Ρίκα Βαγιάννη: «Η ζωή δεν με έχει μάθει ειλικρινά τίποτα και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ»

Ρίκα Βαγιάννη: «Η ζωή δεν με έχει μάθει ειλικρινά τίποτα και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ» Facebook Twitter
Μπορεί να μην έχω περάσει καμιά κακουχία, αλλά αλήθεια σου λέω, είμαι ευτυχισμένη επειδή έχω ψωμί. Τρελαίνομαι από χαρά που μπορώ να έχω ένα δασάκι μπροστά απ' το σπίτι μου και να το βλέπω όταν πλένω τα πιάτα, που μπορώ και βγαίνω το πρωί. Νομίζω ότι είμαι ο πιο πλούσιος και τυχερός άνθρωπος του κόσμου. Αν ήμουν θρήσκα θα ήμουν συνέχεια στα κεριά, στις δεήσεις και στις ευχαριστίες. Φωτό: Freddie F. / LifO
4

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ευτυχισμένα, τρομερά κοινά, μεσοαστικά. Έτσι νόμιζα. Μεγάλωνα με τη μαμά μου και τον πατριό μου που είχε παιδί από προηγούμενο γάμο, ο μπαμπάς μου είχε άλλα παιδιά απ' τον επόμενό του γάμο και ο πατριός μου και η μαμά μου είχαν άλλο παιδί μεταξύ τους, αλλά όλοι βασικά τα πηγαίναμε μεταξύ μας αρκετά καλά και κάναμε πλάκες και εμένα αυτό μου φαινόταν καθημερινότητα. Το νορμάλ. Αργότερα κατάλαβα ότι οι οικογενειακοί φίλοι μας δεν είχαν την ίδια γνώμη.

Ως παιδί ήμουν μαυριδερή και τριχωτή. Και μελαγχολική. Σε μια γωνιά όλο διάβαζα, σκεφτόμουν ότι τίποτα δεν έχει νόημα και σημασία. Αφού ‘λέγαν οι γονείς μου «πες μας ένα τραγουδάκι, χαμογέλα λίγο, μίλα στους ανθρώπους». Τίποτα εγώ. Μετά, κατά τα 16 που άρχισα να ασχολούμαι με τα αγοράκια, έγινα ξαφνικά πολύ εξωστρεφής.

Από μικρή ήθελα να δουλέψω στο θέατρο. Αποκλειστικά. Ως ηθοποιός. Τέλειωσα τη δραματική σχολή του Εθνικού. Δεν μου βγήκε. Ήμουνα κακομαθημένο παιδί, δεν την άντεχα εγώ τη φτώχεια. Ήμουν όμως κι υπερήφανη, ήθελα να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά, να μην παίρνω χαρτζιλίκι απ' τους γονείς μου. Άρχισα έτσι να δουλεύω στα περιοδικά.

Ως ηθοποιός δούλεψα 7 χρόνια. Τι «Μινόρε της Αυγής», τι Ηρώδεια, τι Επίδαυροι, τι χοροί στα Εθνικά Θέατρα, τι αρχαίο δράμα, τι commedia de l' arte. Κι όλο φυσικά το flip side: τι βιντεοταινίες, τι βάτα, τι καμένο ξασμένο μαλλί, τι επιθεώρηση της κακιάς συμφοράς, τι νυχτερινό κέντρο... Είχα ακόμα και πρόταση να εμφανιστώ στο Διογένη!... Με κλειστό μικρόφωνο φυσικά, γιατί τραγουδάω σαν καρακάξα.

Όλα αυτά με οδήγησαν σε μια απόγνωση εσωτερική, γιατί είναι διαφορετικό να φοράς φτερά και να βγαίνεις στην επιθεώρηση με μαγιό και διαφορετικό αυτό που έχεις στο μυαλό σου - να παίξεις δυο ρόλους σε θεατρικά σύνολα της προκοπής.

Δεν μου βγήκε καθόλου αυτό το χαρτί, της υποκριτικής. Αργότερα βέβαια ανακάλυψα ότι υπήρχε ένας πολύ σοβαρός λόγος: Δεν είχα καθόλου ταλέντο!

Στην τηλεόραση μπήκα από την άλλη πόρτα. Από την πόρτα της παρουσιάστριας στην τότε ΝΕΤ - μόλις είχε μεταλλαχθεί από ΥΕΝΕΔ. Βοηθός σε τηλεπαιχνίδι. Αν σου πω ότι ξεκίνησα το 1986, θα λιποθυμήσεις; Το λέω αυτό και πέφτει στην παρέα μια αμήχανη σιωπή.

Δουλεύοντας στα περιοδικά αναγκαστικά εξελίχθηκα κι έφτασα να γίνω στα 28 μου διευθύντρια στο Cosmopolitan. Ήταν πολύ αστείο γιατί είχα μια καλή δουλειά, πήγαινα σε συσκέψεις, έκανα όλο αυτό το σετ με επαγγελματικά ταξίδια, λιμουζίνες, Plaza, χαιρετούρες με τον Tramp - τον θυμάμαι να κυκλοφορεί με την μπανάνα πορτοφόλι στη μέση και πορτοκαλί μαλλί βαμμένο με σαμπουάν απ' το σούπερ-μάρκετ. Και μετά να γυρίζω στην Ελλάδα και να πρέπει να κάνω γύρισμα. Έκανα την υπηρέτρια, τρίτο ρολάκι σε μια βιντεοταινία γυρισμένη στα αρπαχτά. Ήταν σουρεαλιστικό.

Είμαστε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα μεταβατική περίοδο στα media. Λένε ότι πεθαίνουν οι χάρτινες εκδόσεις και ότι η συμβατική τηλεόραση είναι στα σπαράγματα. Σπάει η σφαίρα επιρροής. Αν ήμουν ολιγάρχης του Τύπου στην Ελλάδα θα είχα κλάσει μέντες.

Το χειρότερο που έχω διαβάσει για μένα ήταν το 1992. Είχαν γράψει σε ένα πολύ καλό περιοδικό με μεγάλη κυκλοφορία ότι βλέπουμε αυτή την κοπέλα στην τηλεόραση και μας δημιουργείται η εντύπωση ότι δεν πλένεται, δεν κάνει μπάνιο, ότι μυρίζει. Δεν σου κρύβω ότι είχα βάλει τα κλάματα. Βασάνισε τόσο το μυαλό μου να μάθω τι οδήγησε ένα νέο άνθρωπο να γράψει κάτι τέτοιο που κατάλαβα ότι είναι... άβυσσος τα κίνητρα των ανωνύμων. Δεν ξαναστενoχωρήθηκα ποτέ. Ήταν σαν να έχεις τρακάρει με νταλίκα. Μετά τα μικροχτυπήματα στον προφυλακτήρα δεν σε νοιάζουν.

Μια τραγουδίστρια που κάνει πίστα θα την καταλάβω, αν προσέξει πώς θα είναι χτενισμένη κι τελευταία βλεφαρίδα της. Αυτό που δεν μ' αρέσει είναι ο τρόπος που είναι μακιγιαρισμένες οι παρουσιάστριες των ειδήσεων. Πρόκειται να πει ότι έγινε σεισμός και σκοτώθηκαν 80 χιλιάδες άνθρωποι και έχει το ουράνιο τόξο πάνω απ' το βλέφαρο τόσο προσεκτικά απλικαρισμένο λες και θα βγει να τραγουδήσει.

Σκέφτομαι να ιδρύσω ένα σύλλογο που θα λέγεται «σύλλογος προστασίας για τα τριγενή και τρικατάληκτα» για να μη λένε πια «σχηματίστηκε μια σαφή άποψη» ή «θα μακιγιαριστείς με μια διαφανές μάσκαρα». Δεν θέλω να κάνω την εστέτ, αλλά αφού ζεις, τρως, πληρώνεις το ενοίκιό σου από τα ελληνικά, τουλάχιστον δείξε κι ένα σεβασμό.

Μπορεί να μην έχω περάσει καμιά κακουχία, αλλά αλήθεια σου λέω, είμαι ευτυχισμένη επειδή έχω ψωμί. Τρελαίνομαι από χαρά που μπορώ να έχω ένα δασάκι μπροστά απ' το σπίτι μου και να το βλέπω όταν πλένω τα πιάτα, που μπορώ και βγαίνω το πρωί. Νομίζω ότι είμαι ο πιο πλούσιος και τυχερός άνθρωπος του κόσμου. Αν ήμουν θρήσκα θα ήμουν συνέχεια στα κεριά, στις δεήσεις και στις ευχαριστίες.

Και ερωτευτεί έχω, και τραβηχτεί έχω κι εγώ σαν κορίτσι και απογοητευτεί. Κατά την ηλικία. Στην εφηβεία και στα νιάτα μόνο αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας για τα γκομενικά. Μετά η ζωή μοιράζεται. Δεν είμαι άνθρωπος που θα σου πει αν δεν είμαι ερωτευμένη δεν ζω, δεν υπάρχω.

Τι θα ήθελα για το γιο μου; Να είναι υγιής, να είναι καλός, να αγαπάει τα παιδιά και τα ζώα και να μάθει να ζει με λίγα. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις να ζεις με λίγα. Όχι σαν άσκηση πολιτικής, νομίζω ότι είναι σημαντικό για την ψυχή σου. Αν θέλεις πολλά κι ακόμα περισσότερα δεν γίνεσαι ποτέ χαρούμενος.

Την Αθήνα την έχω ξεπατώσει, αλλά τώρα οι συνθήκες της ζωής μου με έχουν περιορίσει αρκετά σε ένα κύκλο σαν το Hampstead. Όλα τα έχω ξετινάξει: τα κλαμπ, τα περιθωριακά, τα μεγάλα, τα κουτούκια, τις πίστες. Υπήρξα ένα παιδί που του άρεσε όλα να τα βλέπει, να τα μυρίζει, να τα σκαλίζει. Τώρα αναγκαστικά λόγω παιδιού έχω μαζευτεί πάρα πολύ. Πάω στην ΕΡΤ, στο Βασιλόπουλο, στο κομμωτήριο και στις κούνιες. Δεν με πειράζει, είναι κι αυτό πολύ ωραίο ταξίδι.

Η ζωή δεν με έχει μάθει ειλικρινά τίποτα και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Έχω πια συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν ξέρω καθόλου τι μου γίνεται και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ. Μπορώ να επιβιώσω λίγο στα πρακτικά, αλλά στο υπόλοιπο concept που λέγεται ζωή δεν ξέρω τι μου γίνεται!

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 26 Ιουν. 2008 για την στήλη Οι Αθηναίοι της έντυπης LIFO

Οι Αθηναίοι
4

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Από το Μπανγκλαντές ως τη Μόρια και την Αθήνα: Η απίστευτη ιστορία της τρανς πρόσφυγα Oliveya Myrah

Οι Αθηναίοι / Μπανγκλαντές / Μόρια / Αθήνα: Η απίστευτη ιστορία της τρανς πρόσφυγα Ovileya Myrah

«Για πολύ καιρό ο κόσμος μόνο έπαιρνε από μένα. Τώρα προσπαθώ κι εγώ να κερδίσω πράγματα, να νιώσω ότι έχω μια θέση»: Η διερμηνέας και ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και σερβιτόρα στο Shamone είναι η Αθηναία της εβδομάδας. (Προσοχή: Το κείμενο περιλαμβάνει περιγραφές σεξουαλικής κακοποίησης και αυτοτραυματισμού.)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Μανώλης Παπουτσάκης

Οι Αθηναίοι / Μανώλης Παπουτσάκης: «Νομίζεις ότι το χαίρεται ο εστιάτορας που αγοράζει και πουλάει ακριβά;»

Χαρούπι και Δέκα Τραπέζια στη Θεσσαλονίκη, Pharaoh στην Αθήνα. Ένας σεφ με μεγάλες επιτυχίες στο παλμαρέ του μιλά για το τώρα της γαστρονομίας, εξηγεί γιατί η ελληνική κουζίνα σήμερα δεν έχει σχέση με αυτό που ήταν κάποτε και ανοίγει το θέμα που συζητάνε οι foodies: Το sitting στα εστιατόρια.
M. HULOT
Κ.atou: «Kάποιοι χαλάνε λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Οι Αθηναίοι / Κ.atou: «Kάποιοι ξοδεύουν λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Η DJ που έχει δει στο Ντιτρόιτ να ακούνε το set της δυο κουνέλια έμαθε πρόσφατα τι πάει να πει «τέκνο με κ», ενώ η πόλη που πιστεύει ότι έχει την καλύτερη ηλεκτρονική σκηνή τώρα δεν είναι το Βερολίνο. Έχοντας ταξιδέψει σε τόσα μέρη, είναι χαρούμενη που ζει στην Αθήνα, αλλά δεν μπορεί να μείνει στο κέντρο της.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Cara Hoffman, συγγραφέας, δημοσιογράφος

Οι Αθηναίοι / Cara Hoffman: Από κράχτης σε ξενοδοχείο του Σταθμού Λαρίσης, συγγραφέας best-seller

Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, ζει στα Εξάρχεια. Εγκατέλειψε το σχολείο για να γυρίσει τον κόσμο και στα δεκαεννέα έφτασε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Αθήνας απένταρη, πιστεύοντας ότι θα πιάσει δουλειά σε ελαιώνες. Αυτή η πόλη την έκανε «καπάτσα», «της πιάτσας», της έμαθε πώς να γράψει ένα μυθιστόρημα, τους «Κράχτες» που θα κυκλοφορήσουν από τις εκδόσεις Gutenberg.
M. HULOT
Πηνελόπη Γερασίμου

Οι Αθηναίοι / Πηνελόπη Γερασίμου: «Βαρεθήκαμε στα υπόγεια, η διασκέδαση πρέπει να στραφεί προς το φως»

Η μουσική είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη δουλειά της, τα τελευταία χρόνια καταγράφει με τον φακό της μερικά από τα πιο σημαντικά events της Aθήνας. Η φωτογράφος που γνωρίζει καλά πώς κινείται η νύχτα της πόλης ξέρει πως πια παίζουν και πάρτι στα οποία δεν «χωράει», γιατί εκείνοι που τα διοργανώνουν δεν θέλουν να τα μάθει.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Αντώνης Βαβαγιάννης: Ο κομίστας πίσω από τα «Κουραφέλκυθρα», που δεν είναι καν λέξη

Οι Αθηναίοι / Κουραφέλκυθρος: «Αν δεν σε μισήσουν οι φασίστες, τι κάνεις σε αυτήν τη ζωή;»

Ο Αντώνης Βαβαγιάννης, ο κομίστας πίσω από τα «Κουραφέλκυθρα», που κάποτε τα είχαν απορρίψει όλα τα έντυπα ενώ τώρα έγιναν ταινία στο Cinobo, λαμβάνει για τα πολιτικά του σκίτσα μηνύματα σύμφωνα με τα οποία κάθε εβδομάδα τα παίρνει από άλλο κόμμα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ Δημήτρης Παπαχρήστος

Οι Αθηναίοι / Δημήτρης Παπαχρήστος: «Το μόνο που θέλαμε ήταν να αλλάξουμε τα πράγματα με όπλο τη νεανική μας τρέλα»

Γεννήθηκε στην Εύβοια, ζει στα Εξάρχεια. Δημοσιογράφος, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός, υπήρξε εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου κατά την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 και δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τέλης Σαμαντάς

Οι Αθηναίοι / Τέλης Σαμαντάς: «Έχουμε μπουχτίσει από τις αμέτρητες γνώμες»

Από τον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» και την «Αυγή» ως τον «Ταχυδρόμο» και το «Αθηνόραμα», ο δημοσιογράφος Τέλης Σαμαντάς υπήρξε αριστερός όταν η λέξη είχε ακόμη κόστος και νόημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Νάντια Αργυροπούλου

Εικαστικά / Νάντια Αργυροπούλου: «Κάντε τους σοφούς να αισθανθούν άβολα, ταρακουνήστε τους!»

Εικαστική επιμελήτρια. Γεννήθηκε στη Λαμία, ζει σε ένα μικρό σπίτι-ζούγκλα στο Χαλάνδρι. Κάποτε έκανε τραμπολίνο σε διαγωνιστικό επίπεδο. Οι φίλοι την φωνάζουν Ενάντια.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ

σχόλια

2 σχόλια
Ρίκα μου θύμιζες πάντα μια εκδοχή της Μαλβίνας. Ήσουν πάντα σαν τις γυναίκες που θα θελα να είμαι, μια έξυπνη, δυναμική και ανθρώπινη γυναίκα που βαριόταν τις βλακείες. Δεν αξίζει να φεύγουν τέτοιοι άνθρωποι ρε γαμώτο. Kudos
H Μαλβίνα φλέρταρε με τη χυδαιότητα και ήταν πιο μπρουτάλ. Και κυρίως δεν αυτοσαρκαζόταν, δεν της άρεσε αυτό. Χρησιμοποιούσε το χιούμορ πάντα για να χτυπήσει άλλους. Η Ρίκα πάντα ήταν πιο εστέτ, πιο ανάλαφρη και είχε φίνο χιούμορ.
Σωστή επισήμανση βέβαια. Γενικά η Μαλβίνα ήταν αρκετά πιο ανασφαλής, σε ο,τι είχε να κάνει με τα προσωπικά της το έδειχνε κιόλας. Η Ρίκα ήταν απολαυστικά απενοχοποιημένη με το 'είμαι αυτός ο καραγκιόζης και μου αρέσω εμένα για αρχή', φυσικά έχοντας και πολύ καλό υπόβαθρο παράλληλα για να μην είναι ποτέ μόνο αυτό