Στο σημερινό «Α μπα»: με απλά λόγια

Στο σημερινό «Α μπα»: με απλά λόγια Facebook Twitter
81

__________________
1.

 

Αγαπητή Α, μπα,
Σ' ΑΓΑΠΩ. Για όλα τα όμορφα πράγματα που μας προσφέρεις. Έχω μια απορία, την οποία νομίζω θα με βοηθήσουν εξίσου με σένα οι σχολιαστές, γιατί μάλλον χρειάζεται τη γνώμη μπόλικου σοβαρού κόσμου.
Αρχίζω με το ιστορικό. Έχω σπαστική κολίτιδα. Για όσους δεν ξέρουν, είναι χρόνια δυσλειτουργική πάθηση του εντέρου, η οποία όμως δεν είναι άμεσα επικίνδυνη για τη υγεία. Ουσιαστικά σου κάνει απλώς τη ζωή δύσκολη (πόνοι, διάρροιες στα καλά καθούμενα, πολύ φούσκωμα, απαγορευμένες τροφές κλπ). Αρκετά δύσκολη θα έλεγα. Α, επίσης επιδεινώνεται με τις στρεσογόνους καταστάσεις. Παρόλο που με διατροφή και φαρμακευτική αγωγή τα συμπτώματα αντιμετωπίζονται κάπως αποτελεσματικά, όταν κάποια περίοδος έχει έντονο στρες, γίνεται πάλι χαμός. Ξανά μανά αγωγή, ξανά μανά ακόμα πιο συντηρητική διατροφή, υπομονή, αγάπη στοργή και προδέρμ. Το έχω από τα 16, είμαι 22, μέχρι τα 20 με ταλαιπωρούσε πολύ, από εκεί και μετά τα πράγματα είναι καλύτερα, αφού συμβουλεύτηκα γιατρό. Το πρόβλημα μου ουσιαστικά είναι σχεδόν λυμένο. Α, να σημειώσω ότι από τα 18 μου και για τα επόμενα δύο χρόνια είχα μόνιμο παθολογικό άγχος, το οποίο με πολύ δουλειά έχω πλέον ξεπεράσει. Δηλαδή δεν νιώθω μονίμως αγχωμένη πλέον, μόνο σε κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις. Είναι λίγο σαν να έχει αλλάξει μορφή το άγχος μου, μάλλον. Δηλαδή όταν συμβαίνει κάτι εξαιρετικά απρόοπτο, είναι σαν να περνάω έναν μικρούλη πανικό για κανένα πεντάλεπτο και μετά το αντιμετωπίζω ψύχραιμα. Δεν θολώνω, ή κάτι τέτοιο, απλά με πιάνει αυτό το σκίρτημα. Το οποίο πλέον για κάποιο λόγο έχει αρχίσει να συνδέεται αυτόματα με πόνο στη κοιλιά, επιτόπου. Και συμβαίνει με όλα εκείνα τα πράγματα που σου δημιουργούν αυτό το σκίρτημα, όπως η έντονη χαρά, η ανυπομονησία για κάτι καλό, η ακόμα και ο έρωτας, ή η θέα του αντικειμένου του πόθου μου και νιώθω πώς θα παλαβώσω, στο λέω αλήθεια Α, μπα μουυυυυ. Όταν ήμουν μικρή και είχα τέτοιο θέμα, όταν ερωτευόμουν ξαφνικά τα ξεχνούσα όλα, περνούσαν όλα και ήμουν περδίκι, χαρούμενη και ευτυχισμένη, και ας μη πετύχαινε το παραμύθι στο τέλος. Τώρα στέλνω μήνυμα και όταν βλέπω ότι έσκασε απάντηση είναι σαν να μου σκάει κάποιος μια μπουνιά επιτόπου και με πιάνει η κοιλιά μου. Ή βλέπω unexpected μήνυμα και πάλι το ίδιο και μου κρατάει καμιά μέρα η ταλαιπωρία. Ρε παιδιά, το παθαίνετε κι άλλοι αυτό, ή είμαι η μόνη που όταν ερωτεύεται πρέπει να πάρει το γιατρό αγκαζέ; Καλά σίγουρα το παθαίνετε κι άλλοι, απλά ρωτάω να δω αν είμαστε πολλοί και πόσοι.
Ρε Λένα μου τώρα υποπτεύομαι και το άλλο. Ότι μάλλον έχουν πέσει πολύ οι συναισθηματικές μου αντοχές γι αυτό και στρεσάρομαι τόσο. Εσύ τι λες; Μήπως να πάρω το γιατρό και να πάμε παρέα στο ψυχολόγο να σωθώ;
Σε ευχαριστώ <3


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

<3

 

Δεν χρειάζεται να πάρεις αγκαζέ τον γιατρό για να πάτε παρέα, μπορείς, και μάλλον πρέπει, να πας μόνη σου στον ψυχολόγο, μήπως του τα πεις πιο ξεκάθαρα, γιατί εδώ σε ξεκινάς από ένα «ουσιαστικά λυμένο πρόβλημα» για να καταλήξεις στο ότι έχεις ακριβώς αυτό το πρόβλημα που δηλώνεις ότι έχεις λύσει.

__________________
2.

Ντρέπομαι. Κοιτάω το τηλέφωνο και περιμένω να χτυπησει να μου πει τι; ότι αποφάσισε να χωρίσει γιατί; για μενα; μπράβο μου, συγχαρητήρια και εις ανώτερα. Μόλις έμαθα ότι είναι παντρεμένος το τελείωσα. Εκλαιγε, ναι είναι ερωτευμένος, ναι ειναι δυστυχισμένος, ναι συγγνώμες και; Δεν πρέπει να χωρίσει γιατί αν δεν τον είχε ταρακουνήσει η παρουσία μου μαλλον δεν θα το έκανε ποτε. Οποτε -αν γινόταν που δεν θα γινει ας μη γελιομαστε- θα ημουν η αιτια. Και να πάρει το ρισκο για μία που δεν ξερει καν τόσο καλά και το μέλλον αυτής της κινησης είναι αβεβαιο; αποκλειεται. Αλλωστε δεν θέλω να είμαι εγω ο λογος. Δεν θέλω να πάρω την ευθύνη, τις τύψεις και το βάρος αυτο. Ήδη νιώθω αρκετά σκατα. Σα δεν ντρεπομαι. Οχι γιατί έκανα κάτι -αφου δεν ήξερα τοτε- ντρεπομαι για τις σκέψεις που κάνω τώρα που ξερω. Σκέψεις ενάντια στη λογική κ την ηθική μου. Θέλω απο τη μια να τα βρει με τη γυναίκα του και να είναι καλά και από την άλλη θέλω να χτυπήσει το τηλεφωνο. Ντροπη μου!! Εξαφανίστηκα απο αυτον γιατί το μυαλο μου εχει τα ηνια κ εκει ευτυχως κυριαρχει η ηθική κ η λογική. Αλλά η καρδιά μου με σκοτώνει όχι μόνο γιατί σοκαριστηκα που γκρεμίστηκαν όλα μου τα σχέδια και όνειρα αλλά γιατί ντρέπομαι τόσο που ελπίζω σε κάτι που δεν πρεπει να ελπιζω!! Ντρεπομαι..
Και μέχρι τώρα πολύ χαζοχαρούμενα πίστευα ότι η μόνη βιώσιμη ηθική είναι να κάνεις αυτό που θελεις. Γι'αυτόν μπορει να είναι ετσι, για μένα είναι να κάνω αυτο που πρεπει.
- Η άλλη

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αλήθεια πίστευες ότι η μόνη βιώσιμη ηθική είναι να κάνεις αυτό που θέλεις; Τότε ορθώς η ζωή σου έστειλε αυτό το παζλ. Για τα υπόλοιπα έχω να πω, αφού ερώτηση δεν κάνεις, ότι δεν θα χώριζε για σένα, αν χώριζε. Θα χώριζε επειδή το ήθελε. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα χωρίσει, και ας τον ταρακούνησε η παρουσία σου, γιατί δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα, ανάποδα πάνε. Αν θέλεις να χωρίσεις, πάντα βρίσκεις «αυτόν που θα σε ταρακουνήσει». Οπότε μπορείς τουλάχιστον να απελευθερωθείς από αυτές τις σκέψεις, δεν είσαι εσύ η αιτία που αυτός απατάει τη γυναίκα του, είσαι η εκδήλωση αυτής του της επιθυμίας. Αν δεν ήσουν εσύ, θα ήταν κάποια άλλη.


__________________
3.

Ενώ για τις συνεντεύξεις δουλειάς (γραφείου συνήθως αλλά και άλλες, πρόβλημα δεν έχω, λεφτά δεν έχω) έχω δυο "στολές", μία χειμερινή, μία καλοκαιρινή, που φοράω πάντα με μεγάλο ποσοστό επιτυχίας θα έλεγα (δηλ να μου δώσουν τη δουλειά), αυτό όμως που δεν ξέρω ποτέ πώς να χειριστώ είναι η τσάντα μου. Όταν μπαίνω στο χώρο της συνέντευξης, πάντα σκανάρω πρώτα να δω πιθανά μέρη που μπορώ να την αφήσω. Το πιο σύνηθες είναι ο χώρος να έχει γραφείο και μια ή δύο καρέκλες προς μεριάς μου, σαν επίσκεψη σε ιατρείο φαντάσου. Έχω δοκιμάσει να την κρεμάσω στην καρέκλα (αλλά οι καρέκλες σε γραφείο δεν είναι σαν καφενείου, είναι κάπως στρογγυλεμένες συνήθως στην άκρη οπότε πάρτην την τσάντα στο πάτωμα -ρεζίλι!-), στην καρέκλα δίπλα μου στριμωγμένες κι οι δυο (γελοίο), στα πόδια μου ξαπλωμένη (σα γιαγιούλα σε εκκλησία), στο πάτωμα (καλά, όχι), στο γραφείο επάνω (σαν το boss στο Τhe devil wears prada ένα πράμα αισθάνομαι), σε διπλανή καρέκλα αν υπάρχει (σα να κάνουμε συνέντευξη εγώ κι η τσάντα μου ταυτόχρονα). Έχεις καμιά συμβουλή;
- Μαριάννα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο απαγορευτικό να την ακουμπήσεις στο πάτωμα δίπλα σου. Τι έχει το πάτωμα του γραφείου; Εκεί πατάνε και οι σόλες των παπουτσιών σου (και σε πολύ χειρότερα σημεία). Τι τα κάνεις όταν μπαίνεις σπίτι; Κάπου τα βάζεις. Βάλε εκεί και την τσάντα. Πάνω στο τραπέζι για μένα δεν μπαίνει μεγάλη τσάντα έτσι κι αλλιώς, εκτός από τα βραδινά τσαντάκια που δεν πιάνουν χώρο.


Τέλος πάντων, επειδή ξέρω πολλές που δεν αντέχουν στην ιδέα να ακουμπήσουν την τσάντα κάτω σε εσωτερικό χώρο (δεν λέω να την ακουμπήσεις στο πεζοδρόμιο), προτείνω να κάθεσαι λίγο πιο μπροστά στην καρέκλα και να την βάζεις πίσω σου.

__________________
4.

Αγαπητή Αμπα,
Είμαι 33 ετών και όλες οι φίλες μου έχουν παιδιά. Τις αγαπώ όλες πολύ και χαίρομαι γι αυτές, και τα παιδάκια τους τα αγαπώ και θέλω να τα ζω από κοντά που μεγαλώνουν –και το κάνω- αλλά δεν μπορώ να κάνω παρέα μόνο με ζευγάρια με παιδιά. Εκ των πραγμάτων όταν βγαίνουμε με τα παιδιά τους δεν τους βλέπω στην ουσία, γιατί τα παιδιά είναι μικρά –όλα κάτω από 6 ετών- και ζητούν όπως είναι φυσικό διαρκώς προσοχή. Όταν τους επισκέπτομαι στα σπίτια τους πάλι το ίδιο... Επιπλέον δεν μιλάμε για τίποτ' άλλο πέρα απ τα παιδιά. Όταν συζητάω κάτι για μένα είναι πάντα εν συντομία γιατί όπως προείπα τα μικρά παιδιά θέλουν τους γονείς συνεχώς από πάνω τους. Εννοείται πως θέλω να μαθαίνω τα πράγματα που τις απασχολούν αλλά θέλω να μιλάω και για τη δική μου ζωή που είναι τελείως διαφορετική και βλέπω πως δεν υπάρχει χρόνος από μέρους τους για κάτι τέτοιο. Και εννοείται πως περνάω και χρόνο με τα παιδάκια τους, παίζουμε μαζί, θέλω να τα βλέπω αλλά, νιώθω άσχημα που το λέω,......όχι συνέχεια. Να μη μιλήσω για τις διακοπές.... Το καταλαβαίνω να μην έχουν να αφήσουν κάπου τα παιδιά ή και να μην θέλουν, αλλά κι εγώ έχω ανάγκη άλλα πράγματα, και ιδίως στις διακοπές θέλω να τις περνώ με άτομα που μου δίνουν σημασία αν μη τι άλλο.... Εν ολίγοις έχω μείνει χωρίς παρέα – για την φάση που είμαι τώρα που περιλαμβάνει μπαρότσαρκες κλπ. Πώς κάνει κανείς καινούριους φίλους στα 33; Θέλω να πω πως όλοι λίγο πολύ στα 30κάτι έχουν ήδη παρέες και δεν μπορώ ν αρχίσω να κολλάω σε ήδη υπάρουσες παρέες....Επίσης τα άτομα που γνωρίζω απ τη δουλειά ή το γυμναστήριο είναι γνωστοί...δεν μπορώ επειδή έχουμε βγει 3 φορές για ποτό μετά τη δουλειά να τους πω πάμε 3ημερο κάπου! Επιπλέον θα ήθελα πολύ να βλέπω και τις φίλες που ήδη έχω, αλλά όχι μόνο με τα παιδιά τους. Πώς λες σ έναν άνθρωπο θέλω να βγούμε ή να πάμε μια εκδρομή αλλά χωρίς παιδιά; Λέγεται κάτι τέτοιο; Δεν είναι λίγο αγενές; Δεν είναι πως δεν θέλω τα παιδάκια τους αλλά δεν είμαι σ αυτή τη φάση και νιώθω πως έχω χάσει τις φίλες μου....
Θα χαρώ πολύ να διαβάσω την απάντησή σου. Η στήλη σου είναι υπέροχη και η άποψή σου πάντα to the point και διαφωτιστική.
Φιλιά,
Σερενάτα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν μπορείς να πεις σε κάποιον να πάει τριήμερο διακοπές χωρίς τα παιδιά του, και όχι μόνο επειδή είναι αγένεια. Μπορεί απλά να μη θέλει να αποχωριστεί το παιδί του για τρεις μέρες. Ίσως μπορείς να υπονοήσεις το ενδεχόμενο να πάτε μαζί για ένα ποτό χωρίς το παιδί, να τα πείτε όπως παλιά, αλλά αν δεν το έχουν πει από μόνες τους ως επιθυμία είναι κάπως αμφίβολο να το δεχτούν. Μην ξεχνάς και την πίεση που δέχονται οι γυναίκες να είναι πάντα δίπλα στα παιδιά τους. Μερικές μπορεί να το θέλουν αλλά να μην τολμούν να το εκφράσουν. Να σου πω πώς θα το καταλάβεις: πες τους ότι θα μπορούσες να κρατήσεις εσύ το παιδί για να πάνε μια βόλτα. Από την απάντηση θα καταλάβεις (και ελπίζω να μπορείς να κρατήσεις παιδί, γιατί μπορεί να δεχτούν).


Για το ουσιαστικό πρόβλημα τώρα: η ζωή των φιλενάδων σου για την ώρα είναι διαφορετική. Θα επανέλθουν αν θελήσουν, αλλά όσο εσύ θέλεις παρέα για αυτά που θέλεις, μην τα ζητάς από αυτούς που δεν μπορούν να τα δώσουν. Στα 30κάτι κάνεις φίλους ακριβώς όπως έκανες και πριν τα τριάντα. Γνωρίζεσαι με κάποιον, πας για ποτό, αν ταιριάζεις προτείνεις και άλλες εξόδους, και αν έρθεις πιο κοντά, αβίαστα και ωραία, η ιδέα για τριήμερο θα προκύψει από μόνη της. Το πρόβλημα με όσους λένε ότι μετά από κάποια ηλικία δεν κάνεις φίλους είναι ότι ψάχνουν αγωνιωδώς φίλους μόλις καταλάβουν ότι δεν έχουν παρέα να κάνουν αυτά που έκαναν πάντα. Πρέπει να είσαι συνέχεια ανοιχτή για νέες φιλίες, και όχι μόνο όταν νιώθεις ότι ξέμεινες.


__________________
5.


Γεια σου, Λενα μου!
Εισαι καταπληκτικη, γι' αυτό και χρειαζομαι τα φωτα σου!
Μετανιώνω συχνα για λαθη του παρελθοντος κρινοντας τον εαυτο μου πολύ αυστηρα. Κυριως για ανθρώπους που εβαλα στη ζωη μου και το μετανιωσα, ενώ αναγνωρίζω το "μαθημα" που μου εδωσαν. Δε βλεπω την ολη κατασταση σαν μαθησιακη εμπειρια, αλλα σα χασιμο πολυτιμου χρονου που θα μπορουσε να αξιοποιηθεί διαφορετικα. Τι να κανω για να τα δω με άλλο ματι;
-συγγνωμη για το ατονο κειμενο

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Να συνειδητοποιήσεις το νόημα της παροιμίας «στερνή μου γνώση να σ'είχα πρώτα». Αυτά που σκέφτεσαι τώρα, σε δέκα χρόνια αφελή θα σου φαίνονται. Δεν γεννιόμαστε με μυαλό πενηντάχρονου. Χάσιμο χρόνου θα ήταν μόνο αν συνεχίζεις να κάνεις τα ίδια λάθη περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα.

 

__________________
6.

Αγαπητή αμπα,
Σε διαβαζω πολυυ καιρο τωρα και οφειλω να ομολογήσω οτι μου αρεσει ο τρόπος που σκέφτεσαι και πολλές φορές δίνεις συμβουλές που θα έδινα και εγώ σε φιλη μου..
Σου εχω στείλει και παλιότερα θεμα που με ενοχλούσε αλλά δυστυχώς δεν το δημοσίευσες.
Αυτή τη φορά ελπίζω να είμαι πιο τυχερή!
Το πρόβλημα μου αυτή τη περίοδο θα σου ακουστεί σαν κοινότυπη δικαιολογία αλλά πιστεύω ότι είναι γεγονός.
Δεν εχω χρόνο.
Και εξηγώ..
Είμαι φοιτήτρια στο εξωτερικό, σε πολύ απαιτητική σχολή.
Για μένα είναι το δεύτερο πτυχίο(ειμαι26,εχω σπουδάσει και στην Ελλάδα) και βλέπω διάφορα στην αφομοίωση των γνώσεων σε σχέση με παλιότερα. Αυτό είναι απο μονο του κουραστικό.
Δεν έχω χρόνο να μαγειρέψω "σωστά" σχεδόν ποτέ και πολλές φορές επιλέγω την γρήγορη λύση,φαστ φουντ.
Δεν προλαβαίνω να παω γυμναστήριο καθώς εχω μαθήματα ως αργά το απόγευμα(ακομη και Σάββατα) και όταν γυρνάω σπίτι εχω πονοκέφαλο αφου το πρωτο μάθημα αρχίζει εφταμιση,οχτω το πρωι.
Εχω συχνά τεστ στα οποία καταβάλω πολλαπλάσια προσπάθεια απο παλιά για να ανταποκριθώ και εχω ενα μόνιμο άγχος.
Στην προηγούμενη σχολή μου εμενα στο πατρικό μου και ολα τα του σπιτιου τα έκανε η μαμά μου, αρα είχα μονο το διάβασμα. Και αυτό σε περίοδο εξεταστικής.
Έτρωγα πιο σωστά, είχα ελεύθερο χρόνο, ζούσα πιο χαλαρή φοιτητική ζωή.
Δυστυχώς το πτυχίο δεν ήταν αρκετό για να εχω επαγγελματική αποκατάσταση και ψάχνοντας τρόπο να το βελτιώσω(μεταπτυχιακά, γλώσσες) κατέληξα στο να κάνω μια άλλη σχολή με επαγγελματική αποκατάσταση.
Δεν είναι ότι μετανιώνω την επιλογή μου να φύγω για να σπουδάσω κάτι άλλο.. το αγαπώ αυτό που κάνω, είναι η δουλειά των ονείρων μου.
Θα ήθελα την γνώμη σου για το τι μπορεί να αλλάξει κυρίως.. τι θα έκανες εσυ για να βελτιώσεις την καθημερινότητα σου για το υπόλοιπο των σπουδών που προβλέπεται μεγάλο.....
Σε φιλώ,
- Τρέχω και δεν φτάνω


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Πόσο μεγάλο δηλαδή; Τα πτυχία κρατάνε τέσσερα χρόνια, άντε πέντε. Αν πούμε ότι είσαι στο πρώτο έτος, έχεις το πολύ τέσσερα. Μπορείς να σφίξεις τα δόντια για τέσσερα χρόνια μέχρι να πάρεις το πτυχίο, ελπίζοντας ότι στην πορεία θα μπεις καλύτερα στο νόημα. Δεν ξέρω αν υπάρχει διαφορά στην «αφομοίωση», μπορεί πολύ απλά αυτή η σχολή να είναι πιο δύσκολη από την προηγούμενη. Ξέρεις, δεν είναι τυχαίο που η προηγούμενη σχολή δεν σου έδινε ευκαιρία επαγγελματικής αποκατάστασης και η καινούρια σου δίνει. Για την δουλειά των ονείρων σου θα κάνεις θυσίες, και αυτή μπορεί να είναι η πρώτη σε μια σειρά από θυσίες.


Πώς να το πω; Είσαι κάπως καλομαθημένη. Δεν έχει τη μαμά να φροντίζει το νοικοκυριό η πλειοψηφία των φοιτητών. Πάρα πολλοί φορτώνονται χρέη στην πλάτη τους για να πληρώσουν δίδακτρα ενώ παράλληλα δουλεύουν. Μπορείς να μαγειρεύεις τις Κυριακές και να παίρνεις τάπερ. Πάρε ποδήλατο για να γυμνάζεσαι και στις μετακινήσεις. Η ζωή χρειάζεται ευελιξία.


_________________
7.

Αγαπητη αμπα, σκεφτομαι συνέχεια κάποιον στον οποιο έχω μιλήσει μία φορά πριν απο μία εβδομαδα. Δεν τον εβγαλα από το μυαλό μου μεχρι την επομενη φορα που τον είδα και ξαναμιλήσαμε. Γίνεται να τσιμπηθείς με κάποιον που ουσιαστικα δεν γνωρίζεις; Δεν το παθαίνω καθόλου ευκολα και καθολου συχνά! Τι ορισμό να δώσω; Είναι δυνατόν να είμαι ερωτευμένη μ αυτό το ατομο; Ή είναι απλος ενθουσιασμός; μπορείς να με βοηθήσεις να διαλευκάνω πως να καταλάβω τι απο τα δύο είναι?


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Χρειάζεται; Βάλτο κάτω από την ομπρέλα της καψούρας για να είσαι μέσα. Ναι, φυσικά και γίνεται να τσιμπηθείς με κάποιον που δεν γνωρίζεις. Όσο λιγότερο τον γνωρίζεις τόσο πιο εύκολο το τσίμπημα. Αλλά για να σε διευκολύνω λίγο, ούτε έρωτας, ούτε ενθουσιασμός είναι. Σεξουαλική επιθυμία νιώθεις. Μαγικό πράγμα. Δεν χρειάζεται να το βαφτίσεις έρωτα για να το καθαγιάσεις. Καλό βόλι.

81

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#2 Να μην ντρεπεσαι καθόλου, σωστά επραξες και το τελείωσες. Εζησα παρόμοια περιπτωση, με ακριβως αυτές τις σκέψεις, δεν ηθελα να μπω αναμεσα. Παντα οταν μαθαίνεις οτι υπάρχει συζυγος καταλαβαίνεις οτι το εργο παιζεται με αλλους πρωταγωνιστες.. και μαλλον σε επαναληψεις...! Η καρδια αργει να συνηθισει σ αυτα που θελει το μυαλο. Αλλα το μυαλο έχουμε για να σκεφτομαστε τι θελουμε σωστα? Η καρδια είναι ανώριμη και τρεχει ασταματητα, οπως τα μικρα παιδια.. εχει εγωισμό, αυταρεσκεια, θελει να παιξει, θελει επιβεβαιωση και διαρκή προσοχη. Το μυαλο είναι η ¨μαμα¨. Πρεπει να σκεφτεται πώς θα νιωσει και στο μελλον το παιδι με τις επιλογες του, να το προστατεψει. Αν θελεις να σε γουσταρεις και στο μελλον, μην υποκυψεις και ασε το χρονο να κανει την δουλεια του. Οι αληθινες αγαπες δεν φτιαχνονται σε σαθρα θεμελια.
@3Να την κρατάς περασμένη στον αγκώνα και να σταυρώνεις τα χέρια, με την τσάντα να κρέμεται στο πλάι σαν τη Ζουμπουλία όμως, δε δοκίμασες. Μια απορία όμως, αφού λες ότι τα συνολάκια είναι πετυχημένα και βρίσκεις δουλειά, λογικά δεν πρέπει να προβληματίστηκες πολλές φορές για το πού να βάλεις την τσάντα ώστε να χρήζει ερώτησης. Οπότε,ποια είσαι στ'αλήθεια Γκουνάντα;
Ίσως δεν εννοούσε ότι θέλει να πάει τριήμερο με φίλους/γονείς αλλά ότι δεν μπορεί να πάει τριήμερο (κάτι που κάνεις με παρέα) με γνωστούς/άγνωστους επειδή απλά αυτοί μπορούν. Έχουν δικαίωμα να μη γοητεύονται πια από τις εξόδους οι γονείς. Μπορεί να θέλουν, αλλά όχι πολύ. Τους νοιάζεις, αλλά όχι όσο πριν. Όλοι όσοι έχουν γνωρίσει ακραία συναισθήματα και βιώσει καταστάσεις που δεν περιγράφονται με λόγια, βλέπουν τον κόσμο με άλλα μάτια. Δεν τους ενθουσιάζει το ίδιο με πριν ένα καινούργιο μπαράκι, η καινούργια γνωριμία σου, το ότι σου έστειλε ή το ότι έκανες σούπερ σεξ. Τους νοιάζει, αλλά όχι όσο πριν. Αν εσύ έχεις ανάγκη να σου δίνουν σημασία, λυπάμαι αλλά ξέχνα τους φίλους/γονείς. Και αν εκείνοι επίσης νομίζουν ότι θα τους αφιερώνεσαι όσο πριν, επίσης κάνουν λάθος. Αλλά σπάνια το απαιτούν, χορταίνουν αγάπη από τα παιδιά τους.Έχω 2 φίλες με 4 παιδιά, και ποτέ δεν κατάλαβα ότι υπάρχουν παιδιά μαζί μας, επειδή οι ίδιες δεν φωνάζουν τρεις την ώρα στα παιδιά τους μη, έλα να πιείς/φας/σκουπίσω, όχι εκεί. Ίσως πάλι γι'αυτό έχουν 4 και σώας τας φρένας. Με μια άλλη, ήδη από το πρώτο της είχε γίνει κάπως ανυπόφορη, τώρα έχει 3, μιλάμε και βλεπόμαστε σπάνια. Της έχω πει ευθέως "χωρίς παιδιά αλλιώς δεν πειράζει άλλη φορά". Έχω χάσει άπειρες ώρες από τη ζωή μου για χάρη της, και με μεγάλη χαρά, αλλά πλέον παίρνω τα μέτρα μου. Λόγω των παραπάνω (και όχι μόνο), δεν τσουβαλιάζω ποτέ γονείς. Οι γονείς με τους οποίους έχω απομακρυνθεί, είναι άτομα που δεν είχαν ενδιαφέροντα ούτε και πριν και το μόνο που μας συνέδεε, ήταν ο ελεύθερος χρόνος, που βόλευε και τον περνούσαμε μαζί. Μεγαλώνοντας κάνουμε πιο δύσκολα παρέες γιατί αλλάζουν τα κριτήρια. Κάνουμε όμως πιο δυνατές φιλίες. Αυτό που δεν κατάλαβα καθόλου είναι το ότι δεν μπορείς να κολλάς σε υπάρχουσες παρέες. Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό, το έλεγε και η ανεψιά μου αλλά στην εφηβεία της. Δεν ξεροσταλιάζεις σαν το καημένο περιμένοντας να σε καλέσουν, λες ότι πολύ θα ήθελες να πας κι εσύ μαζί, προτείνεις κάτι κι αν δεις ότι δεν υπάρχει γενικώς ανταπόκριση, δεν παρακαλάς. Ενώ στην αρχή μου φάνηκε κάπως απότομη η απάντηση της Α,μπα, γράφοντας το σχόλιο κι εμένα μου φάνηκες λίγο απαιτητική και κάπως αδύναμη.
#6Θα σταθώ στο μόνιμο άγχος που λες ότι έχεις τελευταία και θα πω ότι σαμποτάρει κάθε προσπάθεια να βάλουμε πρόγραμμα στη μέρα μας, μιας και όλα φαίνονται ακατόρθωτα να γίνουν. Νομίζω έχεις πέσει με τα μούτρα στη σχολή και έχεις υποτιμήσει την προσοχή που απαιτούν όλα τα άλλα. Σε όλα μπορείς ν'ανταπεξέλθεις, αρκεί να δείξεις τον σεβασμό που απαιτούν και τα φαινομενικά ασήμαντα. Πρέπει να προγραμματίσεις σπιτικές χρονοβόρες διαδικασίες ρουτίνας, παράλληλα με απουσία από το σπίτι, πράγμα αντικειμενικά δύσκολο, αλλά αυτό θα κάνεις στο εξής, και ως εργαζόμενη εννοώ. Είσαι πάρα πολύ τυχερή που είχες τη μαμά σου να τα κάνει ως τώρα, δεν είναι καθόλου αυτονόητο και εύχομαι στη ζωή σου να συμβάλλει σε αυτά και ο/η σύντροφος σου, είναι πολύ σημαντικό.Ξυπνάς πάρα πολύ νωρίς, οπότε δοκίμασε να κάνεις 5' μια κάποια άσκηση, ό,τι να'ναι, ό,τι σε βολεύει. Παίρνει αλλιώς μπρος η μέρα σου. Ο άντρας μου όταν του πρωτοείπα να πηγαίνει γυμναστήριο το πρωί, ώστε να μην έρχεται στις δέκα-έντεκα το βράδυ, eleoc kapou, το θεωρούσε αδύνατον (πιάνει δουλειά στις 10:00). Τελικά μετά από μια βδομάδα που συμφωνήσαμε να το κάνει δοκιμαστικά, δεν το αλλάζει με τίποτα, ακόμα και τις "μπουκωμένες" μέρες. Του δίνει μεγάλο boost.Θα πρέπει ν'αποδεχτείς ότι κάποιες ώρες θα τις χαντακώνεις με το μαγείρεμα και την προετοιμασία του. Εγώ εκείνες τις ώρες βλέπω/ακούω βίντεο που πάντα μ'ενδιέφεραν αλλά ποτέ δεν θα αφιέρωνα χρόνο να τα δω (συνεντεύξεις, ντοκυμαντέρ). Οπωσδήποτε θα μαγειρεύεις διπλάσια ποσότητα και θα την αποθηκεύεις. Φαγητά που έχουν υγρά, όσπρια, σπανακόρυζο, κιμά μαγειρεμένο, μπορείς να τ'αποθηκεύεις και σε βάζα καλά πλυμένα, βάζοντας τα καυτά μέσα και γυρνώντας τα αμέσως ανάποδα. Για σιγουριά επειδή είσαι πρωτάρα, βάλτα στο ψυγείο. Είναι πολλά τα κόλπα, είναι αδύνατον να τα ξέρεις αφού δεν χρειάστηκε, μη νιώθεις ανίκανη. Κάνε την αρχή και μέρα με τη μέρα θα νιώθεις πολύ γαμάτη που θα μαθαίνεις από την εμπειρία.Προσπάθησε να κρατάς το σπίτι σε τάξη, αν δεν το κάνεις ήδη. Εγώ δεν το καταλάβαινα, αλλά επιβάρυνε πολύ την αταξία στο μυαλό μου. Και δε μιλάω για βομβαρδισμένο σπίτι, αλλά για αρκετά "δε βαριέσαι άστο, θα το πάρω μετά". Να το τακτοποιείς το βραδάκι λέγοντας 5' θα συμμαζέψω, και κάνε ό,τι προλάβεις στα 5'.Γενικά, βάλε πλάνο ημέρας, γράφοντας αν είναι δυνατόν, πόσο χρόνο μπορείς να διαθέσεις ακόμα και για το πιο χαζό. 5' σουηδική γυμναστική α λα Κωνσταντάρας15' πλύσιμο-ντύσιμο8 ώρες σχολή1 ώρα να πλυθώ/φάω/πλύνω πιάτα/ εγκλιματιστώ σπίτικ.ο.κ.Μετά προσπάθησε να τηρήσεις αυτόν τον χρόνο. Αν το κάνεις 2-3 μέρες μετά θα δεις πώς θα δεις ότι δε θα νιώθεις ρομπότ, θα γίνεται φυσικά γιατί θα έχει μπει το νερό στο αυλάκι.Α!, και κάνε μπάνιο ή και ένα γρήγορο ντους, με χαμηλό φωτισμό. Εγώ έχω βάλει ένα φθηνό πορτατιφάκι στο μπάνιο, για να μην ανάβω το μεγάλο αν δε θέλω. Που σπάνια θέλω.Απόλαυσε τη νέα σου ζωή και τις προκλήσεις της, και διδάξου από τους πετυχημένους. Κανείς δεν πέτυχε χωρίς προσπάθεια, στερήσεις και πρόγραμμα, απλώς σπάνια φωτίζεται όσο πρέπει το κόστος, πουλάνε περισσότερο τα θαύματα.
Φανταστικό σχόλιο αγαπητή Πόντια. Γεμάτο συμπάθεια και ανεκτίμητες πρακτικές συμβουλές! Πιστεύω κάτι τέτοιο έψαχνε η κοπέλα της ερώτησης κι ελπίζω ειλικρινά να τη βοηθήσει.Θα ήθελα να συμπληρώσω πως αντίθετα με άλλους σχολιαστές που αναφέρθηκαν στις δουλειές ως χάσιμο χρόνου, συνειδητοποίησα από τότε που έμεινα μόνη μου ως φοιτήτρια πως είναι πολύ καλός τρόπος να καθαρίσεις το κεφάλι σου. Το πολύ συνεχόμενο διάβασμα κάνει το μυαλό κουρκούτι, πώς να το κάνουμε! Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι φτιαγμένος να επεξεργάζεται αβίαστα μικρές ποσότητες πληροφορίας σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, και να φορτσάρει όταν υπάρχει σημαντικός λόγος συγκέντρωσης, αλλά όχι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κάνοντας κάτι που δεν απαιτεί ιδιαίτερη συγκέντρωση (πλύσιμο πιάτων, καθάρισμα, συγύρισμα) σταματάς την διαρκή πίεση για συγκέντρωση, δίνοντας μια ανάσα στο μυαλό σου και επίσης την ευκαιρία να αφομοιώσει αυτά που μόλις έμαθες. Θα δεις ότι θα αρχίσεις να σκέφτεσαι πώς θα συνεχίσεις μετά από 3-4 λεπτά! Το μαγείρεμα είναι κατά τι πιο απαιτητικό αλλά άνετα το βάζεις στον τυφλοσούρτη ακολουθώντας κατά γράμμα μια συνταγή και χρησιμοποιώντας ρολόι για τους χρόνους - αν μαγειρεύεις 2 συνταγές, τότε βάλε 2 ρολόγια το καθένα κοντά στο ανάλογο σκεύος. Επίσης δεν χρειάζεται ντε και σώνει μαγειρεμένο φαγητό κάθε μέρα. Δοκίμασες να παίρνεις σαλάτα, διάφορες ποικιλίες φύλλων που πλέον είναι διαθέσιμες σε σούπερ μάρκετ σε συνδυασμούς, και να προσθέτεις κάτι σε υδατάνθρακα και πρωτείνη (πχ. αυγό, ντοματάκια, κοτόπουλο, τυρί, μανιτάρια, φασόλια, αβοκάντο, κρουτόν, κινόα, καρύδια - 2-3 κάθε φορά όχι όλα μαζί!) - είναι σούπερ θρεπτικό φαγητό και πολύ καλό για βράδυ, αν έχεις ψήσει/μαγειρέψει τις προσθέσεις από πριν για όλη την εβδομάδα παίρνει 5' για να φτιάξεις το γεύμα σου και κάνεις και παραλλαγές! Είναι η καθημερινή μου λύση για το γεύμα στη δουλειά. Χρειάζεται αυτοπειθαρχία και διάθεση να δεις αποτελέσματα, αλλά προσπάθησε με το 5λεπτο συγκεκριμένου σκοπού 2-3 φορές τη μέρα για αρχή. Και δες την αυτοσυντήρησή σου σαν διάλειμμα και ανασυγκρότηση, αντί για αγγαρεία. Καλή επιτυχία!
#6"Στην προηγούμενη σχολή μου εμενα στο πατρικό μου και ολα τα του σπιτιου τα έκανε η μαμά μου, αρα είχα μονο το διάβασμα. "μπλαμπλαμπλα, μπλα μπλα μπλαμπλαμπλαμπλαμπλαμπλα.μπλα. μπλα.μπλα???αυτο διαβασα.ΟΛΟ το πρόβλημα σου είναι οτι είσαι κόρη ακαμάτρα, κοπελιά.πολλοι κάναμε και απαιτητικές σπουδές και απαιτητικές δουλειές.χρόνος για να συμμαζευεις το σπιτι σου και να τρως σαν ανθρωπος, παντα υπαρχει.απλα, εσυ μια ζωη επαναπαύθηκες στην βοήθεια της μαμας, δεν σε πίεσε κι εκείνη , κι είσαι τώρα ακαμάτρα, δεν μπορείς να αυτοσυντηρηθείςπρέπει να κάνεις μια προσπάθεια παραπάνω αν επιθυμείς να τα καταφέρεις τελικά, η να το πάρεις απόφαση οτι πρέπει να μάθεις να βγάζεις λεφτά και να πληρώνεις όλες αυτές τις υπηρεσίες που δεν είσαι σε θέση να διεκπεραιώσεις....
Μου έκανε εντύπωση το σχόλιό σου, Franny. Ναι είναι αλήθεια αλλά το λες πολύ σκληρά. Αλλά υπάρχουν και οι μαμάδες που δεν αφήνουν να κάνουν τίποτε τα παιδιά τους, ειδικά ως φοιτητές "που πρέπει να διαβάσει το παιδί". Πλέον δεν ρωτάω τη μάνα μου τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω όποτε επισκέπτομαι, γιατί θα μου πει "τίποτε" εντελώς ανακλαστικά. Απλά ανακατεύομαι μόνη μου και κάνω ό,τι θα έκανα και στο σπίτι μου. Δεν παίζει να με αφήσει (ή ο πατέρας μου) να μαγειρέψω, αλλά έστω το συμμάζεμα πλύσιμο και τα λοιπά. Και μετά γελάω που !!ακόμη!! εκπλήσσεται και παραπονιέται που δεν την αφήνω να με φροντίσει. Έμεινα ένα χρόνο μόνη μου σπουδάζοντας σε ξένη χώρα και τα βρήκα μπαστούνια στην αρχή, μέχρι να μπω σε ένα ρυθμό. Σύντομα έκανα και τις δουλειές της συγκατοίκου μου που δεν σήκωσε δαχτυλάκι για το μπάνιο, κουζίνα, σκούπισμα, γενικά διατήρηση κοινών χώρων. Μετά έπεσα σε μια υπερβολικά περιποιητική συγκάτοικο, ξαφνικά σαν να ξαναγύρισα στο οικογενειακό μου σπίτι - τσακωνόμασταν ποια θα πρωτομαγειρέψει. Και πλέον ο σύντροφός μου επωμίζεται ευχαρίστως μεγάλο μέρος του νοικοκυριού, και είναι τόσο καλός μάγειρας που προτιμώ να κάνω όλα τα άλλα αρκεί να έχει χρόνο να δημιουργήσει!Φιλικά, η "αν δεν είχα μείνει μόνη μου στα 23, θα ήμουν ακόμη κι εγώ μια ακαμάτρα κόρη"
#5"συγγνωμη για το ατονο κειμενο"διακρίνω μία ροπή στο αδιέξοδο δράμα...5 σειρές κείμενο έγραψες, άνθρωπε. αν δεν σου αρέσει το ατονικό, τόνισέ το!τι το γράφεις και ζητάς από κάτω συγνώμες???ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΟΥ Η ΑΛΛΑΞΕ ΤΕΣ , ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΥΞΟΚΛΑΙΣ.παρομοίως και με τον χαμένο χρόνο.ναι, χάθηκε χρόνος.για όλους χάνεται χρόνος με τις λάθος επιλογές.τι να κάνομε τώρα?να κλαίμε την μοίρα μας για να μην κάνουμε τπτ εποικοδομητικό και στο μέλλον?(για εκεί σε κόβω).
#3"σε διπλανή καρέκλα αν υπάρχει (σα να κάνουμε συνέντευξη εγώ κι η τσάντα μου ταυτόχρονα) "κατ αρχάς, το πάτωμα του γραφείου έχει ΑΚΡΙΒΩΣ ότι και το εξωτερικό πεζοδρόμιο, γιατί εκεί έχουν πατήσει όσοι το περπατάνε.οπότε, αν δεν συμπαθείς τις μολύνσεις, το αποφεύγεις...(εμείς δεν περπατάμε με παπούτσια ούτε στο σπίτι, τα αφήνουμε στην είσοδο, όπως και σε όσα σπίτια φίλων έχουν την ίδια συνηθεια.)γιατί να μην κάνει συνέντευξη και η τσάντα? αν είναι και καλόγουστη, κάτι θα έχει να πει για σένα..συνήθως εκτός απο δεύτερη καρέκλα, υπάρχει και τραπεζάκι χαμηλό εκεί δίπλα.εγώ την αφήνω στην δεύτερη καρέκλα η στο τραπεζάκι.πάνω στο κυρίως τραπέζι την αφήνω μόνο αν η συνέντευξη γίνει σε τραπέζι συνεδριάσεων. όχι στο γραφείο του άλλου, μπροστά στα μούτρα του..στο πάτωμα, ποτέ..
#2".. -αν γινόταν που δεν θα γινει ας μη γελιομαστε- .."ας μην γελιόμαστε, η μεγαλύτερη στεναχώρια σου προκύπτει απο το γεγονός οτι ξέρεις οτι ακόμα και να χτυπήσει το τηλέφωνο, δεν θα σου πει οτι έχει σκοπό να χωρίσει...α, και μην παραμυθιάζεσαι τοσο, οι δυστυχισμένοι, όντως χωρίζουν, εδώ και πολλά χρόνια.αν δεν χωρίζει, μάλλον είναι πολλά ακόμα αυτά που δεν ξέρεις γι αυτόν και την σχέση του..
#2 Είσαι μια περίπτωση που πραγματικά ο ψυχολόγος μπορει να βοηθήσει. Κάτι μου λέει ότι έχει παίξει πολύ χριστιανική ηθική στα παιδικά σου χρόνια. Άραξε λίγο, όλοι στην κολαση θα παμε.
Το σκέφτηκα αυτο αλλά: Λογική..ηθική..μυαλό.. Η ντροπή της προκύπτει από τη λογική της και το common sense. Άλλωστε αν πιστεύει οτι "η μόνη βιώσιμη ηθική είναι να κάνεις αυτό που θέλεις" είναι κάπως κυνική δηλωση για μια που φοβάται ή πιστευει σε αμαρτίες. Άσε που δεν φαίνεται και φόβος..
#3 συνήθως οι χώροι για συνέντευξη έχουν μία καρέκά για παλτό και τσάντα. Βάλτης εκεί που βάζεις και το παλτό σου. Αυτό που γράφεις πως αν την βάλεις δίπλα είναι σαν να δίνει συνέντευξη και η τσάντα, σαν να δημιουργείς πρόβλημα εκεί που δεν υπάρχει μου φανηκε. Λίγο άσε μας κουκλίτσα μου που λέει και κάποιος άλλος παραπάνω. Βάλτην γερμένη να ακουμπάει στο χερούλι της καρέκλας.
έχω ξεκαρδιστεί μ'αυτή την ερώτηση. Ας ρωτάει"που στο διάολο βάζετε τις γαμωτσάντες σας εδώ μέσα το κέρατο μου" θα δείχνει δυναμικό χαρακτήρα που δεν διστάζει να βρίσκει λύσεις σε προβλήματα.'Η μπορεί να μάθει ταχυδακτυλουργικά και να την εξαφανίζει. Θα τους τρελάνει.Ή να την πετάει απ'το παράθυρο, λέγοντας ότι θα πάρει καινούργια. Δείχνει σιγουριά και αυτοπεποίθηση, υπονοώντας ότι ξέρει πως θα την προσλάβουν.Φαντάζεσαι να μιλάει για backpack και να κάνει αυτό που λέει Α,μπα, να κάτσει πιο μπροστά και να πέσει; Θα βρούμε και τον μπελά μας στο τέλος.
#4Τις έχεις χάσει. Στην ουρά για το Νίκο όπως ειπώθηκε. Κοίτα μην κάνεις κανά λάθος και θελήσεις να μπεις στο κλαμπ μόνο και μόνο για να τις ξαναβρεις.#6Αντί να πηγαίνεις σε fast food και να τρως πλαστικά πήγαινε σε κάποιο μαγειρείο, λογικά οι μετανάστες θα έχουν. Πάρε και καμιά μεριδούλα για το σπίτι. Έτσι κι αλλιώς και χρόνο να είχες, είναι εντελώς ηλίθιο να τον σπαταλάς σε κάτι ανούσιο όπως το μαγείρεμα αν σε παίρνει οικονομικά να τρως έξω (μαγειρεμένο φαγητο).
Χαίρομαι που βρήκα ομοιδεάτη ότι το μαγείρεμα, και κατά επέκταση τα οικιακά, είναι σπατάλη χρονου και πρέπει να αναθέτονται σε επαγγελματίες. Όπως άλλωστε γίνεται και με κάθε άλλη εργασία. πχ δεν πάει να κάνει υδραυλικά ένας αστροναύτης.
Α-μπα & α-μπακούρια βρήκα την ιδέα! Κάθε Δευτέρα μπορεί η α-μπα να βάζει στην αρχή της στήλης ένα μέρος και μία ώρα συνάντησης και όποιος θέλει/μπορεί θα πηγαίνει! Μου φάνηκε ακραία ρεαλιστικό. Εσάς; Υ.Γ. 147 likes είχε το σχόλιο: Νίκο είμαι εδώ για σένα. Οι δέκα να πάνε γεμίζουν τραπέζι. ;)))
4/ Από φίλες με παιδιά έχω καταλάβει ότι αν η άλλη γουστάρει να σε δει και να σου αφιερώσει χρόνο χωρίς να σου φορτώσει και παιδι, το κάνει. Είτε θα αφήσει τον άντρα να το φροντίσει, είτε θα φέρει άτομο επί πληρωμή για λίγες ώρες για βραδινή έξοδο, είτε θα το πάει σε φιλικό σπίτι, είτε οτιδήποτε. Δε συμφωνώ να έχει η άλλη δεδομένο ότι πρέπει να ανεχόμαστε παρέα τρίτων μόνο και μόνο επειδή είναι παιδιά, χωρίς καμιά άλλη δικαιολογία. Αν υπάρχει πραγματική ανάγκη, το λες, τύπου ' θέλω να βρεθούμε αλλά θα έχω και το παιδί γιατί σήμερα δεν μπορώ να το αφήσω σε κάποιον άλλον. Αλλιώς βρίσκόμαστε την τάδε μέρα που θα είμαι φρι'. Αλλά να το έχει η άλλη δεδομένο το θεωρώ και έλλειψη τακτ.
Έτσι ακριβώς είναι, και απορώ κιόλας πως αντέχουν οι μαμάδες να βλέπουν τη φίλη τους με τα.παιδιά τους μαζί, γιατί η πίεση που δημιουργεί αυτή η κατάσταση με τα παιδιά να μη σ αφήνουν λεπτό να μιλήσεις... είναι αφόρητη!
#1"νομίζω θα με βοηθήσουν εξίσου με σένα οι σχολιαστές, γιατί μάλλον χρειάζεται τη γνώμη μπόλικου σοβαρού κόσμου. Αρχίζω με το ιστορικό. Έχω σπαστική κολίτιδα α! ευχαριστούμε για την προτίμηση.ειδικευόμαστε στις παθήσεις του παχέος εντέρου...κατά τα άλλα, η πάθηση που εξακολουθεί να σε ταλαιπωρεί είναι σαφως ψυχοσωματική, όπως κατάλαβες κι εσυ, οπότε πρέπει να απευθυνθείς σε ψυχοθεραπευτή , το συντομότερο.
#6 Με σωστή οργάνωση μπορείς να ανταπεξέλθεις στην καθημερινόητά σου. Ψαξε να βρεις εύκολες και γρήγορες συνταγές για φοιτητές και τα σαββατοκύριακα μαγείρεψε 2 3 φαγητά για όλη την εβδομάδα. Αν δεν μπορείς να πας γυμναστήριο δοκίμασε το ποδήλατο κι αν δεν γίνεται το βράδυ μετά το διάβασμα πήγαινε για τρέξιμο. Οργάνωσε σωστά τον χρόνο σου, δεν υπάρχει άλλη λύση. Και υπομονή, σχολή είναι θα τελειώσει.
Ωραία όλα αυτά ,αλλά,αν πρέπει να είναι όλη μέρα στο Πανεπιστήμιο και να διαβάζει χωρίς να σηκώνει κεφάλι;Υπάρχουν και τέτοιες σχολές...Εάν δεν ήταν χρονοβόρο, θα συστηνα κολύμπι,θα την ηρεμούσε πολύ.
Φυσικα και υπαρχουν τετοιες σχολες..Στο Α.Π.Θ. υπηρχαν φορες που τελειωναν τα μαθηματα οχτώ εννια κ εφτανα σπιτι δεκα εντεκα το βραδυ.. Τώρα στο εξωτερικό κανω μαθηματα στο Πανεπιστήμιο και τα Σάββατα..
#4 Σερενάτα θεωρώ οτι λέγεται, φίλες είστε. Οπως λέγατε πριν να βγείτε κοριτσοπαρέα χωρίς τους συντρόφους σας μπορείτε να κάνετε και τώρα το ίδιο. Θεωρώ οτι και οι φίλες σου θα θέλουν να βγουν χωρίς παιδιά και να διασκεδάσουν με τις φίλες τους. Φυσικά πάντα πρέπει να έχεις υπ οψιν αν μπορούν να αφήσουν τα παιδιά με τον σύζυγο. Εχω φίλη με μωρό παιδί και αρκετές φορές το αφήνει με τον σύζυγό της για να πάμε για έναν καφέ, δεν το βρίσκω κακό. Ακόμα και διακοπές να κανονίσετε να πάτε (αν τα παιδιά δεν είναι πολύ μικρά). Βέβαια να έχεις υπ οψιν οτι αυτό δε μπορεί να γίνεται κάθε βδομάδα. Αν δηλαδή θες παρέα για να βγαίνεται σταθερά και να πηγαίνετε σε "ενήλικα" μέρη θα πρέπει να κάνεις καινούργιες παρέες. Δεν θεωρώ οτι υπάρχει μια ηλικία μετά από την οποία δεν μπορείς να κάνεις φίλους. Αν γνωρίσεις κάποια άτομα και τα πηγαίνετε καλά γιατί να μην γίνεται φίλοι; Εγω πχ οταν μετακόμισα στην πόλη που ζω δεν γνώριζα κανένα και χρειάστηκε να κάνω φίλους από την αρχή, από την δουλειά και από διάφορες δραστηριοτητες. Αρχικά ήταν γνωστοί και μετά κάποιοι έγιναν και φίλοι.
#6 Ως συμπάσχουσα μπορώ να σου δώσω δικά μου τιπς. Καταρχήν βγάζω εβδομαδιαίο πρόγραμμα διατροφής έτσι ώστε να πηγαίνω μία φορά τη βδομάδα σούπερ μάρκετ και να αγοράζω ό,τι μου λείπει. Όταν έχω χρόνο φτιάχνω τα φαγητά για τις επόμενες τρεις μέρες. Οπότε, δυο φορές τη βδομάδα κάθομαι και μαγειρεύω. Άλλες φορές ετοιμάζω από το προηγούμενο βράδυ. Αν πάλι δεν έχω προλάβει να ετοιμάσω έχω προνοήσει και βάζω στον φούρνο την ετοιματζίδικη κατεψυγμένη πίτσα που έχω για ρεζέρβα. Καλό είναι να φτιάχνεις πάντοτε διπλές μερίδες για να μην φτιάχνεις 152 διαφορετικές συνταγές τη φορά. Ελπίζω να βοήθησα! ;)
#1 Έχω κι εγώ σπαστικη κολιτιδα ( ή αλλιώς σύνδρομο ευερεθιστου εντέρου) από τα 16 μου (είμαι 28) και σε περιόδους έντονου στρες ή ταξιδιών, λόγω αλλαγής περιβάλλοντος, έχω τα ίδια άκρως ενοχλητικά συμπτώματα. Πριν δύο χρόνια ο γαστρεντερολογος που με παρακολουθεί μου είπε να πάρω προβιοτικα. Σε πληροφορώ τα παίρνω μια φορά στους τρεις μήνες για μια εβδομάδα κι έχω βρει την υγειά μου. Ακόμη κι όταν αγχωνομαι δεν εκδηλώνονται τόσο έντονα τα συμπτώματα ή και καθόλου. Συζήτησε το με τον γιατρό σου και δες μήπως σε βοηθήσει, ειδάλλως επισκέψου κάποιον ψυχολόγο. Καλή τύχη και υπομονή!
Θα τη συμβούλευα να δει έτσι κι αλλιώς ψυχολόγο, για να απαλλαγεί και από αυτόν τον πεντάλεπτο πανικό, μιας που χωρίς βοήθεια κατάφερε το ρυθμίσει τόσο καλά. Θ' απολαύσει όλες τις χαρές και τις αγωνίες στην πραγματική τους διάσταση και θα υπερδιεγείρει το έντερο της, που ακόμα και "αθόρυβα" ταράζεται.Πρόσφατα συγγενής μου γιατρός, μαζί με την αντιβίωση μου έδωσε και κάτι ακόμα, που ενώ το έβλεπα συχνά δεν ήξερα τι είναι. Ήταν προβιοτικά είπε, για να μην πάθω κολπίτιδα. Και της είπα ότι α, εγώ το γιαούρτι ήξερα γι'αυτή τη δουλειά. Ε, παλιά λέει έδιναν το γιαούρτι, τώρα αυτά, αν σ'αρέσει το γιαούρτι μην τα πάρεις. Πλακωθήκαμε λίγο, ποια είπες γριά κ.λπ., τελικά δεν έφαγα ούτε γιαούρτι και έπαθα και κολπίτιδα. Οπότε μου είπε πως γι'αυτό δίνουν προβιοτικά, γιατί δε βασίζονται στο ότι ο ασθενής θα το φάει το γιαουρτάκι του.Γενικά όμως, τα όξινα γαλακτοκομικά είναι πλούσια σε προβιοτικά, που προστατεύουν ή/και αποκαθιστούν σε μεγάλο βαθμό τη χλωρίδα του εντέρου. Στο επόμενο μάθημα θα μιλήσουμε για τη μακροβιότητα των Ποντίων.
Τα όξινα γαλακτομική και ειδικά το κεφιρ. Κάνω στο σπίτι απο μια καλλιέργεια σπόρων που κάποιος έδωσε στο φίλο μου. Αντί για 1-2 μέρες το αφήνω 4 τουλάχιστον και γίνεται φουλ ξινό. Το έντερο μου μετά από κανα εξάμηνο που το τρώω για πρωινό με μουσλι εχει γινει ζεν. Και πλάκα πλάκα, λένε ότι εκεί στον Καύκασο το πρωτοκανανε το κεφιρ και ζούσανε χρόνια ολόκληρα οι άνθρωποι. Λες να εχει καμία σχέση αυτό με τη μακροβιότητα και των Ποντιων ακόμα;
Η μακροβιότητα των Ποντίων σχετίζεται, μέσω της διατροφής, με την ελάχιστη κατανάλωση κρέατος και την κατανάλωση κυρίως προψημένων ζυμαριών (υδατανθράκων) με υποπροϊόντα γιαουρτιού και βούτυρο (πρωτεΐνη). Τα προψημένα ζυμαρικά, που βρέχονται για να ζωντανέψουν και να καταναλωθούν, είναι πιο εύπεπτα, όμοια με τον κρητικό ντάκο. Οπότε δεν επιβάρυναν το πεπτικό σύστημα και με τα όξινα έδιναν φουλ έξτρα προβιοτικά.Επίσης, πολύ σιτάρι, είτε αποφλοιωμένο και σπασμένο, είτε προβρασμένο (πλιγούρι). Αυτή ήταν η βάση της διατροφής όλων, ανεξαρτήτως της τάξης τους. Οι διαφοροποιήσεις μετά, σχετίζονταν όπως πάντα, με τον πλούτο αλλά και την γεωγραφική θέση.Για το κεφίρ δεν ξέρω καθόλου, δεν το είχα ακούσει ποτέ στο σπίτι πριν κυκλοφορήσει, όμως για τη μεγάλη διατροφική του αξία η δική μου επιβεβαίωση περιττεύει.
#4 Ναι μεν εσύ πρέπει να βρεις (και) άλλες παρέες αλλά πιστεύω και οι φίλες σου πρέπει να το δουν λίγο διαφορετικά, όχι ότι μπορείς να κάνεις κάτι γι'αυτό. Έχω φίλη, στην ηλικία σου, με παιδιά που μια χαρά βρίσκει κοπέλα να της κρατάει τα παιδιά για να βγαίνει με τον άντρα της και φίλους. Λύσεις βρίσκεις, αν το θέλεις. Μπορεί να μην το θέλουν. Μπορεί οι σύζυγοί τους να μην είναι τόσο υποστηρικτικοί και να τους λένε ότι δεν μπορούν οι ίδιοι να κρατήσουν το παιδί κατ'επέκταση εκείνες δεν μπορούν να βγουν. Μπορούν όντως να μη θέλουν να αποχωριστούν τα παιδιά τους ή μπορεί να μη θέλουν να τα αφήσουν στις γιαγιάδες για 2 μέρες λόγω κακών σχέσεων ή διαφωνιών σε θέματα διαπαιδαγώγησης. Εσύ κάνε αυτό που μπορείς, καλλιέργησε περισσότερο τις σχέσεις σου με τους "γνωστούς" σου.
Έχω γνωστή που ο άντρας της δεν κρατάει τα παιδιά ούτε μια ώρα και έτσι αν θέλει να πάει κάπου, παίρνει κοπέλα. Και μέσα στο σπίτι είναι κ ο σύζυγος και η νταντά. Απλά ο ένας ασχολείται με τα παιδιά και ο άλλος όχι!!
Ελπίζω τουλσχιστον να πληρώνει τη νταντά! (Γιατί επιτρέπουμε αυτέε τις συμπεριφορές; οι γονείς έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις απέναντι στο παιδί! Αλλιώς δεν είσαι πατέρας, είσαι περαστικός! Και το παιδί πατέρα; δεν έχει