Υπάρχουν κι αυτοί που δεν έχουν μητέρα για να της ευχηθούν χρόνια πολλά

Υπάρχουν κι αυτοί που δεν έχουν μητέρα για να της ευχηθούν χρόνια πολλά Facebook Twitter
12

Η ψυχολόγος Καλλιόπη Εμμανουηλίδου ειδικεύτηκε στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία, τη Συμβουλευτική στην Εκπαίδευση και την Εκπαιδευτική Έρευνα ενώ το διδακτορικό της είχε θέμα τη νοημοσύνη, τη χαρισματικότητα και το ταλέντο. Τα βιβλία της κυκλοφορούν απ' τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Μεταφέρω τα λόγια της. 

Η γιορτή της μητέρας είναι μια μέρα που για κάποιους ηχεί χαρμόσυνα και φέρνει στο μυαλό λουλούδια, παιδικές ζωγραφιές, αγκαλιές και δωράκια. Για πολλούς όμως ανθρώπους η μέρα αυτή ηχεί διαφορετικά, γιατί η μητέρα τους δε βρίσκεται στη ζωή, και ξυπνά στη μέρα αυτή (και όχι μόνο) συναισθήματα κενού, αμηχανίας ή πόνου.

Για πολλούς ανθρώπους το πένθος γενικότερα είναι ταμπού. Είναι conversation stopper, όπως λένε στα αγγλικά, δηλαδή δημιουργεί αμηχανία στους συνομιλητές, είτε επειδή δε γνωρίζουν πώς να χειριστούν μια τέτοια πληροφορία είτε επειδή υποκινεί μέσα τους φόβο. Αλλά επειδή η επιστήμη της ψυχολογίας δεν υποστηρίζει την αποσιώπηση θεμάτων ταμπού, ας κοιτάξουμε λίγο το δύσκολο θέμα των συναισθηματικών καταστάσεων που υποκινεί μια τέτοια απώλεια στο άτομο.


Η απώλεια της μητέρας ποτέ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Καθώς η κοινωνία μας έχει καταθέσει πάνω στο πρότυπο της μητρικής φιγούρας την ίδια την έννοια της ζωής, ο θάνατος της μητέρας:

*σημαίνει για κάποιον ότι θα μεγαλώσει τα παιδιά του χωρίς να μπορεί να συμβουλευτεί τη μητέρα του/της
*μαθαίνει ότι το σύμβολο του ανθρώπου που δίνει ζωή δε γλιτώνει από το θάνατο- υπενθύμιση και της δικής μας τρωτότητας
*θυμίζει ότι δεν έχουμε πια την κατεξοχήν πηγή συναισθηματικής φροντίδας
*επαληθεύει τον αρχέγονο φόβο μας να μείνουμε μόνοι
*επιταχύνει τις διαδικασίες ωρίμανσής μας- σε όποια ηλικία κι αν βρισκόμαστε
*είναι μια "διεθνής γλώσσα"- τα άτομα χωρίς μητέρα έχουν πολλα κοινά ανεξαρτήτως κουλτούρας
*επιφέρει τον επαναπροσδιορισμό στα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας (σχέσεις, ρόλοι, επικοινωνία, δυναμική)
*ανατρέπει πολλά χρόνια (όσα είναι τα χρόνια που ζούμε) μεμαθημένης συμπεριφοράς ως κόρης/ γιου
*σημαίνει ότι χάνονται και τα σημεία αναφοράς για πληροφορίες σχετικά με τη βρεφική και παιδική μας ηλικία (όταν ο πατέρας δεν είχε εμπλακεί ισότιμα)
*φέρνει συχνά εξιδανίκευση της μητρικής φιγούρας για να υπενθυμίζεται η σημασία της απουσίας της.

Η απώλεια ενός γονιού σηματοδοτεί μια μορφή συναισθηματικής αναπηρίας- ωστόσο, όπως όλες οι εμπειρίες της ζωής αποτελεί ένα κομβικό σημείο στη ζωή που δίνει την ευκαιρία για ωρίμανση

Και φυσικά παρατηρούνται όλα τα συναισθήματα που αφορούν την απώλεια (θλίψη, επαναδιαπραγμάτευση, οργή και τα συναφή). Πολλές φορές ο θάνατος, πόσο μάλλον ενός τόσο σημαντικού για τη ζωή μας ανθρώπου, σηματοδοτεί και άλλες αντιδράσεις, όπως την πυροδότηση κρίσεων πανικού, φοβιών, κατάθλιψης ή ακόμα και διατροφικών διαταραχών.

Η απώλεια ενός γονιού σηματοδοτεί μια μορφή συναισθηματικής αναπηρίας- ωστόσο, όπως όλες οι εμπειρίες της ζωής, ευχάριστες ή δυσάρεστες, αποτελεί, αν το άτομο δεν καταπιέσει με άμυνες τη συναισθηματική του εξέλιξη, ένα κομβικό σημείο στη ζωή που δίνει την ευκαιρία για ωρίμανση, για επαναπροσδιορισμό όλων των επιπέδων της ταυτότητας (π.χ. γυναίκα/άντρας, κόρη/γιος, σύντροφος, επιστήμονας, αδερφή/-ός κτλ.) και των σχέσεων που εναπομένουν στη ζωή του ατόμου.

Βιβλιοπροτάσεις: ένα βιβλίο που έχει αφήσει το στίγμα του στην παγκόσμια βιβλιογραφία σχετικά με τη διαχείριση του πένθους είναι το Motherless daughters: the legacy of loss (κόρες χωρίς μητέρα- η κληρονομιά μιας απώλειας) της Hope Edelman. Πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο γνώρισε τόση επιτυχία, που σχηματίστηκαν στο εξωτερικό δίκτυα ομάδων αυτοβοήθειας.

Ένα ακόμα βιβλίο που θεωρώ πολύ εύστοχο είναι το -ψυχαναλυτικής βέβαια γραφής- "Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου" της Λίντια Φλεμ, ένα πολύ "δυνατό" ανάγνωσμα που εμβαθύνει σε όλα τα συναισθήματα της απώλειας γονιού. Ένα απόσπασμα:

Η κληρονομιά δεν είναι δώρο. Πώς να πάρεις πράγματα που δεν σου έδωσαν; Πώς να αδειάσεις το σπίτι των γονιών σου χωρίς να βγάλεις απ' τη μέση το παρελθόν τους, το δικό σου παρελθόν; Τις πρώτες ημέρες, έλεγα στον εαυτό μου ότι θα "τακτοποιούσα", δεν θα "άδειαζα" το σπίτι των γονιών μου. Μου συνέβη πολλές φορές να χρησιμοποιήσω το πρώτο ρήμα αντί για το δεύτερο.

12

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

7 σχόλια
Η μητέρα μου έφυγε πριν 2 χρόνια, όταν η κόρη μου ήταν 3,5 χρονών και ο γιος μου 9 μηνών. Μία από τις πολλές πτυχές της θλίψης που με κατακλύζει ώρες ώρες είναι ότι σε κάθε σχολική γιορτή που συμμετέχουν τα παιδιά μου, με πιάνει ένα πικρό παράπονο γιατί να μην είναι αυτή παρούσα και να τα χαίρεται. Αδύνατον να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.
Εγω φροντιζω την γιαγια μου και δεν εχει να μου αφησει τιποτα! Και ξερεις κατι? Χεστηκα! Το κανω απο αγαπη και επειδη θελω να αισθανεται καθαρη. Ελπιζω να κανες κι εσυ τπτ αναλογο. Και δεν αηδιαζω με τις διαρροιες μαγκα μου οποτε δε παιζει καμια αυταπαρνηση! Μονο χαρα οταν μου λεει ενα ευχαριστω και χαμογελά! Τι φαση?
Εσείς οι 75 που πιέσατε 'όχι",να υποθέσω πως αρνηθήκατε την κληρονομιά ή πως με χαρά και αυταπάρνηση προσήλθατε να καθαρίστε την μαμά σας όταν δεν μπορούσε πλέον να αυτοεξυπηρετηθεί,έτσι,ε;Τι μεγαλείο ψυχής!! Και πόσο κακός εγώ που δεν μπορώ να ενδύσω το συμφέρον και την εξάρτησή μου με ψευτοσυναισθήματα εικονικής αγάπης...
Για αυτό πρέπει να λέμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα πόσο τους αγαπάμε όσο πιο συχνά μπορούμε και όχι μία συγκεκριμένη ημέρα μόνο. Το χειρότερο συναίσθημα είναι η συνειδητοποίηση όταν δεν ζουν πια της αδυναμίας να σε ακούσουν να τους πεις "σ'αγαπώ", να μοιραστείς τις εμπειρίες σου μαζί τους, να ζητήσεις τη συμβουλή τους.
Γαμώτο σας, είχα καταφέρει να βγάλω όλη τη μερά σήμερα χωρις να με πάρουν τα δάκρυα, αβάσταχρος ο καημός και ο πόνος ειδικά όταν είναι τόσο πρόσφατο, 4 μήνες μονάχα. Στην αγκαλιά μου έφυγε, καταραμένα τσιγάρα.
Η ΜΑΝΑ ειναι αναντικαταστατη ειμαι ηδη γιαγια αλλα και εμενα 2 χρονια τωρα μου λειπει η μανα μου ,και μονο η σκια της εφτανε .Κανεις δεν σε νιωθει οπως η μανα σου.
Το πως μου λείπει και το πόσο γραφική αυτή η στέρηση μοιάζει για τους γύρω. Θα έπρεπε να το 'χα συνηθίσει έως τώρα κατά το περιβάλλον μου, 8 χρόνια μετά. 25 χρονών γυναίκα να "θέλει τη μαμά της".Αλλά όχι, έφυγε παίρνοντας μαζί ένα κομμάτι μου κι αφήνοντας αυτό το κενό που περιγράφετε. Όσο κι αν χαιρόμαστε που ζήσαμε όσο ζήσαμε κοντά τους, είναι δύσκολο να αφήσεις στην άκρη τον κόμπο στο λαιμό σου σήμερα και να πεις "γιορτάζω".Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες μέσα απ'την καρδιά μου.
9 χρόνια μετά και ώρες ώρες δεν αντέχεται ο πόνος της απουσίας της. Και νομίζω ότι δεν το έχω ακόμα αποδεχτεί.Είμαι 43 και "θέλω ακόμα τη μαμά μου". Όχι για να με φροντίσει, απλώς να πούμε δυο κουβέντες.
Ο κόσμος για μένα πια είναι χωρισμένος στον πριν την χάσω και στο μετά. Οι άνθρωποι δε, σε αυτούς που ξέρουν τον πόνο του να χάνεις την μητέρα σου και σε αυτούς που δεν τον ξέρουν...
22 χρόνια πέρασαν από τότε που έφυγε η δική μου μητέρα (νεότατη 55 χρονών) και δεν το έχω ξεπεράσει. Τώρα που έχω δικό μου παιδί ο καημός για τη γιαγιά που ποτέ δεν θα γνωρίσει είναι μεγαλύτερος.
Τίποτα δε συνηθίζεται (αχ, αυτό το "περιβάλλον")... Η ζωή πριν και η ζωή μετά, αυτοί που μπορούν να σε καταλάβουν (μόνο αυτοί που το έχουν ζήσει -και πάλι πιστεύω όλα είναι σχετικά, δεν ξέρω αν μπορεί να με νιώσει κάποιος που έχασε τη μαμά του στα 50 ενώ εγώ στα 25) και αυτοί που δεν μπορούν, οι φίλοι σου κι οι εραστές που τη γνώρισαν κι αυτοί που δεν πρόλαβαν. Γαμώτο.