Στο σημερινό ‘Α, μπα’: κολακείες

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: κολακείες Facebook Twitter
25


________________
1.

Δεν είμαι καθόλου κόλακας και τους απεχθάνομαι, αλλά έχω μια απορία αν ένας κόλακας ερωτευτεί κάποια-ον (που γνωρίζει αυτή του την ιδιότητα εννοείται) πως θα τον πείσει ότι εννοεί αυτά που λέει και δεν είναι απλώς κολακίες; Δεν είναι όπως όλα τα άλλα ελαττώματα και δεν πιστεύω ότι θα του πάρει απλώς λίγο χρόνο παραπάνω.
Επίσης μιας κι είσαι της τεχνολογίας γιατί δε βγάζεις το αμπάπ (αμπαπλικέισον); Έχεις σκεφτεί τι θα έλεγαν οι αγαπημένοι σου συγγραφείς και τα βιβλία αν σε έβλεπαν τι κάνεις εδώ μέσα μαζί μας; Επίσης αυτή η στήλη σε καλύπτει κάπου εσένα π.χ να κρατάς ζωντανή επαφή με τη νοοτροπία-κατάσταση της Ελλάδας, αν και μου κάνει τρομερή εντύπωση το ότι ποτέ δε συγκρίνεις νοοτροπίες...κι εγώ ομολογώ στη θέση σου θα φτιαχνόμουν λιγάκι αν είχα τη λύση για κάποιους που πνίγονται σε μια κουταλιά νερό...ή απλώς είναι ένα επαγγελματικό τραμπολίνο που το πηδάς (νόου οφένς) για να δεις μέχρι που φτάνει αν φτάνει; εντάξει ξέρω ότι θα μου την πεις=από πάνω

Εκτός από τους κόλακες υπάρχουν οι υπερβολικοί, οι drama queens, οι υστερικοί, οι ψεύτες... Πώς θα σε πείσουν όλοι αυτοί ότι εννοούν αυτά που λένε; Δίνουμε μεγαλύτερο βάρος στις λέξεις από όσο τους αξίζουν, αυτό σε συνδυασμό με ότι ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να εκφραστούν με τη γλώσσα συσκοτίζει πολύ τα πράγματα. Μέσω της μη-λεκτικής επικοινωνίας (εκφράσεις, γλώσσα σώματος) και μέσω των πράξεων βγαίνουν ασφαλέστερα συμπεράσματα. Το να πεις «θέλω να σε δω» είναι πανεύκολο – τελικά κάποιος τι κάνει για να σε δει;


Η δεύτερη παράγραφος έχει πολλές ερωτήσεις, αλλά θα προσπαθήσω. Αν έκανα app, σίγουρα θα το έλεγα abapp, το όνομα έκλεισε, και σε ευχαριστώ. Θα έτρεμα από το φόβο μου αν με διάβαζαν οι αγαπημένοι μου συγγραφείς, ευτυχώς που δε μπορούν. Ναι, μέσω της στήλης (και μέσω της lifo συνολικά) κρατάω επαφή με την Ελλάδα. Ο λόγος που δεν συγκρίνω νοοτροπίες είναι ότι δε μπορώ, δεν είμαι τόσο καιρό εδώ για να βγάλω συμπεράσματα (αλλά προσπαθώ). Δε νομίζω ότι δίνω λύσεις, υπάρχουν λύσεις; Υπάρχουν επιλογές που δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσουν, το καλύτερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να σου δείξει μια που δεν έχεις σκεφτεί ακόμη μόνος σου. Όλοι σε μια κουταλιά νερό πνιγόμαστε, αλλά μέσα από το κουτάλι μοιάζει με ωκεανός.

________________
2.

Πάντα ήμουν αφράτο παιδάκι, που οδήγησε σε αφράτη έφηβη. Η μάνα μου, που πάντα πάλευε για να μείνει κανονική και δεν είχαμε ποτέ γλυκά σπίτι, με πήγε 1η φορά σε διαιτολόγο στα 12, πριν καλά καλά μου ρθει περίοδος, για να μην σου πω οτι ήταν baby fat ακόμα εκείνο. Φυσικά ο,τι έχασα το ξαναπήρα.
11-14 που ήταν το γυμνάσιο, ήμουν παχουλούλι και δεν πέρασα πολύ καλά, πάντα ήταν βραχνάς. Στα 14 με ξανατουμπάρει για διαιτολόγο η μαμά και ξεκινώ το λύκειο 52 κιλά, 1.65. 14-18 ετών είναι η αδύνατη περίοδός μου, όπου παχαίνω λίγο λίγο, φτάνοντας τα 65 κιλά στο 1ο έτος. Ακόμα είμαι καλά όμως.
Ο δε πατέρας μου πάντα μου έλεγε οτι δεν του αρέσουν οι χοντρές, αλλά ούτε και οι αδύνατες. Κι οτι αν η μάνα μου είχε γίνει φακλάνα, σαν κάτι άλλες που αφήνονται, θα την είχε χωρίσει.
Βλέπω φωτογραφίες του τότε και φτύνομαι, γιατί ήμουν όμορφη και δεν το χαιρόμουν. Τότε έφαγα όλο το μπούλινγκ του κόσμου, απο περίγυρο, αλλά και ελεεινούς γκόμενους που με έκαναν να νιώθω σκουπίδι κι οτι μου κάνουν χάρη που με πηδάνε χάλια, για ένα πατσάκι μου. Στο τέλος, η αυτοεκτίμησή μου άγγιξε πάτο και ξεκίνησα ψυχανάλυση πριν 5 χρόνια.
Σήμερα είμαι 25 ετών και πρόσφατα πέρασα τα 90 κιλά. Δεν με τρομάζουν τα νούμερα, ή που δε βρίσκω παντελόνια ας πούμε, εξακολουθώ να με βρίσκω φυσιολογική. Έχω πάει σε διαιτολόγους άλλες 2 φορές, αλλά πάντα τα ξανάπαιρνα και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Νιώθω πιο καλά απο ποτέ στην αυτοπεποίθησή μου. Είμαι πλέον απο αυτές που μπορούν να πάνε στα ινστιτούτα που σε ψαρεύουν στο δρόμο, φορώντας φόρμες, και να τους απογοητεύσω μια χαρά με τη σιγουριά μου.
Αλλά πάντα θα με τρώει. Σίγουρα οι γονείς μου δεν θα το αποδέχονταν ποτέ, ακόμη κι αν το αποδεχόμουν εγώ, οτι θα ζήσω μια ζωή χοντρ..ούλα. Αλλά ούτε εγώ το έχω αποδεχθεί..ακόμα. Και δε θέλω.
Ακόμη και τώρα λοιπόν, που μπορώ να είμαι ευτυχισμένη και να έχω σεβασμό και σχέσεις αγάπης, καταλαβαίνω οτι κάτι μου φταίει.
Βλέπω κοριτσάκια, δροσερά, που μόλις σχηματίστηκαν, να χαίρονται ανέμελα τις σεξουαλικότητά τους, μέσα στα 15χρονα σωματάκια τους, και με πιάνει μιζέρια και ζήλεια. Που εγώ ήμουν ένα κακόμοιρο, ενώ θα μπορούσα να χαρώ τη σεξουαλικότητά μου, αλλά και που αυτές είναι "ματαιόδοξες και φιλάρεσκες". Καταλαβαίνεις φαντάζομαι οτι η ματαιοδοξία είναι κάτι που πολέμησα πάρα πολύ, αφ'ενός γιατί έτσι μεγάλωσα αλλά και αφ'ετέρου γιατί μόνο έτσι μπορώ να νιώσω ευτυχισμένη. Η ματαιοδοξία θέλει τελειότητα και δεν θα την έφτανα ποτέ.
Και όλο υπόσχομαι στον εαυτό μου να του δώσω την ομορφιά που του αξίζει. Αλλά δεν το κάνω. Γιατί;
Γιατί συνεχίζω να απολαμβάνω το φαγητό και οτιδήποτε μου προσφέρει απόλαυση; Σεξ, φαι, τεμπελιά, είμαι πρώτη.
Μην πεις γιατί όταν αδυνατίσεις θα πρέπει να αντιμετωπίσεις ενδεχομένως τα πραγματικά προβλήματα, γιατί το έχω και αυτό στο μυαλό μου. Αλλά πιστέυω οτι απλά θέλω να νιώσω όμορφη, όπως έμαθα οτι είναι το όμορφη. Ψυχαναλυτικά, νομίζω πλέον οτι έχω φτάσει στο βράχο όπου μέσα κρύβεται ο θησαυρός, αλλά είμαι τόσο αδύναμη που τον χτυπάω δειλά με την αξίνα.


Αν κάνεις πέντε χρόνια ψυχανάλυση και λες ότι δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί δεν αποφασίζεις (καταφέρνεις; Προσπαθείς; Θέλεις;) να αδυνατίσεις και τι είδους συμβολισμό έχει το φαγητό στο κεφάλι σου, είναι σίγουρο ότι δε θα σου πω κάτι που δεν έχετε συζητήσει ήδη με τον ψυχαναλυτή σου.


Λες ότι είσαι κοντά στην αποκάλυψη. Θαυμάσια! Τώρα είναι που πρέπει να βάλεις τα δυνατά σου. Δεν είσαι αδύναμη και η απόδειξη είναι ότι κάνεις πέντε χρόνια ψυχανάλυση. Δεν αντέχουν όλοι, είναι πολύ δύσκολη διαδικασία.

________________
3.


Που'σαι ρε αμπουμπούκι; Ήθελα να ρωτήξω το εξής. Η 1η μου σεξουαλική σχέση ήταν με ένα ζωντόβολο, το βλάκα του χωριού, που όλοι κορόιδευαν, δεν είχε φίλους και ζούσε σε μια πλάνη. Ολημερίς προσπαθούσε να δείξει πόσο διαβασμένος και πολιτικοποιημένος και μέσα σ'όλα ήτανε κλπ. Στα όρια του παθολογικού ψεύτη. Ψέμα και κακό. Φυσικά και δεν με σεβόταν, δεν με ήθελε, με εκμεταλλευόταν, κι εγώ τα δεχομουν γιατί είχα πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Όταν πια πήρα και το τελειωτικό χαστούκι και σήκωσα επιτέλους ανάστημα, φάνηκε τρομερά αδιάφορος συναισθηματικά, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να συνεχίσει να λέει πως έχει γκόμενα, κ να έχει να πηδάει. Να σημειώσω οτι δεν είχε βρεθεί ως τα 21 του ούτε θυληκό κουτάβι να τον φιλήσει, πόσο μάλλον να τρέχει απο πίσω του 1 χρόνο.
Όταν πια βγήκαν και τα μαχαίρια, άρχισε τις προσβολές τύπου "Δεν πηδάω πια μπάζα" και τέτοια. Η επιτομή της θρασυδειλίας. Απ'όσο ξέρω, έκανε να σταυρώσει γκόμενα κάτι χρονια πάλι.
Όλα αυτά τα άφησα πίσω μου, νιώθοντας πολύ πιο πλούσια σε λογική και συναίσθημα απο αυτό μίασμα, και κάθε σχέση που ερχόταν ήταν καλύτερη απο την προηγούμενη.
Έχοντας περάσει 8 χρόνια πια, σε εντελώς άλλη φάση ζωής και νιώθοντας πολύ ανώτερη απο τότε, βρήκα τον εαυτό μου να σκαλίζει δείγματα της πλήρους απαξίωσής του προς εμένα, τότε, στο τέλος, και της μετέπειτα ζωής του, που προσπαθεί να το παίξει πάλι επιστήμονας και αθλητικός και ευαίσθητος και σούπερ γαμάτος. Και ξαφνικά, απο εκεί που η αδιαφορία είναι το καλύτερο όπλο, αναθερμάνθηκε το μίσος! Το "οχι, θελω να σε πονέσω όπως με πόνεσες" Απλά το απωθώ, γιατί όταν θυμάμαι οτι υπάρχει ένα τόσο αξιόπτυστο άτομο που ΜΕ ΘΕΩΡΕΙ ΕΜΕΝΑ ΑΞΙΟΠΤΥΣΤΗ, νιώθω τον εγκέφαλο να κάνει γκλιτς.
Τι διάολο ρε αμπά; Κάποια πράγματα δεν τα ξεπερνάμε ποτέ; Είναι εγωκεντρισμός που θα ήθελα να συρθεί στα πόδια μου μετανιωμένος; Δεν τον θέλω πίσω, είναι καρικατούρα, απλά ξέρεις, το πλήρωμα του χρόνου φέρνει -σε μένα- μπροστά την αλήθεια, που δεν την έβλεπες τότε. Αυτός τίποτα; Μια υστεροφημία θέλω, ένα "τουλάχιστον σε εκτιμώ".
Βρισκόμαστε στο δρόμο και κοιτάμε με σνομπισμό απ την άλλη. Το θέμα μου είναι...καλά εγω..Αυτός;;; Με ποιό δικαίωμα; (εδώ επίτηδες είμαι εγωίστρια, για να τα χώσεις λίγο).
Η δε ενδόμυχη ευχή είναι να έπρεπε να ανεχτεί μια κουβέντα μαζί μου, γιατί απο επιχειρήματα που αποδεικνύουν την κατωτερότητά του, άλλο τίποτα. Θα τον έκανα κιμά! Γιατί με νοιάζει τόσο ρε αμπά; Εγωισμός;

Νομίζω ότι συμβαίνει αυτό: τώρα που πέρασαν τα χρόνια και κατάλαβες πού πρέπει να τον τοποθετήσεις στη ζωή σου (στα αζήτητα), νομίζεις ότι χρειάζεσαι συμμετοχή από τον ίδιο για να το κάνεις. Είναι αυτό που λέμε στον Έβρο "closure". Μεγάλη παγίδα. Πολύ μεγάλη παγίδα γιατί νομίζουμε ότι αυτό εξαρτάται από τον άλλον. Θέλεις να σου πει αυτό που σκέφτεσαι για να το επιβεβαιώσεις. Αυτό εκτός σινεμά σπάνια γίνεται, πολύ σπάνια.
Μπορώ να φανταστώ πόσο απαραίτητο σου φαντάζει τώρα, πόσο σημαντικό για να μην θεωρήσεις αυτό τον χρόνο χαμένο. Δεν είναι χαμένος χρόνος όμως. Ό,τι έμαθες, το χρησιμοποίησες, και μάλιστα σωστά, αφού λες ότι κάθε σου σχέση ήταν καλύτερη από την προηγούμενη. Χωρίς αυτό το «ζωντόβολο» δεν ξέρουμε πόσα χρόνια θα σου έπαιρνε να αναγνωρίσεις τους ανθρώπους που σου κάνουν καλό. Σκέψου το κι έτσι: αυτοί που κάνουν μόνιμα χλιαρές σχέσεις, δυσκολεύονται πολύ να ερωτευτούν αυτόν που τους ταιριάζει. Θα ακουστεί πολύ ζεν αυτό που θα γράψω τώρα, αλλά αφού σου έτυχε αυτό στην αρχή και το ξεπέρασες με θετικό τρόπο, εκ των υστέρων μπορούμε να σε θεωρήσουμε έως και τυχερή.


Δε χρειάζεται να συγχωρήσεις, να ξεχάσεις, να αγαπήσεις κανέναν με το ζόρι. Μπορείς να εξακολουθείς να τον αντιπαθείς. Πρέπει όμως να διαχωρίσεις την αξιολόγησή σου ως άνθρωπο από ανθρώπους που πιστεύεις ότι δεν αξίζουν την τιμή να σε αξιολογήσουν.

________________
4.


Α,μπα, γεια!
Άκου τώρα τι γίνεται,
Αυτός είναι 15 χρόνια μεγαλύτερός μου, οικογενειακός φίλος πολύ καλής μου φίλης και με βοήθησε πολύ να βρω τη δουλειά που έχω τώρα, και αργότερα σε ο,τι χρειάστηκα σχετικά με αυτή.
Μένουμε σε διαφορετικές πόλεις (Αθήνα - Θεσ/νίκη) και δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ. Πριν λίγες μέρες λοιπόν επικοινώνησε μαζί μου για να μου πει ότι θα είναι εδώ και αν θέλω να βρεθούμε.
Για να μην τα πολυλογώ, αφού μιλήσαμε για κάμποση ώρα και ήπιαμε τα ποτάκια μας, μου την έπεσε. Εγώ, που το υποψιαζόμουν ότι πήγαινε προς τα εκει, τελικά δεν ενέδωσα, γιατί το θεώρησα λίγο απότομο και βιαστικό. Την επομένη βρεθήκαμε πάλι, αλλά και πάλι δεν ήμουν έτοιμη.
Μετά από αυτό δεν με ξαναπήρε και όταν τον πήρα εγώ για να βρεθούμε, μου είπε ότι δεν μπορούσε.
Είναι σχεδόν ξεκάθαρο ότι το μόνο που ήθελε ήταν το σεξ, αλλά τόσο δύσκολο ήταν να το καμουφλάρει λίγο; Είναι αρκετά ενδιαφέρων άνθρωπος και θα ήθελα να είχα λίγο χρόνο μαζί του να συζητήσουμε, να περάσουμε όμορφα και μετά το σεξ να έρθει φυσικά. Δεν σκέφτομαι σχέση φυσικά ούτε κατα διάνοια, και γιατί είναι μακριά και γιατί φαίνεται για άνθρωπος που δεν τον ενδιαφέρει κάτι τέτοιο (μπορεί κιόλας να έχει ήδη).
Λοιπόν τώρα τι στάση λες να κρατήσω; Να μην επικοινωνήσω ξανά μαζί του και να περιμένω να κάνει αυτός κάποια κίνηση;
Σε ευχαριστώ και σου στέλνω τα φιλιά μου.

Αυτό που ήθελες είναι να πάνε τα πράγματα με την ταχύτητα που προτιμούσες (το σεξ να έρθει «φυσικά;» Σ' αυτόν μια χαρά φυσικά ήρθε), και δεν πήγαν. Αυτός δεν έδειξε διατεθειμένος να προσαρμοστεί στην δική σου ταχύτητα, ούτε εσύ στη δική του όμως. Υποθέτω ότι ήθελες να σε κυνηγήσει λίγο ακόμα για να του παραχωρήσεις μια νύχτα, αλλά μάλλον έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Τώρα τι είναι αυτό που θέλεις;


________________
5.


Αγαπητή Α, μπα,
Χωρίς καμιά διάθεση πλάκας ειλικρινά, έχω το εξής πρόβλημα: Όταν βρίσκομαι κοντά σε κοπέλα που μου αρέσει και νομίζω ότι υπάρχει ενδιαφέρον από την πλευρά της, αποκτώ...boner (στύση. κοινώς, μου σηκώνεται).
Αυτό μου προκαλεί απίστευτη ντροπή και θυμό για τον εαυτό μου. Πρακτικά, προσπαθώ φυσικά να το κρύβω το πράγμα. Π.χ., αν κάθομαι δίπλα στο αντικείμενο του πόθου μου, δεν σηκώνομαι ακόμα και αν γίνει σεισμός (από το κάθισμα, γιατί κατά τα άλλα 'σηκώνομαι' όλη την ώρα...). Αν περπατάω δίπλα της, φοράω πάντα την τσάντα μου, από αυτές τις 'ταχυδρομικές΄ που φοριούνται στον ένα ώμο, διαγώνια μπροστά και έτσι καλύπτω την ευρύτερη περιοχή των γεννητικών οργάνων.
Ακόμα και στις περιπτώσεις που κάνω σχέση με την κοπέλα, ακόμα και αν το έχουμε κάνει 2-3 φορές λίγο πριν, με το που βγούμε από το σπίτι και περπατάμε δίπλα-δίπλα, τσουπ νά'τος ο απρόσκλητος επισκέπτης. Το πρόβλημα είναι χειρότερο τους καλοκαιρινούς μήνες, που φοράω πιο ελαφριά ρούχα και έτσι το boner μου διαγράφεται πιο έντονα.
Νόμιζα ότι αυτό το πρόβλημα θα περάσει όσο μεγαλώνω, αλλά έφτασα ήδη τα 35 και ακόμα με βασανίζει. Σκοπεύω να το ψάξω με ψυχοθεραπευτή, αλλά μήπως βραχυπρόθεσμα υπάρχει καμιά ιδέα πως μπορώ να το αντιμετωπίσω; Τι θα κάνω; Έχουν έρθει στη μόδα πάλι οι μπακπακ τσάντες, και εγώ είμαι ακόμα με την ταχυδρομική! Τρέμω ότι θα δω την φάτσα μου κάποια μέρα στο awkwardboners-Ευχαριστώ


Πριν ψάξεις ψυχοθεραπευτή, δεν ψάχνεις έναν γιατρό σχετικό με τα ανδρικά θέματα, να σου πει τι γίνεται, και να επιβεβαιώσει ότι δεν τρέχει κάτι οργανικό; Μη μου πεις ότι δεν το έχεις σκεφτεί;


Πιστεύω ότι οι γυναίκες που καταλαβαίνουν τι τρέχει (γιατί σίγουρα πολλές το έχουν αντιληφθεί) μπορεί να νιώθουν κάποια αμηχανία, αλλά οι περισσότερες δεν θα νιώθουν άσχημα, κάποιες μπορεί και να κολακευτούν. Είναι από τις σωματικές λειτουργίες που προκαλούν τεράστια αμηχανία στους άντρες αλλά οι γυναίκες το βλέπουν νομίζω αρκετά διαφορετικά. Δεν προτείνω να το γυρίσεις σήμερα σε backpack, και μάλλον καλύτερα να αποφεύγεις τα μποξεράκια, και η ταχυδρομική δεν έχει βγει ακόμη από τη μόδα.


________________
6.


πιστευω οτι ο φιλος μου ειναι ερωτευμενος με την κολλητη μου...οποτε ειναι αυτη στον χωρο συνεχεια την αγκαλιαζει,απομονωνονται για να πουνε τα δικα τους και με ρωταει συνεχεια για αυτην...δεν εχω δειξει σημαδι ζηλιας...πιστευεις οτι μπορει να το κανει για να ζηλεψω η οντως κατι τρεχει και φοβαμαι να το παραδεχτω;- αγαπητη α μπα,

Γιατί δεν έχεις δείξει σημάδια ζήλιας; Αν οι άλλοι νομίζουν ότι δε χαμπαριάζεις, λες να σταματήσει από μόνο του; Λες η υπεράνω στάση να τους κάνει να σε εκτιμήσουν περισσότερο; Όσο δεν δείχνεις σημάδια ότι βλέπεις τι γίνεται, τόσο θα εντείνεται η κατάσταση.


Δεν προτείνω να ορμήξεις και να τα σπάσεις όλα, αλλά μίλα, δείξε μια αντίδραση! Αν είναι όπως τα λες, δεν ξέρω αν είναι «ερωτευμένος», αλλά ότι τρώγεται με τα ρούχα του είναι σίγουρο.

________________
7.

Μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών;; Εγώ προσωπικά πιστεύω πως το έχω καταφέρει και έχω κοπέλες φίλες που δεν έχει τεθεί ποτέ θέμα ερωτικού ενδιαφέροντος, αλλά οι άντρες φίλοι μου είναι τελείως αντίθετοι σε αυτό και όσες φορές το έχουμε συζητήσει με βρίζουν...εεε τι λες μανδάμ;-friend :)- friend

Λέω ότι δε μου αρέσει το ότι κάποιος νομίζει ότι πρέπει να περηφανεύεται που έχει «καταφέρει» να έχει φίλες χωρίς να έχει τεθεί ποτέ ερωτικό ενδιαφέρον. Τι πρόβλημα υπάρχει τελικά με τους φίλους που τα φτιάχνουν μεταξύ τους; Είναι η μία σχέση ανώτερη από την άλλη; Πού είναι το πρόβλημα; Θα σας πω που είναι το πρόβλημα. Ότι πιστεύουμε όλοι, άντρες-γυναίκες, ότι το σεξ είναι κάτι κακό, και χαλάει τις φιλικές σχέσεις, που είναι αθώες και αγνές σαν αφράτο σύννεφο μετά τη βροχή, ενώ οι σεξουαλικές σχέσεις είναι – εκτός γάμου ιδίως – βρώμικες. Αυτά βλέπω και στενοχωριέμαι.


Ένας άντρας και μια γυναίκα, όταν είναι και οι δύο ετεροφυλόφιλοι, μπορούν να είναι φίλοι εφόσον είναι καλυμμένοι συναισθηματικά από άλλους ανθρώπους. Όταν δεν είναι, μπορεί ο ένας να δει τον άλλον με άλλο μάτι, και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. Δεν υποβιβάζεται τίποτα. Το σεξ περιπλέκει τα πράγματα, ναι, αλλά έτσι είναι η ζωή, περίπλοκη. Υπάρχουν και περίπλοκες φιλίες άλλωστε, που χαλάνε παθιασμένα όπως και οι σχέσεις. Και τελικά, τι κερδίζετε όταν τα φτιάχνετε με ουσιαστικά αγνώστους; Πάρα πολλές ματαιωμένες προσδοκίες, είναι η απάντηση.

________________
8.

Πότε σταματάς να περιμένεις?
Πότε πρέπει να πας παρακάτω?

Όταν αρχίσεις να αναρωτιέσαι μήπως χάνεις την αξιοπρέπεια σου. Αν αναρωτιέσαι, μάλλον τη χάνεις.

________________
9.


πως μπορω να διαχειριστω τη ζηλια που νιωθω οταν καποιος με αντικαθιστα και με απορριπτει για καποιον/α αλλο/η;μου γινεται αφορητη η ζηλια,με καταρρακωνει,με παραλυει.καμια συμβουλη;-η ψωρα-α μπα.


Τώρα μάλιστα.


Μαγική λύση δεν υπάρχει, καλή λύση δεν υπάρχει, δεν υπάρχει καν μέτρια λύση. Η απόρριψη πονάει πολύ, είναι σαν απότομο χαστούκι, μόνο που τα απότομα χαστούκια είναι πολύ πιο ευχάριστα.


Υπάρχει περίπτωση να το παρακάνεις, όμως. Όλους μας καταρρακώνει και μας παραλύει, αλλά μπορεί να το παρακάνεις. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστείς (δεν θα σου πω τα 5 βήματα για να ξεπεράσεις των πρώην σου, υπάρχουν πολλές στήλες με τέτοιες συμβουλές), θα σου πω τι πιστεύω ότι είναι αυτό που εμποδίζει.


Η απόρριψη είναι κάτι που τρώγεται κατάμουτρα με παθητικό τρόπο. Αυτό που εννοώ είναι ότι δεν συμμετέχεις καθόλου σ' αυτό, ο άλλος το αποφασίζει, ο άλλος σου το φοράει, ο άλλος σου το τρίβει στα μούτρα όταν βρει άλλον – εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το υπομείνεις. Μερικοί δυσκολεύονται πάρα πολύ να δεχτούν ότι υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν καθόλου να ελέγξουν και δεν τους ζητάει κανείς τη γνώμη τους. Η ζήλεια είναι έκφραση αυτής της αίσθησης αδυναμίας. Λοιπόν, κοίταξε να δεχτείς ότι όχι μόνο δεν ελέγχεις τι θα κάνει ο άλλος, αλλά ότι τα περισσότερα που σου συμβαίνουν έτσι κι αλλιώς δεν τα ελέγχεις. Μετά πήγαινε να κάνεις μια ώρα γιόγκα και με τον έλεγχο της αναπνοής θα νιώσεις καλύτερα. Τουλάχιστον με τη γιόγκα θα αποκτήσεις και ωραίο κορμί.

________________
10.

Μία συνάδελφος έστειλε μέιλ πρόσφατα σε όλη την εταιρεία να μας ενημερώσει ότι άλλαξε το επώνυμο της και συνεπώς το μειλ της, ώστε να μπορούμε να τη βρίσκουμε ξανά στον κατάλογο. Σκέφτηκα ότι είτε χώρισε, είτε παντρεύτηκε. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, δεν είναι τουλάχιστον ηλίθια μια γυναίκα που αλλάζει το επώνυμό της για να πάρει αυτό του συζύγου;- Μαρίνα


Μετά από διαζύγιο, είναι απολύτως κατανοητό. Αυτό το κατανοητό είναι αυτό που κάνει τελείως ηλίθιο να αλλάζεις το επώνυμό σου επειδή παντρεύτηκες.

________________
11.


καλησπέρα A, μπα,
έχω ένα άτομο στην οικογένεια μου που νιώθει να πνίγεται συναισθηματικά. Θέλει να βρει ένα άτομο να μιλήσει για κάποια πολύ σοβαρά και προσωπικά πράγματα, έτσι ώστε να "φύγει" το βάρος, αλλά δεν εμπιστεύεται κανέναν. Πρότεινα, λοιπόν, να πάει σ' ένα ψυχολόγο για να βοηθηθεί. Η απάντηση που πήρα είναι, πως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πραγματικοί ψυχολόγοι και δεν βοηθούν. Το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να χρεώνουν τον πελάτη από τις πολλές συνεδρίες και πως στη τελική κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί πως δε θα διαρρεύσουν προς τα έξω οι συνομιλίες τους. Τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις; Πως αποδεικνύω το αντίθετο;- τρελαμένος

Αυτός που το λέει ψάχνει δικαιολογίες, και δεν υπάρχει τρόπος να ανατρέψεις τις δικαιολογίες με επιχειρήματα, θα βρει άλλες δικαιολογίες. Έτσι είναι οι δικαιολογίες, σαν τη Λερναία Ύδρα. Δεν μπορείς να πείσεις κανέναν να κάνει το οτιδήποτε. Εδώ δυσκολευόμαστε να πείσουμε τους εαυτούς μας να τρώμε που και που καμιά σαλάτα.

________________
12.

Αγαπημένη μου Α, μπα,, ο φίλος μου είναι υπέροχος για μένα αλλά θα μου άρεσε να χάσει λίγα κιλά. Πώς να του το πω με τρόπο; Επίσης, με περνάει κάποια χρόνια και ντρέπομαι να τον παρουσιάσω στους φίλους μου. Παρολαυτά, πώς θα εξηγούσες την πολύ διαχυτική μου στάση απέναντί του όταν είμαστε με κόσμο;- Eugenia L.

Σε νοιάζει υπερβολικά πολύ το τι εικόνα δείχνεις προς τα έξω. Οι έξω αδιαφορούν υπερβολικά πολύ για το πόσο χρονών είναι ο φίλος σου και πόσο ζυγίζει.

25

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

12 σχόλια
#2 Αγαπητή μάθε εσύ να αποδέχεσε το σώμα σου και η αυτοπεποίθηση που θα έχεις θα σε κάνει τόσο όμορφη στα μάτια των άλλων όσο και αυτές που φθονείς. Μεχρι τα 16 ήμουν 50 κιλάκια με 1.68 ύψος. Στα 20 έφτασα 80. Με τα χρόνια πέρασα στα 90 στα 100 με αποκορύφωμα τα 105! Πριν ενάμισι χρόνο μέσα σε έξι μήνες κατέβηκα στα 62 που πως πότε μην με ρωτάς, δεν κατάλαβα ποτέ και κανείς δεν πιστεύει δεν εκανα διαίτα, άλλαξα χωρο εργασίας και περνούσα άσχημη περίοδο ψυχολογικα αν αυτό βοηθά! Σήμερα στα 30 μου ειμαι 70 και ξερεις γιατι; Στα 62 δεν ήμουν εγώ, μαζεμένα μάγουλα, βυζί σχεδόν ανύπαρκτο, κώλος εμ όχι δεν είχα καν κώλο! Αυτό που θέλω να πω στην τελικη ειναι μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου για αυτό που είσαι. Τώρα με φλερτάρουν πιο πολυ από οτι στην πιο λεπτή μου φάση γιατι τώρα νιωθω εγω σέξυ και αυτό βγαίνει προς τα έξω! Έχω φίλη στα 110 κιλά και δεν αφηνει αρσενικό σε ησυχία και οι επιτυχίες της πολυ περισσοτερες απο ολες μας!
2: “Fat’ is usually the first insult a girl throws at another girl when she wants to hurt her.I mean, is ‘fat’ really the worst thing a human being can be? Is ‘fat’ worse than ‘vindictive’, ‘jealous’, ‘shallow’, ‘vain’, ‘boring’ or ‘cruel’? Not to me; but then, you might retort, what do I know about the pressure to be skinny? I’m not in the business of being judged on my looks, what with being a writer and earning my living by using my brain…I went to the British Book Awards that evening. After the award ceremony I bumped into a woman I hadn’t seen for nearly three years. The first thing she said to me? ‘You’ve lost a lot of weight since the last time I saw you!’‘Well,’ I said, slightly nonplussed, ‘the last time you saw me I’d just had a baby.’What I felt like saying was, ‘I’ve produced my third child and my sixth novel since I last saw you. Aren’t either of those things more important, more interesting, than my size?’ But no – my waist looked smaller! Forget the kid and the book: finally, something to celebrate!I’ve got two daughters who will have to make their way in this skinny-obsessed world, and it worries me, because I don’t want them to be empty-headed, self-obsessed, emaciated clones; I’d rather they were independent, interesting, idealistic, kind, opinionated, original, funny – a thousand things, before ‘thin’. And frankly, I’d rather they didn’t give a gust of stinking chihuahua flatulence whether the woman standing next to them has fleshier knees than they do. Let my girls be Hermiones, rather than Pansy Parkinsons.” J.K.Rowling
Διαβάστηκε σχεδόν verbatim σε Ίντερνετ Καφέ γνωστού νησιού περίπου τα εξής:Υπάρχει σε γνωστό blog μια κυρία που αυτοαποκαλείται λίγο πολύ Καλός Λύτης που απαντά σε αναγνώστες - για την ακρίβεια, σχεδόν αποκλειστικά αναγνώστριες - που της απευθύνονται με πραγματικές και διαδικτυακές επιστολές σχετικά με προσωπικά τους προβλήματα.Πέρα από το γεγονός ότι ούτως ή άλλως αμφισβητώ τη μέθοδο αυτή προκειμένου να λύσει κανείς ένα σοβαρό προσωπικό του πρόβλημα απευθυνόμενος επιστολικά στην εν λόγω κυρία, περισσότερο με εντυπωσιάζει το ύφος και ο τόνος των απαντήσεων της ίδιας. Παρακολουθώ τη στήλη εδώ και αρκετό καιρό και έτσι μπορώ με σχετική ασφάλεια να πω ότι τις απαντήσεις γράφει το ίδιο πρόσωπο. Η ίδια η κυρία κοσμεί τη στήλη της με μία επιβλητική νοητική προτομή με βάθρο πολύ αυτοπεποίθηση.Τα προβλήματα που κοινωνούν οι αναγνώστριες είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία αισθηματικά. Γυναίκες που βιώνουν προδοσία, σχέσεις εκμετάλλευσης, σχέσεις με παντρεμένους άντρες ή εξωσυζυγικές σχέσεις, κλπ. Οι απαντήσεις προς τις αναγνώστριες περνούν πάντοτε το ίδιο μήνυμα, παιδαγωγούν το κοινό προς την ίδια κατεύθυνση: η γυναίκα πρέπει να αυτονομηθεί, να μην "κλαίγεται", να μην δέχεται να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης. Σε αυτό η κυρία που απαντά είναι κάθετη και το ύφος της πολύ αυστηρό.Ως εδώ ίσως να ήταν καλά. Η συνέχεια του μηνύματος όμως, η συνέχεια της αγωγής των αναγνωστριών, είναι σαφής: η γυναίκα δεν πρέπει να αφήσει τον σύντροφό της να έχει τον πρώτο λόγο, πρέπει πια η ίδια να τον "χειριστεί" με διάφορες μεθόδους (να τον προκαλέσει, να τον απατήσει, να τον κάνει να φερθεί έτσι ώστε να προκληθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα, να τον παρατήσει σύξυλο κλπ.). Το επιθυμητό αποτέλεσμα σύμφωνα με την Συγγραφέα - ΚοινωνιοΕρωτολόγο είναι η αξιοπρεπής μοναξιά και ας κοστίσει μια ολόκληρη ζωή. Προκειμένου να επιτευχθεί, ισχύει προφανώς ότι όλα επιτρέπονται στον έρωτα και τον πόλεμο εναντίον του άνδρα. Και σ'αυτό τον πόλεμο η στρατηγός δίνει το σύνθημα πριν την επίθεση: take no prisoners. Η στήλη μυρίζει αίμα.Πριν συνεχίσω πρέπει για χάρη της δικαιοσύνης να γίνει μια αναφορά στους απλούς στρατιώτες αυτού του πολέμου, τις ίδιες τις αναγνώστριες-επιστολογράφους. Δεν είναι αμέτοχες, όπως ποτέ δεν μπορεί να είναι κάποιος που κυκλοφορεί και οπλοφορεί. Οι περισσότερες γράφουν στην εν λόγω κυρία γιατί ξέρουν ότι θα τις καταλάβει αφού σκέπτονται παρόμοια και θα τους δώσει αποτελεσματικές οδηγίες. Είπαμε: έχουμε πόλεμο κι ο στρατηγός-πρότυπο έχει τον επιτελικό ρόλο να δίνει τις κατάλληλες οδηγίες-εντολές με αυστηρό τόνο. Υπάρχουν και κάποιες λίγες επιστολογράφοι που φαίνεται ότι δεν ανήκουν στην "χειραφετημένη" μεγάλη πλειοψηφία. Είναι συνήθως "άβγαλτα" κορίτσια της επαρχίας που πληγώνονται από τους "έμπειρους" άντρες και θέλουν να αντιδράσουν, να δραστηριοποιηθούν, να γίνουν κι αυτές γυναίκες- στρατιώτες-τιμωροί.
Μα δεν είναι δικό μου να το τελειώσω. Είπαμε ...διαβάστηκε.. Περιμένω την δημιουργό να γράψει τον επίλογο. Εκτός κι αν έχει βάλει τον εαυτό της σε αυστηρή αυτολογοκρισία. She knows what I mean...she's alien, yea, I saw it in a magazineher limbs are long, her face is drawnher nails are cleanshe's moving like she's living in somebody else's dreamalienneshe's alien , yea, I saw it in the Lifo, yea, she'sthe unidentified flying object of my desireand when we share an atmosphere, she's coolI'm on firealienneshe's alienne, yea she tells me where she's beenit seems so clear, I know she's hereeven though she can't be seen, she knows just what I'm thinkin', yea, she knows what I meanalienneshe's my alienne ...Τάδε έφη SputnikAroumpaΣπανακόπιτα χωρίς γαλακτομπούρεκο...το επιδόρπιο της ζωής χρειάζεται και ας είναι γωνία. Δεν έχει ουσία να ζεις για να τρως...
Ειρήνη υμίν και σιγά τα αίματα, Anonymous Liberty!Το μόνο κυρίαρχο μήνυμα που βλέπω εγώ προσωπικά σ'αυτή τη στήλη κατ'επανάληψη είναι η περιφρούρηση της προσωπικής αξιοπρέπειας και το συμπαγές κτίσιμο της αυτοεκτίμησης μέσω της συνεχούς προσπάθειας για πνευματική και ψυχική αυτοβελτίωση.Το επίκεντρο είναι πάντα ο εαυτός, όχι ο άλλος. Βλέπω επίσης πάθος και δυναμισμό αλλά όχι δια του υποβιβασμού τρίτων.Προφανώς δεν διαβάζουμε με τον ίδιο τρόπο.Το μήνυμα είναι αυτό που είναι: η ερμηνεία του όμως εξαρτάται από τον εκάστοτε αποδέκτη, το ποιόν και το βάθος του χαρακτήρα και της σκέψης του.
Α, Μπά!!! Δεν είναι έτσι. Αμφιβάλλω αν η Σανάνθη έχει καταλάβει την διαφορά της σημασίας της προσωπικής αξιοπρέπειας από το ψώνιο και το ρεζίλι για την ξεσκόνισμα των προσωπικών σεντονιών δημόσια στην Ιντερνετική ταράτσα. Καλύτερα να ήταν οι ερωτήσεις αυτές φαντασία, πλοκή και υποθέσεις της αρθρογράφου. Γνωρίζετε κανένα να βελτιώνει την υγεία του με το να αποφεύγει τον γιατρό αλλά να καταβροχθίζει όλων των ειδών τα γιατροσόφια; Γνωρίζετε κανένα να αυτοβελτιώνεται με την αυτομαστίγωση; Αυτό που γράφει η Σανάνθη ... το επίκεντρο είναι ο εαυτός, όχι ο άλλος... doesn't make sense dear. Το επίκεντρο σε τι; Στο αυτοβουρδούλωμα; Πάθος και δυναμισμό έδειξε κι ο Paul Walker στις ταινίες του αλλά στην πραγματική ζωή έγινε κάρβουνο σε λίγα δευτερόλεπτα. Υπάρχει μόνο μια ερμηνεία σε τέτοιο μήνυμα.Να γνωρίζεις τον εαυτό σου και μην εμπιστεύεσαι την ζωή σου συνεπιβάτης στα χέρια ενός οδηγού ραλίστα ερασιτέχνη. Θα παρακαλούσα τον συντάκτη να προσθέσει στο τέλος του βιογραφικού ότι αυτή η στήλη είναι γραμμένη με σκοπό μόνο την διασκέδαση και η διεύθυνση δεν συνιστά αλλά και δεν έχει καμιά ευθύνη για την χρήση της για οποιονδήποτε άλλο λόγο.
Ψηφίζω (δεν ξέρω που), να αρχίσουμε πάλι το κυνήγι των μαγισσών (!)γιατί και στην υπόλοιπη Ευρώπη το ίδιο κάνουν. Έχουν συνεννοηθεί για τις 13 του μήνα που πέφτει και Παρασκευή.
Χρόνια τώρα στα πανεπιστήμια και σχολεία της ημεδαπής, οι μάγοι και οι μάγισσες της εκπαιδευτικής και κομματικής κερδοσκοπίας φτυαρίζουν εδώ και πολλά χρόνια στην πυρά των θεών της προπαγάνδας και του κέρδους θυσία το μέλλον και την ελευθερία νεαρών υπάρξεων. Santinity δεν χρειάζεται να ψηφίσεις αλλά να βγεις από το πιθάρι σου και να δράσεις. Καλύτερα να κυνηγά κάποιος σκιές που κρύβουν τον ήλιο του, παρά να κρύβει τον φόβο ή αδιαφορία πιο βαθιά στο πιθάρι της αδράνειας.Look up on the ledge, there's a bomber diving on the golden streetDown below the crowd is falling, bullets under feetDon't tell me, don't tell me, hey don't tell meWe're under the beat of a brand-new marching orderEars to be ground there's a party planned for the new recruitsHurricane lamps are burning, teargas fills the route, yeah Profiteers - Midnight oil
(Στην αρχή είπα να μην απαντήσω, ποιο το νόημα; Αλλά τελικά ενέδωσα όπως γενικά ενδίδω στη ματαιότητα πολλών πραγμάτων, σαν άνθρωπος που είμαι)Anonymous Liberty, είσαι το alter ego του Aquarius, μου φαίνεται. Το πρόβλημα με εσάς τους δύο είναι ότι έχετε πάρει τον εαυτό και το ρόλο σας πολύ στα σοβαρά και ίσως θεωρείτε ότι πρέπει να σας πάρουν και οι υπόλοιποι στα σοβαρά. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν είναι αυτονόητο. Guess what: έχω καταλάβει πολύ περισσότερα από όσα νομίζεις, ειδικά για τον χαρακτήρα αυτής της στήλης,όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται (;) Κατ'αρχάς, δεν παρεξηγώ ποτέ τις καλές προθέσεις της συντάκτριας. Δεν βρίσκεται εδώ για να "συνταγογραφεί γιατροσόφια" για συναισθηματικά ανάπηρους και όποιος το θεωρεί αυτό, συγγνώμη, αλλά κινείται μεταξύ κακοπιστίας και ευήθειας. Επίσης, δεν μπερδεύω την αξιοπρέπεια με το "ξεγύμνωμα" της ψυχής του καθενός, απορώ όμως, πώς γίνεται μέσα στο μυαλό σου το ένα να αναιρεί το άλλο. Εάν κάποιος νιώθει την ανάγκη να εκθέσει δημοσίως το πρόβλημά του για να νιώσει καλύτερα είναι προφανώς προτιμητέο από το να το "πνίγει" μέσα του, από το φόβο μην τάχα μου και δεν θεωρηθεί "αξιοπρεπής". Από ποιον; Από σένα;Η' από μένα; Να γελάσω τώρα ή μετά;...Και ναι,πάνω από όλα πρέπει να κοιτάμε σχολαστικά τον εαυτό μας και τα λάθη μας αν θελουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Εσύ το κάνεις;Η' παρατηρείς και σχολιάζεις μόνο τα αρνητικά των άλλων; Με τις απαντήσεις της Α,μπα δεν συμφωνώ πάντα αλλά να σου πω κάτι; Δεν είναι εκεί το θέμα, ούτε είναι ο σκοπός της στήλης αυτός, δεν είμαστε μέλη κομματικής παράταξης για να τρέμουμε τη "διαγραφή". Ούτε νομίζω ότι ενδιαφέρει κανέναν τελικά για το ποιος θα εκφέρει τη σωστότερη γνώμη για ο,τιδήποτε, από τη στιγμή που όλα στη ζωή είναι τόσο ρευστά και τόσο σχετικά. Το παν είναι η επικοινωνία, το "μοίρασμα", αν η στήλη αυτή το κάνει με στυλ ακόμη καλύτερα.Πραγματικά, ώρες-ώρες το ευχαριστιέται η ψυχή μου που υπάρχουν τέτοιες "οάσεις" στην "έρημο" της ιντερνετικής βλακείας.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Οι μεγάλες ερωτήσεις είναι σούπερ κουραστικές. Άσε που ότι και να τους πεις, θα συνεχίσουν να θέλουν να περιγράφουν με ακρίβεια τα προβλήματα τους. Αλλά σήμερα σου έχω λύσεις:Αποφασίζεις πόσεις σειρές είναι η ιδανική ερώτηση (πχ 7 σειρές) και από εδώ και πέρα διαβάζεις μόνο τις πρώτες 7 σειρές και αγνοείς τις υπόλοιπες.Η παραπάνω λύση δεν είναι πάντα ιδανική, γιατί πολλές φορές οι ερωτήσεις είναι στο τέλος, και έτσι δεν θα μάθεις ποτέ τι ρωτάνε. Αν αυτό σε προβληματίζει η 2η λύση μου θα σου αρέσει περισσότερο. Διαβάζεις μόνο τις τελευταίες 7 σειρές της ερώτησης και είσαι κομπλέ!ΟΚ, σε ακούω να λες, έτσι όμως μπορεί να χάσω κάτι σημαντικό από την αρχή. Εντάξει. Πιθανόν να είσαι τύπος της 3η μου λύσης: Μετράμε τις παραγράφους της ερώτησης. Ας υποθέσουμε ότι είναι 4. Ξεκινάμε λοιπόν να διαβάζουμε την ερώτηση, αλλά διαβάζουμε μόνο κάθε τέταρτη λέξη. Έτσι δεν βαριόμαστε διαβάζοντας ολόκληρη την τεράστια ερώτηση, αλλά έχουμε πάρει μια καλή ιδέα από την αρχή, την μέση και το τέλος!Τέλος, αν δεν σου ταιριάζει καμιά από τις παραπάνω, σίγουρα σα λατρέψεις την τελευταία μου: Να βάλουμε από κανένα 10ευρο όλοι εμείς που δεν μπορούμε τις μακριές ερωτήσεις και να πληρώσουμε κάποιον να μας κάνει περιλήψεις και να μας τις στέλνει τα email μας ή να μας παίρνει τηλέφωνο και να μας τις διαβάζει! Μόλις κοίταξα την απάντηση μου στο σχόλιο σου και συνειδητοποίησα κάτι...Είναι τεράστια. Δεν υπάρχει περίπτωση να την διαβάσεις. Θα την δεις από μακρυά να απλώνεται στις ένα σωρό παραγράφους της, θα την κατατάξεις στις κουραστικές και δεν θα την διαβάσεις και έτσι θα χάσεις την ευκαιρία να επωφεληθείς από τις λύσεις μου στο πρόβλημα σου. Να πάρει. Πάω να σκεφτώ πως μπορώ να τα πω όλα αυτά περιληπτικά. Τα λέμε σε λίγο...
Κάποτε, κάποιος μου είπε ότι η ζήλια σχετίζεται με ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Είναι ένας καλός τρόπος να γνωρίσουμε και να προσδιορίσουμε την αδυναμία μας. Προσωπικά βίωσα έντονα αυτό το συναίσθημα λίγο πριν χωρίσω με τον τότε αρραβωνιαστικό μου με μια από την παρέα. Όχι επειδή ασχολιόταν περισσότερο μαζί της αλλά επειδή είχε απομακρυνθεί συναισθηματικά από μένα. Οπότε φρόντισα κι εγώ να κάνω το ίδιο με κάποιον άλλον από την παρέα. Χορεύαμε και συζητούσαμε ενώ από μέσα μου αναρωτιόμουν αν θα άλλαζε κάτι. Το μόνο που κατάφερα είναι να κρατήσω την αξιοπρέπεια μου, τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν ελέγχουμε έτσι κάτι ουσιώδες.Όταν μας αντικαθιστούν μας λείπει αυτό το όμορφο συναίσθημα που κάποτε μοιραζόταν μαζί μας. Επειδή δεν κρατάει για πάντα αυτό το συναίσθημα καλούμαστε να πάμε στην επόμενη πίστα αλλιώς ξεκινάμε από την αρχή το παιχνίδι (με άλλον σύντροφο ίσως). Ή προχωράμε μόνη μας όπου αυτό είναι το πραγματικό ζόρι γιατί οι πιθανότητες που μας ανοίγονται μας ζαλίζουν.Μήπως τελικά βοηθάει αν είμαστε εξαρτημένοι από πολλαπλά πράγματα; Anyway, παν μέτρον άριστον !
#12Όχι πως δεν είναι ανθρώπινο , αλλά είναι σπατάλη να σκέφτεσαι το τι λένε (αν λένε) οι άλλοι που είσαι με κάποιον μεγαλύτερο ή με περισσότερα κιλά. Συμφωνώ απόλυτα με τη Λένα ότι οι πάντες αδιαφορούν εντελώς με αυτό ή με το αν είσαι διαχυτική μαζί του. Ίσως πέφτει λίγο κουτσομπολιό, αλλά κι αυτό ανθρώπινο είναι, μη φαντάζεσαι πως αν ήσουν με νεότερο και με φέτες δε θα κουτσομπόλευε κανείς.Μάλιστα θεωρώ ότι γι' αυτό είσαι τόσο διαχυτική όταν είστε με κόσμο, για να καλύψεις αυτή σου την ανασφάλεια. Θα έλεγα να σκεφτείς μήπως τελικά η δική σου εικόνα δε σε ικανοποιεί αρκετά και όχι του φίλου σου, μήπως δε σου είναι εύκολο να πιστέψεις ότι σου φέρεται κάποιος τόσο όμορφα; Εκτίμησε το γεγονός ότι σε καλύπτει σε άλλα πράγματα, γιατί αυτό δε βρίσκεται εύκολα, από πιπίνια με κοιλιακούς όσα θες! :-)
#6 Πάρε να'χεις κι εσύ μια αρχή ΛενφουΕίχα μια κολλητή που είχε ένα αγόρι, πολύ εντάξει παιδί. Μιλάγαμε, λέγαμε τα αστεία μας, είμασταν και οι τρεις πολύ καλό παρεάκι, και γιατί δηλαδή να μην του μιλάω του ανθρώπου και να μην αστειεύομαι μαζί του, μάλιστα από την στιγμή που όταν βγαίνω με την φίλη μου είναι και αυτός τις περισσότερες φορές εκεί; Το αντίθετο θα ήταν αγένεια. Και κάποια στιγμή λοιπόν μέσα από την απλή συζήτηση ξεκίνησε η επικοινωνία. Και όταν ανάμεσα σε δύο ανθρώπους συμβαίνει η επικοινωνία, ξεκινάνε να έχουν να πουν τα δικά τους, να χρησιμοποιούν λέξεις και εκφράσεις που μόνο αυτοί οι δύο καταλαβαίνουν, να μπορούν να συνεννοηθούν χωρίς λέξεις, μόνο με τα μάτια. Όπως καταλαβαίνεις, είχα ξεκινήσει να τον ερωτεύομαι τον τύπο, αλλά βέβαια, είχα μαύρα μεσάνυχτα ως προς το γεγονός. Αν κάποιος με ρώταγε "είσαι ερωτευμένη;" θα τον κοίταγα λες είχε έρθει από άλλο πλανήτη. Προφανώς δεν είχα σκοπό να κάνω τίποτα, και για κανένα λόγο δεν ήθελα να πληγώσω την κολλητή μου. Κάτι όμως μου έφταιγε. Κάτι ήθελα και δεν ήξερα τί. Μια ωραία μέρα, λοιπόν, οι δύο τους χωρίζουν. Δεν έμαθα ποτέ τον λόγο, γιατί αυτός αποφάσισε να χαθεί, πήγε Θεσσαλονίκη. Όμως μέσα μου το ξέρω ότι το μεταξύ μας ήταν μία από τις αιτίες, έστω εν μέρει. Με την κολλητή μου δεν το συζητήσαμε ποτέ ανοιχτά, και είναι μεγάλο κρίμα, γιατί ενώ ακόμα μιλάμε, απέχουμε πολύ από το πώς είμασταν τότε, και ενώ αυτή έκανε άλλες σχέσεις, όπως κι εγώ, το παραπάνω συνεχίζει να είναι ένα "αγκάθι" ανάμεσά μας, και το χειρότερο είναι πως βλέπω από πλευράς της ότι δεν έχει προοπτική να αλλάξει. Μην κάνεις το ίδιο λάθος. Δεν είναι σίγουρο ότι η δική σου κολλητή καταλαβαίνει τι της γίνεται, ότι το κάνει επίτηδες για να σε ανταγωνιστεί, ότι θέλει να σου "φάει" τον γκόμενο, ή ό,τι άλλο. Υπάρχουν και αυτά, αλλά μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα. Μίλα μαζί της, κι έπειτα μίλα με τον φίλο σου. Δεν χρειάζεται να χάσεις δύο ανθρώπους "γιατί έτσι".
#10 Αν η συνάδελφός σου παντρευτηκε πριν το 1993 τότε πήρε υποχρεωτικά το επώνυμο του συζυγου της. Εάν χωρισε τωρα λογικό είναι να πήρε πάλι το δικό της. Αν παντρευτηκε μετα το 1993 για να αλλάξει επώνυμο πρεπει να κάνει δικαστική πράξη (δεν ξερω πως σκ... το λένε) και για να το ξανααλάξει ΠΑΛΙ χρειάζεται αυτη η πράξη. Μετα το 1993 ΟΛΕΣ οι γυναίκες υποχρεωτικά διατηρούν το επώνυμό τους μετά το γάμο, ενώ τα παιδιά έχουν το επώνυμο που ορίζει η πράξη προσδιορισμού επωνύμου τέκνων που υπογράφει το ζευγαρι πριν τον γάμο και μπορει να είναι οποιοδήποτε του συζυγου, της συζυγου ή και τα δύο. Κατα τα αλλα ναι ειναι χαζο να αλλαζεις το επωνυμό σου εκτός αν σε λένε Παπαπουτσοπούλου και παντρεύεσαι εναν Γεωργίου
Το 1983 έγινε ο νόμος που υποχρέωνε τις γυναίκες να κρατούν το επίθετό τους και το 2008 άλλαξε και τώρα μπορούν να επιλέξουν αν θα κρατήσουν το δικό τους ή θα αλλάξουν. Με χαζές δικαιολογίες πέρασε αυτό πιστεύω. Κάποιοι, κυρίως άντρες, υπερασπίζονταν την αλλαγή για τη "σωτηρία του οικογενειακού θεσμού". Υπήρχε και η άποψη ότι και στις περισσότερες ελεύθερες χώρες η επιλογή ισχύει και έτσι θα έπρεπε να γίνει και σε μας. Σωστό, εν μέρει, ΑΛΛΑ, (κατ' εμέ) εμείς ΔΕΝ είμαστε προοδευτική χώρα και ίσως η δυνατότητα επιλογής δόθηκε πολύ σύντομα σε σχέση με τη θέση της γυναίκας και της απόψεις περί οικογένειας, γάμου, κτλ. στην κοινωνία μας.
Κορίτσια ετοιμαστείτε να απογοητευτείτε. Δεν υπάρχει "δικό μας" επώνυμο στην Ελλάδα. Μία γενική κτητική συνοδεύει το όνομά μας. Όποια κρατάει το πατρικό της στην ουσία δηλώνει ότι ανήκει στον πατέρα της, όποια το αλλάζει ότι ανήκει στον άντρα της. Μέση οδός δεν υπάρχει, όσο και να μη μας αρέσει. Ακόμα και στο Βυζάντιο κάτι τέτοιο δεν ίσχυε και το επίθετο ήταν αυτό που δηλώνει η λέξη: επιθετικός προσδιορισμός στο ουσιαστικό που συνοδεύει. Υπήρχε π.χ. ο Αλέξιος Κομνηνός και η Άννα Κομνηνή, όχι Κομνηνού! Όποτε το σκέφτομαι συγχύζομαι, οπότε γιατί να μη σας τσιτώσω κι εσάς λιγουλάκι;