''H ανυπόφορη ποιητική επανάληψη της κυρίας Κικής Δημουλά''

Facebook Twitter
94

Προχτές η Κική Δημουλά ήταν στο πρωτοσέλιδο της διεθνούς έκδοσης των New York Times και πολύς λόγος έγινε για την παγκόσμια αποδοχή των ποιημάτων της, τα βραβεία που έχει κερδίσει και τις (άξια κερδισμένες, κατά τη γνώμη μου) τιμές που της έχουν γίνει. 

Πριν περάσει πολλή ώρα -και από αναμενόμενη κεκτημένη ταχύτητα- οι haters της ξέθαψαν ένα προπέρσινο κείμενο απ' το RedNoteDiary. Σαν αντανακλαστική κίνηση μιζέριας, με το που κάποιος Έλληνας ακούγεται έξω με τρόπο θετικό, θυμηθήκαμε ότι η ποίηση της Δημουλά αρέσει στις μάζες (άρα δεν είναι υψηλή) και δεν μιλά για την ανεργία και την φτώχεια (κάτι που σε καιρό μνημονίου ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία)!

Γούστα είναι αυτά βέβαια, και το κείμενο -που αναδημοσιεύω παρακάτω- λέει και κάποια, κατά τη γνώμη μου, σωστά πράγματα, απλώς βρήκα ανυπόφορη την απαίτηση από καλλιτέχνη να γράφει για αυτά που θες εσύ:

H ανυπόφορη ποιητική επανάληψη της κυρίας Κικής Δημουλά
 
Η κυρία Δημουλά αποδείχτηκε τελικά ότι είναι ικανή να κλαίει μόνο για έναν καθρέφτη, όπου σε αυτόν τον καθρέφτη βλέπει το είδωλό της. Είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της
 
Της Ζωής Χαλιδιά

Δεν με ενδιαφέρει αν η κυρία Δημουλά ξέρει να ζυμώνει με κόμπους στο λαιμό το συναίσθημά της, αν ξέρει να πλάθει με τρυφερότητα τις λέξεις, αν ξέρει να τακτοποιεί λυρικά τις αράδες της, την μία δίπλα στην άλλη. Δεν με ενδιαφέρει αν εν ολίγοις πλάθει κουλουράκια με τα δυο χεράκια και τα εναποθέτει ως προσκυνητής στη λογοτεχνική λαμαρίνα. 

Με ενδιαφέρει ότι το Ενός λεπτού μαζί που έγραψε, κρατά μια ζωή, αποδεικνύοντας ότι όλη της η τέχνη είναι η επιτομή της ομφαλοσκόπησης. 

Βεβαίως δικαίωμά της να βυζαίνει το σύμπτωμά της, δικαίωμά της να γράφει και να ζει όπως αγαπά, αλλά από τη στιγμή που για μία ακόμα φορά βραβεύεται και από τη στιγμή που για μία ακόμη φορά δίνει συνέντευξη, δικαιούμαι κι εγώ να βγω να πω ότι: βαρέθηκα την ποίηση της κυρίας Δημουλά. 

Δεν αντέχω άλλο τις αποσιωπητικές της εικόνες, δεν αντέχω άλλο τιςλυπημένες φράσεις της, τις εαρινές της διαθέσεις.  Δεν αντέχω άλλο το καθώς πρέπει συναισθηματικό της αντιμάμαλο, με κούρασε η λογοτεχνική της μονοτονία. Δεν αντέχω άλλο η επόμενη στροφή, η επόμενη αράδα να με βγάζει πάντα στον ίσιο δρόμο

Επιτέλους, στην ηλικία της, η κυρία Δημουλά όφειλε να έχει κατεβεί έστω και μια φορά στο κέντρο της ζωής, και να έχει, έστω και μία φορά, λερώσει τις λέξεις της  με τα κάτουρα των εξαθλιωμένων ανθρώπων και όχι να τις εμποτίζει μονάχα στα ροδόνερα των σιωπηλών ερώτων της και στην αρμύρα των δακρύων της. 

Επιτέλους, στην ηλικία της, η κυρία Δημουλά θα έπρεπε να έχει καταδεχτεί, έστω και μία φορά, να συναναστραφεί και άλλους πόνους πέραν των δικών της, να έχει στριμωχθεί με ανθρώπους που δεν τους κούρασε πολύ η Κυριακή αλλά η φτώχεια, η ανεργία, η φυλακή - η πρέζα ίσως; Επιτέλους, σαν τους μεγάλους ποιητές, έστω μια φορά, ας είχε "γλύψει με τη γλώσσα των πλακάτ τις φθισικές ροχάλες"*. 

Εκείνο πάντως που πυροδότησε την διάθεσή μου να πω ότι πλέον βαριέμαι την ποίηση της κυρίας Δημουλά ήταν οι παντελώς άνοστες και χωρίς δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης απαντήσεις που έδωσε στις ερωτήσεις που της έθεσε ο κ. Γιάννης Μπασκόζος, για την εφημερίδα Το Βήμα. Εκεί συνειδητοποιήσα ότι η ποιήτρια είναι γυμνή. Ή μάλλον κενή περιεχομένου. Καμία σπιρτάδα στις απαντήσεις της, κανένα φως, τίποτα. Και την ίδια ώρα, επιμελώς σιωπά για τα σημαντικά και απλώς ονοματίζει τα κακώς κείμενα. Οι απόψεις της είναι όπως η ποίησή της: ανώδυνες. Διαβάζονται όπως και οι ποιητικές της συλλογές, δίπλα στο τζάκι, με ένα σαλάκι ριγμένο πάνω στα γόνατα ή στους ώμους. 

Η κυρία Δημουλά αποδείχτηκε τελικά ότι είναι ικανή να κλαίει μόνο για έναν καθρέφτη, όπου σε αυτόν τον καθρέφτη βλέπει το είδωλό της. Είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της. 

Κι ο Μαγιακόφσκι ποίησε για τον έρωτα αλλά όταν το έκανε μεγαλούργησε, δεν έκατσε να μαλάξει τις λέξεις. Τις πυρπόλησε! 

Βεβαίως ο Μαγιακόφσκι στο τέλος τίναξε και τα μυαλά του στον αέρα ως ποιητής που ήταν, ενώ η κυρία Δημουλά, ως αυτό που είναι, απλά έκατσε και της έζεψαν στο λαιμό ένα ακόμα χαϊμαλί επιβράβευσης, με τον τίτλο Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας.

*Ταυτόχρονα κυκλοφόρησε ξανά στα social media και ο...

Dimoula Generator 

Ξέρω ότι πάντα τη θαύμαζες και ποθούσες να γράψεις κι εσύ θρυλικούς στίχους σαν το: να στρογγυλοποιούνται ευθυνότεροι οι πόνοι, ή σαν εκείνο το ωραίο: άφησα να μην ξέρω πώς λύνεται ένα χθες, ή σαν το άλλο: νοσταλγία δισύλλαβη και ένταση μονολεκτική (εκτός αν ζηλεύεις το ανυπέρβλητο: δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων). Τώρα όμως μπορείς κι εσύ να γράψεις ποίηση Κικής Δημουλά, ναι! Με τον 100% μηχανιστικό αλγόριθμο που προσφέρω εντελώς δωρεάν, μπορείς πλέον να γίνεις πιο Δημουλά κι απ' τη Δημουλά. Ακριβώς, καλά διάβασες! Ο αλγόριθμος δουλεύει τόσο μηχανιστικά ώστε αν ήξερα λίγο κώδικα, θα τον έκανα κανονική γεννήτρια. Εμπρός λοιπόν, μια άλλη Κική Δημουλά είναι εφικτή:

1) ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ. Παίρνεις ένα εντελώς κοινότοπο κείμενο από το internet ή από οπουδήποτε. Π.χ. βούτηξα από το www.meteo.gr το ακόλουθο:

ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ

Ιδιαίτερα βροχερός αναμένεται να διατηρηθεί ο καιρός σε αρκετές ηπειρωτικές και θαλάσσιες περιοχές της χώρας μέχρι και την Τρίτη 27/10. Τα φαινόμενα θα είναι κατά περιόδους έντονα, ενώ κατά τόπους θα χαρακτηρίζονται από μεγάλη διάρκεια, λόγω της οποίας είναι πιθανό να προκύψουν προβλήματα. Οι νότιοι άνεμοι στα πελάγη θα φτάνουν σε ένταση τα 6 - 7 μποφόρ, στρεφόμενοι σταδιακά στο Ιόνιο σε ανατολικών διευθύνσεων και στο Αιγαίο σε ανατολικούς έως βορειοανατολικούς με ανάλογες εντάσεις. Η θερμοκρασία θα σημειώσει μικρή πτώση στα κεντρικά, ανατολικά και βόρεια διατηρούμενη ωστόσο σε ελαφρώς υψηλότερα από τα κανονικά για την εποχή επίπεδα.

Καθόλου ποιητικό, έτσι; Μη βιάζεσαι όμως, έχει και συνέχεια:


2) ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ. Χωρίζεις αυθαίρετα τις περιόδους σε επιμέρους στίχους. Μπορείς να εμπιστευτείς το ταλέντο σου, αλλά ακόμα κι αν θέλεις να το κάνεις εντελώς μηχανιστικά, μπορείς να χρησιμοποιήσεις μία γεννήτρια τυχαίων αριθμών. Εγώ έκανα copy-paste το κείμενο σε έγγραφο του Word, μέτρησα την αράδα με τις περισσότερες λέξεις (17 εν προκειμένω, ανάλογα και με τη γραμματοσειρά, τα περιθώρια κ.λπ.) και χρησιμοποίησα αυτήν τη γεννήτρια με min το 1 και max το 17. Προσοχή: δε χωρίζεις το άρθρο από το ουσιαστικό του (ακόμα κι η ποίηση Κικής Δημουλά έχει τα όριά της). Χωρίζεις οπωσδήποτε τις δευτερεύουσες προτάσεις:

ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ

Ιδιαίτερα βροχερός αναμένεται
να διατηρηθεί ο καιρός
σε αρκετές ηπειρωτικές και θαλάσσιες περιοχές
της χώρας
μέχρι και την Τρίτη 27/10.
Τα φαινόμενα θα είναι κατά περιόδους
έντονα
ενώ κατά τόπους θα χαρακτηρίζονται από μεγάλη διάρκεια
λόγω της οποίας είναι πιθανό
να προκύψουν προβλήματα.
Οι νότιοι άνεμοι στα πελάγη θα φτάνουν σε ένταση τα 6 - 7 μποφόρ
στρεφόμενοι σταδιακά
στο Ιόνιο
σε ανατολικών διευθύνσεων και στο Αιγαίο σε ανατολικούς
έως βορειοανατολικούς
με ανάλογες εντάσεις
Η θερμοκρασία θα σημειώσει
μικρή πτώση
στα κεντρικά, ανατολικά και βόρεια
διατηρούμενη ωστόσο σε ελαφρώς υψηλότερα από τα κανονικά για την εποχή
επίπεδα.

Κάπως πιο ποιητικό, δεν εξασφαλίζεις όμως θέση στην Ακαδημία Αθηνών μ’ αυτό. Πάμε στο επόμενο βήμα:


3) ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Πηγαίνεις σ' ένα website ομοιοκαταληξιών κι αρχίζεις ν’ αντικαθιστάς ρήματα, επίθετα και ουσιαστικά. Το καλύτερο είναι αυτό. Αντικατέστησε κατά 80%, είναι ένα καλό ποσοστό:

ΑΝΘΡΑΚΩΡΥΧΕΙΟ ΚΑΙΡΟΥ

Ιδιαίτερα στυγερός αναμένεται
να κυοφορηθεί ο καιρός
σε αρκετές αρτηριοσκληρωτικές και ακροθαλάσσιες εσοχές
της νεκροχώρας
μέχρι και την Τρίτη 27/10.
Τα αμφιλεγόμενα θα είναι ιδεατά εμβρυώδους
νεκροσέντονα
ενώ κατά τόπους θα χαρακτηρίζονται από μεγάλη οξυδέρκεια
λόγω της οποίας είναι πιθανό
να ενσκύψουν εμβλήματα.
Οι νότιοι εμπόλεμοι σαρκοφάγοι θα κάνουν σε ένταση τα 6 - 7 ρεκόρ
στρεφόμενοι σταδιακά
στο Αιώνιο
σε μελαγχολικών εκτραχύνσεων και στο Χυδαίο σε αποστολικούς
έως ιεραποστολικούς
με ανάλογες προϊδεάσεις
Η ιδιοσυγκρασία θα αποφλοιώσει
μικρή πτώση
στα φυγοκεντρικά, αλκοολικά και εγχώρια
διατηρούμενη ωστόσο σε ελαφρώς αβέλτερα από τα κανονικά για την συνεκδοχή
υψίπεδα.

Τώρα κάτι λέει, αρχίζει να γίνεται κικηδημουλικό… Το επόμενο βήμα θα σου αρέσει ιδιαίτερα:


4) ΕΞΑΡΣΗ. Θα ξανα-αντικαταστήσουμε ένα ποσοστό από τις προηγούμενες λέξεις με καινούργιες, σούπερ εξεζητημένες (π.χ. αντίθλιψη, απεριέργεια, διαμφισβητώ, δνοφερός κ.λπ), απ' αυτές που μόνο το Αντίστροφο Λεξικό της Αναστασιάδη-Συμεωνίδη ξέρει (και η Κική Δημουλά, φυσικά). Προκειμένου λοιπόν να εντοπίσουμε όλα αυτά τα υπέροχα: νυχτογιός, ζητεία, τζοβαρικό, κοντακιανότητα κ.λπ., που ανοίγουν τις πύλες της Ακαδημίας Αθηνών, θα χρησιμοποιήσουμε το Google και θα πάρουμε από κάθε ομάδα λέξεων, αυτή με τα λιγότερα αποτελέσματα.
Ο αλγόριθμος έχει και παραμέτρους ποιότητας: για light Δημουλά, ξανα-αντικατέστησε ένα 10 - 20%. Για softcore Δημουλά, μπορείς να φτάσεις ως το 40%. Από κει και πάνω γίνεται εντελώς hardcore:

ΑΘΥΡΜΑΤΟΠΟΙΕΙΟ ΚΑΙΡΟΥ

Ιδιαίτερα στυγερός αναμένεται
να ακταιωρηθεί ο καιρός
σε αρκετές αρτηριοσκληρωτικές και ακροθαλάσσιες εσοχές
της νεκροχώρας
μέχρι και την Τρίτη 27/10.
Τα αμφιλεγόμενα θα είναι ιδεατά εμβρυώδους
νεκροσέντονα
ενώ κατά τόπους θα χαρακτηρίζονται από μεγάλη παρέκεια
λόγω της οποίας είναι πιθανό
να ενσκύψουν διαθρυλήματα.
Οι νότιοι αριστερήνεμοι σαρκοφάγοι θα αθιβάνουν σε ένταση τα 6 - 7 ρεκόρ
στρεφόμενοι σταδιακά
στο Αιώνιο
σε μελαγχολικών πραΰνσεων και στο Χυδαίο σε αποστολικούς
έως ιεραποστολικούς
με ανάλογες προϊδεάσεις
Η ιδιοσυγκρασία θα αποφλοιώσει
μικρή πτώση
στα φυγοκεντρικά, αλκοολικά και εγχώρια
διατηρούμενη ωστόσο σε ελαφρώς αβέλτερα από τα κανονικά για την συνεκδοχή
ανεμπαίγνιδα.

Όσο πάει και καλύτερο, ε; Πλέον μένει μόνο ένα βήμα:


5) ΦΙΝΙΡΙΣΜΑ. Ρίχνεις μια τελευταία ματιά, διορθώνεις λίγο τη στίξη, κόβεις κάποιες υπερβολές, κάποιες προτασούλες που περισσεύουν. Δεν είναι δύσκολο, λίγη εμπειρία θέλει, στο φινάλε μπορείς πάντα να εμπνευστείς από ένα τυχαίο ποίημα του ινδάλματός σου:

ΑΘΥΡΜΑΤΟΠΟΙΕΙΟ ΚΑΙΡΟΥ

Στυγερός αναμένεται
να ακταιωρηθεί ο καιρός
σε αρκετές ακροθαλάσσιες εσοχές
της νεκροχώρας.
Τα αμφιλεγόμενα θα είναι ιδεατά εμβρυώδους.
Νεκροσέντονα,
που θα χαρακτηρίζονται από μεγάλη παρέκεια,
είναι πιθανό
να ενσκύψουν διαθρυλήματα.
Οι νότιοι αριστερήνεμοι, σαρκοφάγοι, θα αθιβάνουν ρεκόρ
στρεφόμενοι σταδιακά
στο Αιώνιο
σε μελαγχολικών πραΰνσεων και στο Χυδαίο. Σε αποστολικούς
έως ιεραποστολικούς.
Η ιδιοσυγκρασία θα αποφλοιώσει
μικρή πτώση
στα φυγοκεντρικά και εγχώρια
σε ελαφρώς αβέλτερα για την συνεκδοχή
ανεμπαίγνιδα.

Τέλειο! Συγχαρητήρια, έγινες Κική Δημουλά! Οι δυνατότητες του 100% μηχανιστικού αλγορίθμου είναι απεριόριστες, λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο, ακόμα και τις αργίες. Μη χάνεις την ευκαιρία να γράψεις κι εσύ σαν τη «μεγαλύτερη ελληνίδα ποιήτρια μετά τη Σαπφώ» (κατά Νίκο Δήμου). Ανοίγεις το in.gr να δεις καμιά είδηση; Σκάρωσε ένα ποίημα Κικής Δημουλά στα γρήγορα. Διαβάζεις τις οδηγίες χρήσης πάνω στο αφρόλουτρο; Ξεδίπλωσε το ταλέντο σου σε mode Κικής Δημουλά. Εγώ προχθές συμπλήρωνα κάτι χαρτιά του ΙΚΑ και σε πέντε λεπτά έφτιαξα ποίημα με ουσία και μήνυμα:

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΕΞΑΫΛΩΣΗ

Η ευλάβεια των στοιχείων που υποβάλλονται
με αυτή την εξαΰλωση
μπορεί να ελεγχθεί με βάση το αρχείο άλλων νουθεσιών
(άρθρο 8, παρ. 4, Ν. 1599/1986)
Με ατομική μου γαλήνη και γνωρίζοντας
τις αρτηριοσκληρώσεις
που προβλέπονται από τις μορφοσυντάξεις
της παρ. 6 του άρθρου 22 του Ν. 1599/1986,
εξαϋλώνω ότι:
……………………………………………………
(1) Αναγράφεται από τον ενδιαφερόμενο ηλεκτρολύτη
ή Ιαχή
ή Πανδαισία
του οσίου τομέα, που απευθύνεται η εξαΰλωση.
(2) Αναγράφεται ταυρομάχος.
(3) «Όποιος εν γνώσει του εξαϋλώνει
ψευδή γεγονότα
ή αρνείται
ή αποκρύπτει τα εωθινά
τιμωρείται με προπηλάκιση τουλάχιστον τριών οδυνών»

Αφήνοντας κατά μέρος την πλάκα, κάπως πρέπει να αντισταθούμε στους κουρασμένους καλλιτέχνες των αδιεξόδων. Τους κουρασμένους πρωθυπουργούς έχουμε δικαίωμα να τους μαυρίζουμε με την ψήφο μας• ας ασκήσουμε το δικαίωμά μας να χλευάζουμε και τους κουρασμένους καλλιτέχνες. Δεν είναι δικαιολογία ότι απεικονίζουν πιστά τη σύγχυση της μεταμοντέρνας μας εμπειρίας. Δεν είναι μόνο θέμα τέχνης, αλλά κάτι πολύ πιο σοβαρό: η ίδια η ζωή μας μετατρέπεται σταδιακά σε ποίηση Κικής Δημουλά, σε τραγούδι Σωκράτη Μάλαμα, κι οι ομώνυμοι καλλιτέχνες συνιστούν ένα ακόμα γρανάζι της μηχανής. Another brick in the wall. Λαέ πολέμα, σου πίνουνε το αίμα. Μη λησμονήσεις το όνειρο, μην εγκαταλείψεις τον αγώνα για μια απλή ζωή.

-----

Ο Αύγουστος Κορτώ, στο Facebook του:

Εμφορούμαι από το πνεύμα του Διαφωτισμού σημαίνει: ακόμα κι αν η Δημουλά δεν με ξετρέλανε ποτέ ως ποιήτρια, ακόμα κι αν θεωρώ τον δημόσιο λόγο της ανιαρό και απλοϊκό, μολαταύτα χαίρομαι για την επιτυχία και την προβολή της, για την περαιτέρω διάδοση του έργου της, κι εύχομαι, γιατί όχι, να κερδίσει και το Νομπέλ, ώστε τα βλέμματα του λογοτεχνικού κόσμου να στραφούν έστω και φευγαλέα στην Ελλάδα, που βρίθει εξαίρετων ποιητών και πεζογράφων.

Από ένα ωραίο status update του Γεράσιμου Ευαγγελάτου:

Gerasimos Evangelatos

Όποιος σνομπάρει τη Δημουλά είναι σα να σνομπάρει την εφηβεία του. Χάρη σ' εκείνη τράβηξες και μια τρυφερή υπογράμμιση ρε φίλε. Σεβάσου το.

Kαι μπορεί οι περισσότεροι να τη συνδέουμε με τα σπυριά και την κυκλοθυμία μας είχαμε όμως και κανα πρώτο μεγάλο έρωτα εκεί στο πλάι.

 

[*Κάτι ωραίο είχε γράψει στο FB κι ο Θανάσης Χειμωνάς χτες βράδυ, δυστυχώς τώρα δεν το βρίσκω.]

 

Ο δε Μιχάλης έγραψε: "Καλά αυτό που ξεθάβετε έναν παλιό λίβελο για τη Δημουλά και το κοτσάρετε εδώ κι εκεί με ξεπερνά. Ούτε σε μένα αρέσει ως ποιήτρια αλλά δεν κάνω λες και μου πήρε το φαί απ' το στόμα!"

 

(Δύο σχόλια που διάβασα στο παραπάνω status update: " Χλευάζουμε τη Δημουλά και θαυμάζουμε Πιτσιρίκο. Αυτοί είμαστε." και "Να κάνει η Tribune και ένα αφιέρωμα στο πώς αντέδρασαν τα greek social media στο πρωτοσέλιδο!")

 

 

 

 

94

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Είναι εξοργιστικό οι απόψεις της Κικής Δημουλά (το έργο της οποίας μάλιστα δε με έχει αγγίξει όσου άλλους) να κρίνονται *συνολικά* ως "ανιαρές" και "απλοϊκές" από κάποιον θρασύ που φέρει το nom de plume "Αύγουστος" Κορτώ και σταδιοδρομεί βασιζόμενος στη κακοτεχνία, τη κοπρολογία, τη βωμολοχία και κυρίως στην ασύστολη κολακία του σε μερικούς εκδότες και νοματέους στο facebook. Και που η αποψάρα του και παρτάρα του είναι αντιστρόφος ανάλογες του πενιχρού κλοπιραητ τάλαντού του. Από όλους όσους κατά καιρούς έβαλλα να παρακολουθώ στο twitter, οι απόψεις του ήταν μακράν οι πιο κακόγουστες και κενές περιεχομένου, κάτι χαζο λογοπαίγνια, τι έφαγε, τι ήπιε, μια ξιπασιά, μια ανοησία...Ας του σφυρίξει κάποιος λοιπόν, ότι εάν η Δημουλά έχει μια στις εκατό για το νόμπελ, ο κάθε Κορτώ (που μας κατσικώθηκε ως σημείο των καιρών κρίσης να στολίσει με μπόχα τα απομεινάρια της κουλτούρας μας) σε 7 ζωές και 10 παράλληλα σύμπαντα θα έχει πάλι ούτε μια στο δις για νόμπελ. (Δε παρέλειψε φυσικά να γλύψει κατά το σύνηθές του τους "εξαίρετους" συναδέρφους λογοτέχνες από τους οποίους βρίθει η εγχώρια παραγωγή. Και μας έπεισε φυσικά γιατί όσοι διαβάζουμε ξένη και ελληνική λογοτεχνία το έχουμε διαπιστώσει αυτό, για αυτό με ελάχιστες εξαιρέσεις περιοριζόμαστε στη ξένη λογοτεχνία...)
Κι ύστερα κακολογούν τους ποιητές ότι δεν έχουν τη δυναμη ν' αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, μόνον κάθονται και ρεμβάζουν. Καλά κάνουν. Να βάζεις με το νού σου αβρά πράγματα, και μάλιστα να τα βλέπεις απ' την ανάποδη, χρειάζεται να 'σαι σκληρός. Τα δημοσια και τα ιδιωτικα, Οδυσσεας Ελυτης...
Θα σας απαντήσω με ένα μικρό της Δημουλά: "Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή, είπε το τίποτα στο κάτι, κι εκείνο το ηλίθιο το χαψε Όπου "κάτι" τοποθετήστε παρακαλώ τη Δημουλά, τον πρωταγωνιστικό ρόλο του "τίποτα" τον χαρίζουμε στην κυρία Χαλιδιά!
"...τον έρωτα τον έπλασε ο θάνατοςαπό άγρια περιέργειανα εννοήσειτι είναι ζωή".Και μόνο γι' αυτούς τους στίχους είναι μεγάλη η Δημουλά!Μπαίνει μες στα σκοτάδια της-και στα δικά μας-μ' έναν περήφανο φόβοκαι τα καταφέρνει να παρηγορήσει την απόγνωση.Τώρα, αν η κυρία Χαλιδιά θέλει συνθήματα για τις πλατείες,αυτό είναι μια άλλη ιστορία,που δεν αφορά την ποίηση.
Ο ποιητής γράφει για τον εαυτό του. Τέλος. Κακές και καλές κριτικές στα σκουπίδια τώρα. Δε σου αρέσει; πολύ ωραία. Δεν έχεις όμως δικαίωμα να τα ισοπεδώνεις όλα. Τα βραβεία δε σημαίνουν τίποτα ιδιαίτερο, αλλά σίγουρα σημαίνουν ότι η ποίησή της έχει μιλήσει σε πολύ κόσμο. Εκτός κι αν είχε μέσο για τους New York Times.Ούτε κι εμένα μ' αρέσει ο Ελύτης, ούτε είναι ο αγαπημένος μου ο Σεφέρης, που πήραν και οι δύο νόμπελ. Είναι προσωπική επιλογή να μου αρέσει περισσότερο ο Καφάβης και ο Καββαδίας, χωρίς όμως να θεωρώ κακούς ποιητές τον Ελύτη και το Σεφέρη, αν είναι δυνατόν! Απλώς δεν μου ταιριάζουν εμένα, αυτό είναι όλο.Αυτή η κυρία τι ήθελε δηλαδή; όλοι οι ποιητές να αυτοκτονούν σαν το Μαγιακόφσκι στο απώγειο της δόξας τους; Τι μαλακίες θεέ μου...
Εγώ δεν έχω εντρυφήσει στην ποίηση της Δημουλά, αλλά αυτο μου έκανε αντύπωση από την Χαλιδά - την κριτικό της αυτομαστιγούμενης κατάθλιψης και της ψυχαναγκαστικής κοπρολαγνείας: "Επιτέλους, στην ηλικία της, η κυρία Δημουλά όφειλε να έχει κατεβεί έστω και μια φορά στο κέντρο της ζωής, και να έχει, έστω και μία φορά, λερώσει τις λέξεις της με τα κάτουρα των εξαθλιωμένων"Κονιάκ μηδέν αστέρων έναντι ούρων εξαθλιωμένων. Διλήμματα της σύγχρονης "πνευματικής" ζωής εν Ελλάδι! Κάποιος να τραβήξει το καζανάκι και να κλείσει και την πόρτα του κριτικού αποχωρητηρίου της κας Χαλιδάς και των ομοίων της.
Δεν καταλαβαίνω γιατί καθόμαστε και το συζητάμε.Άν κάποιος θέλει να γράψει, ας γράψει. Αν κάποιος θέλει να το διαβάσει, ας το διαβάσει. Αλλά πολλή σημασία δώσαμε (κατά τη γνώμη μου) στο θέμα, ίσως και γενικότερα στην "ποίηση".Παρεμπιπτόντως, ακόμα το μυαλό μου προσπαθεί να συνειδητοποιήσει το λόγο ύπαρξης "Νομπελ λογοτεχνίας".(Υπάρχουν άνθρωποι που βραβεύονται με Νομπελ φυσικής, βιολογίας, ιατρικής, οι οποίοι πραγματικά δουλεύουν χρόνια και καταφέρνουν να κάνουν απίστευτα πράγματα, αλλά κανείς δεν ξέρει ούτε αυτούς ούτε το έργο τους. Ενώ για τη λογοτεχνία όλοι ξέρουν και παθαίνουν μινι οργασμούς διαβάζοντας το υπέρτατο νόημα.)Επιβρεβεύει κάποιον που μπορεί να χειριστεί καλά το λόγο;Κάθε φοιτητής φιλοσοφικής σχολής (ή και μη) μπορεί να το κάνει (λίγο ή πολύ).Επιβραβεύει το συναίσθημα και όλη την κλάψα του γράφοντος;Εάν νιώθεις απογοητευμένος, λυπημένος, ερωτευμένος χωρίς ανταπόκριση, γράψε τα σε ένα χαρτί σπίτι σου και στην τελική κλείσε ραντεβου με έναν ψυχίατρο. Εγώ γιατί να πρέπει να το διαβάσω;Θα μου πεις "μη το διαβάσεις".Ε, δε θα το κάνω.Και τέλος πάντων, για να μην πολυλογώ, και επειδή θα μαζέψω άπειρα αρνητικά σχόλια-σεντόνια από κάτω, δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο θέμα με την ποίηση και τους ποιητές. Διάβασα, δε μου άρεσε, προχώρησα τη ζωή μου.Ας τη διαβάσει όποιος θέλει, αλλά ας μη νομίζει οτι παίζει με τα υψηλά νοήματα, ότι κάθε φορά που διαβάζει ένα ποίημα ανεβαίνει 80 επίπεδα IQ και 65 επίπεδα κουλτούρας.Τα περισσότερα έχουν τόση καψούρα όση έχουν και τα σκυλάδικα του Κιάμου. Μείνετε εκεί.
Βάσει αυτού, δηλαδή, νόημα και λόγο ύπαρξης/βράβευσης/επισήμανσης/σοβαρής ενασχόλησης έχουν μόνο οι θετικές επιστήμες; Κρίμα γιατί εάν ενθυμούμαι σωστά στα αρχαϊκά μοντέλα εκπαίδευσης (τα οποία αν μη τι άλλω παρήγαγαν πολύ παραγωγικότερους/δημιουργικότερους/ολοκληρωμένους ανθρώπους) η θέση των τεχνών ήταν εξέχουσα και ομόλογη των θετικών επιστημών...Επίσης αν δεν με απατά η μνήμη μου βραβεύσεις λογοτεχνίας γίνονταν απο αρχαιοτάτων χρόνων και με την παρουσία, μάλιστα, χορηγών...Μάλλον δεν τα κατείχαν καλά οι αρχαίοι (δεν αναφέρομαι μόνο στους Έλληνες) έχεις δίκιο...Άλλωστε πόσο δύσκολο είναι να γράψεις/ζωγραφίσεις/συνθέσεις/ενσαρκώσεις κάτι, να καταφέρεις να χειριστείς το λόγο/ήχο/σχέδιο/ρόλο και το σημαντικότερο όλων να καταφέρεις να απελευθερώσεις το μυαλό και τη φαντασία ενός αναγνώστη μεταφέροντας τον σε άλλους τόπους...Όλοι μπορούν να το κάνουν σιγά... :)Εάν δεν κατάλαβα ορθά το σχόλιο σου ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη...
Προφανώς και δεν είπα να μην ασχοληθούμε καθόλου και η "αποστροφή" μου είναι μόνο για την ποίηση, η οποία δεν ταιριάζει καθόλου στο δικό μου γούστο, βρε παιδί μου. Και τη μουσική εκτιμώ και τη ζωγραφική και τη γλυπτική και τις ταινίες.Δεν είπα να δώσουμε βάση μόνο στις θετικές επιστήμες, ούτε να μην ξέρουμε να γράψουμε και να παρατήσουμε τη γλώσσα, απλώς σα να δίνεται βάση πολύ περισσότερο μόνο σε αυτά. Τουλάχιστον εγώ έτσι καταλαβαίνω.Και ξαναλέω, δεν έχω και κάποιο ιδιαίτερο θέμα, απλώς ας χαλαρώσουν λίγο όλοι που νομίζουν ότι έγιναν φιλόσοφοι επειδή διάβασαν 5 ποιήματα, που στην τελική άλλος έγραψε.
"Δεν είπα να δώσουμε βάση μόνο στις θετικές επιστήμες, ούτε να μην ξέρουμε να γράψουμε και να παρατήσουμε τη γλώσσα, απλώς σα να δίνεται βάση πολύ περισσότερο μόνο σε αυτά."Μου επιτρέπεις να διαφωνήσω....Θεωρώ οτι η παιδεία (κακοποιημένη ως λέξη αλλά τες παν) εδώ δεν πάσχει μόνο στον τομέα των θετικών επιστημών αλλά και στον τομέα των τεχνών...Γενικότερα πάσχουμε σαν λαός...Δε νομίζω οτι το ποσοστό των ανθρώπων που γνωρίζουν από οποιαδήποτε μορφή τέχνης ξεπερνάει αυτό της υποτυπώδους αξιοπρέπειας....Και όταν λέω να γνωρίζουν από οποιαδήποτε μορφή τέχνης δεν εννοώ να είναι "κουλτουριάρηδες" και "ψαγμένοι" αλλά να έχουν μια βασική γνώση για κάθε μορφή τέχνης...Να βλέπεις βρε αδερφέ έναν πίνακα και να καταλαβαίνεις στο περίπου του πότε είναι, να ξέρεις πέντε ρεύματα...Να ακούς ένα κομμάτι και να συνειδητοποιείς τι διάολο ακούς έστω και στο περίπου...Να ξέρεις πέντε συγγραφείς, δύο ποιητές, πέντε ταινίες της προκοπής...Δε χρειάζεται να σου αρέσουν...Αρκεί να τα έχεις δοκιμάσει και να έχεις καταλήξει στο οτι απλά δεν είναι για σένα....Το πρόβλημα, όμως, είναι η επιλεκτικότητα των ερεθισμάτων που δέχεται ο πληθυσμός...Τα οποία είναι εξίσου κατευθυνόμενα όπως και πολλά άλλα πράγματα...Άτιμο μάρκετινγκ....Όπως δεν γνωρίζει ο μέσος κάτοικος τους νομπελίστες θετικών επιστημών πίστεψέ με δε γνωρίζουν και τους πιο πολλούς νομπελίστες των τεχνών...Νομίζεις ασχολείται κανείς με κάποιον άλλον εκτός από το Σεφέρη και τον Ελύτη?Ξέρει κάποιον άλλον νομπελίστα λογοτεχνίας?Μιλάω για το μέσο όρο πάντοτε... Αυτό είναι το δράμα μας σαν χώρα...Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μας...Όλα στο χαβαλέ...Ξέρεις τι είναι να διδάσκεις στο σχολείο και να ρωτάς άμα γνωρίζουν οποιονδήποτε Έλληνα ζωγράφο και να σου απαντάνε Νίκος Καρβέλας? (δεν κάνω πλάκα....και δεν είμαι εικαστικός...) Δράμα σου λέω η κατάσταση Κατα τ' άλλα δικαίωμα σου να μη γουστάρεις ποίηση...και εγώ δε γουστάρω άλλα πραγματα :)
Το πάμε μακριά το θέμα, πάντως συμφωνώ μαζί σου. Και αυτό που ήθελα να πω, εκτός των άλλων, είναι πως ακριβώς επειδή η παιδεία μας είναι το λιγότερο για κλάματα, οι περισσότεροι καταφεύγουν στην ψευτοκουλτούρα. Βλέπουν ότι στο σχολείο οι περισσότεροι καθηγητές δεν ενδιαφέρονται για τη μόρφωση και απλώς επιβραβεύουν το κάθε παιδί που θα γράψει μια έκθεση με 34 "κουλ" λέξεις και συνεχίζουν να το αναπαράγουν και μετά.Μία βόλτα να κάνεις στα μπλογκ και θα δεις ότι ο καθένας γράφει ποιήματα και κείμενα χωρίς ουσιαστικό νόημα, αλλά με παράξενες και περίτεχνες λέξεις και μετά θεωρεί ότι κάνει υψηλή τέχνη, είναι ανώτερος από εμάς τους παρακατιανούς κυνιστές.Εννοώ (και ξανάρχομαι στο αρχικό point μου) ότι είναι πιο "εύκολο" να στραφείς στη δήθεν "κουλτούρα" και το "πολύ νόημα" παρά στα μαθηματικά ας πούμε, όταν δεν έχεις κάτσει να μάθεις 5 πράγματα.
Η ικανότητα στα μαθηματικά είναι μετρήσιμη, στην ποίηση δεν είναι.;) Γενικώς, σκέψου τι τραβάει σε έναν κόσμο όπου ο κυρίαρχος λόγος είναι θετικιστικός (ενδεικτική η αναφορά στο IQ και όχι στο EQ, το οποίο πάντως είναι εξίσου προβληματικό και θετικιστικό ως concept γιατί ποσοτικοποιεί με το στανιό αυτό που δεν μετριέται) ένας άνθρωπος που δεν είναι καλός στα μαθηματικά. Δεν έχεις άδικο όσον αφορά το πώς ενσωματώνουν αρκετοί άνθρωποι στην (αυτο)εικόνα τους το ότι διαβάζουν ποίηση. Απλώς σκέψου ότι μπορεί να είναι και αντίδραση στον εξωφρενικό κυρίαρχο ορισμό της ευφυίας: "ευφυία = μαθηματικό μυαλό" αντί για "ευφυία = πολλά πράγματα εκ των οποίων τα περισσότερα δεν είναι μετρήσιμα".
Μόνο αυτό μου αρέσει από Δημουλά, την ποιήτρια της πομπώδους μελαγχολίας (Από το ποίημα "Κονιάκ μηδέν αστέρων"-ξέρω,ξέρω, βαρύγδουπος τίτλος):"Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.Όταν μιλάει η αταξία η τάξη σωπαίνει-έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του ανώφελου".Πόσο ανώφελη συζήτηση, αλήθεια.
Μια και ούτε γω έχω διαβάσει ποτέ τη Δημουλά είπα να σχολιάσω.Πάντως άδικες η επιθέσεις στη Χαλιδιά που δεν ξέρουμε αν είναι υπεύθυνη για την νεκρανάσταση της κριτικής. Ακόμη και το Μαγιακόφσκι (τον αποκύρηξαν και οι μεν και οι δε) δεν ξέρω αν θα ήθελε να το αναστήσει.
Δεν αντέχω άλλο τους συμπλεγματικούς και φθονερούς, την κάθε ατάλαντη Χαλιδιά να κάνει κριτική λογοτεχνίας στη μεγαλοφυία μιας Δημουλά με λύσσα παλιομοδίτισσας πασιονάριας που μισεί τους καθρέφτες για λόγους προφανέστερους από όσο νομίζει. Η πένα της στάζει μόνο φαρμάκι για μια γραφή από όπου αναβλύζουν κόσμοι ολόκληροι και η παντοτινή ψυχή του Ανθρώπου που στέκει πολύ πέρα από τη γυναίκα-ποιήτρια, όπως θα την ήθελαν οι στενόμυαλες φωνακλούδες μιας στρατευμένης, θνησιγενούς προσωρινότητας...
Σε μια κοινωνία, που το μόνο που περιμένει είναι να αναδείξει ήρωες άρδην, να βρει ενα μεγαλείο να αποσβολωθεί άμεσα, και να ακολουθήσει τυφλά, οι αστραπιαίες ταχύτητες καταβαράθρωσης είναι ένα από τα πιο σημαντικά αναγνωρίσιμα στοιχεία. Περιμένουμε απο τους ποιητές τι? Εμείς που δε διαβάσαμε ποίηση ποτέ. (Που ακόμα δεν ξεχωρίζουμε αν το νόμπελ το πήρε ο σεφέρης ή ο Ελύτης.) Περιμένουμε από τους καλλιτέχνες τι? Εμείς που όταν ταξιδέψαμε στο εξωτερικό προσπερνούσαμε μετά από μια φωτογραφία της στιγμής το κάθε έργο τέχνης στους δρόμους των πόλεων κι ένα όνομα δεν συγκρατήσαμε ποτέ.Εμείς που αναγνωρίζουμε τους εθνικούς μας ήρωες στη eurovision, στο euro και καλλιεργούμαστε από κάθε τηλεοπτική βασίλισσα που θέλει να αναπαραχθεί από τους επίδοξους κηφήνες.
Εν έτει 2013 κάποιοι ακόμα ευαγγελίζονται στρατευμένη τέχνη υπερ του προλεταριάτου ενάντια στο τέρας της καθεστηκυίας τάξης. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θεωρούν ότι είναι ντροπή, αντεπαναστατικό, αποπροσανατολισμός κ άλλες τέτοια αστεία, η τέχνη να είναι αφηρημένη και να στοχεύει σε ότιδήποτε άλλο πέραν απο την ανατροπή και την ανάδειξη των προβλημάτων του προλεταριάτου."Εδώ ο κόσμος πεινάει για έρωτες θα μιλάμε τώρα?". Εν έτει 2013 υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που στάζουν χολή για οτιδήποτε διαφοροποιείται απο την αγωνιστική διάθεση για ανατροπή. Που χρησιμοποιούν τον όρο "αστικός" ως προσβολή και στίγμα. Κατά τ'άλλα η νοοτροπία που μας κρατά πίσω ως ανθρώπους ατομικά και ως κοινωνία συνολικά είναι μόνο η θεοκρατική αντίληψη που υπάρχει σε μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας και η άνοδος του φασισμού. Όχι οι ανοήτοι που βλέπουν παντού ταξικούς εχθρούς και περιμένουν το σύνθημα για να βγούν με το λάβαρο της επανάστασης στους δρόμους. Και επιτέλους αρκετά με αυτή την μίζερη εντελώς ηλίθια νοοτροπία η οποία θέλει την τέχνη που αξίζει να ασχολείται μόνο με κοινωνικούς προβληματισμούς και που θέλει τον "σωστό" και "καλό" καλλιτέχνη/δημιουργό να έχει διαρκώς στο μυαλό του την επανάσταση. Χορτάσαμε απο τέτοιους, που όπως η πραγματικότητα αποδεικνύει συμπεριφέρονται συνήθως με πολύ πιο ελιτίστικο τρόπο απο την Δημουλά, της οποίας η ποίηση έτσι κ αλλιώς δε με συγκινεί ιδιαιτέρως.
Όχι άλλους σκοτεινούς ποιητές!!Όχι άλλους "κουρασμένους καλλιτέχνες των αδιεξόδων"Πι.Ες. Η ύπαρξη αλγόριθμου για την Δημουλική ποίηση δηλώνει ότι έχει επέλθει κορεσμός και το προϊόν δεν είναι αρκετά καλό ώστε να πάρει στους ώμους του όλη την Ελλάδα. Ας μην βιάζονται ορισμένοι να δίνουν τίτλους λες και αποφασίσαμε με ψηφοφορία να στήσουμε βωμό στην εν λόγω κυρία.Βασικά δεν τα έχω με εκείνη, την δουλειά της κάνει άλλωστε, αλλά με τους φαν της που τρέχουν να χαρακτηρίσουν ως "λίγους" όποιον δεν πέφτει στα γόνατα να προσκυνήσει την ποιήτρια. Και αυτό είναι, αγαπητοί μου, εκείνο το οποίο κάνει ανθρώπους σαν την κυρία Ζωή Χαλιδιά να λένε αυτά που λένε, με τα οποία συμφωνώ και σε πολλά.[Take a newspaper.Take some scissors.Choose from this paper an article the length you want to make your poem.Cut out the article.Next carefully cut out each of the words that make up this article and put them all in a bag.Shake gently.Next take out each cutting one after the other.Copy conscientiously in the order in which they left the bag.The poem will resemble you.And there you are--an infinitely original author of charming sensibility, even though unappreciated by the vulgar herd.]
> «Όχι άλλους σκοτεινούς ποιητές!!»Απαιτούμε: με κάθε νέα ποιητική συλλογή να βγαίνει και σχετικό λυσάρι του Πατάκη.Το μόνο υγιές κίνημα τέχνης είναι ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός, όπως θα μας διαβεβαίωνε και η Πράβντα.
Πόσο δίκαιο έχετε...Ζούμε σε μια χώρα η οποία ζει έναν πολιτιστικό αναβρασμό, μια αναγέννηση από τις στάχτες της, έναν δημιουργικό οργασμό οπότε ας αφήσουμε λίγο χώρο και για τους υπόλοιπους δημιουργούς να φανούνε...Κρίμα για την οποιαδήποτε Δημουλά και τον οποιοδήποτε "καταραμένο" ποιητή να κλέβει αυτό το 15λεπτο του Γουόρχολ από όλους τους άλλους...Θα έπρεπε να μας χαροποιεί, νομίζω, το γεγονός οτι ένας Έλληνας δημιουργός, ένας συμπολίτης μας, ένας άνθρωπος που ζει στην ίδια με εμάς χώρα -η οποία καθημερινά (αδίκως ή δίκαια) υβρίζεται, εξεφτελίζεται και διασύρεται- βρίσκεται στο πρωτοσέλιδο ενός μεγάλου διεθνούς εντύπου. Την ίδια στιγμή που τα εγχώρια έντυπα ζήτημα να έχουν κάνει κάτι αντίστοιχο για οποιονδήποτε δημιουργό. Αντ' αυτού καθόμαστε και ασχολούμαστε με το αν στρατεύεται η Δημουλά ή οχι και το ζόρι που τραβάνε κάποιοι οι οποίοι "φασιστικά" (ας μου επιτραπεί η έκφραση) ζητάνε να "σταματήσουν" να υφίστανται κάποιοι άλλοι...Δεν απευθύνομαι προσωπικά, ως αφορμή το πήρα για σχολιασμό...Το πεδίο της τέχνης σε αυτή τη χώρα είναι τόσο δυσκοίλιο και κατακρεουργημένο που ευτυχώς υπάρχει χώρος για όλους τους δημιουργούς...Δυσκοίλιο και κατακρεουργημένο όχι λόγω έλλειψης ταλέντου και δημιουργικότητας αλλά λόγω έλλειψης παιδείας...Και συνήθως αυτοί που διατείνονται οτι την διαθέτουν είναι οι πλέον απαίδευτοι...Δημουλά, Αρβελέρ, Λάνθιμος είναι άνθρωποι οι οποίοι άσχετα με το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τη γνώμη τους οφείλουμε να δούμε πως αποτελούν κάποιες από τις καλές πλευρές αυτής της δόλιας χώρας...Το να διαφωνούμε είναι δικαίωμά μας...Το να απαιτούμε την εξαφάνιση τους είναι απαράδεκτο.υ.γ. με το ίδιο σκεπτικό όποιοι κάποια στιγμή στον ρου της ιστορίας είχαν βαρεθεί με τον κυβισμό, τον υπερρεαλισμό, τον κλασικισμό, τον ρομαντισμό κλπ θα έπρεπε απλά να εξολοθρεύσουν τον Πικάσο, το Νταλί, το Μότσαρτ, το Σοπέν...
Γεια σου ρε Έλληνα παντογνώστη! Οι Έλληνες είναι οι μόνοι στη Σορβόνη που νομίζουν πως ξέρουν τα πάντα! Το είπε η Αρβελέρ στο Θεοδωράκη και μου είχε κακοφανεί. Πόσο δίκιο είχε! Καθώς μεγαλώνω σε αυτή τη χώρα επιβεβαιώνεται αυτό που κάπου είχα ακούσει σε μια εκπομπή- μα πάνε χρόνια και δυστυχώς δεν θυμάμαι τον άνθρωπο που το ξεστόμισε να τον υμνήσω-: «Πρέπει να ακολουθούμε τη νομοτέλεια. Έχουμε δύο μάτια και δύο αυτιά, ενώ μόνο ένα στόμα». Επιτέλους ας πάψουμε να λέμε περισσότερα από όσα μας πρέπει. Δεν τίθεται, φυσικά, θέμα έκφρασης αλλά έλεος, ρε παιδιά, δεν μπορούμε να τα ξέρουμε όλα, ούτε να έχουμε άποψη για όσα δεν γνωρίζουμε. Αυτά τα realities μας έχουν καταστρέψει, θέτοντας μας όλους κριτές των πάντων. Εγώ έχω διαβάσει τα άπαντα της Δημουλά όπως και του Ρίτσου λόγου χάρη ή του Νερούδα (για όσους διαβάζουν ποίηση καταλαβαίνουν πως μιλάμε για 3 διαφορετικούς κόσμους). Παίρνω ποίηση της Δημουλά γιατί θέλω να διαβάσω Δημουλά. Αν ήθελα 27 πρόσωπα σε έναν συγγραφέα θα διάβαζα Πεσσόα! Είναι δυνατόν να κατηγορείται ο ποιητής για το λόγο και το ύφος του; Εξελίσσεται μα μέσα στις λέξεις είναι ακόμη αυτός! Τι θα πει είναι όλα ίδια;Από ποιά άποψη; Και το DNA μας είναι 99% ίδιο, βλέπεις τι κάνει αυτό το ρημάδι το ένα 1%;! Αυτός που έκανε το παραπάνω παιχνίδι με τον αλγόριθμο προφανώς δεν έχει διαβάσει ποίηση και δεν κατανοεί την αξία ενός ποιήματος. Άλλωστε η μεθοδολογία του καταδεικνύει τη δύναμη του φαίνεσθε και την αξία που η προβολή του έχει δώσει στην εποχή μας.Με βάση το πως φαίνεται δεν γράφεις ένα ποίημα! Συγγνώμη κιόλας που στο έκοψα και ήσουν έτοιμος για ανθολογία! Εγώ το βρήκα αστείο αλά επιθεώρηση, με παραπομπή σε εξυπνάδα, άσε που παραπέμπει σε παλιμπαιδισμό αφού στο σχολείο κάναμε το ακριβώς αντίθετο π.χ. τον εθνικό ύμνο -μετάδοση αγώνα με αλλαγή π.χ. της κόψης σε πάσας, ανδρειωμένη-ιδρωμένοι. Αν ήθελα να διαβάσω Μαγιακόφσκι θα έπαιρνα Μαγιακόφσκι. Διάβασα 2 ποιήματα δε μου άρεσε, δεν τον επιλέγω έκτοτε. Δεν με αγγίζει, δεν ταυτίζομαι, δεν με καταλαβαίνει, δεν τον καταλαβαίνω. Για μένα είναι καμένος, για σένα αποκάλυψη !οκ! Πόσο Καββαδία να διαβάσω η βουνίσια; Δεν έχω πάει καν στην Κόρδοβα! Ας μη γελιόμαστε! Η Δημουλα είναι αυτή που πήρε τη ψυχή πολλών και την έκανε λέξεις! Και εν πάσει περιπτώσει, διαβάζω ποίηση γιατί μου αρέσει ακριβώς όπως εσύ φτιάχνεσαι με τον Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή. Είναι η ψυχαγωγία μου, όπως για σένα είναι τα μπουζούκια! Οκ !Αυτό δε με καθιστά διάνοια και εσένα χάπατο, γιατί αν διάβαζα ποίηση για να νιώθω έτσι , ε!, είμαι μεγάλο χάπατο! Ούτε εσύ που διαβάζεις Μαγιακόφσκι είσαι ψαγμένος και εγώ με τη Δημουλά στερεότυπη! Είμαστε διαφορετικοί, μπορούμε να συνυπάρχουμε δεν χρειάζεται να συζούμε, ας το αποδεχτούμε πια και ας χαλαρώσουμε με τα μέτρα και τα σταθμά. Υπάρχει πια χώρος για όλους! Αν και το στριμωξίδι στις κάλπες με διαψεύδει στα παραπάνω! Ε, αυτές οι 21 μαχαιριές-έδρες της Χ.Α. δεν ξεχνιούνται εύκολα! Το ξέρω ότι δεν φταίει η Πάολα αλλά κάπου έχω ανάγκη να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα :) Ας είμαστε όλοι λίγο πιο συγκεντρωμένοι σε αυτό που μας ευχαριστεί, αντί να ασχολούμαστε αν ευχαριστεί και άλλους ή να επιμένουμε να τους ευχαριστεί και ίσως τότε να υπήρχαν λιγότεροι θυμωμένοι άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο και σα να μου φαίνεται πως όλα θα ήταν σαφώς καλύτερα! Υ.γ. συγνώμη για την έκταση παρασύρθηκα.
σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Σου εύχομαι πολλές ευχάριστες στιγμές , είθε κάθε μέρα να προκαλεί τη θορυβώδη των ενστίκτων σου συναγωγή.Ε , μην ξεχνιόμαστε το θέμας είναι η Δημουλά!:) Εις το επανιδείν
Είναι ιδιαίτερα σοκαριστικό για πολλούς η ανακάλυψη οτι ο καλλιτέχνης δεν δημιουργεί για να είναι αρεστός στις μάζες ούτε κατα παραγγελία ούτε έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του το να ευχαριστήσει το κοινό....Τουλάχιστον αυτό είθισται να είναι η τέχνη, χωρίς να αποκλείει τους καλλιτέχνες που δημιουργούν κατα παραγγελία, με σκοπό να ικανοποιήσουν τις μάζες, με εμπορική διάθεση κλπ...Αυτό δεν τους κάνει λιγότερο καλλιτέχνες κατ' εμέ...Τους κάνει εμπορικούς καλλιτέχνες...Η τέχνη χρειάζεται τα πάντα όπως κάθε ομάδα/κοινότητα/επάγγελμα/ενασχόληση...Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο πρέπει να ακυρώνουμε και να χλευάζουμε ο,τι δεν μας αρέσει...Η γυναίκα καλώς ή κακώς έχει κάνει μια προσπάθεια, είναι δημιουργός, είναι καλλιτέχνης, είναι βραβευμένη και τέλος...Ούτε στρατευμένη ποιήτρια νομίζω έχει δηλώσει ούτε είναι αναγκασμένοι όλοι να γράφουν με τον ίδιο τρόπο ούτε γίνεται να αρέσουν σε όλους...Η ποίηση και η δημιουργία του καθενός είναι ανοιχτή σε κριτική και επιχειρηματολογία με τη διαφορά ότι η συγκεκριμένη κυρία δεν έκανε τίποτα από τα δύο ή το έκανε με τον πιο λάθος τρόπο..Το να αναγνωρίζεις κάποιον στη δουλεία του δεν έχει σχέση με το προσωπικό γούστο. Το άρθρο μπορεί να λέει αλήθειες, μπορεί να λέει προσωπική άποψη, μπορεί να λέει την μόνη αυθεντία αυτού του κόσμου ως άλλος Πάπας, είναι τόσο κακογραμμένο όμως, τόσο πικρόχολο, μικροαστικό, βλαχομπαρόκ και νεοελληναράδικο που ακόμα και το όποιο δίκιο έχει (μεγάλο ή μικρό δε με αφορά) το χάνει.
Όσον αφορά τον "εμπνευσμένο" αλγόριθμο, ποίηση δεν είναι απλά η αντικατάσταση των λέξεων με άλλες καλύτερες. Επίσης όσοι παραδέχονται, βραβεύουν, υποστηρίζουν, τη Δημουλά είναι λαλάκες ενώ εμείς που εντρυφούμε καθημερινά στην ποίηση και όχι δεν βλέπουμε STAR ΚΑΙ τα ξέρουμε όλα ΚΑΙ έχουμε δίκιο ΚΑΙ μπορούμε να κρίνουμε. Μπράβο μας κ ζήτω!