Τα ψέματα που λέμε για τα βιβλία που δεν διαβάσαμε

Τα ψέματα που λέμε για τα βιβλία που δεν διαβάσαμε Facebook Twitter
48
Τα ψέματα που λέμε για τα βιβλία που δεν διαβάσαμε Facebook Twitter

«Μερικοί λένε ότι η ομορφιά είναι επιφανειακή. Μπορεί να είναι, αλλά τουλάχιστον δεν είναι τόσο επιφανειακή όσο η σκέψη», λέει ο Λόρδος Henry Wotton, ο ηδονιστής ήρωας του μυθιστορήματος «το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι». Και συμπληρώνει, λέγοντας «Μόνο οι ρηχοί άνθρωποι δεν κρίνουν με βάση τις εντυπώσεις.»

(To τρέιλερ της ταινίας του 1945)

Ζούμε στην δικτατορία της ομορφιάς, και το επόμενο καταφύγιο είναι η ευφυΐα. Αφού δεν μπορούμε να προσποιηθούμε τους όμορφους – όχι ότι δεν κάνουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες, πολλές εκ των οποίων καταλήγουν σε ντιβάνι ψυχιάτρου -προσπαθούμε να υποδυθούμε τους έξυπνους, αφού η εξυπνάδα, σε αντίθεση με την ομορφιά, δεν είναι αυταπόδεικτη.

Το εύκολο διαβατήριο για την ομάδα των έξυπνων είναι η ποσότητα των βιβλίων που έχουμε διαβάσει, ή μπορεί να είναι η υποψία των βιβλίων που μπορεί να έχουμε διαβάσει. Ένα ψεματάκι, μια υπερβολή, δεν είναι και τόσο κατάπτυστη πρακτική, είναι; Ο Στίβεν Φρίαρς, σκηνοθέτης, πιστεύει ότι δεν είναι:

«Το να λες συνέχεια την αλήθεια είναι μεγάλος βραχνάς. Οι άνθρωποι που λένε την αλήθεια όλη την ώρα είναι μεγάλος βραχνάς. Είμαι σίγουρος ότι έχω πει ψέματα για βιβλία που δεν έχω διαβάσει. Γιατί; Γιατί ο χαρακτήρας μου δεν είναι πολύ καλός. Δεν νομίζω ότι διάβασα τον «Οδυσσέα» μέχρι το τέλος, αλλά δεν θυμάμαι αν έχω πει ψέματα γι' αυτό το βιβλίο.»

 

Μια έρευνα που έχει κάνει την εμφάνισή της σε πολλά βρετανικά μέσα, δηλώνει ότι αποκαλύπτει τα πιο συχνά ψέματα για βιβλία που στην πραγματικότητα δεν έχουν διαβαστεί. Η περίφημη λίστα είναι η εξής:

1. "1984", George Orwell -- 26%
2. "War and Peace", Leo Tolstoy -- 19%
3. "Great Expectations", Charles Dickens -- 18%
4. "The Catcher in the Rye", J.D. Salinger -- 15%
5. "A Passage to India", E.M. Forster -- 12%
6. "Lord of the Rings", J.R.R. Tolkein -- 11%
7. "To Kill a Mockingbird", Harper Lee -- 10%
8. "Crime and Punishment", Fyodor Dostoyevsky -- 8%
9. "Pride and Prejudice", Jane Austen -- 8%
10. "Jane Eyre", Charlotte Brontë -- 5%

Με το χέρι στην καρδιά ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει το 2, το 5 και το 8. Για την ακρίβεια το 'Έγκλημα και Τιμωρία' δεν το τελείωσα γιατί αυτός ο αφελής πρωταγωνιστής μου προκαλούσε τεράστιο στρες. Μπορώ να φανταστώ γιατί λέγονται ψέματα γι' αυτά τα βιβλία, αλλά ακόμη περισσότερο έχω μια ιδέα γιατί το '1984' βρίσκεται πρώτο στη λίστα, και μάλιστα με μεγάλη διαφορά: επειδή αναφέρεται τόσο συχνά ως παράδειγμα της σύγχρονης εποχής, που όλοι έχουν την εντύπωση ότι ξέρουν την υπόθεση. Άλλοι νομίζουν ότι περιγράφει τον καπιταλισμό, άλλοι τον κομμουνισμό, αλλά όλοι ξέρουν κάτι για ένα «ολοκληρωτικό καθεστώς» και για τον «Μεγάλο Αδελφό» που μας παρακολουθεί.

Τα ψέματα που λέμε για τα βιβλία που δεν διαβάσαμε Facebook Twitter
 

Εσείς, για ποια βιβλία έχετε πει ψέματα;

ΥΓ 1 : Η ίδια έρευνα αναφέρει ότι οι γυναίκες λένε περισσότερα ψέματα για βιβλία, αλλά οι άντρες περισσότερα για τις σπουδές τους και τις επιδόσεις τους στη δουλειά. Επίσης, οι άντρες παραθέτουν συχνότερα αποφθέγματα και αποσπάσματα για να κάνουν εντύπωση, όπως έκανα εγώ στην πρώτη παράγραφο αυτού του ποστ.

ΥΓ 2 : Το βιβλίο που παραλίγο δεν μπήκε στην δεκάδα είναι η Βίβλος. Πολύ ενδιαφέρον...

Βιβλίο
48

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

7 σχόλια
Η συζήτηση περί διαβάσματος πρέπει να λειτουργεί ως πυξίδα στον απέραντο κόσμο των βιβλίων και έναυσμα για ευρύτερες πνευματικές αναζητήσεις. Όταν γίνεται απλά γιατί είναι trendy, τότε πίνουμε γρήγορα τον καφέ ή το ποτό μας και αποχαιρετάμε ευγενικά, καθότι μετά θα ακολουθήσει η μόδα και η μπάλα... Το διάβασμα παίζει βασικό ρόλο στον ειρμό της σκέψης, τον τρόπο έκφρασης, την αντιληψη, το χιούμορ, την επιχειρηματολογία και την ικανότητα επεξεργασίας απόψεων και σύνθεσης ιδεών ενός ανθρώπου. Από αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί κάποιος να καταλάβει το επίπεδο του συνομιλητή του και δε χρειάζεται να ακούει λίστες με διαβασμένα (ή μη) βιβλία. Αν χρειάζεται, τότε μάλλον πρέπει να διαβάσει ο ίδιος περισσότερο.
Tώρα επεμβαίνω για κάτι όχι τόσο σχετικό, αλλά μίλησες για το πεδίο μου και θα το υπερασπιστώ. Η έκφραση "αποχαιρετάμε ευγενικά, καθότι μετά θα ακολουθήσει η μόδα και η μπάλα..." είναι υποτιμητική για ένα τόσο καλλιτεχνικά σφαιρικό πεδίο σαν τη μόδα. Θα ήταν σωστότερο ίσως αν έλεγες "βιτρίνες", όπως είπες "μπάλα" και όχι "αθλητισμός". Γενικά είναι εξοργιστικό να υποτιμούμε κλάδους όταν δεν τους γνωρίζουμε ή επειδή πήραμε τα λάθος μηνύματα γι' αυτούς εξαιτίας της χώρας στην οποία ζούμε. Η μόδα δεν είναι αυτό που προβάλλουν τα trash πρωινά ή τα κίτρινα περιοδικά, ας προσέχουμε λίγο πριν τσουβαλιάσουμε. Σαφώς "πιάνω" το τι θέλεις να πεις, αλλά μου ακούστηκε τόσο άσχημα/περίεργα όσο αν ελεγες "αρχιτετονική και μπάλα".
Ειλικρινά λυπάμαι nope που έθιξα το πεδίο σου και ευχαριστώ που μου υπέδειξες την ευρύτερη έννοια της μόδας. Έχεις δίκιο, η λέξη "βιτρίνες" είναι σαφώς ακριβέστερη για αυτό που εννοούσα, όπως και ο ίδιος αντιλήφθηκες. Ευχαριστώ και συγγνώμη για το τσουβάλιασμα.
Εξαιρετικό άρθρο πάνω σε ένα θέμα για το οποίο όλοι έχουμε μια εντικτώδη διαίσθηση αλλά τώρα επαληθεύεται με έρευνα. Στην Ελλάδα, μια κοινωνία στην οποία το εξυπνακισμός είναι της μόδας πιθανόν να λέγονται ακόμα περισσότερα ψέματα για το θέμα της ανάγνωσης των βιβλίων. Από την άλλη ο ακόμα σταθερός αν και αποδυναμωμένος παραδοσιακός χαρακτήρας της πολιτικής νομιμοποίησης της εξουσίας στην Ελλάδα, δεν απαιτούσε από τους προύχοντες να είναι ιδιαίτερα μορφωμένοι και σε ορισμένες περιπτώσεις η υπερβολική μόρφωση μπορούσε να εκληφθεί ως έλλειψη ανδρισμού ή υιοθέτηση αντεθνικών φρονημάτων(με τη Χρυσή Αυγή η λογική αυτή επανέρχεται στο προσκήνιο απενοχοποιημένα), ωστόσο είναι πάρα πολύ ζωντανή στο παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό της Νέας Δημοκρατίας και του πατριωτικού Πασοκ. Οπότε διστάζω να εκφέρω άποψη-από τη μια ως εξυπνάκηδες οι Έλληνες πιθανόν να λένε ψέματα για τα βιβλία που έχουν να διαβάσει από την άλλη ως ακόμα παραδοσιακή κοινωνία στερούμενη αστικού διαφωτισμού, η μόρφωση δεν παίζει κανένα τρομακτικό ρόλο στη διαμόρφωση ηγετικού προφίλ οπότε γιατί να υποκριθείς ότι την έχεις αφού δεν θα αποκομίσεις απτά κοινωνικά οφέλη. Άλλωστε οι άνθρωποι που κέρδισαν την καρδιά του ελληνικού λαού- ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος για παράδειγμα, δεν ήταν και τέρατα μόρφωσης. Ο Σημίτης που ήταν μορφωμένος με την κλασική δυτική έννοια δεν υπήρξε δημοφιλής. Σε ευρεία χρήση στην πιάτσα από τους παλαιότερους είναι ακόμα ο υποτιμητικός όρος "καλαμαράς" για τους μορφωμένους. Συνεπώς για να κλείσω, η πεποίθηση μου είναι ότι άλλο Ελλάδα και άλλο Αγγλία και ότι στην παραδοσιακή Ελλάδα δεν είναι ανάγκη να υποκριθείς ότι είσαι έξυπνος γιατί αυτό που μετράει είναι αν είσαι γενναίος, τι προγόνους είχες και πόσα χρήματα έχεις. Συνεπώς γιατί να υποκριθείς μια ιδιότητα που δεν σε "ανεβάζει" κοινωνικά- εκτός αν είσαι ΔΗΜΑΡ αλλά τα ποσοστά είναι μικρά....
Συμφωνώ απόλυτα με το θέμα του μοδάτου "εξυπνακισμού" αλλά θα διαφωνήσω με το μέγεθος της επιρροής της πολιτικοκοινωνικής "διαμόρφωσης ηγετικού προφίλ" που δίνεις, στο θέμα του "δείχνεσθαι" ενός ατόμου - όσον αφορά την εξυπνάδα και τη μόρφωση.Μπορεί "η μόρφωση να μην παίζει κανένα τρομακτικό ρόλο στη διαμόρφωση ηγετικού προφίλ" αλλά, σύμφωνα πάντα με την "εξυπνάκειο" θεωρία, αν υποκριθείς ότι την έχεις, θα αποκομίσεις απτά - καθημερινά - κοινωνικά οφέλη: αποδοχή, σεβασμό, ευυποληψία και ναι, κοινωνική "άνοδο". Τώρα το πόσοι γύρω μας ασπάζονται τη θεωρία αυτή και το κατά πόσο αυτό λειτουργεί και μας επηρρεάζει, είναι πάντα σχετικό με τον κοινωνικό κύκλο που επιλέγουμε και την ιδέα που ο καθένας έχει για τον εαυτό του.Η άποψή σου περί "διαμόρφωσης ηγετικού προφίλ" από πετυχημένες πολιτικοκοινωνικές μετριότητες, έχει μία σωστή βάση και σίγουρα επιδρά στην ψυχοσύνθεση όλων. Κατά τη γνώμη μου όμως δεν επηρρεάζει και πολύ τους πολλούς, στο θέμα της μόρφωσης/εξυπνάδας. Οι περισσότεροι θέλουμε να δείχνουμε έξυπνοι. Επίσης θεωρώ υπερβολικό τον περιορισμό που κάνεις, του φαινομένου του "εξυπνακισμού" και της στέρησης αστικού διαφωτισμού μόνο στην Ελλάδα. Και χωρίς να είμαι ειδήμων, δεν έχω προσέξει σε χώρες του εξωτερικού τίποτα εξέχουσες λογοτεχνικές μορφές, σοβαρούς φιλοσόφους και νομπελίστες επιστήμονες να είναι οι προύχοντες ή να ηγούνται των μεγάλων πολιτικών κομμάτων.
Θα συμφωνήσω με την τελευταία σου παράγραφο. Είπα για την Ελλάδα γιατί την Ελλάδα ξέρω. Η ιδέα που κυκλοφορεί είναι ότι στη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική η μόρφωση έχει κάποια μεγαλύτερη κοινωνική βαρύτητα αλλά πάλι μπορεί να μην είναι και έτσι.....
Προτείνεις μία γενίκευση (στην Ελλάδα η μόρφωση δεν είναι προσόν) η οποία δεν νομίζω ότι έχει ισχύ στην περίπτωσή μας. Αυτές οι κουβέντες είναι πιθανότερο να γίνονται μεταξύ ανθρώπων μέσου μορφωτικού επιπέδου και πάνω. Τέτοιοι όμως υπάρχουν σε όλες τις χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης. Και οι μορφωμένοι θέλουν να είναι αρεστοί στους μορφωμένους (και με κριτήρια μορφωμένων, όχι γενικά).Από την άλλη δεν είμαι σίγουρος καν ότι στην Ελλάδα δεν εκτιμάται η μόρφωση. Σε ποια Ελλάδα; Διαχρονικά η ιδέα της μόρφωσης και της επιστημοσύνης έχουν πέραση, βλ. λογουχάρη τη λόξα με τις ανώτατες σπουδές. Η βελτίωση του μορφωτικού επιπέδου και οι σπουδές ήταν τρόπος να αλλάξεις κοινωνικό στάτους και να ξεφύγεις από τη φτώχια.Δεν είναι αστικό το ζήτημα. Παλιά στα χωριά ο δάσκαλος ήταν εξέχουσα προσωπικότητα (κατ' αναλογία συμβαίνει ακόμη).Είναι πολύ πιο σύνθετο το πράγμα, γιατί η (ελληνική) κοινωνία δεν είναι κάτι ομοιογενές, ούτε συγχρονικά ούτε διαχρονικά.
Τα όσα λες έχουν βάση από την άλλη αναπόφευκτα όταν μιλάμε κάνουμε γενικεύσεις-έχεις δίκιο ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι κάτι ομοιογενές ωστόσο ίσως υπάρχει ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής που της προσδίδει μία κάποια ταυτότητα. Γενικά μιλώντας όταν μιλάμε για μεγάλους κοινωνικούς σχηματισμούς σε βάθος χρόνου υπάρχει μεγάλη ετερογένεια π.χ. άλλη η Γαλλία των Καθολικών άλλη η Γαλλία της Δημοκρατίας, άλλη η Γαλλία των εργατών άλλη η Γαλλία των αστών, αλλά όταν λέμε γαλλική κοινωνία συνειδητοποιούμε ότι εννοούμε κατι διαφορετικό από την Ινδική κοινωνία. Έτσι και με την Ελλάδα. Από την άλλη η μόρφωση ως μηχανισμός αλλαγής της μοίρας κάποιου ή κάποιων είναι σημαντική αλλά δεν ξέρω αν είναι εξίσου σημαντική με τον πλούτο ή την καταγωγή στην Ελλάδα τουλάχιστον, πολλές από τις μεγάλες μορφές του Γένους ήταν περισσότερο προύχοντες, πλούσιοι και ευεργέτες ή πολέμαρχοι παρά λόγιοι και διανοούμενοι-κατά την αξιολόγηση του στίχου για τα Γιάννενα, που είναι πρώτα στα άρματα, τα γρόσσια και τα γράμματα/τα γράμματα έρχονται τρίτα ως κριτήριο κοινωνικού κύρους αλλά πάλι αυτή είναι μία άποψη δεν επιμένω φανατικά απλώς θέλω να διατυπώσω την παρατήρηση ότι διαχρονικά, ιστορικά και στο πλαίσιο της όποιας εθνικής ζωής η μόρφωση-εξυπνάδα δεν είναι το παν, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς εμπειρικά επισκοπώντας τον πάνθεον των πετυχημένων συμπατριωτών μας, πετυχημένων με συμβατικά όχι προσωπικά ή ηθικά κριτήρια-αυτά...
Δεν έχω πει ψέμματα για βιβλία που δεν διάβασα, έχω όμως... χμμμ... υπερβάλει κάπως για τις εντυπώσεις μου σχετικά με βιβλία που θεωρούνται ιερά τέρατα, καθώς δε θέλω να δώσω την εντύπωση ρηχού και επιπόλαιου πλάσματος σε συγκεκρμένους συν-αναγνώστες. (Το πέπλο της ανωνυμίας με καλύπτει, ορίστε λοιπόν: το "The catcher in the rye" με άφησε παγερά αδιάφορη, για να αναφέρω ένα παράδειγμα.)
Εμένα μου άρεσε μεν αλλά δε μπορώ να μη συμφωνήσω ότι... πώς να το πω, δεν ανταποκρινόταν στο hype που το περιέβαλε. Και πάλι πάντως, κρατάω μια πισινή. Μπορούν να υπάρχουν επίπεδα που εγώ απλώς αδυνατώ να διακρίνω.
"Το κοιμητήριο της Πράγας" του Εκο. Έκανα φιλότιμες προσπάθειες να το τελειώσω αλλα δεν "τσούλαγε" κ το παράτησα.(ποτέ δεν το παραδέχτηκα στο άτομο που μου το δάνεισε). Επίσης "Η μάσκα της Τροίας" του Gibbins.Το εκθείαζε ένας φίλος μου ,μου πρότεινε να το διαβάσω.Ποτε δεν το ολοκλήρωσα παρά τις ουκ ολίγες φορές που το πιάνα ξανά κ ξανά στα χέρια μου με σκοπό να καταλάβω μέσω της αναγνωσης τι ακριβώς τον είχε συνεπάρει σ'αυτο το βιβλιο τον φίλο μου..Φυσικά ποτέ δεν του το πα ότι δεν το διαβασα τελικά!