίχλα που φοριέται ακόμα και τώρα. "Πήγες στο συλλαλητήριο για τις Πρέσπες; Έκανες πλάτη στους φασίστες". Σα να λέμε μην ξανακατέβεις σε πορεία για κανένα λόγο διότι οι μπαχαλάκηδες καραδοκούν, οπότε θα ταυτιστείς μαζί τους."Οι εθνικιστές επικαλούνται την ελευθερία του λόγου για να επιτεθούν στη δημοκρατία, επικαλούνται την ελεύθερη διακίνηση ιδεών για να ξεδιπλώσουν μια προπαγάνδα κατά των θεσμών."Συγγνώμη αλλά τα αμέσως ανωτέρω στην Ελλάδα και πάλι από την αριστερά τα έχουμε δει να ξεχειλώνουν. Αυτό το "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη", και εργάτης είναι όποιος είναι κάθε φορά στο δρόμο, έχει τρυπήσει μυαλά πολλά χρόνια τώρα.Από την άλλη είναι σουρεάλ να ντρεπόμαστε να πούμε ότι είμαστε υπέρ της ελευθερίας έκφρασης διότι μπορεί να εμφιλοχωρήσει η ρητορική μίσους εντός της. Γι' αυτό έχουμε τους θεσμούς. Για να κρατάμε τον πολιτικό διάλογο, έντονο, ριζοσπαστικό, θερμό αλλά όχι ως άλλοθι βίας.Ο Μουσολίνι, καλύτερα από όλους, συμπυκνώνει την έννοια του φασισμού. Πέρα από ιδρυτής του, δείχνει και ότι ακροαριστερά και ακροδεξιά απευθύνονται στο ΙΔΙΟ κοινό, αφού ο ίδιος από ακροαριστερός κατέστη ιδρυτής του φασισμού μέσα σε ένα καλοκαίρι (1914). Στα ίδια περιβάλλοντα ανθούν. Στους ίδιους ανθρώπους απευθύνονται. Των ιδίων μεθόδων μετέρχονται. Ενίοτε παλεύουν για να δημιουργήσουν το περιβάλλον εντός του οποίου ανθούν. Γι'αυτό και τσακώνονται. Όχι διότι έχουν σοβαρές διαφορές. Αλλά διότι διεκδικούν το ίδιο κοινό. Δεν είναι τυχαίο που η ΧΑ έχει τα μεγαλύτερά της ποσοστά σε παλαιά αριστερά προπύργια όπως το Πέραμα.Ο Μουσολίνι στηρίχτηκε διανοητικά από τον Σικελό (από το Καστελβετράνο) Τζιοβάνι Τζεντίλε. Οπαδό του Μαρξ και του Χέγκελ. Η ιδεολογία του φασιμού εφευρέθηκε από έναν μαρξιστή. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει ή να ειπωθεί για να καταστεί σαφές ότι τα άκρα χρειάζονται το ένα το άλλο διότι έτσι τρώνε χώρο από το μέσον.Και τα δύο άκρα έχουν κάποια λογικά επιχειρήματα (ποιος μπορεί να πει ότι η άκριτη και η παράνομη μετανάστευση είνα κάτι καλό; ή ποιος μπορεί να πει ότι το διεθνές κεφάλαιο δεν βρίσκει τρόπους να παρακάμπτει τις εθνικές νομιμότητες;) και κάποια λογικοφανή επιχειρήματα. Κανένα από τα δύο δεν είναι λογικό να ακολουθηθεί. Και τα δύο κάνουν προπαγάνδα και όχι πολιτική συζήτηση διότι εργαλειοποιούν, ψεύδονται και παραποιούν την αλήθεια. Συστηματικά και συστημικά.Μια αλήθεια κατά της οποίας ήταν τόσο ο Γκέμπελς, όσο και ο Λένιν χαρακτηρίζοντάς τη ως "μικροαστική εμμονή".
Εξαιρετικό το σχόλιό σου κ. Γράφων,ειδικά η ακόλουθη πρόταση που τα λέει ολα : Και τα δύο κάνουν προπαγάνδα και όχι πολιτική συζήτηση διότι εργαλειοποιούν, ψεύδονται και παραποιούν την αλήθεια. Συστηματικά και συστημικά. Πηγή: www.lifo.gr