Υπάτιος Πατμάνογλου: Δεν φταίει το παλικάρι. Ήταν πιτσιρικάς, είχε γρήγορο αυτοκίνητο, παρανόμησε αλλά δεν έπρεπε να χάσει τη ζωούλα του

Υπάτιος Πατμάνογλου: Δεν φταίει το παλικάρι. Ήταν πιτσιρικάς, είχε γρήγορο αυτοκίνητο, παρανόμησε αλλά δεν έπρεπε να χάσει τη ζωούλα του Facebook Twitter
28
Υπάτιος Πατμάνογλου: Δεν φταίει το παλικάρι. Ήταν πιτσιρικάς, είχε γρήγορο αυτοκίνητο, παρανόμησε αλλά δεν έπρεπε να χάσει τη ζωούλα του Facebook Twitter

Ο Υπάτιος Πατμάνογλου, ο 41χρονος που είδε τη γυναίκα και το παιδί του να χάνονται μπροστά στα μάτια του, μίλησε στο Star και την εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα».

«Νιώθω μεγάλη ανακούφιση με τον κόσμο κι όλους όσους μου στέλνουν μηνύματα, πραγματικά ηρεμεί η ψυχούλα μου!» δηλώνει με τρεμάμενη φωνή. «Πιστεύω ότι ηρεμεί και η ψυχούλα της γυναίκας μου και του παιδιού μου».

Ο 41χρονος ευχαρίστησε εκείνον που δημοσίευσε το βίντεο, αλλιώς «θα τον έπνιγαν οι τύψεις», όπως είπε χαρακτηριστικά καθώς έχει ακούσει διάφορα πράγματα εναντίον του, όπως, για παράδειγμα, ότι δεν είχε παρκάρει σωστά.

Μίλησε, ακόμα, και για τον οδηγό της Πόρσε, που στοίχισε τη ζωή στη γυναίκα και το παιδί του. «Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του παιδιού. Δεν θέλω να λένε αυτά που λένε. Κι αν έχει χρήματα κι αν δεν έχει, δεν παίζει ρόλο! Ήταν πιτσιρικάς, είχε ένα γρήγορο αυτοκίνητο, έτρεχε, παρανόμησε, αλλά δεν έπρεπε να χάσει τη ζωούλα του έτσι».

«Είδα ξαφνικά μπροστά μου 4 νεκρούς, τη γυναίκα μου, το παιδί μου και δυο νεαρούς. Ας τους αναπαύσει ο Θεός την ψυχή. Αυτό το πράγμα, ούτε στον χειρότερο εχθρό».

«Όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο. Γιατί να μην συμβεί σε μένα; Είναι θέλημα Θεού. Ό,τι γίνεται, γίνεται για κάποιο σκοπό. Περνάω αυτή τη δοκιμασία για κάποιο σκοπό. Αν δεν το βάλω αυτό καλά στο μυαλό μου, θα τρελαθώ».

Ο Υπάτιος, άνθρωπος με τεράστια ψυχική δύναμη, όπως λέει, υποστηρίζει ότι δεν φοβήθηκε ποτέ. «Είπα ότι δεν θα μου στερήσει κανείς ποτέ το δικαίωμα της χαράς. Αυτό το πράγμα, όμως, δεν περίμενα να συμβεί. Με συγκλόνισε πάρα πολύ».

Ο 41χρονος είναι ιδιαίτερα δεμένος με την οικογένειά του και δηλώνει ότι «ευτυχώς δεν είναι μόνος». Στη δυσκολία του, οι δικοί του άνθρωποι ήρθαν και τον αγκάλιασαν. «Αν είσαι μόνος σου, όσο δυνατός και να 'σαι, δεν μπορείς να το πολεμήσεις αυτό» υπογραμμίζει συντετριμμένος.

«Στην αγαπημένη μου πεθερούλα βλέπω τη γυναίκα μου. Εκείνη, βλέπει στα μάτια μου την οικογένειά μου. Προσπαθώ να δίνω σε όλους δύναμη. Θέλουμε βοήθεια. Δεν παλεύεται, αν είσαι μόνος σου, αυτό το πράγμα».

Πήγαινε τον γιο του, τον «Παυλάκη» του, όπως τον αποκαλεί, σχεδόν κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Οικογένεια θρήσκων, κοινωνούσαν, εξομολογούνταν, ήταν πολύ «της εκκλησίας».

«Θέλω να πιστεύω ότι η οικογένειά μου έχει ανέβει στον Παράδεισο τώρα και θα χαίρεται για μένα» συγκλονίζει ο Υπάτιος. «Πρέπει να σταθώ δυνατός και να καταφέρω, με την προσπάθειά μου εδώ στη γη, να έρθω δίπλα τους».

Ο 41χρονος αποκάλυψε, μάλιστα, ότι θέλει να φτιάξει ένα αγαλματάκι της γυναίκας και του γιου του αγκαλιά, στο σημείο που έγινε το δυστύχημα, με δικά του έξοδα, δεν ξέρει, όμως, αν επιτρέπεται από τη νομοθεσία και ποια είναι η διαδικασία. «Τα λουλούδια μαραίνονται, ένα μνημείο, όμως, θα μείνει και ο κόσμος θα το κοιτάει».

Αν είχε ένα τόσο γρήγορο αυτοκίνητο, όπως αυτό που στοίχισε τη ζωή στη γυναίκα και το 3χρονο παιδί του, δεν θα έτρεχε τόσο γρήγορα στον δρόμο, όσο κι αν του αρέσει η ταχύτητα. «Το αυτοκίνητο αυτό έχει τελική ταχύτητα 330 χιλιόμετρα. Το παιδί πρέπει να πήγαινε με πάνω από 300, μπορεί και παραπάνω από 330. Σε αυτά τα αμάξια, χάνεις την αίσθηση της ταχύτητας, μπορεί να πηγαίνεις με 200 και να νομίζεις ότι είσαι σχεδόν σταματημένος. Αυτό δεν δικαιολογεί την ταχύτητα με την οποία έτρεχε, ήταν παράνομο το παιδί. Και το δικό μου αυτοκίνητο ήταν γρήγορο, αλλά δεν προκάλεσα τίποτα ποτέ. Ήθελα να είμαι ασφαλής».

«Δεν φταίει το παλικάρι» λέει για τον νεαρό οδηγό της Πόρσε. «Κάποιος άλλος πήρε αυτές τις 4 ζωές. Ήταν όλα τόσο προγραμματισμένα, που αν θέλεις να το κάνεις δεν γίνεται! Είχα βγει πριν λίγα δευτερόλεπτα από το αυτοκίνητο, πήρα ολόκληρος φωτιά και δεν κάηκα! Το πιστεύετε; Πήρε αυτούς τους 4 και το σκυλάκι μου μαζί! Ήθελε να μείνω ζωντανός! Το ήθελε η μοίρα. Έτσι καλύπτομαι ψυχικά εγώ».

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι και η σύζυγός του ήθελε να πάει στην τουαλέτα, αλλά δεν μπορούσαν να αφήσουν το παιδί μόνο του στο αυτοκίνητο. Συμφώνησαν, λοιπόν, να πάει πρώτα ο Υπάτιος και, μόλις γύριζε, να έμενε με τον μικρό για να πάει και η Αποστολία.

Η γυναίκα ήταν πολύ χαρούμενη που επέστρεφε στην Πτολεμαΐδα. «Είχε γίνει μια κούκλα, μια θεά! Είχε ετοιμάσει το αυτοκίνητο και περίμενε να γυρίσω από τη δουλειά για να φύγουμε. Μας περίμεναν εκεί οι οικογένειές μας να περάσουμε 10 μέρες μαζί. Ήταν η όασή μας!»

Με πληροφορίες από Star.gr

Ελλάδα
28

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

13 σχόλια
Ο άνθρωπος δεν έχει πάρει καν χαμπάρι από το σοκ τι έχει γίνει και εσείς μου λέτε για μεγαλεία ψυχής και δύναμη από το Θεό...Δεν είναι φυσιολογική και ανθρώπινη αυτή η αντίδραση και πείτε ό,τι θέλετε.Όταν θα περάσει ο πρώτος καιρός να δει τι έχει να τραβήξει ο έρημος...
Πιστευω οτι δικαιουμαι,αλλα και οφειλω,να γραψω δυο λογια για τα σχολια επι του δικου μου σχολιου των δυο "αξιοτιμων"σχολιαστων.κ.κ. V.και S.Δεν θα κουρασω με αυτα τα οποια ειναι προφανη για οσους γνωριζουν αναγνωση.Οτι,δηλάδη, δεν απηυθυνα κανεναν ψογο στον δυστυχισμενο αυτο ανθρωπο.Αντιθετα αφου εγραψα τι θα αισθανομουν ,και τι ΔΕΝ θα εκανα, ΕΓΩ αν ειχα βρεθει στην θεση του,εσπευσα να υπογραμμισω οτι αυτος μπορει,απλα,να να ειναι καλυτερος ανθρωπος και καλυτερος χριστιανος απο εμενα.Τιποτε αλλο.Οσο για τις υπολοιπες "φαιδροτητες",για να μην χρησιμοποιησω καποιον βαρυτερο ορο,που μου απηυθυναν οι γνωστοι"αξιοτιμοι κυριοι" (...ντροπη...λιγος σεβασμος...ταξικα χαρακτηριστικα...χυδαιοτητες...θα επαιρνες τον νομο στα χερια σου...)το μονον που εχω να πω ειναι οτι οι μισοι απο αυτους τους χαρακτηρισμους οφειλονται,κατα την γνωμη μου, σε"ανεπαρκεις δυνατοτητας κατανοησης κειμενων"και οι αλλοι μισοι σε"πολυχρονη εμπειρια σε συγκεκριμενες δραστηριοτητες".Φαινεται,δυστυχως,οτι σε μια χωρα που εχει τοσα τραγικα προβληματα ειναι μαλλον αναποφευκτο να "φυονται" επ'αυτων, και να "θαλλουν", η υποκρισια και η σκοπιμοτητα.
Επιτέλους κάποιοί το ανέφεραν. Μα είναι δυνατόν μετα από δυο ημέρες να βγει στα κανάλια ; δηλαδή αυτό είναι το πρώτο μέλημα ; τοσο πια αυτο με την δημοσιότητα ;Μου έκανε κακή εντύπωση.
Eμένα αυτό που μου κάνει εντύπωση ειναι το πόσο έτοιμοι ειμαστε να κατασπαράξουμε έναν χαροκαμμένο άνθρωπο που δεν θρηνει όπως νομίζουμε οτι θα κάναμε εμείς.Δηλαδή τι ακριβως θές να πεις με το σχόλιο σου; Οτι δεν πονάει τοσο πολύ; Οτι δεν αγαπούσε το παιδί και τη γυναίκα του;Εχω δεί τοσα πολλά ανάλογα σχόλια για αυτόν τον άνθρωπο που η Τατιάνα Στεφανίδου αρχίζει να μοιάζει μίξη μητέρας τερέζας και ακαδημαικού.
Λέω αυτό ακριβώς που έγραψα, ποιος ο λόγος να με ρωτάς ? για να δημιουργήσεις εντυπώσεις?Δεν μου φάνηκε ωραία συμπεριφορά. Ούτε τον γνωρίζω, ούτε ξερω πώς νοιώθει. Και επειδή έχουν υπάρξει άπειρα παραδείγματα που εύκολα κάποιος παρασύρεται από την δημοσιότητα, μου έκανε αρνητική εντύπωση. Μιλάω καθαρά για την στάση του και όχι για τα συναισθήματα του.Ο λόγος που υπάρχει περίπτωση να σχολιαστεί και αρνητικά είναι γιατί από μόνος του εκτέθηκε περαιτέρω στην δημοσιότητα.
Επιτέλους! Μα είναι δυνατόν;Να μη σπαράζει , να χτυπιέται και να οδύρεται σε μια λήψη paparazzi από μακριά? Ένα μοιρολόι, ένα ουρλιαχτό απόγνωσης να σκίσει την ησυχία του θρήνου? Κάτι βρε αδερφέ! Πολύ κακή εντύπωση, λογικό.
Ας μιλήσει και κάποιος που είναι στο "χορό" 12,5 χρόνια τώρα. Πριν συμβεί στην ζωή μου το μοιραίο είχα ακούσει για μια κοπέλα που έχασε και αυτή σε τροχαίο τον αδερφό της. Φάνταζε στο μυαλό μου τόσο μακρινό τόσο ξένο. Έλεγα πως αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε μένα ή θα τρελαινόμουν ή θα πέθαινα πάντως δεν θα το άντεχα. Έλεγα...Και συνέβη μετά από δύο χρόνια από τότε που το έλεγα. Είμαι εδώ, ζω, γελάω προχωράω και πονάω. Δεν υπάρχει μέρα που να μην το σκεφτώ δεν υπάρχει κάτι που να ζω και να μη μου λείπει. 26 χρόνων παιδί ήταν. Ο πόνος τον πρώτο καιρό είναι τεράστιος αλλά τον νιώθεις με τον καιρό. Έρχεται όμως λίγο αργότερα, όταν συνειδητοποιείς πως ο άνθρωπος σου δεν υπάρχει και αυτό θέλει χρόνο. Στην αρχή παραμυθιάζεσαι πως θα γυρίσει αλλά περνάνε οι μέρες και δεν γυρίζει. Ζεις την καθημερινότητά σου γιατί δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, ζεις για τους δικούς σου ανθρώπους που πονάνε πιο πολύ από σένα ως γονείς και δεν θες να τους πληγώσεις κι άλλο. Τα βράδια ουρλιάζεις από πόνο, φτάνεις κοντά στην τρέλα και με κάποιο περίεργο "μαγικό" τρόπο μια δύναμη που δεν πίστευες ότι την είχες, δεν τρελαίνεσαι, δεν αυτοκτονείς, συνεχίζεις. Τον βλέπω ακόμα στα όνειρά μου και νιώθω απέραντη ευτυχία μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιώ ξανά την πραγματικότητα και ξυπνάω από τους λυγμούς μου. Η μάνα μου έλεγε πως αν πάθει κάτι κάποιο από τα δυο παιδιά μου καλύτερα να ανοίξετε ένα λάκκο να με βάλετε και μένα μέσα. Ζει, είναι "καλά", ζει για μένα ζει μέσα από μένα. Δεν ξεπερνιέται, δεν ξεχνιέται απλώς μαθαίνεις να ζεις με αυτό γιατί ξέρεις πως ότι και να κάνεις δεν θα γυρίσει. Να πω επίσης ότι από την πρώτη στιγμή που έφυγε είχα την ανάγκη να μιλάω συνέχεια για αυτόν σε όλους σε γνωστούς και ξένους, σε όσους τον γνώριζαν και δεν τον γνώριζαν. Ήθελα να γνωρίσουν μέσω εμένα τι υπέροχος άνθρωπος ήταν, είχα και έχω την ανάγκη να τον κρατάω "ζωντανό" , έχω την ανάγκη να μην αφήσω το χρόνο να ξεθωριάσει τις αναμνήσεις μου από την ζωή μαζί του. Είναι ο μεγαλύτερος αδερφούλης μου. Όταν ρώτησα την μητέρα μου πως μπορείς πως αντέχεις, μου είπε "για σένα, για να ζήσεις εσύ, γιατί πως θα άντεχες αν εγώ κατέρρεα, δεν ήθελα να πονέσεις κι άλλο, έπρεπε να σε στηρίξω". Οπότε πιστέψτε με όσο και να προσπαθείτε να μπείτε στην ψυχή μου ή στην ψυχή αυτού του ανθρώπου που έχασε την οικογένειά του δεν μπορείτε. Σας εύχομαι πραγματικά να μη νιώσετε ποτέ τι σημαίνει τέτοιος πόνος και να μη χρειαστεί να καταλάβετε πως νιώθουμε.
Πολύ λυπάμαι γι αυτό που βιώνεις. Θλίβομαι όμως ακόμα περισσότερο που χρειάζεται να μοιραστεί κάποιος την παρόμοια τραγική εμπειρία του για να καταλάβει ο κόσμος ότι το πένθος είναι τελείως προσωπικό και βαθύ, τόσο που μπορεί να μη γίνεται αντιληπτό, κι ότι η ψυχραιμία μπορεί να οφείλεται σε μούδιασμα κι όχι σε αδιαφορία.
Έλεος με τους ανατολίτες μοιρολάτρες και "τους σκοπούς του θεού". Ανθρώπινη βλακεία και μόνο ευθύνεται. Όταν μάθουμε ότι ευθυνόμαστε εμείς για τις πράξεις μας, ίσως αλλάξει κατι σ αυτή την τριτοκοσμική (κυριως στα μυαλά) χώρα.
Θα ηθελα κι εγω να μιλησω για εναν "αγιο ανθρωπο" με "τεραστιο μεγαλειο ψυχης" ο οποιος οχι μονον συγχωρει αυτον που του εκλεισε,κυριολεκτικα,το σπιτι στελνοντας στον θανατο ,χωρις κανενα σοβαρο λογο, μια νεα κοπελλα και ενα αγγελουδι,αλλα δεν νομιζω οτι μπορω να το κανω.Διοτι αν ειχε συμβει αυτη η τραγωδια σε μενα,εαν ειχαν χαθει με αυτο τον τροπο η γυναικα μου και το παιδι μου,και εαν δεν τρελλαινομουν,δεν αυτοκτονουσα,η δεν επεφτα σε βαθεια κατατονικη καταθλιψη,θα εκανα καποια αλλα πραγματα.Σιγουρα ομως δεν θα υπηρχε η παραμικρη περιπτωση να βγαινω στα καναλια πριν καλα καλα κρυωσουν τα σωματα των δυο αθωων ανθρωπων μου και να "συγχωρω"και να "συλλυπουμαι" την οικογενεια του "παλληκαριου".Αλλα εγω μπορει να μην ειμαι καλος ανθρωπος,ουτε καλος χριστιανος.Ο ανθρωπος αυτος μπορει να ειναι.Και να εχει το "ψυχικο μεγαλειο"να θεωρει φυσιολογικο και το οτι καποιος νεαρος με τεραστια οικονομικη ανεση μπορει να παιρνει το σουπερ αμαξι του και να κανει"χαμηλες πτησεις"στην εθνικη οδο.Χωρις να ειναι,καν,μεθυσμενος.Διοτι με βαση τις μαρτυριες και την αναλυση διαδρομης της τροχαιας το αυτοκινητο ειχε μεσο ορο ταχυτητας για την διαδρομη απο την Αθηνα μεχρι το σημειο της τραγωδιας 187,5 χιλμ/ωρα ,κατι που σημαινει οτι σε καποια σημεια θα ειχε ξεπερασει και τα 250 χλμ/ωρα !Θα περιμενω να δω και την συνεχεια της ιστοριας.Και εαν δεν εγερθουν συντομα καποιες αγωγες/απαιτησεις τεραστιου υψους τοσο απο τον συζυγο,οσο και απο την οικογενεια του συνεπιβατη της Πορσε,τοτε ισως τα περι τεραστιου ψυχικου μεγαλειου να ισχυουν.Η μπορει,εναλλακτικα, να σημαινει οτι καποιοι ανθρωποι μπορουν να βλεπουν σε μεγαλυτερο"βαθος χρονου" απ'οτι εμεις οι υπολοιποι.Ιδωμεν.
θα επρεπε να ντρεπεστε κυρ Λαμπρο μας, που σε τετοια στιγμη εχετε το θρασος να ψεγετε αυτον τον ανθρωπο, απλα και μονο επειδη εσεις δεν μπορειτε να καταλαβετε καποια πραγματα. Του κανετε και υποδειξεις αν θα κανει αγωγη, η οχι! Ντροπη και μονο ντροπη.Φαινεται οτι αυτος ειναι ο τροπος αυτου του ανθρωπου να αντιμετωπισει το πιο αδιανοητο πραγμα που μπορει να σου τυχει στη ζωη, να χασεις τους δικους σου. Ας ειναι καλα. Λιγο σεβασμο δεν βλαπτει.
Εκτός του ότι προσδίδεις ταξικά χαρακτηριστικά στο δυστύχημα που είναι αχαρακτήριστη ενέργεια, βαθύτατα προσβλητική στη μνήμη των ανθρώπων που έχασαν τις ζωές τους και των οικογενειών τους, κάνεις κάτι ακόμα πιο αχαρακτήριστο. Απορείς τάχα με τη ψυχραιμία ή τη δύναμη του πατέρα, αφήνοντας μάλιστα υπονοούμενα για αυτή τη ψυχραιμία, και λες ότι αν ήσουν εσύ στη θέση του, εκτός της δυστυχίας που θα βίωνες μπορεί να έκανες "άλλα πράγματα". Δηλαδή; Τι εννοείς; Θα έπαιρνες τον "νόμο" στα χέρια σου; Τι εννοείς; Τι χυδαιότητα είναι αυτή που σας διακρίνει; =================
αν μου επιτρέπεις, δεν είναι παράδοξο ή κακο το ότι συγχωρεί ή συλλυπάται.. Το παράδοξο είναι η ευκολία με την οποία βγαίνει στα κανάλια και μάλιστα σε "κουτσομπολίστικες" εκπομπές και κάνει περιγράφει το περιστατικό σαν κάποιος περαστικός που έτυχε να το δει να συμβαίνει...
Προφανώς δεν έχεις ιδέα τι θα πει σοκ. Και ναι, θα πει οτι ακριβώς νομίζεις οτι δεν σε αφορά, οτι δεν έγινε σε σένα.Εμένα αυτο που μου κάνει εντύπωση ειναι που πάτε περιφραστικά να πειτε κατι να κατηγορήσετε έναν άνθρωπο αλλα δεν έχετε το θάρρος να πειτε ξεκάθαρα αυτο που υποννοείτε.ΔΕΝ ΠΟΝΕΣΕ αυτος ο άνθρωπος; Αυτο θες να μας πεις; Και γιατι ντρέπεσαι να πεις αντρικια τη σκέψη σου και καταφεύγεις σε τατιανιές;
Τα θερμα μου συλλυπητηρια καταρχας...αλλά οκ, θα το πω: Σου συμβαινει ΑΥΤΟ και βγαινεις στην τηλεοραση και δη στις Αληθειες με τη Ζηνα; Και τοσο γρηγορα; Κατι μου διαφεύγει.
Ναι, κάτι σοβαρό σου διαφεύγει και λέγεται ΣΟΚ.Δεν ξέρω, ούτε εσύ ξέρεις, αν ο άνθρωπος έχει συνειδητοποιήσει τι συνέβη. Μπορεί να έχει πάρει και κάποια αγωγή. Η μαμά ενός φίλου μου στην κηδεια του, με ρωτούσε για τη δουλειά μου λες και συναντηθήκαμε τυχαία στη λαική. Αν της βάζανε κάποιο μαρκούτσι απο κάποιο κανάλι, πιθανότατα θα μιλούσε και θα έδειχνε χαλαρή.Η διαφορά ειναι οτι εγώ μετά απο 5 μέρες πονούσα λιγότερο, εκεινη περισσότερο.
Ναι κάτι σου διαφεύγει..οτι αυτός ο άνθρωπος κρύβει τεράστιο μεγαλείο ψυχής...!είμαι 19 χρονών και πραγματικά τα λόγια του με άγγιξαν...κατάλαβα οτι δεν είμαι το επίκεντρο του κόσμου,ότι τα προβληματά μου ,αν πέρασα ή όχι στην σχολή που ήθελα ή αν ξαναδίνω εξετάσεις δεν είναι τα σημαντικότερα που υπάρχουν,κατάλαβα ότι πρέπει να αφήσω τους εγωισμούς και να λέω καθημερινά στους γύρω μου πόσο τους αγαπάω....Τα λίγα αυτά λόγια που είπε μετά το τραγικό συμβάν χαράχτηκαν στη μνήμη μου,αυτος ο άνθρωπος αποτελεί πλέον πρότυπο για μένα και τον ευχαριστώ πολυ που μου άλλαξε την κοσμοθεωρία μου!!! Καλό παράδεισο στους 4 αυτούς αγγέλους!
Μα έχει τρελλαθεί Δεν είναι δυνατόν να λεέι " και εγώ αν ήμουν μικρός και είχα τέτοιο αυτοκίνητο θα ήθελα να το τρέξω" ( πόσο δηλαδή θα το έτρεχες δύσμοιρε ? Α... ΤΟΣΟ!)
Πάντως φοβερό πράγμα η θρησκευτική πίστη. Του τυχαίνει τέτοια τραγωδία και μπορεί να το βλέπει σαν "θέλημα Θεού" και "δοκιμασία για κάποιο σκοπό". Από την άλλη, ομολογεί ότι αν δεν το δει έτσι θα τρελαθεί. Αυτό το καταλαβαίνω, αλλά και πάλι με ενοχλεί αυτή η αντιμετώπιση. Όσο ανείπωτος και να είναι ο πόνος σου, η γυναίκα και το παιδί σου ήταν δύο ΑΛΛΟΙ άνθρωποι (έστω και δικοί σου) που έχασαν τη ζωή τους πρόωρα και φρικτά. Το να θεωρείς αυτό που συνέβη σε ΕΚΕΙΝΟΥΣ ως θεία δοκιμασία για ΕΣΕΝΑ, δεν ξέρω, προσωπικά το βρίσκω απίστευτα εγωκεντρικό. Και, ναι, είμαι άθεος και μπορεί όντως να τρελαινόμουν αν ήμουν στη θέση του.
Συμφωνώ με το σχόλιο σου, ως άθεη δεν νομίζω ότι θα αντλούσα παρηγοριά από οτιδήποτε μεταφυσικό, αν βρισκόμουν σε μια τέτοια τραγική κατάσταση. Και μάλλον θα τα είχα παίξει. Δεν γίνεται όμως να μη σκεφτώ ότι οι άνθρωποι δεν χάθηκαν π.χ. από έναν σεισμό ή κάποιο άλλο φυσικό φαινόμενο αλλά από ανθρώπινο λάθος. Τι το θεϊκό υπάρχει σε αυτό;
Πόσο δύναμη και μεγαλείο ψυχής έχει αυτός ο άνθρωπος! Μια δύναμη που αντλεί από την πίστη του στο Θεό. Δεν μπορώ να μη θαυμάσω τον τρόπο που μιλάει κ εκφράζεται για κάτι τόσο άσχημο που του έχει συμβεί. Ας αναπαύσει ο Θεός τις ψυχές τους και ας μη θρηνήσουμε άλλα θύματα στην άσφαλτο.
Ε αφού θα τους αναπαύσει ο θεός.... Τι συζητάμε. Όλα μια χαρα....Ίσως κι ο νεαρός που πηγαινε με 200 να πίστευε ότι θα παει στον παράδεισο..., έλεος