Ο Αλέξης Τσίπρας ετοιμάζεται να συναντηθεί με το πεπρωμένο του

Ο Αλέξης Τσίπρας ετοιμάζεται να συναντηθεί με το πεπρωμένο του Facebook Twitter
Κανένα επιχείρημα, καμία ένσταση δεν είναι ικανή να βάλει νερό στο κρασί της χαράς των ψηφοφόρων του Τσίπρα... Φωτό: Nick Paleologos / SOOC
16


Ο Φοίβος Κότσαπας, καθηγητής Ιστορίας στο Λύκειο, μας έλεγε μια φράση στα αγγλικά, η οποία καρφώθηκε από τότε στη μνήμη μου: "Nothing succeeds like success". Σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει πως ο ασφαλέστερος δρόμος προς την επιτυχία είναι η επιτυχία η ίδια. Πως η επιτυχία διαθέτει –όπως οι μονοκύτταροι οργανισμοί- την ιδιότητα να πολλαπλασιάζεται από μόνη της και να κυριαρχεί ταχύτατα το χώρο. Πως μια ερωτική κατάκτηση, ένα επαγγελματικό ή καλλιτεχνικό επίτευγμα, ένα πολεμικό ανδραγάθημα σού δίνουν τον αέρα και την ορμή του νικητή και σου εξασφαλίζουν αυτομάτως κι άλλες κατακτήσεις, επιτεύγματα, ανδραγαθήματα. Σε καθιστούν ακαταμάχητο.


Θυμάμαι την παραπάνω σοφή κουβέντα καθημερινά τις τελευταίες μέρες. Την θυμάμαι όποτε συναντάω κάποιον φίλο ή γνωστό, ο οποίος μού ανακοινώνει ευθαρσώς πως θα ψηφίσει Σύριζα.

Κανένα επιχείρημα, καμία ένσταση δεν είναι ικανή να βάλει νερό στο κρασί της χαράς του.

Η ιστορική εκδότρια της «Καθημερινής», Ελένη Βλάχου, είχε αποκαλέσει τον καιρό της δόξας του τον Ανδρέα Παπανδρέου «τεφάλ». Εννοούσε ότι καμία κατηγορία, καμία αμφισβήτηση –όσο βάσιμη και αν ήταν- δεν έπιανε πάνω του, όπως δεν πιάνει το λίπος στο αντικολλητικό τηγάνι. «Τεφάλ» έχει γίνει και ο Αλέξης Τσίπρας στην τελική ευθεία προς τις εκλογές.



Εάν του επισημάνεις πως ο Σύριζα δεν θα κάνει ό,τι υπόσχεται διότι απλούστατα δεν διαθέτει τα οικονομικά μέσα, «ευτυχώς που δεν θα τα κάνει» θα σου πει «σιγά μην τον ψήφιζα έτσι και πίστευα ότι θα τα έκανε!»

Εάν τον προειδοποιήσεις πως ο Σύριζα θα (αποπειραθεί να) κάνει ό,τι υπόσχεται και ας μη διαθέτει τα οικονομικά μέσα, «μακάρι να το ρισκάρει! ανυπομονώ να βαρέσει τη γροθιά στο μαχαίρι!» θα σου απαντήσει με εφηβική έξαψη.


Εάν του θυμίσεις ότι ο Σύριζα έχει αλλάξει άρδην θέσεις από την πρόσφατη εποχή που υποσχόταν πως θα έσκιζε τα μνημόνια, θα σού υμνήσει την αρετή της προσαρμοστικότητας.


Εάν τον πληροφορήσεις πως η «Αριστερή Πλατφόρμα» του Σύριζα έχει σχεδόν 40% στα κεντρικά όργανά του και επιμένει να εμφορείται από ρηξικέλευθες απόψεις, να στραβοκοιτάζει το ευρώ, να θεωρεί την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως εξάρτηση από τις αγορές και από τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, θα σου απαντήσει ότι μια σκληροπυρηνική μειοψηφία χρειάζεται διότι θα αποτελέσει φρένο στους συμβιβασμούς και στην ενσωμάτωση στο σύστημα.


Εάν του θυμίσεις πως η εφημερίδα «Αυγή», η οποία κραύγαζε προ δεκαημέρου "JesuisCharlie", έχει επιτεθεί σφοδρότατα –συχνά με χυδαιότητα- εναντίον όποιου καλλιτέχνη ή συγγραφέα δεν υποστήριξε τον Σύριζα, εάν του θυμίσεις τη λάσπη που έφαγε ο Δημήτρης Χαντζόπουλος για μια γελοιογραφία του, θα σου μιλήσει για ακραία στοιχεία – «ακραία στοιχεία υπάρχουν σε κάθε κόμμα...» θα σου πει.


«Εγώ θα ψηφίσω τον Αλέξη!» θα σου επαναλάβει με ύφος θριαμβευτικό. Κι ας τον αποκαλούσε ο ίδιος μέχρι πριν από ένα χρόνο «πρόεδρο δεκαπενταμελούς». Κι ας τον κορόιδευε επειδή έδινε συνεντεύξεις στα αγγλικά δίχως να ξέρει αγγλικά.


Η ιστορική εκδότρια της «Καθημερινής», Ελένη Βλάχου, είχε αποκαλέσει τον καιρό της δόξας του τον Ανδρέα Παπανδρέου «τεφάλ». Εννοούσε ότι καμία κατηγορία, καμία αμφισβήτηση –όσο βάσιμη και αν ήταν- δεν έπιανε πάνω του, όπως δεν πιάνει το λίπος στο αντικολλητικό τηγάνι. «Τεφάλ» έχει γίνει και ο Αλέξης Τσίπρας στην τελική ευθεία προς τις εκλογές.


Πώς ξεκίνησαν όλα αυτά;

Στα τέλη του 2011, ο Γιώργος Παπανδρέου απομακρύνθηκε από την πρωθυπουργία. Το Πασόκ –που μέχρι το καλοκαίρι του 2011 διατηρούσε δημοσκοπικά το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής του- άρχισε να φυλλοροεί ραγδαία. «Βρέχει πασόκους!» έτριβαν τα χέρια τους και στα τρία κόμματα της Αριστεράς –τον Σύριζα, τη Δημάρ και το ΚΚΕ- και ανυπομονούσαν να υποδεχθούν τις αντιδεξιές μάζες.


Την άνοιξη του 2012, τα γκάλοπ έδειχναν τα τρία κόμματα να συγκεντρώνουν το ίδιο πάνω κάτω ποσοστό, με την Δημάρ να έχει ένα άλλοτε ελαφρό και άλλοτε αισθητό προβάδισμα.


Ο Φώτης Κουβέλης μιλούσε για την «Αριστερά της Ευθύνης» και υπνώτιζε –ή αποκοίμιζε γλυκά- την κοινή γνώμη με τον σχοινοτενή του λόγο. Στο Πασόκ ήταν βέβαιοι πως -παρά τα στραπάτσα που είχαν φάει και είχαν προκαλέσει στους Έλληνες- η δεύτερη θέση στις εκλογές δικαιωματικά τους ανήκε.


Τότε ακριβώς, λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές του Μαϊου του 2012, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε τη στρατηγική του δικού του κόμματος: «Εμείς δεν θα αρκεστούμε να'μαστε μια συμπληρωματική δύναμη, ένα άλλοθι της μνημονιακής εξουσίας» δήλωσε ορθά-κοφτά. Από εκείνη ακριβώς τη μέρα, ο Σύριζα άρχισε να παίρνει κεφάλι.


Προικισμένος –χάρις προφανώς στους στοργικούς γονείς του- με μια αυτοπεποίθηση που σπάει κόκκαλα. Απαλλαγμένος –λόγω ηλικίας- από την ηττοπάθεια που χαρακτήριζε την Αριστερά από τη λήξη του Εμφυλίου. Απερίσπαστα δοσμένος στην πολιτική -αφού από την ηλικία που οι έφηβοι ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και τον κόσμο μέσα από τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, τις συναυλίες και τους εφήμερους έρωτες- εκείνος ξημεροβραδιαζόταν σε κομματικά γραφεία και σε συνελεύσεις.

Ο Αλέξης Τσίπρας ετοιμάζεται να συναντηθεί με το πεπρωμένο του.


Η μεγαλύτερη δε πλάκα είναι πως κι όσους -σαν εμένα- δεν ενέπνευσε ποτέ ούτε στο ελάχιστο, από την Δευτέρα θα κάνουμε το σταυρό μας και θα ευχόμαστε να τα καταφέρει στο τιμόνι. Για το καλό της κοινής μας πατρίδας.

16

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

7 σχόλια
Μακάρι όποιος βγαίνει τώρα και διατυμπανίζει τις παγίδες που εγκυμονεί ο ΣΥΡΙΖΑ, να έβγαινε και τα προηγούμενα 30 (ή έστω και 10) χρόνια σκλαβιάς στο ψέμα, την κοροϊδία, την εκμετάλλευση και την κλοπή του Κράτους και των Πολιτών και να έλεγε τα ίδια. Αλλά φαίνεται πως όλα του κόσμου τα κακά κινάνε να μας έβρουν τώρα.
Όχι, απλώς κάποιοι εξ' ημών κάνουν τα ίδια λάθη συνέχεια. Έχει όνομα αυτή η πάθηση. Και σε πληροφορώ πως υπήρχαν αρκετοί που μιλούσαν, κάποιοι πολύ έντονα μάλιστα, εναντίον όλων αυτών που γράφεις, τα τελευταία 25 χρόνια. Αλλά δεν τους άκουγαν οι καϋμένοι οι σκλάβοι στο "ψέμα, την κοροϊδία, την εκμετάλλευση και την κλοπή κτλ.κτλ."--αυτοί που συνεχώς κάνουν τα ίδια λάθη δηλαδή, και που θα ξαναβγούν σε λίγους μήνες να κλαίγονται πως τους κοροϊδέψανε.
Η σκιαγράφηση του ψυχολογικού προφίλ του πολιτικού στην τρίτη απ το τέλος παράγραφο διαθέτει ακρίβεια σχεδόν νατουραλιστική. Ίσως αυτά τα χαρακτηριστικά, της ιδιοπαθούς αυτοπεποίθησης και της απουσίας ηττοπάθειας σε τέτοιο βαθμό που αγγίζει τα όρια της αμεριμνησίας για τα πάθη της Αριστεράς, ερμηνεύουν επικοινωνιακά την επιλογή του στην εκπροσώπηση ενός πολιτικού σχηματισμού που διαθέτει στελέχη πιο αξιόλογα απ τον ίδιο.
Μιας και η ειρωνεία συγκρατείται από τα φίλτρα της καλής διαγωγής στα σχόλια,θα πω το εξής : μπορεί κατά τον γράφοντα όλα να ξεκίνησαν το 2011,αλλά είναι τόσο εξώφθαλμα βολικό που εκνευρίζομαι.Γιατί όχι μερικά χρόνια νωρίτερα;Όπως λχ πέντε.Ή ακόμα καλύτερα,δεκαπέντε.Το ότι ξαφνικά οι πηγές δανεισμού της χώρας αποφάσισαν μαζικά να δανείζουν με απαγορευτικά επιτόκια,αποδίδεται σε μαγεία;Μαύρη;Όλη εκείνη η περίοδος που προηγήθηκε,λοιπόν,ήταν περίοδος όπου η έμπνευση έρεε άφθονη;Από σταυροκόπημα πάμε καλά.
Μήπως, εκτός των άλλων, κύριε Χωμενίδη "τρελαίνεστε" στην ιδέα (μαζί με κάποιες χρυσές μετριότητες της γενιάς σας) ότι θα έχετε για πρωθυπουργό κάποιον νεότερο από εσάς; Ψάξτε το λιγάκι...
Δεν ξέρω αν το βρήκα... διακρίνω όμως στη σκληρή (και όχι πάντα άδικη) κριτική του κυρίου Χωμενίδη στον Τσίπρα, ψήγματα φθόνου. Μπορεί να κάνω και λάθος. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι η σχέση λατρείας - μίσους μεγάλου μέρους των Ελλήνων που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 60 με τη δυναστεία Παπανδρέου (τύφλα να 'χουν οι ...Γλύξμπουργκ) θα αποτελέσει αντικείμενο μεγάλης έρευνας και για τους ψυχοπαθολόγους του μέλλοντος...
Son, I have two words for you: Γιωργάκης Παπανδρέου. Να στο εξηγήσω κιόλας: εφόσον ο ΓΑΠ έγινε πρωθυπουργός (ο τρίτος (!) στην οικογένειά του, με 44% (!!!) κιόλας), μπορεί να γίνει και ο...Τσίπρας πρωθυπουργός (με αντίπαλο τον... Σαμαρά). Να τον χαιρόμαστε. Το πρόβλημα τελικά είμαστε "εμείς" οι ίδιοι (για να το πω διπλωματικά και κομψά ;-) ). Πάντως αυτήν την φορά δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία, ΟΚ;
Απαξιώθηκαν οι πολιτικοί (ειδικά όταν τέλειωσαν τα λεφτά, διότι ζει χύτρα, ζη φιλία...), απαξιώθηκε και ο θεσμός του Πρωθυπουργού (ειδικά με τον Γιωργάκη, αλλά και με τον ΚΚ--που εξαφανίστηκε, λες και δεν κυβέρνησε ποτέ--και τον Σαμαρά--βλ. ανασχηματισμός γελοίων και ακροδεξιοί σύμβουλοι). Παράλληλα, ακόμα δεν έχει γίνει κανένα πραγματικό πατατράκ (βλέπεις, το να σε κυβερνούν οι Βρυξέλλες/Βερολίνο έχει και τα καλά του), οπότε κάποιοι λένε, δε βαριέσαι, γιατί όχι ο Αλέξης--να στείλουμε και "μηνύματα" σε πολλούς παραλήπτες, μέσα κι έξω από την χώρα. Γιατί αν το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά οι πολιτικοί μας είναι εκλογές, το μόνο που ξέρουν να κάνουν οι εκλογείς ως πολίτες είναι να διαμαρτύρονται και να διεκδικούν.Όσο για το αν είναι σκληρή η κριτική: όταν κάποιος φέρνει τα πάνω κάτω για να γίνει Πρωθυπουργός, αντιγράφει το στυλ του Αντρέα (λες και παίζει σε ταινία) και τον γιο του (στο "λεφτά υπάρχουν") ενώ στερείται βασικών προσόντων--ε, είναι να μην του μπαίνεις συνέχεια; Γιατί ο Τσίπρας και όχι ο Φωτόπουλος, δηλαδή.
Δεν υπάρχει πεπρωμένο, ή ωραιότερα υπάρχει υπάρχει ωστόσο έως ένα σημείο, στην περίπτωσή μας να γίνει πρωθυπουργός. Από κει και πέρα εάν από Δευτέρα στρίψει κεντροαριστερά με καμώματα όχι απερίφραστα θα ρίξει Ν.Δ. και ΠαΣοΚ στο καναβάτσο και θα κυβερνήσει 8 χρόνια καθώς σε μια τέτοια έκβαση οι δύο τελευταίοι δεν θα έχουν τίποτα ν' αφηγηθούν από την αντιπολίτευση, αντιμνημονιακοί δεν μπορούν να γίνουν, για καλύτερη διαπραγμάτευση δεν είναι δυνατόν να μιλήσουν πιστευτά, κι ο κόσμος αφού είναι να ακολουθηθεί η ίδια πολιτική μέσα στο ευρώ θα προτιμήσει σωστά τον καινούριο ΣΥΡΙΖΑ από εκείνους που του άλλαξαν τα φώτα στα σκάνδαλα και τη διαφθορά μια τριακονταετία. Από το υπόλοιπο αντιμνημονιακό στρατόπεδο δεν κινδυνεύει η πρώτη θέση, δεν υπάρχει τίποτε ταλαντούχο, η οργή του κόσμου κάπου έχει καταλαγιάσει και έχει καταλάβει περισσότερα πράγματα. Εάν θέλει μπορεί να κάνει τομές υπέρ του λαού και ν' ακουστεί η φωνή του στην Ευρώπη και από τον κεντροαριστερό χώρο.Εάν επικρατήσει στο κόμμα η αριστερή πλατφόρμα και μας οδηγήσει να γίνουμε Αργεντινή, θα φύγουν με τα ελικόπτερα τάλε κουάλε όπως συνέβη εκεί, και ο δεν-πρόκειται-να-κατεβούν-οι-εικόνες-από-κανένα-δημόσιο-κτίριο θα ξανανέβει στην εξουσία για τα επόμενα 8 χρόνια.
"...κι ο κόσμος αφού είναι να ακολουθηθεί η ίδια πολιτική μέσα στο ευρώ θα προτιμήσει σωστά τον καινούριο ΣΥΡΙΖΑ από εκείνους που του άλλαξαν τα φώτα στα σκάνδαλα και τη διαφθορά μια τριακονταετία..."(1) Το "θα ακολουθηθεί η ίδια πολιτική" είναι μία κουβέντα. Ποιά ακριβώς είναι αυτή η πολιτική; Θα κάνει ο Σύριζα μεταρρυθμίσεις, και προς ποιά κατεύθυνση; Ο πονηρός Τσίπρας και ο σταρ οικονομολόγος έχουνε ρίξει το δόλωμα της "διαπραγμάτευσης" για το χρέος (ποντάροντας στο κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουν πολλοί με την Ευρώπη), όμως η ουσία είναι οι μεταρρυθμίσεις.(2) Σοβαρά τώρα, υπάρχει κανείς που να νομίζει πως αν εξαφανιστεί η ΝΔ και το Πασόκ θα εξαφανιστούν και τα σκάνδαλα και η διαφθορά; Τι είναι τελικά αυτό που δημιουργεί και συντηρεί την διαφθορά;Όσο για τους ακροδεξιούς/καραδεξιούς--θα μας αδειάσουν τη γωνιά για την ώρα, αλλά δεν πρόκειται να εξαφανιστούν σαν τον Πάγκαλο. Ο Μπουμποϋκος είναι συνομήλικος του Τσίπρα, και ο Βορίδης λϊγο μεγαλύτερος. Απλώς θα περιμένουν να τα θαλασσώσει ο Σύριζα.
Στο (1) συμφωνούμε, στο (2) δε λέω ότι εάν χαθούν η Ν.Δ. και το ΠαΣοΚ θα εξαλειφθούν τα οικονομικά σκάνδαλα κι η διαφθορά, σε όλα τα κράτη, σε κάθε αιώνα, όλες οι κυβερνήσεις βουτάνε σε αυτά – εάν και πολλοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν κάτι τέτοιο, απορώ κι εγώ – λέω μόνο πως εάν είναι πάνω ο ΣΥΡΙΖΑ και συνεργάζεται με τους ευρωπαίους εταίρους, είναι κουτό να επαναφέρεις τα παλιά κόμματα που παρτάρανε επί μια τριακονταετία.
Γιωργάκη Κουτσιούκη, συμφωνώ με την λογική αυτών που γράφεις για το (2). Όμως μην ξεχνάμε πως το Πασόκ ουσιαστικά δεν υφίσταται πλεόν--αλλά οι ορφανοί ψηφοφόροι του και οι "ronin" συνδικαλιστές έχουν πάει στον Σύριζα, φέρνοντας μαζί και τις νοοτροπίες και πιθανόν και τη διαφθορά τους (θα δείξει όταν/αν κυβερνήσουν). Όσο για τη ΝΔ, θα δούμε από το ποιός θα διαδεχτεί το Σαμαρά. Θα τους κόψει άραγε αυτήν τη φορά (εν αντιθέσει με το 2009) να κινηθούν προς την κεντροδεξιά--όπως έκαναν το '85;
Κε Χωμενίδη, ο Τσίπρας τα έχει ήδη καταφέρει. Για τον εαυτό του φυσικά. Εμείς οι υπόλοιποι θα τα καταφέρουμε όταν αλλάξουμε πρώτα απ' όλα τους εαυτούς μας και συνηδειτοποιήσουμε ότι τα σοβαρά κράτη φτιάχνονται από σοβαρούς πολίτες και όχι από "ηγέτες".
Εγω , εσυ και ο οποιοσδηποτε μπορει να ειμαστε ηδη σοβαροι αλλα οι ηγεσιες δημιουργουν το πλαισιο οπου ολοι εμεις οι πολιτες μπορουμε να λειτουργομε σαν σοβαροι σωστοι πολιτες . Πλαισια που συμπεριλαμβανει απο τις εργασιακες ευκαιριες , μεχρι τη μορφωση και την εκπαιδευση . Η Ελλαδα τετοιο πλαισο της προκοπης δεν εχει . Οποτε οντως μακαρι να τα καταφερει ο Τσιπρας να δημιουργησει κατι παρεμφερες, αν και δυστηχως δεν το βλεπω να γινεται .