Αρχείο

«Θέλουννα γκρεμίσουν τα διατηρητέα για να έχουνμπίζνες και φραπεδιά με θέα» φώναζανΚυριακή πρωί ο Αλέξης Τσίπρας και ηπαρέα του, τη στιγμή ακριβώς που οιχειριστές των γερανών προσπαθούσαν νασυντονίσουν την πρεμιέρα της μεταφοράςτων μαρμάρων και οι αρχαιολόγοιεκλιπαρούσαν για λίγη ησυχία. Η φωνήτου δεν έκρυβε καμιά αμφιβολία για τηνορθότητα των απόψεών του, ήταν η γνώριμηαριστερή φωνή, η φωνή-γροθιά που επενδύειηχητικά κάθε αυθεντικό λαϊκό κίνημα,είτε αυτό λέγεται άπλυτες φοιτήτριεςείτε ιδιοκτήτες νεοκλασικών στηνΑρεοπαγίτου. Τη σιωπή μόνο δεν φαίνεταινα αγαπά ο Τσίπρας, τον σκασμό πουπροφανώς είναι μια αρετή που δεν ανήκειστα πολεμοφόδια της φιλόδοξης πολιτικήςτου καριέρας (σε αυτό θυμίζει τονκακομοίρη τον Χριστόδουλο, που σηκώθηκεαπό το νεκροκρέβατο για να δώσεισυνεντεύξεις στα κανάλια). Είναι όντωςσυμπαθητικά τα 2 σπίτια (το 17 λίγο φλύαρο,το 19 όμως μελαγχολικά σοβαρό) πουπεριμένουν το θάνατο της μπουλντόζας.Και είναι όντως κρίμα που πρέπει ναγκρεμιστούν, αλλά φοβάμαι πως υπάρχουνφορές που το μικρό συμφέρον πρέπει ναυποταχθεί στο μεγαλύτερο. Το υπέροχομουσείο της Ακρόπολης πρέπει να αναπνεύσεικαι για να γίνει αυτό πρέπει να αποκτήσειμια απρόσκοπτη επαφή με το βράχο και ταμνημεία. Κάθε μεγάλο βήμα εμπρός έχεικαι κάποιες παράπλευρες απώλειες. Τοίδιο κρίμα είναι π.χ. να κλείσουν εταιρείεςμε σκανδαλώδη ελλείμματα όπως η Ολυμπιακήή ο ΟΣΕ και να απολυθούν οι εργαζόμενοι,αλλά δυστυχώς πρέπει, για το γενικόκαλό, να κλείσουν (η Ολυμπιακή τουλάχιστον)και μάλιστα άμεσα.