Στο σημερινό ‘Α, μπα’: συγχώρεση

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: συγχώρεση Facebook Twitter
49


________________
1.


Αυτές οι τυπικές σκάλες-έξοδοι κινδύνου που έχουν αρκετές πολυκατοικίες στη Νέα Υόρκη, δεν είναι ταμάμ για διαρρήκτες; Πώς προστατεύονται οι ένοικοι το καλοκαίρι ειδικά αν έχουν όλα τα παράθυρα του διαμερίσματος να βλέπουν εκεί; Δεν τα ανοίγουν και βάζουν aircondition;-

Οι σκάλες αυτές δεν φτάνουν μέχρι κάτω, αλλά οπωσδήποτε είναι αδύναμο σημείο ενός κτιρίου από αυτή την άποψη. Θα σου φανεί παράξενο, αλλά εδώ ο πιο συνηθισμένος λόγος για να σου κλέψουν το σπίτι δεν είναι οι σκάλες αυτές, αλλά ότι πολλοί αφήνουν την πόρτα τους ξεκλείδωτη. Ναι, όπως παλιά, που οι γειτονιές μύριζαν γιασεμί και τα παιδιά έπαιζαν με τόπια, εδώ το κάνουν ακόμα.


Αν μένεις σε δύσκολη περιοχή, έτσι κι αλλιώς δε σε σώζει τίποτα.

________________
2.


Πως τα καταφέρνουν κάποιοι να συγχωρέσουν;- Ειρήνη


Αν ήταν εύκολο δεν θα ήταν το θέμα κεφαλαίων στις Άγιες Γραφές (δεν ξέρω λεπτομέρειες, ξέρω ότι υπάρχουν). Η συγχώρεση είναι τόσο τεράστια υπόθεση που μόνο ο Χριστός τα καταφέρνει με κάποια αξιοσημείωτη άνεση. Αυτό, για να αναθαρρήσεις λίγο.


Από αυτό το παράδειγμα καταλαβαίνεις ότι αυτοί που τα καταφέρνουν είναι σε τρομερή ισορροπία με τον εαυτό τους. Ξέρουν ακριβώς πόσο χώρο και ποιο χώρο καταλαμβάνει το σώμα τους σε αυτή τη ζωή και δεν απειλούνται εύκολα γιατί μπορούν να ξεχωρίσουν τον κίνδυνο από την φαντασία, την παρανοϊκή σκέψη και την φαντασίωση. Αυτό τους κάνει αρκετά εξοπλισμένους ώστε να αποπειραθούν να συγχωρήσουν.

________________
3.


Αγαπητή Α,μπα,
Σχετικά με το χιούμορ: πολύ γερό επικοινωνιακό χαρτί και δείγμα ενός είδους ευφυίας, που προσωπικά ζηλεύω και θαυμάζω, όταν το συναντώ. Αν το πούμε ικανότητα, αυτό δε σημαίνει ότι το μαθαίνουμε και το εξελίσσουμε, όπως μαθαίνουμε και να μιλάμε σε πρώτη φάση; Πώς το κάνεις αυτό, χωρίς να φανεί ότι προσπαθείς άτσαλα; Έχω την αίσθηση ότι μου βγαίνει φυσικά μόνο μετά από 1-2 ποτήρια - ή απλά τότε γελάνε και οι άλλοι ούτως ή άλλως και νιώθω γαμάτη για λίγο.

Λέγεται και παπαγαλίζεται ότι το χιούμορ είναι άθλημα για αγοράκια που το χρησιμοποιούν για να προσελκύουν τα κοριτσάκια από τότε που σταμάτησαν να τις σέρνουν απ'τα μαλλιά στις σπηλιές (βλ. Hitchens). Νευριάζω και πες το first world problem, αλλά είναι να μην τσαντίζεται άμα σου αρνούνται κομμάτι της πίτας του κοινωνικού πάρε-δώσε; Αυτά τα αναγουλιαστικά "είναι στη φύση σου να μην είσαι αστεία, γιατί δεν το χρειάζεσαι αφού έχεις boobies".. Και τελοσπάντων, αφού δεν θεωρείται θηλυκό το χιούμορ, μήπως μια γυναίκα με χιούμορ απωθεί αναπόδραστα τα σερνικά που έχουν μάθει να γελάνε μόνο με τους φίλους τους; Λες να είμαι τελικά αστεία και νηφάλια, γι' αυτό να μην έχω γκόμενο; Τι να πω, τα φώτα σου.- pink unicorn

Συμφωνώ ότι το χιούμορ δεν είναι από τις πλέον επιθυμητές ιδιότητες σε μια γυναίκα – οπωσδήποτε δεν είναι το πρώτο που λένε οι άντρες όταν τους κάνουν τη σχετική ερώτηση, αλλά αυτό που έγραψες θυμίζει περισσότερο υλικό για stand up.


Δεν μου αρέσουν καθόλου οι συζητήσεις για το τι θέλουν οι άντρες και τι θέλουν οι γυναίκες, είναι αναπαραγωγή κλισέ για μεσημεριανή εκπομπή, δεν είναι δυνατόν να εξελιχθεί σε κάτι άλλο, όσο χιούμορ και να έχουμε. Αν δεν θέλεις να γίνεις standup comedian ή βιολόγος που ασχολείται με την εξέλιξη των ειδών, δεν σε βοηθούν οι παρατηρήσεις για τους «άντρες» και τις «γυναίκες». Καλύτερα να παρατηρήσεις τους γύρω σου, άντρες και γυναίκες μαζί.


Αυτοί που έχουν χιούμορ ξέρουν και να γελάνε. Αυτοί που έχουν χιούμορ προσπαθούν να ξορκίσουν τους φόβους τους, να ελαχιστοποιήσουν προβλήματα, να παρηγορήσουν τον εαυτό τους, δεν λένε αστεία με μόνο στόχο να γελάνε οι άλλοι. Σύμφωνοι, το γέλιο των άλλων είναι ο μόνος τρόπος για να καταλάβεις αν ήταν πετυχημένο ένα αστείο, αλλά μην το χρησιμοποιείς για να νιώσεις γαμάτη. Μου φαίνεται πολύ λάθος λόγος.


Και προσοχή στο κενό μεταξύ «χιούμορ» και «πλάκας». Ακόμα και οι γυναίκες που δηλώνουν ότι επιθυμούν «άντρα με χιούμορ» εννοούν «γοητεία», όχι έναν άντρα που λέει ανέκδοτα στο ΚαΨιΜι.

________________
4.


Γεια σου Α, μπα;
Ο φίλος μου είναι μεγαλωμένος σε μια κοινωνία με μάλλον συντηρητικές ιδέες, στην οποία ο μέσος άντρας φαίνεται να πιστεύει ότι όλες οι γυναίκες θέλουν να τον παντρευτούν και να του κάνουν παιδιά, ίσως γιατί και η μέση γυναίκα φαίνεται να θέλει, μετά από ένα χρόνο σχέσης ενδεικτικά, να παντρευτεί και να κάνει παιδιά.

Κατά συνέπεια, αν και δεν κουβαλάει όλο αυτό το φορτίο, κάποιες από αυτές τις ιδέες τον αγγίζουν, έστω και ασυνείδητα, πράγμα που γίνεται αντιληπτό από μεριάς μου.

Εγώ από την άλλη πλευρά, νιώθω γεννημένη μάνα (λίγο βαρύ, ε;). Νιώθω λοιπόν πολύ έντονη την επιθυμία να μεγαλώσω, στο μέλλον, ένα παιδί που θα είναι δικό μου και του άντρα που αγαπώ. Δεν με ενδιαφέρουν οι γάμοι-πανηγύρια. Με ενδιαφέρει να ζω με τον σύντροφό μου και, όταν και οι δύο είμαστε σχετικά σταθερά και έχουμε κάνει τα πράγματα τα οποία θέλουμε να κάνουμε πριν γίνουμε γονείς, να συζητήσουμε το ενδεχόμενο.

Ποτέ όμως ως τώρα δεν το έχουμε θίξει. Και ποτέ δεν του έχω πει ότι σκέφτομαι το ενδεχόμενο να κάνουμε μαζί οικογένεια μετά από κάποια χρόνια, γιατί φοβάμαι ότι μπορεί να φρικάρει.

Ποια είναι λοιπόν η γνώμη σου: να το συζητήσω ή να το βουλώσω, και όταν πια τα πράγματα θα είναι πιο κατασταλαγμένα να επιδιώξω να του το αναφέρω;

Σ'ευχαριστώ.- Δουλειά δεν είχε ο διάλος- ετών 25

Είδες που δεν έχει άδικο να το φοβάται;


Ένας λόγος που οι άντρες πιστεύουν ότι όλες οι γυναίκες θέλουν να τους παντρευτούν είναι η κακούργα η κοινωνία. Ένας άλλος είναι μερικές γυναίκες που δηλώνουν «γεννημένες μάνες» και ότι αν περάσουν τα χρόνια και τα πάνε καλά και έχουν κάνει όλα όσα θέλουν με τον άντρα που είναι, τότε θα θέλουν να κάνουν παιδιά μαζί τους.


Ε, λοιπόν. Περίμενε πρώτα να γίνουν όλα αυτά, και αν όντως γίνουν, τότε θα είναι ώρα να το συζητήσετε.


Ξέρω τι θέλεις. Θέλεις να ξέρεις από τώρα, για να μη χάνεις το χρόνο σου. Λυπάμαι, ΖΟΝΚ. Και ο λόγος που θα φρικάρει τώρα δεν θα είναι μόνο αυτός που νομίζεις. Υπάρχει και άλλος, ανομολόγητος. Οι άλλοι δε θέλουν να είσαι μαζί τους επειδή τους βλέπεις σαν μελλοντικούς πατεράδες των παιδιών σου, λες και ψάχνεις υπάλληλο για την εταιρεία σου. Θέλουν να τους θέλεις επειδή είναι τρομερά επιθυμητοί και ακαταμάχητοι άντρες– και πολύ καλά κάνουν. Αν αυτό εξελιχθεί σε κάτι πιο βαθύ, συντροφικό και αν μοιάζει ομαλό και μόνιμο, τότε δε θα χρειάζεται να «θίξεις» τίποτα. Το να κάνεις παιδί θα είναι φυσικό και αυτονόητο.

________________
5.


Αγαπητή Α,μπα,

Αξίζουν οι άντρες μία ειλικρινή απάντηση στην ερώτηση τους για τον αριθμό των προηγούμενων σχέσεων της συμβίας τους;- Λου

Οι «άντρες». Άντε πάλι. Και μάλιστα εχθρικά αυτή τη φορά, όπως δείχνει το «αξίζουν».


Το τι θα πεις στον καθένα σχετικά με οτιδήποτε αφορά στο παρελθόν σου, εξαρτάται από τη σχέση που έχεις μαζί του, τη χρονική στιγμή και το τι ρίσκο θέλεις να πάρεις ανάλογα με το αποτέλεσμα που πιστεύεις ότι θα έχει αυτό που θα πεις.


Είτε είναι ένας άντρας που ρωτάει για τα αγαπημένα σου γαριδάκια, είτε ο ψυχίατρος που ρωτάει για τις φαντασιώσεις σου στο Λύκειο, είτε ο γέροντας που ρωτάει «τίνος είσαι». Εσύ επιλέγεις με ποιο τρόπο θα παρουσιάσεις τον εαυτό σου, ποιες πληροφορίες θέλεις να μοιραστείς με τον καθένα και τι θα κρύψεις. Με τον καθένα ξεχωριστά, όχι με τον καθένα «άντρα» ή με τους «συντρόφους» σου, γενικώς. Με τον κάθε έναν που γνωρίζεις σχηματίζεις μια διαφορετική σχέση.


Για το θέμα των προηγούμενων συντρόφων δεν έχω να συμπληρώσω ειδικές οδηγίες.


________________
6.


Αγαπητή Α μπα,
Σε μία απάντησή σου σχετικά με τα 10 πράγματα που σε έχει διδάξει (προς το παρόν )η ζωή, μεταξύ άλλων είχες πει πως είναι σημαντικό να μιλάμε όλο και λιγότερο με τον εαυτό μας και να παρατηρούμε όλο και περισσότερο τους άλλους. Γιατί το πιστεύεις αυτό;


Μου κάνει εντύπωση που ρωτάς.


Γιατί είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα στο μυαλό μας και ό,τι συμβαίνει φιλτράρεται έτσι κι αλλιώς από κει. Ό,τι κάνουμε, λέμε, νιώθουμε, βγαίνει από το κεφάλι μας. Δεν χρειάζεται να το παρακολουθούμε εμμονικά πέρα από όσο χρειάζεται. Όσο κι αν καθόμαστε και σκεφτόμαστε γιατί ο τάδε είναι απότομος τελευταία, δεν θα καταλάβουμε. Όταν ανοίγουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας, παρακολουθούμε με τεράστια προσοχή τις αντιδράσεις του άλλου σε αυτά που λέμε, κάνουμε διευκρινιστικές ερωτήσεις για να σιγουρευτούμε ότι καταλάβαμε και παρατηρούμε πώς ο ίδιος άνθρωπος μιλάει στους άλλους, τότε υπάρχει ελπίδα να βγάλουμε μια άκρη.

________________
7.

αν καποιος που εισαι ερωτευμενη σου κανει κακο τι μπορεις να κανεις...δεν μιλαω για απλο ερωτα βασικα...αν εχεις βρει το αλλο σου μισο αλλα σε ποναει τι κανεις?εξακολουθεις να κανεις θυσιες για εκεινον να μην εχεις ματια για αλλον να ειναι ο λογος που αναπνεεις? απλα ξερω οτι μου κανει κακο αλλα οταν ειναι κοντα μου(long distance relationship)ολα εχουν νοημα και ολα τα κομματια συμπληρονονται και ξερω ποια ειμαι....αλλα ειναι και αλλες φορες που με ποναει τοσο πολυ που απλα δεν ξερω...αλλα μονο οταν με φιλαει εκεινος νιωθω τν καρδια μου να χτυπαει τοσο δυνατα και τοσο ομορφα και...μου ειχαν πει παλια οτι η αγαπη ποναει...αλλα τοσο πολυ?- προβληματισμενη

Δεν έχεις βρει το άλλο σου μισό και καλύτερα να σταματήσεις να χρησιμοποιείς αυτή την έκφραση για καμιά δεκαετία.


Το άλλο σου μισό, αν υπήρχε, δεν θα σου έκανε κακό. Αυτή είναι η έννοια «του άλλου μισού».


Να ξέρεις ότι μόνο εσύ μπορείς να προστατέψεις τον εαυτό σου, και αν δεν το κάνεις, δεν θα το κάνει ποτέ κανένας για σένα. Μεγάλωσες, η μαμά σου δεν μπορεί να σε προσέχει άλλο. Δεν πονάει η αγάπη, οι άλλοι άνθρωποι μας πονάνε. Αν πήξει λίγο το μυαλό σου μπορεί να καταλάβεις ότι και ο εαυτός μας μπορεί να μας πονέσει, όταν δεν τον προστατεύουμε και επιτρέπουμε σε άλλους να μειώσουν την αυτοπεποίθησή μας.


Από την άλλη μπορεί να ηδονίζεσαι από την ιστορία που σε κάνει τραγική ηρωίδα με λευκό νυχτικό και ξέπλεκα μαλλιά στο σεληνόφως. Τότε, πάσο.

49

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#5 Αξίζουν οι γυναίκες μια ευθεία ερώτηση για τον αριθμό των προηγούμενων σχέσεων τους από τον συμβίο τους; Αξίζουν οι γυναίκες τέτοια ευθύτητα στην ερώτηση του συμβίου τους σχετικά με τον αριθμό των προηγούμενων σχέσεών τους; Όσο νόημα βγάζουν αυτές οι ερωτήσεις, τόσο βγάζει και εκείνη που θέτεις. Τσουβαλιάζεις τις γυναίκες, τσουβαλιάζεις και τους άνδρες - αλλά σε διαφορετικά τσουβάλια...#7 Mπορείς να εξερευνήσεις τί είναι πιο σημαντικό για εσένα. Να σου κάνουν κακό αλλά να νιώθεις ερωτευμένη, γεμάτη, με όμορφα και δυνατά χτυποκάρδια κλπ. ή να χάσεις αυτή την ομορφιά (για την ακρίβεια κάποιο μέρος της μάλλον, εφόσον μιλάμε για βαθιά συναισθήματα) για να προστατευτείς από τα δεινά που συνεπάγεται; Άλλη ενδιάμεση λύση δε βλέπω. Αν αργήσεις πολύ, κάποια στιγμή, βέβαια, την απάντηση θα σου τη δώσει ο χρόνος με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αλλά μην είναι αυτή που δε θα σου αρέσει πρόσεχε... Ή/και μην είναι και ο τρόπος που δε θα σου αρέσει. Γι' αυτό, οριοθέτησε εσύ, όσο μπορείς και θέλεις, τα πράγματα και δρομολόγησε εκείνες τις επιλογές σου με τις οποίες πιστεύεις ότι θα είσαι πιο ικανοποιημένη.
Οι «άντρες». Άντε πάλι. Και μάλιστα εχθρικά αυτή τη φορά, όπως δείχνει το «αξίζουν». Πηγή: www.lifo.grΚαι τί να λέμε; Ο άνθρωπος με πούτσα;;; Αφού την ενδιαφέρει τι "πρέπει" να λέει κ τι οχι στους γκομενούς της! Έλεος με αυτό τον φυλετικό κομπλεξισμό πια!
Για να κατανοήσουμε την "συγχώρεση",βοηθά να δούμε την ετυμολογία της λέξεως.Είναι μια σύνθετη λέξη με 1ο συνθετικό την πρόθεση "συν",η οποία δηλώνει το "ομού,μαζί με" και 2ο συνθετικό το ρήμα χωράω-ώ,το οποίο σημαίνει "βρίσκομαι μέσα στα όρια ενός συγκεκριμένου χώρου(ένδυμα,αυτοκίνητο,δωμάτιο κ.τ.λ.)".Ως σύνθετο ρήμα σημαίνει "βρίσκομαι μέσα στον ίδιο χώρο με κάποιον άλλο".Έτσι,λοιπόν,εάν κάποιος μας κάνει κακό,το να τον συγχωρέσουμε, πρακτικά σημαίνει να θέλουμε/μπορούμε να ξαναβρεθούμε βιολογικά(με το σώμα μας)για μία ή περισσότερες φορές ή και για πάντα στον ίδιο χώρο,είτε αυτός είναι το πάρκο,είτε η οικογενειακή/συζυγική οικία/εστία,είτε ο χώρος εργασίας,είτε η ίδια πόλη/χώρα/πλανήτης και ούτω καθεξής.Είναι αρχαιοελληνικό το ρήμα και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι κυριολεκτούσαν στα θέματα χρήσης γλώσσας και λόγου.Καταλαβαίνουμε,λοιπόν,πως το να μας κάνει κάποιος κακό και εμείς να θέλουμε να τον δούμε στην φυλακή,παραδείγματος χάρη,σημαίνει πως δεν τον έχουμε,προσωπικά,ουσιαστικά συγχωρήσει.Βασικά,η συγχώρεση,στον πυρήνα της,είναι θέμα που αφορά στον εγωισμό του θύματος,το πώς,δηλαδή θα μηδενίσει/εξαλίψει την υπερηφάνεια του.Γι αυτό και ο Χριστός,θέτοντας ως βασική απαίτηση από τους πιστούς του την ταπείνωση(το αντίθετο της υπερηφάνειας),αξίωνε να συγχωρούν τους εχθρούς τους και να προσεύχονται γι' αυτούς,όπως έκανε κι αυτός πάνω στον σταυρό του μαρτυρίου,ώστε όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να χωρέσουν στον Παράδεισο.Ποιος,λοιπόν,έχει την ψυχική δύναμη,να ξαναδεί,έστω και από απόσταση λίγων μέτρων,μέσα σε μία αίθουσα δικαστηρίου,τον άνθρωπο,ο οποίος του σκότωσε το παιδί;Και,αργότερα,όταν ο ένοχος μπει στην φυλακή,θα πάει να τον επισκέπτεται,όπως επίσης πρόσταξε ο Χριστός;Ελπίζω,σανάνθη,να το διαβάζεις αυτό το κείμενο,μιας και πριν από μία περίπου εβδομάδα,σχολιάζαμε περι συγχωρέσεως!
Αγαπητέ Βασίλη, φυσικά και σε διάβασα. Συμφωνώ ότι η συγχώρεση απαιτεί τεράστια ψυχική δύναμη από τον συγχωρούντα, υπεράνθρωπη θα'λεγα. Τα δώρα όμως που αφήνει στη συνέχεια έχουν ασύγκριτη, λυτρωτική αξία για τον άνθρωπο και την ψυχή του.Ανεξαρτήτως θρησκευτικών ή φιλοσοφικών πεποιθήσεων, σε παραπέμπω σε ένα άρθρο του Άρη Δημοκίδη που με συγκίνησε βαθύτατα πριν από λίγους μήνες. Αναφέρεται στην πραγματική ιστορία μίας Ιρανής μητέρας που συγχώρεσε τον δολοφόνο του παιδιού της στο παραπέντε του απαγχονισμού του. http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/48121Νομίζω ότι είναι ένα άρθρο που μπορεί να ραγίσει ακόμη και την πιο σκληρή καρδιά...:)Να έχεις μια καλή μέρα.
#3 Αγαπητή πινγκ γιουνικορν, ίσως σε βοηθήσει ένα μικρό ταξίδι στην αρχαία Ελλάδα:Όπου η κωμωδία γεννήθηκε από την την τραγωδία. Η τραγωδία καλλιεργήθηκε στα χρόνια που η Αθήνα ήταν ελεύθερη, δυνατή και πλούσια. Και η κωμωδία ήρθε αργότερα, όταν ήταν υλικά και ηθικά εξουθενωμένη από τους συνεχείς πολέμους.Οι αρχαίοι πίστευαν ότι με το να γελούν και να τραγουδάν ευφραίνονταν η ψυχή τους και τους βοηθούσε να ξεπεράσουν τα πιεστικά βάρη της ύπαρξης τους.Ας επιστρέψουμε όμως και ας δούμε τους κωμικούς της εποχής μας. Τους θεωρούμε αστείους και τους λατρεύει μια μεγάλη μάζα ανθρώπων. Τα τελευταία χρόνια έγινε και στο ευρύ κοινό γνωστό (όχι στην Ελλάδα) ότι συχνά υποφέρανε στο παρελθόν από κατάθλιψη και είναι πιο επιρρεπείς σε αυτήν την μάστιγα. Δεν ξέρω αν είναι αντιστρόφως ανάλογο, απλά όχι ασυνήθιστο.Για τους απλά αστείους χωρίς καριέρα δεν νομίζω να κινδυνεύουν τόσο πια. Αυτά !
#7 συμφωνω τοσο με την απαντηση σου , μια φιλη μου περναει ακριβως τα ιδια (αλλο μου μισο ,ερωτας της ζωης μου και αλλες μαλακιες) απλα και μονο για να δικαιολογει τον εαυτο της που καθεται και υπομενει τα αδικαιολογητα!!!
@2Αν κατανοήσεις σε βάθος,πως οι άνθρωποι είμαστε ατελέστατα όντα,με ιδιοσυγκρασιακές σκοτεινές πλευρές για τις οποίες δεν είμαστε υπεύθυνοι για την υπαρξή τους,αλλά για την διαχείρηση τους,δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο.
#7: αυτά ακριβώς σκεφτόμουν χθες, μετά την αντίδραση μιας φίλης όταν της έστειλα την απάντηση στην ερώτηση #4 της 30/09... ειδικά την τελευταία σημερινή παράγραφο. αν θέλει η φίλη (μου) να πιστεύει ότι ζει σε ταινία του χόλιγουντ και ότι η σχέση της την κάνει ανώτερη από τις υπόλοιπες κοινές θνητές που δεν έχουν ζήσει τέτοια δράματα παραπάνω από 1 μήνα, τότε οοοοοοοοκ.
Πράγματι! Άσε που οι είρωνες θεωρούν γενικά ότι είναι πνευματώδεις (καμία σχέση), ενώ στην πραγματικότητα απλώς καλύπτουν με ένα λούστρο επιτήδευσης την κακία τους...
Στα RPG κυρίως αξίζουν το strength για να παίρνεις πιο γαμάτα όπλα και πανοπλίες, και το dexterity γιατί μερικοί κακοί βγαίνουν μόνο με βέλη. Στην πραγματική ζωή δυστυχώς τα χρειάζεσαι όλα.
@ Captain Harlock (πολύ έξυπνο το σχόλιό σου - honestly)Μ' αυτή τη λογική, ή και να κατεβάσει κάποια από αυτά τα stats, ανάλογα..., αν μιλάμε για την πραγματικότητα. Διότι ο καθένας αξιολογεί διαφορετικά κάθε αρετή σε σύγκριση με τις άλλες από τη δική του υποκειμενική σκοπιά και τις δικές του μεγάλες ή μικρές, ειδικές ή γενικές, επιρροές, αξίες, ιδανικά κλπ. Κάποια/ες μάλιστα από τις συγκεκριμένες έννοιες μπορεί να μην τις κατατάσσει καν στις αρετές. Αν πρόκειται για αξιολόγηση συντρόφου, δε, η υποκειμενικότητα προσλαμβάνει κι άλλες διαστάσεις (φερ' ειπείν, προσωπικές ανάγκες που για το άτομο χρήζουν κάλυψης μέσα από μια τέτοια σχέση - και μόνο ίσως - πράγμα, που πιθανότατα δε θα ήταν προϋπόθεση για να γοητευτεί κανείς από ένα άτομο κοινωνικά, φιλικά ή αλλιώς).Επιπρόσθετα, καθένας και καθεμιά αξιολογεί διαφορετικά και εξατομικευμένα από έναν/μια άλλον/η την κάθε μια παραδεδεγμένη αρετή στο ένα και το αυτό πρόσωπο. Ενώ μπορεί, δηλαδή, να συμφωνεί μαζί με άλλους ως προς τη σοφία ως ύψιστη αρετή, ο ίδιος ή η ίδια να διακρίνει ότι στο τάδε πρόσωπο αυτή είναι μεγάλη, καθοριστική, βαρύνουσα ενώ οι άλλοι να μην αναγνωρίζουν ότι τον τάδε τον διαπνέει ιδιαίτερα η σοφία, παρόλο που και οι ίδιοι (άλλοι) την παραδέχονται και την αναζητούν ως ιδανικό.Και, συν τοις άλλοις, η καθεμιά αρετή, ακόμα και αναγνωρισμένη από όλους ως τέτοια, προσλαμβάνει ενδεχομένως διαφορετικό περιεχόμενο ή ορισμό, ελαφρώς ή περισσότερο, για τον καθένα, έχει υποέννοιες, λειτουργεί συνδυαστικά με άλλες, επιπλέον και κάποια άλλα ίσως, που όλα μαζί επεξεργάζονται, ζυμώνονται, φιλτράρονται, συντίθενται και φέρνουν ένα αποτέλεσμα μάλλον απρόβλεπτο και ξεχωριστό κάθε φορά. Αλλά αυτή είναι και η γοητεία του.Τελικά, η γοητεία δεν είναι χειροπιαστή. Έτσι, η βαθμολόγηση καταλήγει μηχανιστική και άτοπη...
#6 Αγαπητή Α, μπα, συμφωνώ φυσικά με την απάντηση, αλλά μια παρατήρηση : φράσεις όπως « μου κάνει εντύπωση που ρωτάς » και άλλα τέτοια που μπαίνουν πολύ συχνά σε απαντήσεις, δείχνουν αλλαζονία. Δεν πιστεύω ότι σου κάνουν πραγματικά εντύπωση οι ερωτήσεις, άρα το λες για να υποτιμήσεις αυτούς που ρωτάνε και δεν είναι ωραίο. Αν ισχύει, πάω πάσο, αλλά πραγματικά θα μου έκανε εντύπωση το πόσο εύκολα εντυπωσιάζεσαι με την ανθρώπινη αδυναμία ή άγνοια και μάλιστα θα απορούσα. Τώρα βέβαια δουλειά μου δεν είναι και ξέρω ότι η απάντηση είναι «αν δε σ’αρέσει, μη διαβάζεις τη στήλη», αλλά παρόλαυτα ήθελα να το πω (και θα τιμωρηθώ από τους φαν σου με 800 αρνητικές :-) !
Εμένα, να είμαι ειλικρινής, μου κάνει εντύπωση η άποψή σου. Με ποιόν θα συζητήσεις όλα αυτά που παρατηρείς στους άλλους αν όχι με τον εαυτό σου; Και, αν μιλάς με τον εαυτό σου και σε απασχολεί ότι "ο τάδε είναι απότομος τελευταία", πώς ακριβώς το συμπέρανες, αν όχι παρατηρώντας τον; Μπερδεύομαι. Δε λέω ότι ο εαυτός μας έχει "πάντα δίκιο". Πολλές φορές προβάλλουμε, βλέπουμε αυτά που θέλουμε, εθελοτυφλούμε, κλπ. Με τον ίδιο τρόπο και ο απέναντι δεν έχει "πάντα δίκιο". Προσωπικά πιστεύω πως ο καθένας έχει να βρει τη δική του ισορροπία ανάμεσα στην αυτο-ή ετερο- παρατήρηση και την αλήθεια (τη δική του και του άλλου). Α, και στο να αφήνει χώρο στην έκπληξη και τον εντυπωσιασμό.
# 7'Πονάει η αγάπη μάτια μου πονάειεγώ το ξέρω απ’ όλους πιο καλάπονάει όταν σ’ αφήνει σαν τη θηλιά σε πνίγειπονάει η αγάπη μάτια μου πονάει!'Αφού πονάει, το λέει και το γνωστό άσμα!
Η στιχουργική μας λαϊκο-πόπ κουλτούρα έχει κάψει πολύν κόσμο...(εκτός αν είναι παραδοσιακό/δημοτικό το άσμα, καθότι δεν το γνωρίζω, αλλά και πάλι τα ίδια θα έλεγα)
#4 Α, μπα θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω εν μέρει μαζί σου, για το κλείσιμο της απάντησης. Βασικά και εσύ η ίδια το έχεις πει, το να κάνεις παιδιά ποτέ δεν είναι αυτονόητο. Όπως κάποιοι/ες έχουν πολύ έντονο το φίλτρο (ω πίστεψέ με, έχω κι αν έχω γνωρίσει "γεννημένους πατεράδες"!), & είναι ικανοί να κάνουν παιδί με τον/την οποιοδήποτε (αν πλησιάζει η "ώρα τους" χωρίς να έχουν βρει τον/ην ιδανικό/η), όπως κάποιοι μπορούν να φανταστούν την τεκνοποίηση αποκλειστικά ως επιστέγασμα μια ουσιαστικής, συντροφικής σχέσης, υπάρχουν και αυτοί/ές που ποτέ δε νιώθουν αυτήν την ανάγκη, ακόμη & όταν γνωρίζουν τον απόλυτο έρωτα.Από αυτή την άποψη, δεν είναι και κακό η "25ετής" να μάθει εάν ο φίλος της ανήκει στην δεύτερη ή την τρίτη κατηγορία. Χωρίς πίεση & deadlines φυσικά. Δεν μπορεί άλλωστε να γνωρίζει αν θα είναι καν μαζί του χρόνου. Απλώς να ξέρει πώς σκέφτεται γενικά. Όπως πχ. αν κάποιος θέλει οπωσδήποτε στο ορατό μέλλον να μετακομίσει στην επαρχία, δεν βλάπτει να ξέρει εάν το άτομο με το οποίο βρίσκεται σε σοβαρή σχέση είναι ορκισμένο παιδί της πόλης.
γιατί το να ενδιαφέρεσαι να μάθεις είναι κακό;αν ξέρει ένας άντρα οτι θα τον ενοχλήσει ένας μεγάλος αριθμος τότε καλύτερα να μην ρωτήσουν για αυτούς αλλά υπάρχουν κ κάποιοι που δεν τους ενοχλεί κ ρωτάνε από περιέργεια για να δουν κ τι εμπειρίες έχει η άλλη....
Οι γυναικες που αξιζουν (γενικως) ειναι αυτες που ποτε δεν εκαναν αυτην την ερωτηση. Δεν ψαρεψαν, δεν υπονοησαν, δεν ενδιαφερθηκαν να μαθουν. Ναι ή οχι;
Οι αφορισμοί πάνε σύννεφο σήμερα βλέπω. 'Οι άντρες που αξίζουν'. Οι γυναίκες που αξίζουν'. Οι υπόλοιποι είναι ανάξιοι. Ανάξιοι αγάπης απ'οτι φαίνεται. Αλλά τους αξίζουν κακές σχέσεις γιατί είναι κατώτεροι άνθρωποι, με ανασφάλειες και κόμπλεξ. Glad we settled this!
@isos Ναι, διότι αν βρεις τον άνθρωπο σου, σέβεσαι και ίσως θα έπρεπε να ευγνωμονεί κανείς τις (πρώην) εμπειρίες τους που τον/την έκαναν αυτόν που εσύ λατρεύεις, τώρα. Οπότε άσχετα αν είσαι άντρας ή γυναίκα, όπως (συνήθως) πολύ σωστά έγραψε η Σανάνθη, δεν σε αφορά ο αριθμός των πρώην. Εκτός βέβαια αν θέλει κανείς να τους ευχαριστήσει προσωπικά και με λιτανείες (!) :))
Ούτε άντρες, ούτε γυναίκες, είμαστε όλοι άνθρωποι. Και γενικώς αξίζουν οι σχέσεις εκείνες όπου τα ζευγάρια επικεντρώνονται από κοινού στο Τώρα της αγάπης τους και στις άπειρες δυνατότητες που αυτή προσφέρει, ο δε καθένας τους βλέπει τις όποιες εμπειρίες του άλλου ως στάσεις μιας διαδρομής που τελικά οδήγησαν σ'αυτό το μαγικό ΜΑΖΙ!
Παιδιά ας μην τα γενικοποιούμε όλα έτσι. Δεν είναι τόσο παράλογο να θέλεις να μάθεις το παρελθόν ενος ή μίας εν δυνάμει συντρόφου σου. Οι επιλογές που έχει κάνει κάποιος στο παρελθόν έχουν άμεση σχέση με την προσωπικότητά του, την οποία και θέλεις να εξερευνήσεις για να ξέρεις αν σου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται κάποιος. Για παράδειγμα, εγώ δε θέλω να κάνω σχέση με κάποιον που στη ζωή του έχει πάει με οποιαδήποτε γυναίκα βρέθηκε μπροστά του και είχε δυο πόδια και δυο χέρια. Δεν το κατακρίνω, αλλά ακόμη και σε φιλικό επίπεδο, αν καταλάβω πως κάποιος βλέπει τους άλλους ανθρώπους σαν κομμάτια κρέατος, δε θέλω να συνάψω σχέσεις με ένα τέτοιο άτομο, δεν είναι του γούστου μου - άσχετα με το πώς θα είναι απέναντι σε εμενα. Δεν είναι παράλογο να θες να μάθεις. Από την άλλη, κανείς δεν είναι και υποχρεωμένος να δώσει αναφορά. Αυτό ορίζεται από το κάθε ζευγάρι, κανόνας δεν υπάρχει. Φυσικά το πρόβλημα είναι πως στο θέμα των πρώην συντρόφων, άλλη αντιμετώπιση έχει το κάθε φύλο, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο.
Ο λόγος που λέμε ότι "αξίζει" όποιος δεν κάνει αυτή την ερώτηση είναι γιατί είναι μία πραγματικά ανόητη ερώτηση. Δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή. Πόσο είναι το "πολύ" και πόσο είναι το "λίγο"; Επίσης, οι άνθρωποι αλλάζουνε. Ένας άντρας ή μία γυναίκα που πήγαινε με ό,τι κινείται στα 20, δε σημαίνει ότι θα θέλει να κάνει το ίδιο και στα 40. Εξίσου, κάποιος που έμεινε παρθένος/α μέχρι τα 20, δε σημαίνει ότι μπορεί να μην σκοπεύει να πάρει όλη την Αθήνα (ή την πόλη που ζει εν πάσει περιπτώσει) μέσα στην επόμενη δεκαετία. Ο λόγος που θέλουνε κάποιοι τόσο πολύ να μάθουνε είναι γιατί θεωρούν ότι ο άλλος τους χρωστάει κάποιου είδους εξήγηση σχετικά με το είναι το και τη συμπεριφορά του. Αυτό είναι πολύ άσχημο, και πολύ κακή προοπτική για το ξεκίνημα μιας σχέσης. Για μένα το φυσικό είναι όταν η σχέση προχωράει και φτάνει σε μια Άλφα οικειότητα, να μοιράζεσαι και τις εμπειρίες από τις προηγούμενες σχέσεις σου, όπως μοιράζεσαι τις αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία, τις σκέψεις, τα όνειρά σου, τις ελπίδες για το μέλλον, και γενικά ό,τι σε κάνει να είσαι αυτός/η που είσαι. Το μοναδικό που θα με προβλημάτιζε επάνω στο θέμα, θα ήταν κάποιος/α που ενώ μοιραζόμαστε τα παραπάνω, αρνείται πεισματικά να μιλήσει συγκεκριμένα για προηγούμενες σχέσεις/εμπειρίες. Εκεί, ναι, κάτι συμβαίνει, αλλά ο λόγος που θα ήθελα να μάθω δε θα ήταν για να συγκρίνω το σκορ με τα στάνταρ που έχω στο κεφάλι μου, αλλά γιατί υποψιάζομαι ότι υπάρχουν άλλα πράγματα από πίσω...
#1 Εγώ έχω άλλη παρεμφερή απορία: Αυτό το πράγμα που δείχνουν στις ταινίες/σειρές, που τους χτυπάς την εξώπορτα και τσουπ! ανοίγουν, ούτε ερωτήσεις ούτε τίποτα, ακόμη & σε περιπτώσεις που υποτίθεται ότι έχουν θανάσιμους εχθρούς... μπας και ισχύει;Πάντα φανταζόμουν ότι είναι για λόγους οικονομίας της αφήγησης, όπως το να κυκλοφορούν με τζιν & παπούτσια στο σπίτι (που το δείχνουν στις σειρές παγκοσμίως), να σηκώνουν το χέρι στο δρόμο & να εμφανίζεται ταξί εξ ουρανού κλπ κλπ.Αν όμως μας λες ότι αφήνουν ξεκλείδωτα, & ενώ ξέρουν ότι σε αυτό οφείλονται τόσες διαρρήξεις... Μήπως κάνουν και το άλλο;