Στο σημερινό «Α μπα»: κατανόηση υπό όρους

Στο σημερινό «Α μπα»: κατανόηση υπό όρους Facebook Twitter
89

__________________

1.


Α μπα μου να σας ζησει η μικρη!! Εύχομαι οτι καλυτερο στην οικογένεια σου!! Στο δια ταυτα λοιπόν: Ειμαι χοντρός. Από την εφηβεία ήμουν με παραπάνω κιλά με αποτελεσμα να χανω πολλα πραγματα. Οταν ημουν φοιτητής έκανα μια προσπάθεια (μεταξύ πολλω ν πολλών άλλων), έχασα 40 κιλά και ήρθα στα φυσιολογικά μου. Κρατήθηκα για 2 χρόνια περίπου και μετά σταδιακά πήρα πάλι τον ανηφορο. Αυτό για 2 λόγους: πρώτον μετακομισα σε φοιτητικές εστίες (άρα δεν εχω πλέον ούτε δικό μου ψυγείο ούτε την ευχέρεια να πηγαίνω συχνά για ψώνια) καθώς πλέον οικονομικά ειναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, και επειδή το "υγιεινο" φαγητό κοστίζει, μου ειναι πιο οικονομικό να παραγγελνω πίτες και σουβλάκια (ενδεικτικά λεω οτι δυο πίτες κοστίζουν 3.60 και μια σαλάτα 5.50 ευρώ απο το κυλικειο του πανεπιστημίου). Δεύτερος λόγος είναι οτι πλέον κάνω διδακτορικό με αποτέλεσμα και οι ώρες που έχω για να μαγειρεψω- κάνω οτιδήποτε ειναι μειωμένες αλλά και επειδή σαν άνθρωπος όταν είμαι στρεσσαρισμενος ξεσπαω στο φαγητό. Όλα αυτά με οδήγησαν ξανά στην αρχή. Η κοπέλα μου ειναι αδύνατη προς κανονική, χωρις να εχει παχυνει ποτέ και να χρειαστεί να χάσει κιλά. Συνεχώς μου το αναφέρει για το καλό μου οτι πρέπει να προσπαθήσω και με βοηθάει και αυτή αλλά όταν της εξηγώ πόσο δύσκολο μου είναι, δεν το καταλαβαινει. Θεωρεί πως ειναι εύκολο, γιατι απλα κόβεις το υπερβολικό φαγητό και ολα καλά. Δεν λεω οτι ειναι ακατόρθωτο, το κατάφερα κάποτε κατω απο αλλες συνθήκες. Πως θα μπορούσα να της το εξηγήσω και να καταλαβει ουσιαστικα τη δυσκολία?
- Ένας υπερβαρος ακόμα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αγαπητέ υπέρβαρε, αυτό ίσως να γίνει, ίσως και να μη γίνει, σίγουρα προϋπόθεση είναι να καταλάβεις εσύ μέσα σου τη δυσκολία. Ο χρόνος, οι συνθήκες και τα χρήματα είναι πολύ σημαντικοί παράγοντες, αλλά δεν είναι οι καθοριστικοί. Το καθοριστικό είναι τι νιώθεις μέσα σου ότι σε χορταίνει με την έννοια της παρηγοριάς, αυτό που λες «όταν είμαι στρεσαρισμένος ξεσπάω στο φαγητό». Όταν είσαι στρεσαρισμένος, κάνεις αυτό που κάνεις και όταν δεν είσαι στρεσαρισμένος, αλλά σε μεγαλύτερη ένταση. Αυτό που σε παχαίνει είναι αυτό που έχεις μάθει να βλέπεις νόστιμο, ο συμβολισμός δηλαδή και όχι το φαγητό το ίδιο.


Αν η φίλη σου θεωρεί εύκολο να χάσεις κιλά δεν σε καταλαβαίνει καθόλου μα καθόλου και ελπίζω να είναι αδυναμία κατανόησης λόγω έλλειψης προσωπικής εμπειρίας. Το ότι το αναφέρει «για το καλό σου» εμένα μου ανάβει λίγο τα λαμπάκια. Δεν θέλω να ρίξω λάδι στη φωτιά, αλλά το ότι της εξηγείς και εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει μου ανάβει κι άλλα λαμπάκια. Ας το αποδώσουμε στο ότι ούτε εσύ μπορείς να εξηγήσεις γιατί είναι τόσο δύσκολο.


Mεταφράζω από εδώ, διάβασε το κι εσύ και η φίλη σου και γενικώς, διαβάστε σχετικά. Ή μάλλον άσε τη φίλη σου. Διάβασε εσύ, ξέρεις τι να ψάξεις και πώς, αφού κάνεις διδακτορικό.

 

Αυτό που οδηγεί τη συμπεριφορά μας δεν είναι η λογική, αλλά η βιοχημεία του εγκεφάλου, οι συνήθειες και ο εθισμός, οι καταστάσεις συνείδησης, και αυτό που βλέπουμε οι άνθρωποι γύρω μας να κάνουν. Είμαστε συναισθηματικά όντα με την ικανότητα να εξορθολογίζουμε - όχι ορθολογικά όντα με συναισθήματα. Αν έχουμε άγχος, κατάθλιψη ή κάποιον εθισμό, ανεξάρτητα από το πόσο καλή είναι η συμβουλή που μας δίνεται, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορέσουμε να δράσουμε επ 'αυτής. Ο πιο πρωτόγονος, συναισθηματικός εγκέφαλος γενικά έχει προτεραιότητα έναντι του πιο πρόσφατου.

__________________
2.


Ναι, είναι σίγουρο! Δε ξέρω πώς να ζητάω βοήθεια ή συμπαράσταση. Όχι μόνο στα μεγάλα θέματα, αλλά και στα επουσιώδη. Αναφέρομαι σε μια εκ βαθέων συζήτηση, μια καλή κουβέντα, μια χρήσιμη συμβουλή. Το προσπαθώ, αλλά δε μου κάθεται! Έμαθα να εκφράζω το συναίσθημά μου και το λόγο που μπορεί να είμαι εκνευρισμένος, αγχωμένος ή λυπημένος.

Αναμένω από εκείνους που έχω αφιερώσει χρόνο στα δικά τους προβλήματα να μου το ανταποδώσουν, όταν με τη σειρά μου χρειάζομαι τη βοήθειά τους. Ακούγεται σαν η δική μου συμπαράσταση να έχει ανταλλακτική αξία και ως ένα βαθμό ισχύει. Δεν είμαι κανένας άγιος, ούτε αυτάρκης. Οι σχέσεις μου θέλω να είναι αμφίδρομες, να δίνω αλλά και να παίρνω. Ωστόσο το feedback που λαμβάνω δε με ικανοποιεί. Το αισθάνομαι άλλοτε χλιαρό και άλλοτε επιφανειακό. Αισθάνομαι ότι είμαι καλύτερος στο να παρέχω συμπαράσταση παρά να τη ζητάω ή να τη λαμβάνω.

Άμα ρωτούσες τους φίλους μου, θα σου έλεγαν πόσο υποστηρικτικός έχω υπάρξει για εκείνους. Το αναγνωρίζουν, αλλά δε μπορώ να πω και εγώ το ίδιο για αυτούς. Έχουν καλές προθέσεις, αλλά κάτι συμβαίνει και κάπου κάπως χαλάει το γλυκό όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται και είμαι εγώ εκείνος που θέλει να μιλήσει και όχι να ακούσει.

Πριν με παραπέμψεις στο μάντρα σου, έχεις καμιά ιδέα;
- Σωσίβιο


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Πριν σε παραπέμψω στο μάντρα σου, θα σου πω ότι δεν κατάλαβα για τι παραπονιέσαι.


Στην αρχή λες ότι δεν ξέρεις να ζητάς βοήθεια. Μετά λες ότι ζητάς, αλλά δεν σου φαίνεται αρκετά ικανοποιητική η συμπαράσταση των φίλων σου. Αυτά τα δύο είναι πάρα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.


Ας πούμε ότι εννοείς το εξής: ότι προσπαθείς να ζητήσεις βοήθεια, αλλά δεν λαμβάνεις, άρα δεν ξέρεις πώς να ζητάς; Και πάλι. Δεν βγάζεις πολύ ξεκάθαρο νόημα.


Ας πούμε ότι εννοείς το εξής: δεν σου αρέσουν οι φίλοι σου. Τότε δεν χρειάζεσαι το μάντρα. Χρειάζεται να βρεις άλλους φίλους.


Θα σε ρωτήσω όμως το εξής. Για ποιο λόγο καταβάλεις προσπάθεια να βοηθήσεις, όταν σου ζητάνε βοήθεια; Επειδή πιστεύεις ότι όσο πιο καλή δώσεις, τόσο πιο καλή θα πάρεις; Βλέπεις ότι αυτό δεν ισχύει. Άρα γιατί συνεχίζεις να το κάνεις;


Επειδή αγαπάς τους φίλους σου; Επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς; Ή επειδή σου αρέσει να νιώθεις ότι είσαι καλύτερος από αυτούς;

__________________
3.

Αγαπητή Αμπα,

Σου γράφω γιατί πραγματικά νιώθω ότι τον τελευταίο καιρό ζω σε ένα παράλογο παράλληλο σύμπαν και δεν ξέρω που αλλού να απευθυνθώ . Όλοι γύρω μου παντρεύονται Α,μπα μου. Και αυτό δεν θα ήταν βεβαίως προβλήμα, καλά κάνουν τα παιδιά και να ζήσουνε. Αλλά αυτό που δεν άντεχω είναι αυτό το αφοπλιστικό 'άντε και στα δικά σου', 'εσύ για πότε με το καλό;', 'μην αφήνεις τα χρόνια να περνάνε έτσι πρέπει να σοβαρευτείς και να κάνεις παιδιά μικρή'. Είμαι 25 και αυτά τα ακούω από συνομηλίκους μου εν το μεταξύ. Αν μου τα έλεγε η θεία μου η Σούλα νομίζω δεν θα με πείραζε τόσο πολύ (εννοείται πάλι θα με ενοχλούσε σαν σχόλιο αλλά αν μη τι αλλό αν το περίμενεις από κάπου, αυτό το κάπου είναι συνήθως η θεία σου η Σούλα). Και θέλω να σε ρωτήσω με τη σειρά μου, γιατί τόσο τρέντι ο γάμος και τα παιδιά πλέον απο τα 20κατι εν έτει 2018; Να φταιει η Kylie Jenner; Πραγματικά με θλίβει το γεγονός ότι παιδιά της ηλικίας μου το αντιμετωπίζουν πλέον σαν να είναι ένα cult που πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθήσεις πριν τα 30.
- διοπτροφόρα μέλλουσα γεροντοκόρη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Είναι απολύτως βέβαιο ότι υπάρχουν εικοσιπεντάχρονοι που δεν έχουν κανέναν φίλο παντρεμένο και δεν έχουν ούτε ένα φίλο που σκοπεύει να κάνει παιδιά πριν τα τριάντα.


Θέλεις να είσαι τέτοια εικοσιπεντάχρονη για να μη νιώθεις ότι ζεις σε κάποιο παράλογο παράλληλο σύμπαν; Πρέπει να βρεις άλλες παρέες, ή έστω, κι άλλες παρέες.


__________________
4.


Δεν έχω παιδιά κι μιας κι έχεις εσύ τώρα (να σας ζήσει!), είπα να σε ρωτήσω: πώς παίρνεται μια απόφαση από το ζευγάρι, όσον αφορά στο τέκνο τους, όταν οι γνώμες του ζευγαριού είναι διαφορετικές σε ένα θέμα και δεν υπάρχει μέση λύση; Π.χ. το παιδί λέει ότι κάποιο άλλο παιδί το έβρισε αισχρά κι ο ένας γονέας θέλει να πάει στο δάσκαλο πρώτα να βρουν μια «πολιτισμένη» λύση κι ο άλλος να πάει να βρει τους γονείς του άλλου παιδιού πρώτα να κάνει τσαμπουκά. Ή η έφηβη κόρη θέλει να ξεκινήσει την ερωτική της ζωή, έχει το θάρρος να μιλήσει στους γονείς κι ο ένας‚ γονέας προτιμάει να της επιτρέψουν να γίνεται το σεξ στο δωμάτιό της κι ο άλλος γονέας προτιμάει η κόρη να πηγαίνει στα πάρκα.


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Γιατί έχεις απορία μόνο για το συγκεκριμένο; Τι γίνεται σε ένα ζευγάρι αν ο ένας θέλει να πηγαίνει κάθε Κυριακή στους γονείς για να τρώει παστίτσιο, ενώ ο άλλος θέλει να πηγαίνει για καφέδες με φίλους; Τι γίνεται αν ο ένας θεωρεί μονόδρομο τη μετανάστευση ενώ ο άλλος δεν μπορεί με τίποτα να φανταστεί την ζωή του αλλού; Τι γίνεται αν ο ένας θέλει το ακριβό μαλακτικό και ο άλλος δεν ξέρει καν τι είναι το μαλακτικό και το θεωρεί σπατάλη; Και πάει λέγοντας.


Θα μου πεις, ναι, αλλά όταν υπάρχει παιδί στη μέση, μιλάμε για έναν άνθρωπο. Όντως, αλλά θα εκπλαγείς για το πόσο λίγη σημασία έχει αυτό για ορισμένους ανθρώπους, ειδικά αυτούς που βλέπουν τα παιδί τους ως προέκταση του εαυτού τους. Όσα ζευγάρια δυσκολεύονται να βρουν μια λύση για το μαλακτικό, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο δυσκολεύονται και στην ανατροφή των παιδιών τους. Η αδυναμία κατάστρωσης κοινού οράματος δεν ξεπερνιέται μόνο και μόνο επειδή θα έπρεπε να ξεπεραστεί.

__________________
5.


Σε διαβάζω σε όλη μου τη φοιτητική πορεία και βρίσκομαι αισίως(ή όχι και τόσο) στο έβδομό μου έτος. Πάντα επέστρεφα σε σένα στις σκοτεινές μου περιόδους, όταν έψαχνα ένα παράθυρο νηφαλιότητας και ισορροπίας. Πρώτη φορά όμως σου γράφω. Δύο Νοεμβρίους πίσω γνώρισα τον Φ., στην επαρχιακή πόλη που σπούδαζα μέσω κοινής παρέας. Αυτός οκτώ χρόνια μεγαλύτερος, κάποτε κι αυτός φοιτητής εδώ, τώρα έμενε πια στην Αθήνα και δούλευε εκεί. Αφού ρώτησε για μένα τους κοινούς μας φίλους, με πλησίασε σε ένα πάρτυ, την επόμενη μέρα έφυγε και μετά από λίγο ήρθε το add στο facebook. Αρχίσαμε να μιλάμε, αυτός εδειχνε να καταναλώνει χρόνο κι ενεργεια για να με εντυπωσιασει και όντως το χιουμορ του και το πνευμα του με ειχαν ενθουσιασει. Μετά από ένα μήνα ψησίματος, κατέβηκα κι εγώ Αθήνα και με δική του πρωτοβουλία βρεθήκαμε. Ήταν από τις πιο ωραίες βραδιές της ζωής μου. Επιστράτευσε όλη του τη γοητεία και πέτυχε διάνα. Στην ουσία από τότε ξεκινήσαμε τη σχέση μας. Ακολούθησαν πολλά ταξιδάκια, πολλά τηλέφωνα, ενθουσιασμός εκατέρωθεν και έντονα συναισθήματα. Όταν είπαμε ότι είμαστε πλέον μαζί, σε ένα ταξίδι μας 20 μέρες μετά το πρώτο μας ραντεβού, αυτός μου είπε ότι είχε 5 χρόνια να κάνει σχέση και ότι ήμουν η πρώτη κοπέλα που ένιωσε έτσι και που ανοίχτηκε μετά από αυτό το διάστημα (εκείνος 31 εγώ 23). Αρχικά η σχέση μας ήταν από απόσταση, αφού εγώ ακόμα έμενα στην πόλη που σπούδαζα, κατέβαινα βέβαια πάρα πολύ συχνά στην Αθήνα. Είχα λίγα μαθήματα και από το φθινόπωρο θα γύριζα πλέον μόνιμα Αθήνα. Όντως τελείωσα με τα μαθήματα το Σεπτέμβρη και ξενοίκιασα, εκκρεμούσε όμως η διπλωματική. Το σχέδιο ήταν ότι θα τελείωνα και με αυτή μέχρι τα Χριστούγεννα, θα ορκιζόμουν και από Σεπτέμβρη μεταπτυχιακό. Τα πράγματα όμως δεν έγιναν έτσι. Κατεβαίνοντας από το Βορρά, έχανα το σπίτι μου, την ανεξαρτησία που είχα 6 χρόνια, το γνώριμο περιβάλλον μου και κυρίως τους φίλους μου, κανένας από τους οποίους δεν είναι από την Αθήνα. Θα έμενα με τους γονείς μου για τουλάχιστον ένα χρόνο και θα έχανα την παλιά μου καθημερινότητα. Το μόνο θετικό σ αυτό το ζοφερό τοπίο ήταν ο Φ. Θα ήμασταν επιτέλους μαζί. Θα οργώναμε την Αθήνα. Ακολούθησε ένα διάστημα όπου τη μέρα μου έτρωγε το πηγαινέλα στο σπίτι του Φ. στο κέντρο, μία ώρα με τα μέσα από το δικό μου. Τη διπλωματική δεν την προχώρησα, δεν είχα κανένα κίνητρο. Καθόμουν και βυθιζόμουν στο πολύ λεπτομερές και δυσνόητο θεωρητικό υπόβαθρο και σκεφτόμουν πόσο πολύ δε νοιάζει κανέναν εργοδότη όλο αυτό. Δεν έβρισκα νόημα σε όλο αυτό, αν και ήξερα ότι έπρεπε να τελειώνω για να κλείσω έναν κύκλο. Κι ας μην νοιάξει κανέναν εργοδότη η διπλωματική μου. Παράλληλα βλέποντας αγγελίες για το επάγγελμά μου (πολιτικός μηχανικός) έβλεπα το τέρας "εμπειρία" γραμμένο παντού, να υψώνεται απειλητικό και να γελάει χαιρέκακα. Και το κωλόχαρτο να είχα, έλεγα, δουλειά πάλι δε θα βρισκα. Την ίδια στιγμή έβλεπα τον Φ. κυνηγάει τα δικά του όνειρα επαγγελματικά, να τα πηγαίνει καλά, να έχει προοπτικές και άνεση. Έπεφτα κάθε φορά που μου εξιστορούσε τα σχέδιά του γιατί αισθανόμουν τόσο μακριά από αυτή την κατάσταση. Του το είχα πει, αφού έβλεπε κάθε φορά τον εκνευρισμό μου και μια αδικαιολόγητη επιθετικότητα. Μετά από καιρό μου είπε ότι έχει σταματήσει να μου λέει πολλές λεπτομέρειες, γιατί έβλεπε ότι με στεναχωρούσε. Το θέμα της ανεξαρτησίας με βασάνιζε, ονειρευόμουν να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, να μπορώ να συνεισφέρω σε κάποια κοινή μας συγκατοίκηση. Στην ουσία έμενα στο σπίτι του τα περισσότερα βράδια και αισθανόμουν να μας χωρίζει μια άβυσσος στη φάση ζωής. Παράλληλα με τη διπλωματική καθηλωμένη. Αυτό με έριχνε φυσικά χειρότερα. Το είχαμε συζητήσει πολλές φορές και μου έλεγε πως δεν πρέπει να νιώθω ένοχη, πως κι αυτός στην ηλικία μου δεν είχε δουλέψει ουσιαστικά ποτέ, μόλις είχε κατέβει από πάνω και δεν ήξερε κι αυτός τι να κάνει με τη ζωή του. Άλλες εποχές όμως και άλλα ποσοστά ανεργίας. Εμείς όμως ήμασταν ζευγάρι στο εδώ και τώρα, στη δεδομένη στιγμή των ζωών μας συναντηθήκαμε κι ένιωθα ότι δεν μπορεί η σχέση μας ν αντέξει αυτή μου την ανασφάλεια για την ανισότητά μας. Το Δεκέμβρη αρχίσαμε να μαλώνουμε συχνά, επειδή εγώ στεναχωριόμουν κάθε φορά που υποψιαζόμουν ότι με παραμελεί, ότι δε θέλει να περάσει χρόνο μαζί μου, κάθε φορά που ένιωθα ότι δε μου παραχωρεί κάτι, είτε αυτό ήταν ο χρόνος του, είτε παραπάνω χάδια ή σεξ. Μετά τα Χριστούγεννα, που είχαμε πάει μαζί Θεσσαλονίκη και είχαμε περάσει υπέροχα, άρχισα να αισθάνομαι ότι δίνει πλέον πολύ λίγα στη σχέση. Δεν ήταν ενθουσιώδης στην επικοινωνία μας, δεν τρελαινόταν να κάνουμε πράγματα μαζί, δεν περνούσαν πια εύκολα οι δικές μου προτάσεις για να κάνουμε ο,τιδήποτε. Κάποια στιγμή σε έναν τσακωμό μας μου είπε ότι μ αγαπάει και νιώθει τρυφερότητα αλλά ότι το ερωτικό κομμάτι προς εμένα νιώθει να του αδειάζει. Όλοι αυτοί οι τσακωμοί όλο και τον άδειαζαν. Πρότεινε να βρισκόμαστε πιο αραιά για ένα διάστημα, μήπως και φύγει ο εκνευρισμός. Όντως αυτή η ένταση μας είχε κάνει και τους 2 να μην είμαστε οι εαυτοί μας, ή μάλλον να μην έχουμε διάθεση να ξεδιπλώσουμε τον εαυτό μας ένας στον άλλον όπως παλιά. Μετά από 2 βδομάδες κι αφού τα πράγματα σέρνονταν, του είπα πως νιώθω να χωρίζουμε, τον νιώθω απόμακρο και λιγότερο «μέσα» στη σχέση. Το σκέφτηκε για λίγο, μου είπε πως δε νιώθει ερωτευμένος, νιώθει να έχει φύγει το πάθος. Θέλω να καταλάβω μου λέει αν είναι παρωδικό ή μόνιμο, είμαι μπερδεμένος. Συνεχίζουμε για άλλες 2 βδομάδες, όπου εγώ τον είχα αφήσει να δίνει αυτός το ρυθμό της επικοινωνίας. Αν δε βρισκόμασταν, στέλναμε κάποια μηνύματα μέσα στη μέρα και αυτός με έπαιρνε κάποια στιγμή ένα τηλέφωνο όπου... μιλούσαμε σχεδόν όπως παλιά, όταν δεν ήμουν Αθήνα και πήγαινε το τηλέφωνο σύννεφο. Τον έβλεπα όμως ζορισμένο, δεν κοιμόταν τα βράδια, ξεφυσούσε. Ένα Σάββατο, καθώς ξυπνάμε από το μεσημεριανό μας ύπνο τον ακούω να ξεφυσάει. Τον ρωτάω αν είναι κάτι που τον απασχολεί, μου λέει είναι αυτά που έχουμε συζητήσει. Δεν το βλέπω να αλλάζει, νιώθω ότι έχει κάνει τον κύκλο του, ότι δεν έχει πια νόημα. Το συζητήσαμε για ώρες. Παραδέχθηκε ότι είμαι από τους λίγους ανθρώπους που τον ξέρουν πολύ καλά. Ότι περάσαμε υπέροχες στιγμές, ότι αισθάνθηκε να παίρνει πολύ τρυφερότητα από μένα. Χωρίσαμε με μια πολύ έντονη αγκαλιά, εγώ να κλαίω, να του λέω ότι είναι ο άνθρωπός μου και ότι δεν ξέρω πώς από τη μία μέρα στην άλλη πρέπει να το ξεχάσω αυτό. Συμφωνήσαμε να κάνουμε ο,τι νιώθουμε από δω και πέρα. Δηλαδή η επικοινωνία να συνεχιστεί όπως και όσο τη θέλει ο καθένας. Από τότε δεν έχουμε ξαναμιλήσει. Έχουν περάσει 10 μέρες που κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην επικοινωνήσω. Για να νιώσει και να μετρήσει την πλήρη απουσία μου(έχω ανέβει κιόλας πάνω να δω τους φίλους μου και να ασχοληθώ με τη διπλωματική και το ξέρει). Κάποια στιγμή θα επικοινωνήσει γιατί έχω πράγματα ακόμα στο σπίτι του κι ελπίζω ως τότε να μην έχω λυγίσει και τον έχω πάρει εγώ πρώτη τηλ. Η ερώτηση μου είναι: εγώ αφού κάνω την αυτοκριτική μου για την εγκληματική μου αδράνεια, τη μιζέρια που έβγαλα, την απαγκίστρωση πάνω του, αφού κάνω τις κινήσεις που πρέπει να κάνω για να νιώσω λίγο πιο βολικά με τον εαυτό μου, μπορώ να ελπίζω ότι υπάρχει περίπτωση να το μετανιώσει; Είναι πάρα πολύ ξεχωριστός άνθρωπος και μαζί είχαμε στιγμές «ουράνιες» βαθιάς επικοινωνίας. Μοιραζόμαστε την ίδια αίσθηση για τον κόσμο, έχουμε τους κοινούς μας κώδικες, καταλαβαινόμαστε. Η τρέλα που κουβαλάει στο κεφάλι του με κάνει να αναβλύζω συνεχώς φρέσκο έρωτα γι αυτόν. Ποτέ ξανά δεν έχω νιώσει ότι βρήκα το περίεργο ζώον αυτό που θα κοιτούσε μέσα μου και θα αναγνώριζε όλο μου το σύμπαν. Ξέρω ότι αφού δε βγήκε με τον Φ. δεν έχω ελπίδα για συντροφικότητα ποτέ πια. Αυτός ήταν για μένα. Πώς γινεται όλο αυτό, που ξέρω ότι ήταν αμφίδρομο και αληθινό, να ξεθύμανε μέσα σ ένα μηνα;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Το περίεργο ζώον που κοιτούσε μέσα σου και αναγνώριζε το σύμπαν είναι αυτό που έβλεπες ανταγωνιστικά επειδή αυτός είχε καλή δουλειά και πετύχαινε επαγγελματικά, ενώ εσύ πάλευες με μια διπλωματική και φοβόσουν ότι δεν θα βγάλεις ποτέ λεφτά. Ωραία τα στόλισες όλα με διάφορα γύρω γύρω, αλλά δεν βλέπω να βλέπεις τι σε έκανε να διαλύσεις αυτή τη σχέση, γιατί μόνη σου την διέλυσες, με τα χεράκια σου. Μιλάς για αυτοκριτική. Πού είναι; Έβγαλες μιζέρια. Γιατί; Γιατί δεν μπορούσες να χαρείς με τις επιτυχίες του και το μόνο που έβλεπες είναι η ζωή του σε σχέση με την δική σου, ειδικά ενώ δεν υπάρχει κανένας τρόπος σύγκρισης, εφόσον έχετε τόση διαφορά ηλικίας;


Το πρόβλημα που βλέπω εγώ ξεκινάει από αρκετά πιο πίσω. Από τα εφτά χρόνια σπουδών, από την ομφαλοσκόπηση της διπλωματικής – ας είμαστε λίγο σοβαροί, είναι αρκετά σπάνιο να είναι καθοριστική η διπλωματική για οτιδήποτε – για την παγωμάρα στις αγγελίες που ζητούν προϋπηρεσία – κάπως όμως όλοι από κάπου ξεκινούν, και εντυπωσιάζομαι που έστω βρήκες αγγελίες για πολιτικούς μηχανικούς, και τελικά το μεταπτυχιακό, τι έγινε; Και σου φαίνεται πολύ μια ώρα πήγαινε έλα από σπίτι σε σπίτι μέσα στην Αθήνα; Εμένα μέτριο προς λίγο μου φαίνεται. Ήθελες να μένεις στο διπλανό διαμέρισμα;


Η ζωή σου ήταν πολύ πιο ωραία από όσο είχες καταλάβει. Πολύ φοβάμαι ότι και τώρα το ίδιο μπορεί να συμβαίνει. Αυτός, τι να μετανιώσει; Εσύ είσαι που πρέπει να αλλάξεις.


__________________
6.


Σαγαπώ, με αγαπάς? Θα με αγαπάς για πάντα? Δεν με αγαπάς..εγω σε αγαπώ. Ένα ρήμα σε πολλές κλισεις, χρόνους πρόσωπα κτλ ακούω καθημερινά απο τη κοπέλα μου. Απο το πρωί μεχρι το βράδυ, κάθε μέρα, χωρίς σταματημο, κάθε στιγμή που θα μείνουμε μόνοι κτλ.
Δεν ξερω πως να το χειριστω πλέον. Στην αρχή μου φαινόταν τόσο ρομαντικό.. Στη πορεία κάπως μετριασε και τώρα πλέον έχω αρχίσει και δυσανασχετω σε βαθμό που φαίνεται και πληγώνει περισσότερο. Το έχω εξηγήσει με το καλό ποοοοσες φορές οτι την αγαπώ αλλά πάλι τα ίδια. Είμαστε 3 χρόνια μαζί. Τον 1ο χρόνο δεν το είπα ούτε μια φορά, αλλα μετά αφου ένιωσα πιο σίγουρος για τα συναισθήματα μου το λεω πιο συχνά. Μπορεί να εχει παίξει και αυτό ρόλο, μπορεί και οχι. Η ερώτηση μου ειναι πως να το διαχειριστω αυτο?
- Βυθισμενος στην αγάπη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ρώτα την, όσο πιο απαλά γίνεται, μια στιγμή που θα είσαστε μόνοι σας και ωραία, τι είναι αυτό που θέλει να ακούσει για να σταματήσει να ανησυχεί, και μετά, τι είναι αυτό που την ανησυχεί τόσο πολύ που χρειάζεται τόσο συχνά επιβεβαίωση. Θέλει εγγυήσεις για το μέλλον; Τι είδους;


Θα είναι δύσκολη κουβέντα. Αλλά είναι προτιμότερη από την έκρηξη που θα έχεις σύντομα αν δεν το συζητήσετε.


_________________
7.

Αγαπητή Αμπα!
Είμαι 30 χρονών και εκείνος 39. Δουλεύουμε και οι δύο νυχθημερόν. 4 χρόνια και κάτι μαζί. Έρωτας, πάθος, θαυμασμός. Τα πρώτα 2 χρόνια. Γιατί μετά μας έφαγε η δουλειά. Και το να μαζεύουμε χρήματα. Για να μείνουμε μαζί. Και μαζεύουμε, και δεν φτάνουν, και φτου και από την αρχή. Και εγώ δεν είμαι καλά. Και όπως πάντα, κάνω τον καραγκιόζη. Μεσα μου νιώθω μπουχτισμένη από ρουτίνα και έξω μου είμαι τρελό παιδί χαρά γεμάτο. Για να μην τον στεναχωρήσω. Δεν του έχω δώσει το παραμικρό δείγμα. Αυτός νομίζει πως όλα είναι τέλεια, γιατί έτσι του τα παρουσιάζω. Γιατί δeν είμαι καλά? Γιατί επεξεργαζομενη τα όσα έχω ζήσει γενικά ως τώρα, εφτασα στο σημείο να δω ξεκάθαρα τον εαυτό μου. Και κατέληξα στο ότι μέχρι τώρα, 30 χρόνια τώρα, ζω στο πρέπει και ζω την ζωή των αλλων ,του κάθε συντρόφου που επέλεγα. Όμως τώρα, ο σύντροφος μου χτίζει τη ζωή του εξολοκλήρου πάνω μου. Να μείνουμε μαζί, να κάνουμε οικογένεια, να παντρευτουμε, να ζήσουμε στο μέλλον οσα στερηθηκαμε μέχρι τώρα. Και να σου πω κάτι Α μπα μου? Στερηθηκαμε πολλά. Από την έξοδο, από την ανεμελιά, από την εκδρομή, από το δέσιμο που μπορεί να δώσει μια στιγμή, ένα χάδι, ένα ηλιοβασίλεμα. Γιατί τα στερηθηκαμε? Γιατί έπρεπε πάντα μαζί να είμαστε στημένοι. Ραντεβού προγραμματισμενο σε ώρα και μέρος για σεξ, συνάντηση προγραμματισμένη στο ίδιο καφέ για να τον δω μέσα στην εβδομάδα ένα 2ωρο με τη συζήτηση να κινείται γύρω από τις δουλειές μας και από το πόσα χρήματα θα βάλουμε στην άκρη για να μείνουμε επιτέλους μαζί, και πως όλα θα αλλάξουν όταν μείνουμε μαζί. Και ρωτάω αγαπημένη μου, γιατί να μην είναι τώρα διαφορετικά και να περιμένω ένα σπίτι να μου τα αλλάξει όλα? Κάθε φορά η απάντηση διφορούμενη. Τον αγαπάω, αλλά νιώθω ότι δεν ζω. Και ειλικρινά δεν ζητάω μεγαλεία. Ποτέ δεν με ενδιέφεραν. Μια βόλτα στη θάλασσα, να ερθει να με πάρει απροειδοποιητα από τη δουλειά, ένα τηλέφωνο να μου λέει ότι με σκέφτηκε και όχι "άσε τί έγινε σήμερα στη δουλειά". Πώς αυτά θα μου τα αλλάξει ένα σπίτι, δεν το καταλαβαίνω. Ναι, πράγματι τον θαυμάζω και τον νοιάζομαι, ναι πράγματι τον λαχταρώ, τον σκέφτομαι, ό,τι έχω του το δίνω με όλη μου τη καρδιά και ξέρω ότι όλα όσα σου γράφω τώρα είναι αμοιβαία και από την πλευρά του. Αλλά φοβάμαι.. Ότι δεν θα πετύχει. Και τον φόβο μου... δεν του τον έχω πει ποτέ. Γιατί επενδύει σε εμένα. Και όντως χτίζει τη ζωή του σε εμένα. Μοιάζει άδικο αυτό, γιατί και εγώ τα θέλω όλα αυτά. Αλλά για να φοβάμαι μήπως απλά θέλω έναν χώρο δικό μου που ποτέ δεν είχα και όχι έναν χώρο μαζί του. Με τρελαίνουν αυτές οι σκέψεις. Γιατί μου δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα μου. Πώς μπορώ να τον φρενάρω όταν εκείνος μόνο για το σπίτι μιλάει? Πώς να του πω ότι φοβάμαι μήπως δεν αλλάξει τίποτα όταν μαζεύουμε τόσο καιρό χρήματα για να μείνουμε μαζί? Πώς λες σε καποιον που αγαπάς ότι ναι, κάνουμε σχέδια τόσο αιρό αλλά τελικά φοβάμαι ότι στο σπίτι μας απλά θα συνεχίσει να κυλάει η ζωή μας έτσι και δεν θα αλλάξει κάτι? Σε μπέρδεψα. Και εγώ μπερδεμένη είμαι. Και μάλιστα πολύ. Παρεμπιπτόντως, όλα τα θέλω του τα έκανα δικα μου, με αποτέλεσμα να υποχωρω και να συμβιβάζομαι σε καταστάσεις. Και το έκανα τόσο αβίαστα, χωρίς να έχει καταλάβει ακόμα ότι κάποια πράγματα με ενοχλούν. Εθελοτυφλω δηλαδή. Από την άλλη, όλοι γύρω μου λένε ότι βρήκα επιτέλους έναν άνθρωπο που μου ταιριάζει. Και το βλέπω και εγώ. Αλλά αυτή η ρημαδα η ρουτίνα μας έκανε να ζούμε βδομάδα τη βδομάδα τα ίδια σκηνικά. Μου λείπει η ανεμελιά. Το εδω και το τώρα. Οι στιγμές. Τί να κάνω μου λες? Νιώθω ότι είμαι σε αδιέξοδο. Και δεν έχω πού να μιλήσω. Σε διαβάζω και σκέφτομαι μήνες να σου γράψω. Πραγματικά, μόνο αν μπορούσα να τα βγάλω από μέσα μου. Απάντησε μου σε παρακαλώ. Σε ευχαριστώ.
-Confused


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν είσαι σε αδιέξοδο. Ακόμα δεν μπορείς να φανταστείς τι είναι αδιέξοδο,, και ευτυχώς, καλύτερα να μη μάθεις ποτέ. Δεν έχεις δεσμευτεί για τίποτα, νομικά. Όλα στον αέρα είναι. Ούτε καν συμβόλαιο σπιτιού. Ούτε πλυντήριο δεν έχετε πάρει μαζί. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο ή υπόσχεση για το μέλλον, αλλά είσαι πολύ μακριά από αδιέξοδο.


Οι άλλοι δεν έχουν ιδέα με ποιον ταιριάζεις, ούτε ξέρουν αν σου ταιριάζει αυτός που έχεις, ούτε μπαίνουν στον κόπο να κάνουν ψυχογράφημα. Βλέπουν αυτό που δείχνετε προς τα έξω, και λες ότι είσαι άνθρωπος που μια ζωή ζεις την ζωή των άλλων, τη ζωή του συντρόφου που επιλέγεις. Άρα τους έχεις ήδη ξεγελάσει. Έχεις συμβιβαστεί με πράγματα που δεν αντέχεις χωρίς να μπορείς να πεις πότε έκανες την υποχώρηση. Οι άλλοι αυτό που θέλουν είναι τα ξεκάθαρα πράγματα. Σιχαίνονται τα διφορούμενα. Εσείς δείχνετε ξεκάθαροι: μαζεύετε λεφτά για να παντρευτείτε και να κάνετε οικογένεια. Άρα, ταιριάζετε.


Η αγάπη δεν μπορεί να είναι ο μοναδικός λόγος για να χτίσεις τη ζωή σου με αυτόν, ή με οποιονδήποτε. Για να ευδοκιμήσει μια σχέση στο μέλλον πρέπει να υπάρχει κοινό όραμα ευτυχίας. Εσύ είσαι σε θέση να περιγράψεις το δικό σου με ακρίβεια. Το δικό του ποιο είναι; Δεν το λες, αλλά το περιγράφεις έτσι ώστε να καταλαβαίνουμε ότι δεν σου αρέσει καθόλου, και παριστάνεις ότι είσαι εντάξει με αυτό επειδή έτσι έχεις συνηθίσει να κάνεις.


Άκου τώρα τι σε κρατάει να μην κάνεις αυτό που θέλεις, που είναι να ακυρώσεις τα πάντα. Ούτε η αγάπη, ούτε οι άλλοι που σου λένε ότι ταιριάζετε, ούτε το παρελθόν σας. Φοβάσαι να μην πέσεις στα μάτια του. Αν υπήρχε ένας τρόπος να φύγεις και αυτός να συνεχίσει να σε βλέπει όπως σε βλέπει τώρα – μια γυναίκα με την οποία θα μπορούσε να στήσει τη ζωή του- θα το έκανες χωρίς να νιώθεις αυτό που λες «αδιέξοδο». Φοβάσαι να γίνεις δυσάρεστη. Φοβάσαι ότι οι άλλοι θα πουν ότι έκανες λάθος. Φοβάσαι να ταράξεις να νερά της φαινομενικής ησυχίας. Σκέψου καλά αν αυτοί είναι καλοί λόγοι για να δεσμευτείς για μια ζωή.


Και το πιο προφανές: αν μείνετε μαζί, θα μάθεις αν όλα αυτά που προβλέπεις γίνουν πραγματικότητα. Τι θα σε εμποδίσει να φύγεις τότε;


89

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
# Όλη αυτή η κατάσταση μου βγάζει μια εσωτερική καταπίεση."Στερηθηκαμε πολλά. Από την έξοδο, από την ανεμελιά, από την εκδρομή, από το δέσιμο που μπορεί να δώσει μια στιγμή, ένα χάδι, ένα ηλιοβασίλεμα""Και ειλικρινά δεν ζητάω μεγαλεία. Ποτέ δεν με ενδιέφεραν. Μια βόλτα στη θάλασσα, να ερθει να με πάρει απροειδοποιητα από τη δουλειά, ένα τηλέφωνο να μου λέει ότι με σκέφτηκε και όχι "άσε τί έγινε σήμερα στη δουλειά" "Δεν είναι δύσκολο να πας μια εκδρομή, να πας στη θάλασσα ή να δεις ένα ηλιοβασίλεμα. Στην τελική μπορείτε να πατε και να πιείτε ένα καφέ στη θάλασσα και να είναι και οι δύο ευχαριστημένοι. Φοβάμαι πως, ότι και να κάνει, δεν θα είσαι ευχαριστημένη. Γιατί έχεις βαθύτερο θέμα μαζί του το οποίο δεν έχεις λύσει. Ψάχνεις να βρεις κάτι να ενοχληθείς και το βρίσκεις στην έλλειψη ηλιοβασιλέματος. Ίσως η ρουτίνα, ίσως η κούραση από τη δουλειά, ίσως ότι απλά βαρεθήκατε να αρκεί.Πάντως: το να ζήσετε μαζί αλλάζει ουσιαστικά τη σχέση. Σε πολλά πράγματα προς το καλύτερο, καμιά φορά προς το χειρότερο, αλλά πρέπει να το δοκιμάσετε προκειμένου να εξελιχθεί η σχέση, είτε για καλό είτε για κακό. Τουλάχιστον δεν θα χρειάζεται να κλείνετε ραντεβού (αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι καλύτερα αν είναι αλλού το πρόβλημα).Είναι δύσκολο, αλλά επικεντρώσου στα θετικά. Αν καταλάβεις ότι τελικά είναι λιγότερα από τα αρνητικά ή γενικά λίγα, θα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
# 5 Η σημερινή σου κατάσταση είναι το άθροισμα των επιλογών σου.Δεν εξατμίστηκε ο έρωτας σ ένα μήνα.Πήρε χρόνο. Οι μεταξύ σας εντάσεις σταδιακά αποδυνάμωσαν την ένταση του πάθους,στο είπε εξάλλου και ο ίδιος.Απλά δεν θες να το πιστέψεις και να το σκεφτείς έτσι ,επειδή εφόσον ισχύει,θα φέρεις ευθύνη.Το βασικό θέμα είναι ότι φοβάσαι να αναλάβεις την ευθύνη για το μέλλον.Η τύχη παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή μας,αλλά δεν ερχεται να μας συναντήσει μεσα στο σπίτι μας.Δες στον καθρέπτη.Οδηγός της ζωής σου είσαι εσύ σε μεγάλο βαθμό.Φοβάσαι και γι αυτό σαμποτάρεις σχέσεις και δουλειά.Η προσωπική γοητεία μετράει ως ένα σημείο.Δεν μπορείς όμως να επενδύεις μόνο σ αυτήν και την χρησιμοποιείς επ άπειρον για να φέρνεις καταστάσεις στα μέτρασου.Το λάθος έγκειται στην βεβαιότητά σου ότι ο άλλος θα είναι εκεί ό,τι και να γίνει.Μακάρι να επιστρέψει,αλλά πιθανότατα έχει κατά νου ότι μάλλον θα επαναληφθεί το ίδιο σενάριο και άρα προσέχει.Το σενάριο επακριβώς το γνωρίζεις εσύ.Η αποχή ΕΙΝΑΙ πράξη και επιλογή.Επιλέγεις να μην κάνεις κάτι,να μην γράψεις διπλωματική,να μην επικοινωνήσεις.Κάθε μέρα επιλέγουμε πράγματα. Εμείς.όχι άλλος.Ο φόβος είναι άθλιος σύμβουλος.Δες πώς θα μπορέσεις να δεχτείς ότι συνέβαλες σε όλο αυτό για να πας παρακάτω.Πρέπει να πας παρακάτω και στην δουλειά σου και στην προσωπική σου ζωή.Εξέτασε το ενδεχόμενο να συζητήσεις κάποια πράγματα με κάποιο τρίτο που δεν θα δεχτεί τα βέλη της γοητείας σου.
#5 άσε το δόλιο το Φ. λίγο να ηρεμήσει αφού τρέφεις τόσα αισθήματα. Κοίτα αυτή την περίοδο τι θα κάνεις εσυ και τα υπόλοιπα θα αποκατασταθούν. Γνώρισε τον εαυτό σου (πραγματικά όμως...άσε τα άγνωστα ζώα και λοιπές φανφάρες) και θα δεις ότι η ωριμότητα θα αντεμειφθει αναλόγως. Χωρίς παρεξήγηση, είσαι 7 χρόνια φοιτήτρια σε άλλη πόλη και δε βλέπω να έχεις κάποιο solid plan για το μέλλον σου. Το ότι οι εργοδότες ζητούν προηγούμενη εμπειρία ισχύει σε όλους τους κλάδους, όλες τις εποχές της βιομηχανοποιημένης ανθρωπότητας. Ναι, όλοι έχουμε δυσκολίες όταν ξεκινάμε. Το θέμα είναι τι κάνουμε μπροστά σε αυτές τις δυσκολίες. Όπως καταλαβαίνεις (αλλά μάλλον δε θέλεις να παραδεχτείς) για έναν άνθρωπο 31 ετών που είναι ανεξάρτητος, δεν είναι ελκυστικό το να ασχολείται επί μονίμου βάσεως με τα παράπονα μιας αιώνιας φοιτήτριας.
#7.Πόσο στοιχίζει να πάτε τώρα,αυτή τη στιγμή,να νοικιάσετε ένα διαμέρισμα;Να βάλω 350 ευρώ,για να είναι κι άνετο;Να βάλω και 1500,για να αγοράσετε τα βασικά;Χοντρά χοντρά 2500,για να μπείτε μέσα.Για δυο ανθρώπους,που δουλεύουν δυο χρόνια για αυτό,είναι 50 ευρώ στην άκρη το μήνα.Για να μη μένετε ήδη μαζί,μάλλον και οι δυο ζείτε με τους γονείς σας.Αν δε σας περισσεύουν 50 ευρώ με αρκετά από τα έξοδα σας πληρωμένα και με ζωή μετρημένη,όπως λες,όσα και να μαζέψετε τώρα,δεν μπορείτε να συντηρήσετε σπίτι στο μέλλον.Ή έχετε μπει λοιπόν σε μια μάταιη διαδικασία ή γυρεύετε κάτι εξωπραγματικό ή συμβαίνει κάτι άλλο.Και πολύ φοβάμαι,ότι είναι κάτι άλλο.Είσαι σίγουρη,ότι ο σύντροφός σου θέλει να μείνετε μαζί;Μήπως είναι μια χαρά βολεμένος και ικανοποιημένος σ'αυτή την κατάσταση;Γι'αυτό φοβάσαι,ότι και μαζί να μείνετε,δεν πρόκειται να χαρείτε τίποτα παραπάνω από τον ίδιο καφέ στο ίδιο μέρος;Αν δεν είναι το σπίτι,ίσως αργότερα να είναι το αυτοκίνητο.Και μετά κάτι άλλο.Αλλά η μιζέρια,μιζέρια.Απλά θα αλλάζει κάθε φορά η δικαιολογία.Σαφώς και δεν μπορώ να γνωρίζω τα οικονομικά σας,αλλά περισσότερο μου φαίνεται,ότι είναι η στάση ζωής του συντρόφου σου,που δε σας αφήνει να πάτε παρακάτω και να χαρείτε απλά πράγματα.Κι αυτό μάλλον δεν αλλάζει.
Επίσης ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι της μιλάει συνέχεια για τη δουλειά του και αποφεύγει εντελώς να εκφράσει τα αισθήματά του για εκείνη με γλυκόλογα κλπ, βασικά εγώ αυτό που κατάλαβα είναι ότι δεν τη φλερτάρει, δεν τη διεκδικεί, τη συναντά σε κλίμα βαρεμάρας και ρουτίνας σαν να ήταν πχ η αδερφή του. Εγώ αυτό εντοπίζω σαν πρόβλημα σε αυτά που είπε, και μου φαίνεται δύσκολο να το συνδυάσω με αυτό που πιστεύει η κοπέλα πως αυτός έχει στηρίξει όλα τα όνειρά του πάνω της. Έτσι φέρεται κάποιος που αγαπάει? Ή μήπως είναι απλά ένας πολύυυ βαρετός χωρίς ενδιαφέροντα τύπος; είναι μια εξήγηση. Α, πάντως σπίτι με 350 ευρώ στην Αθήνα μου φαίνεται πάρα πολύ αισιόδοξο. Εγώ όλο 800άρια βλέπω.
#1Σχετικά με το βάρος, πράγματι, όποιος δεν έχει βρεθεί σε θέση να προσπαθήσει να χάσει κιλά ή δεν έχει άτομο του οικογενειακου του περιβάλλοντος με επιπλέον κιλά, νομίζει ότι κάθε χοντρός θα έπρεπε να ελαττώσει το φαγητό του κ ότι θα αδυνατίσει. Έχω βρεθεί πολλές φορές να εξηγώ ότι δεν είναι απλώς "κόβω το φαγητό" και το πρόβλημα λύνεται. Εκτός κι αν κάποιος έχει ως χόμπι να συχνάζει σε ταβέρνες. Πόσοι είναι πραγματικά έτσι;Ειναι πολύ δύσκολο να παλεύεις ακόμη και με 5, 10 κιλά όταν όλη η καθημερινότητά μας κ η ρουτίνα μας είναι φτιαγμένη από πολλές ώρες δουλειάς, λίγο χρόνο προετοιμασίας φαγητού, λιγότερα χρήματα διαθέσιμα για αγορές (ίσως αυτό όχι πάντα), συναντήσεις και κοινωνικές επαφές σε μέρη για φαγητό κλπ ώστε να τηρηθεί κάποιο πρόγραμμα διατροφής.Πόσες φορές λέμε "έλα μωρέ, φάε λίγο κέικ με τον καφέ, δίαιτα από αύριο.." σε κάποιον που μας λέει ότι προσπαθεί έστω να μπει στο περσινό του τζιν.. Και από την άλλη, όταν πρόκειται για κάποιον υπέρβαρο, απορούμε "πως δεν σκέφτηκε να κόψει το πολύ φαγητό για ν'αδυνατισει".. Γάμοι, βαφτίσια, γιορτές, γενέθλια, δεν είναι απλά δικαιολογία, οταν βρίσκεσαι κι εσύ εκεί, θα φας, θα χαλάσεις το πρόγραμμα διατροφής και αυτό είναι καθημερινή πρόκληση. Θέλει υποστήριξη και από τους γύρω, πρέπει κι εμείς οι ίδιοι να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα αυτού που μας έχει εκφράσει ότι προσπαθεί ν'αδυνατισει κι όχι οταν είμαστε μαζί εμεις να παραγγελνουμε πίτσες και μετά ν' απορούμε γιατί τρώει ενώ έχει παραπάνω κιλά.Δεν θα αναφέρω πόσο πιο δύσκολες είναι οι περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με ορμονικα ζητήματα ή άλλα θέματα υγείας.
Κανεις δεν είπε ότι είναι εύκολο. Αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Αν υπάρχει ισχυρό κίνητρο αφήνεις στην άκρη τις δικαιολογίες και το παλεύεις αναζητώντας την κατάλληλη βοηθεια.μ, γιατί μόνος σου πολύ δύσκολα θα αλλαξεις τη σχέση που έχεις με το φαγητό. Γιατί από εκεί ξεκινάνε και εκεί καταλήγουν ολα. Και δεν μιλάω έξω από τον χορό, το έκανα εγώ η ίδια. Θα αφήσω απέξω περιπτώσεις με ορμονικά ή άλλα θέματα υγείας γιατί εκεί δεν είναι εξαρτάται μόνο από σένα πλέον.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Πρώην υπέρβαρος εδω, μπόρεσα να αδυνατίσω μόνο όταν έφυγα από το πατρικό και ξεκίνησα να μαγειρεύω μόνος μου. Η μάνα μου πάντα μαγείρευε υπερλιπαρά φαγητά ή γλυκά, και όταν το σπίτι έχει σε μόνιμη βάση δυο πίτες και ένα σιροπιαστό, έ, άνθρωπος είσαι, θα λυγίσεις. Και φυσικά μετά έρχεται ο ψυχολογικός πόλεμος. "πόσο πια θα αδυνατίσεις; Μήπως έχεις ανορεξία; Ονούφριος έγινες! Κάτσε να σε βάλω ένα γλυκο για το σπίτι. Δηλαδή τόσο ωραία ρούχα θα τα πετάξεις;"
#3"Αλλά αυτό που δεν άντεχω είναι αυτό το αφοπλιστικό 'άντε και στα δικά σου', 'εσύ για πότε με το καλό;', "επειδη φαινεται να νοιωθεις καποιου ειδους ανωτεροτητα απο τους φιλους σου που ασχολουνται με τον γαμο στα 25 τους, πρεπει να σκεφτεις, οτι εσυ ευθυνεσαι για τους φιλους που επιλεγεις, οποτε, αν ησουν για καλυτερους/πιο ενδιαφεροντες φιλους, θα τους ειχες, κι αν εισαι, μπορεις να τους βρεις...επιπλεον, γιατι δεν το 'αντεχεις'? μια ξενη επιλογη ειναι, γιατι σε ζοριζει τοσο? μπορει να διαφωνεις, να μην θελεις να ζησεις ετσι, αλλα αν δεν το "αντεχεις" , ή το θελεις και δεν σου εχει προκυψει , οποτε δεν νοιωθεις ανωτερη τους, αλλα το αντιθετο τους ζηλευεις, ή σου φαινεται βλακωδες, οποτε θα μπορουσες να δινεις απλες απαντησεις, χωρις να φορτιζεσαι καθολου.πχ -εσυ ποτε με το καλο?-αυτην την στιγμη ασχολουμαι με τις σπουδες μου/ετοιμαζομαι να γυρισω ολο τον κοσμο/φυγω στο εξωτερικο για δουλεια/μολις εκανα μια υπεροχη σχεση και εχω σκοπο να τα ζησω ανεμελα κι οχι να κλειστω στο σπιτι με μωρα...
#74 χρόνια και κάτι μαζί, μαζεύετε λεφτά για το σπίτι που θα μείνετε με στερήσεις προσωπικές και όλη μέρα δουλεύοντας. Θέλετε να το αγοράσετε το σπίτι; Αυτό όντως είναι δέσμευση. Διαφορετικά, τόσο καιρό να μαζεύετε λεφτά κι ακόμη να μη φτάνουν δεν μου κολλάει για ενοίκιο.Θα μπορούσατε ήδη να μένετε μαζί και να έχεις τις απαντήσεις σε όλα αυτά που ρωτάς..
έπεσαν κι αυτοί στη χρυσή εποχή του airbnb. μόλις τα 'χεις μαζέψει για μεσίτη, εγγύηση, ενοίκιο, έχουν ακριβύνει κι άλλο.έτσι, ήσυχα κι ωραία, καθόμαστε όλοι οι ενοικιαστές στ' αυγουλάκια μας και παρακαλάμε να μην έχει καμία έμπνευση ο ιδιοκτήτης.:)
#1"αλλά και επειδή σαν άνθρωπος όταν είμαι στρεσσαρισμενος ξεσπαω στο φαγητό. Όλα αυτά με οδήγησαν ξανά στην αρχή ... Πως θα μπορούσα να της το εξηγήσω και να καταλαβει "το θεμα ειναι να καταλαβει η κοπελα σου τι ακριβως σου συμβαινει και πως λειτουργει ολο το μπλοκαρισμα σου με το φαγητο, η να το καταλαβεις εσυ?το ξερεις καλα, οτι ο μονος λογος που εχεις το προβλημα, ειναι αυτος που αναφερεται εδω. ετσι λειτουργεις σε διαφορες καταστασεις της ζωης σου.ουτε τα οικονομικα σου φταινε, ουτε η εστια.ιδια τιμη με ενα πιτογυρο εχει κι ενα πιο "σωστο" σαντουιτς με μαυρο ψωμι, τυρι, γαλοπουλα και σαλατα. το οτι προτιμας το πιτογυρο η την πιτα, ΔΕΝ ειναι λογω οικονομικων.επισης, ακομα και το πιο παχυντικο φαγητο, στην σωστη ποσοτητα, δεν παχαινει. κι αποδειξη, τοσοι ανθρωποι γυρω μας που λενε και βλεπουμε οτι τρωνε "οτι ναναι" και ειναι αδυνατοι.τρωνε οτι ναναι, αλλα ΟΧΙ "οσο ναναι".... εκει ειναι ολο το θεμα.και θερμιδες να μετρας, παλι αδυνατιζεις, ακομα και τυροπιτες να τρως.οποτε, ΑΝ θελεις να χασεις κιλα (που ειναι ενα ακομα ερωτημα) εχεις ενα ευκολο κομματι, δλδ να μην βρισκεις δικαιολογιες, αλλα να διευθετησεις τις ουσιαστικες δυσκολιες, κι ενα δυσκολο κομματι, που ειναι να βρεις τροπους να ξεμαθεις τον εαυτο σου να καταφευγει στο πολυ φαγητο, βρισκοντας αλλους τροπους να διαχειριζεσαι το συναισθημα σου...για την σταση της κοπελας σου, συμφωνω σε ολα με την λενα.
#5. Είσαι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος. Και βέβαια έχεις στόχους και τους πέτυχες. Να μην πάρεις πτυχίο, να καταστρέψεις τη σχέση, να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τον άλλον και πάντα, κατά βάθος, να υπολείπεσαι, να μετράς ποιός θα πάρει πρώτος τηλέφωνο, λες και αν πάρεις πρώτη εσύ θα υποστείς μια φοβερή ήττα. Δεν παίρνω τηλέφωνο λες, για να μετρήσει την απουσία μου, μέσα από την απουσία σου για τον άλλον μετράς την αξία σου.Η ζωή δεν είναι ο ένας νικά και ο άλλος ηττάται και τούμπαλιν. Πόσο προβληματική θεώρηση! Χειρισμοί πολλοί και πετυχημένοι. Κατά τη γνώμη μου είσαι τόσο τυφλωμένη στο τι πραγματικά κάνεις και τόσο αφοσιωμένη στο 'στόχο σου', που χωρίς βοήθεια, τα πράγματα στη ζωή σου δε θα πάνε καλά.
#1 Μεγάλε, το κόστος του φαγητού δεν είναι δικαιολογία. Δεν σου ζήτησε κανείς να μαγειρέψεις παστίτσιο ούτε μοριακή κουζίνα. Με δυο πιτόγυρα κάθε βράδυ δεν αδυνάτισε ποτέ κανείς. Πάρε ένα πιτόγυρο (ή ένα καλαμάκι) και ένα κιλό ντομάτες. Κόψε δύο ντομάτες, βάλε και λίγο παξιμάδι μέσα και, πίστεψέ με θα σκάσεις από το φαί (και θα σου βγει πιο φτηνά) Δεν είναι τίποτα να κόψεις μια ντομάτα. Το ότι σου το χρεώνουν 5,5 δεν σημαίνει ότι δεν έχει 2 ευρώ το κιλό. Δεν είναι δα και τόσο φοβερό να πηγαίνεις μία φορά τη βδομάδα για ψώνια. Για να αδυνατίσεις θες διατροφή και (σε δεύτερο χρόνο) άσκηση. Από εκεί και πέρα, φαίνεται ότι το έχεις αποδεχτεί. Να ξέρεις ότι μακροπρόθεσμα θα σου δημιουργήσει προβλήματα (υγείας) που θα είναι πολύ σημαντικότερα και ακριβότερα από τα παραπανίσια που (λες ότι) θα ξοδεύεις σε βελτιωμένη τροφή. Οπότε, όπως λέει και η Α,μπα ψυχολογικό είναι το θέμα και δεν φαίνεται να του έχεις πάρει τον αέρα, το αντίθετο, έχεις αποδεχτεί το μηχανισμό και απλά προσπαθείς να διαχειριστείς τις συνέπειες. Η κοπέλα σου, από την άλλη, δεν φαίνεται και ιδιαίτερα ώριμη. Θα έπρεπε να σε βοηθάει έμπρακτα αν όντως θέλει να αδυνατίσεις (και λογικό είναι να θέλει να είσαι περισσότερο ελκυστικός), όχι να σε κριτικάρει και να σου δημιουργεί άγχος. Μη το κάνεις για την κοπέλα σου ή για τους άλλους, κάνε την προσπάθεια για σένα και την υγεία σου. Καλό θα ήταν να πας σε ένα διαιτολόγο, γνωρίζουν πως λειτουργεί ο μεταβολισμός και αν ακολουθείς τις οδηγίες θα σκας από το φαί και θα αδυνατίζεις κιόλας. Αν δεν σου κάνει ο πρώτος πήγαινε και σε δεύτερο. Και ξεκίνα κανά τρέξιμο ή ποδήλατο. Θα δεις ότι θα ξεσπάς εκεί πολύ πιο αποτελεσματικά. Καλή επιτυχία.
Συνταγή γιατρού για μία εβδομάδα:7 ντομάτες7 αγγούρια7 κρεμμύδια7 πιπεριές300 γραμμάρια φέταελαιόλαδο-ρίγανη-λίγο αλάτιΟικονομικά και υγιεινά.Υπάρχουν και τα γιαουρτάκια, υπάρχουν και τα φρούτα.Αν έτρωγα δύο πιτόγυρα ημερησίως θα είχα φαλιρίσει!
Τώρα δεν εχει λεφτα να τα πληρώσει που δε δουλεύει. Αργότερα όταν θα έρθουν οι ασθένειες, μπορει να μπορει να πληρωσει τις καλύτερες θεραπείες. Ναι, η διατροφή είναι πλέον ταξική και όχι δεν είναι μόνο ψυχολογικό το πάχος, είναι και θέμα χρημάτων.
#5 Ο συνδυασμός drama queen και μίρλας είναι εξαιρετικά κουραστικός. Επίσης χειρότερη δικαιολογία μη ολοκλήρωσης διπλωματικής πρώτου πτυχίου δεν έχω ξανακούσει. Σοβαρέψου. Αυτό έχω να σου πω. Σε 10 και 20 μερες τι περιμένεις να γίνει; Να λύσεις όλα αυτά τα θέματα που είναι βαθιά, να κάνεις την πτυχιακή και να τρέχετε στα λιβάδια; Εσάς παιδιά βρήκε κανα περίεργο ζώον το σύμπαν μέσα σας; Ή μόνο σε μένα δεν συνέβει ποτέ; Μήπως δεν έχω σύμπαν;
Πόπο κ μενα μου έκαψε μερικά εγκεφαλικά κύτταρα αυτή η ερώτηση!Τι ήθελε δηλαδή; Να παρατήσει ο άνθρωπος τα σχέδια που έκανε για τη δουλειά του, επειδή αυτή ΒΑΡΙΟΤΑΝ να γράψει την πτυχιακή της; Φίλη, δε θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλά δεν τον βλέπω τον τύπο να επιστρέφει στη σχέση. Κ έχει σοβαρότατους λόγους, η Λένα στα εξήγησε ωραία στην απάντηση της.
TGProject γέλασα πολύ με το σχόλιο σου! Όσο διάβαζα την ερώτηση σκεφτόμουν "Πωωωω να'χεις γνωρίσει 23χρονη φοιτήτρια, να λες θα περνάω χαλαρά κ θα'χω ταίρι στην ορμή που δυστυχώς χάνεται σε πολλούς μετά τα 30 κ να σου'βγει η πιο μίζερη... μη σου τυχει!" Αγαπητή φίλη, υπάρχει κ η κρίση των 23, αλλά τωρα ειναι η ωρα για φουλ ανεμελες κ τολμηρες καταστασεις!
Αποφεύγω να ταλαιπωρώ τον υπεύθυνο για τα σχόλια,προκειμένου να πω απλά,ότι μου άρεσε μια τοποθέτηση.Αλλά λύγισα με το περίεργο ζώον και το σύμπαν.Πολύ καλό!
Τρεντι οι γαμοι στα 20-30; Στην Ελλάδα; μονο στην επαρχία ξερω ότι παντρευονται τοσο νεοι σε μεγαλο ποσοστο αλλα και παλι δεν είναι τρεντι αλλα πολυ παραδοσιακα. Τελος παντων το "και στα δικα σου" κτλ δεν είναι προσωποποιημενη "εντολη/προσταγη/μομφη" αλλα κατι που ηθιστε να λεγεται, κατι σαν το "θα τα πουμε".
Με τόση φιλολογία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο πλέον, νομίζω ότι πολλές μπαίνουν σε έναν αγώνα δρόμου για παιδί πριν τα 28 ή κάτι τέτοιο.Με άλλα λόγια, βάζουν έναν βραχυπρόθεσμο στόχο (γάμο και δημιουργία οικογένειας σε νεαρή ηλικία) για να εξυπηρετήσουν έναν μακροπρόθεσμο στόχο (να είναι νέοι γονείς ή νέες γιαγιάδες - ξέρω-γω αλήθεια;), χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι υπάρχουν τα διαζύγια γιατί απλά δεν τους απασχολεί.Είναι ο αντίποδας του "πρώτα φροντίζω να καταξιωθώ επαγγελματικά και μετά κάνω οικογένεια". Κι εγώ έχω 10χρονη κόρη που με ρωτάει πώς γίνεται η μαμά της φίλης της, που τα μεγαλύτερα παιδιά της είναι μεγαλύτερα από τα δικά μου τα μεγάλα, να είναι ακόμα 38 ενώ εγώ 51, για να της εξηγήσω με μαθηματικά δημοτικού ότι η μαμά της φίλης της ξεκίνησε να κάνει παιδιά στα 20 ενώ εγώ στα 34.
HAif θα συμφωνουσα μαζί σου εαν συμφωνουσε και το δημογραφικο της χωρας, η πλειοψηφία των γυναικων ΔΕΝ κανει παιδι πριν τα τριαντα, αρα η "μοδα" αυτη είναι μειοψηφικη. Προσφατα δημοσιοποιηθηκε συνεντευξη επι τουτου εδω στην Lifo. Αν μη τι αλλο ενα απο τα προβληματα είναι οτι δεν κανουν παιδια πριν τα 30 αρκετα.
Κάτσε βρε, προχθές γέννησε η Κάιλι. Σαφώς πάντως δίνει τον τόνο, είτε πρόκειται για κραγιόν, είτε για παιδί. Παραλογίζομαι; Δε νομίζω. Και σε καμιά 5εατία η επαρχία θα είναι μπροστά, με τον ίδιο τρόπο που ήταν μπροστά όταν ήταν τρέντι οι χίπστερ. Όσο για το δημογραφικό, νομίζω λαμβάνονται μέτρα τα τελευταία χρόνια, απλά διαφέρουν από εκείνα που παίρνουν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Ίσα-ίσα, η έρευνα έδειξε 1,3 παιδιά κατά μέσο όρο, δηλαδή κάνουν ένα παιδί και μετά χωρίζουν. Αν βρουν να ξαναπαντρευτούν, ίσως κάνουν και δεύτερο.Για να λυθεί το δημογραφικό θέλει δραστικές κινήσεις. Θέλει να δοθουν κίνητρα και στήριξη, όχι μόνο οικονομική αλλά και στελεχωμένες δομές. Και η αναδοχή και η υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια είναι μια καλή λύση και είναι κρίμα να σαμποτάρεται για μικροπολιτικούς λόγους. Δεν είναι απαραίτητο να γίνουμε όλες κουνέλες.
#7 αναγνωρίζεις με πρωτοφανή διαύγεια και σαφήνεια το πόσο πολύ δεν σου ταιριάζει αυτή η σχέση και αυτός ο άνθρωπος. Και αυτό μου δημιουργεί πολύ έντονη αντίθεση με την διστακτικότητά σου. Λες: "Τί να κάνω μου λες? Νιώθω ότι είμαι σε αδιέξοδο."! Το διάβαζα και (αλήθεια λέω) γούρλωσα τα ματια από την έκπληξη!! Ποιο αδιέξοδο? Δεν είσαι αδιέξοδο. Είσαι σε έναν μονόδρομο που οδηγεί μακριά από αυτή τη σχέση. Δεν το βλέπεις ήδη?!?!?!?!!!! Δεν έχει σημασία τι λένε οι άλλοι. Δεν ζουν οι άλλοι τη ζωή σου, ούτε είναι σε θέση να γνωρίζουν τι είναι καλύτερο για σένα. Αγνόησέ τους παντελώς. Αυτό όμως που δεν πρέπει επουδενεί να αγνοήσεις, είναι το γεγονός ότι ο σύντροφός σου επιμένει να ζει στην κοσμάρα του, παρόλλο που ξέρει. Ναι. Μπορεί να μην εχεις πει τίποτα και να δείχνεις ΟΚ. Αλλά αυτό που σου συμβαίνει δεν κρύβεται. Και πάω στοιχημα ότι όσο περνάει ο καιρός χωρίς να κάνεις κάτι, χειροτερεύεις!! Και αυτός το βλέπει. Μπορεί να μην έχει καταλάβει 100% τι παίζεται, αλλά βλέπει. Και το αγνοεί γιατί δεν τον συμφέρει. Αυτό είναι ακόμα πιο τραγικό από το προφίλ του, όπως μας το παρουσίασες. Ξέρεις τι να κάνεις. Μην αργείς άλλο. Καις χρόνο που δεν γυρίζει πίσω.
προσωπικά θα δήλωνα κατά των μαντεψιών (που μπορεί και να μην κατάλαβε ποτέ ο άνθρωπος εν τέλει) και υπέρ του ξεκαθαρίσματος όσο δύσκολο κι αν είναι."μου συμβαίνει αυτό κι αυτό και δυσκολεύομαι". και μετά βλέπεις τι και πως.
#7 Διαβάζοντας το 7 μου έβγαλε μια φοβερή πίκρα η όλη κατάσταση. Δεν ξέρω γιατί μπορεί να έχουν και οι 2 αυτες τις συμπεριφορές αλλά αυτο που μου έκανε εντύπωση είναι το δουλεύουμε 2 χρόνια για να μεινουμε μαζί.. Σε πύργο θα μείνετε; δεν λεω ότι δεν εχει έξοδα η ολη διαδικασία αλλα επειδη το ακούω και απο άλλα ζευγάρια που εχουν μπει σε μεγάλα έξοδα και τελικά δεν τους βγήκε η συγκατοίκηση δεν καταλαβαίνω γιατί καποιος δεν μένει αρχικά σε κατι πιο basic για να δει πως θα κυλήσει η ολη κατάσταση ειδικά σε περιπτωσεις οπως η δικη σου που υπάρχουν αμφιβολίες; Το να ταλαιπώρησε 2 και χρόνια σκεπτόμενη πως θα ήταν η κατάσταση ενω ταυτόχρονα πιέζεσαι χάνοντας σημαντικές εμπειρίες για τον εαυτό σου οπως λες στην ίδεα μιας συγκατοίκησης καπου καποιος κάποτε με στεναχωρεί. Κάποιος τρόπος θα υπάρχει να μην περιμένεις αλλα 3 χρόνια... Αν θέλεις να είσαι μαζι του μεχρι τοτε...
Δουλεύουν και οι δύο νυχθημερον δύο χρόνια για να μείνουν μαζί, δηλαδή απλά να συγκατοικησουν γιατί δεν αναφέρει τίποτα για γάμο και παιδιά. Το' χω ξαναδεί σε διάφορες περιπτώσεις αυτό και πάντα μου θυμίζει αυτό που έλεγε η γιαγιά μου "όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, 10 μέρες κοσκινίζει"
Γενικά δεν μπορώ να καταλάβω τα τόσο περιορισμένα βήματα στην σημερινή εποχή. Αν υπήρχαν παιδιά στην μέση το καταλαβαίνω να υπάρχει ανασφάλεια και υπερπροστασία αλλά ενω ακόμα δεν γνωρίζεις αν στην ουσία ταιριάζει η καθημερινότητα σου με του άλλου να σκέφτεσαι ακριβά σπίτια ή ακομα και αγορές σπιτιών δεν το καταλαβαίνω.. Για να παντρευτείς να πρέπει πρωτα να εχεις την τραπεζαρια σετ με τον καναπε και αν δεν το αγοράσουμε οχιιι ο γαμος δεν μπορεί να γινει... Σαν να είναι το σημαντικό να χτίσουμε το τριγύρω και οχι την σχέση η οποια ειναι και η βαση του μετέπειτα γαμου
Έτσι όπως τα λέει, εμένα μου φαίνεται ότι ψάχνουν για αγορά και προχωρούν βάσει πολύ αυστηρού σχεδίου χωρίς περιθώρια χαλαρότητας.Γενικώς, η όλη φάση μου έβγαλε μια καρμιριά, μια πολύ στενόχωρη κατάσταση, κι όσο συνέχιζα το διάβασμα τόσο σφιγγόταν η ψυχή μου.
Ακριβώς! Όταν μείναμε πρώτη φορά μαζί με το αγόρι, δεν θέλαμε κ δεν μπορούσαμε να επενδύσουμε στα τρελά έξοδα ενός σπιτιού, οπότε νοικιάσαμε επιπλωμένο κ πήραμε μόνο στρώμα, πλυντήριο κ πιάτα. Πιστεύω πάντως οτι κ μαζί να μείνουν δεν θ'αλλάξει ο τύπος, η νοοτροπία "η ζωή είναι ένας ατελείωτος αγώνας" δεν αλλάζει με τίποτα, ωραία το αποτυπώνει κ στο Loaded στο neftlix!
θυμήθηκα μια φίλη μου που ετοιμαζόταν να συγκατοικήσει με το αγόρι της. Εκείνος ήθελε να πάρουν έπιπλα ξύλινα, βαριά "να τους μείνουν". Η φίλη, που μάλλον είχε τις επιφυλάξεις της για αυτή τη συγκατοίκηση, επέμενε στα φτηνά σουηδικά. Πάντως είναι ακόμα μαζί (αν και δεν ξέρω τι έπιπλα έχουν τώρα)
#7 Γιατί να μην πεις ότι δεν θέλεις να πας για καφέ και προτιμάς μια βόλτα στη θάλασσα; Γιατί να μην πεις ότι σε κούρασαν οι κουβέντες για το σπίτι; Αυτό που κάνεις είναι σαν να ζείτε δυο διαφορετικές σχέσεις. Αν κρύβεσαι τόσο πολύ δεν είναι μάγος ο άλλος να μαντέψει τι θέλεις. Μπορεί το σπίτι να είναι η δική του "Μόσχα" Έχεις δραματοποιήσει πολύ το θέμα γιατί δεν θέλεις να αλλάξεις τίποτα με δική σου προσπάθεια, θέλεις να γίνουν αυτόματα από μόνα τους. Δυστυχώς δεν γίνεται. Και αργότερα αυτό θα σου βγάλει πολλά προβλήματα.
Για το #1 και για όλους. Έχω βρει μια φοβερή ιστοσελίδα, όπου μπορεί κανείς να παρακολουθήσει από τον καναπέ του σπιτιού του διαλέξεις, σε πάρα πολλά θέματα. Σίγουρα και για διατροφικές διαταραχές και για πολλά. Με έκανε πολύ χαρούμενη όταν το ανακάλυψα.http://www.blod.gr/lectures/default.aspx