1Θα ήθελα να μάθω τι γίνεται με τις τραπεζικές καταθέσεις σε περίπτωση χρεοκοπίας του κράτους. Ο χαμηλοσυνταξιούχος πατέρας μου με ρωτάει αν θα πρέπει να αποσύρει τα λιγοστά του χιλιάρικα (απόλυτα αναγκαία για κάποια μελλοντική δύσκολη στιγμή) και να τα κλείσει σε κάποιο σεντούκι και δεν είμαι σε θέση να του απαντήσω. Άρης (άνευ τζακούζι)
Άρη (άνευ τζακούζι), η ερώτησή σου δεν βασανίζει μόνο τον δικό σου αλλά και όλους τους συνταξιούχους μπαμπάδες μας. Την προώθησα, λοιπόν, κατευθείαν στο κονέ μου, έναν τύπο από το παρελθόν που λύνει και δένει στο ΔΝΤ, έναν Ντομινίκ, δεν ξέρω αν έχεις ακουστά. Πού τον ξέρω; Ε, μη θες να τα μαθαίνεις όλα, παλιόπαιδο. Με κάνεις και κοκκινίζω. Τέλος πάντων, τον πήρα. Τον πήρα στο γραφείο, τον πήρα στο σπίτι, τον πήρα στο Παρίσι, τον πήρα στη Γενεύη, στις Βρυξέλλες, στο Στρασβούργο, τον πήρα παντού - όλ’ αυτά για τον μπαμπά σου, εντάξει; Τον πήρα, τελικώς, και στο κινητό του (+69-69696969). Καλούσε, καλούσε, τίποτα. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση, γιατί ο Ντο δεν με άφηνε ποτέ να περιμένω. Πάντα το σήκωνε κι άρχιζε επιτόπου τα βογγητά, τα «μον αμούρ νταν λε ζαρντέν ντε μονακό» και τα «τι σου κάνω, μάνα μου» . Κι όλ’ αυτά όχι έτσι, μονότονα. Πότε στα γαλλικά, πότε στα ελληνικά, πότε στα πορτογαλικά - είναι πολύ καλλιεργημένος ο Ντο. Γλωσσομαθέστατος. Μάλιστα. Τι έλεγα; Τέλος πάντων, μετά από εφτακόσιες ώρες το σήκωσε μια βλαχάρα Αμερικάνα και με ρωτούσε τι θέλω και ποια είμαι του λόγου μου και, δεν θα το πιστέψεις Άρη (άνευ τζακούζι), τελικά κατάλαβα ότι ήταν μπατσίνα! Συγχύστηκα και της το ’κλεισα στα μούτρα, διότι υπέθεσα ότι ήταν γκόμενά του. Πάντα τού άρεσαν οι γυναίκες με στολή. Πού το ξέρω; Εγώ; Που ακόμα έχω τη στολή Γαλλίδας καμαριέρας κρεμασμένη στην ντουλάπα; Λέω σε όλους ψέματα ότι την κρατάω για τα μασκέ, να μην ξοδεύομαι κάθε Αποκριά στα Τζάμπο. Στην πραγματικότητα, είναι από το χέρι του Ντο, μου την είχε δώσει ως αποχαιρετιστήριο δώρο. «Την καμαριέρα μου δεν έπρεπε να πάρω, γιατί τη βλέπω, και βαθιά μελαγχολώ…», που τραγουδούσε κι η Βέμπο, η αξέχαστη Σοφία μας. Προχείρως, μέχρι να αποκατασταθεί η επικοινωνία μας με τον Ντο (αν και στη φάση αυτή είναι πιθανότερο να επικοινωνήσω με τη Βέμπο-την αξέχαστη Σοφία μας), να συστήσεις στον μπαμπά σου να μην κλείσει τα ευρώ σε σεντούκι. Κινδυνεύουν από κορέους, κατσαρίδες κι άλλα σιχαμερά έρποντα έντομα. Καλύτερα να τα κάνει μασούρια. Κάνει πιο νοσταλγία. Πιο παρελθόν. Πιο παρελθόν κι από τον Ντομινίκ…
2Καθημερινώς και αδιαλείπτως, στον δρόμο στον οποίο κατοικώ, στα σκαλάκια των πολυκατοικιών, μαζεύονται ομάδες εφήβων (3 έως και 10 ή και παραπάνω ατόμων). Η ώρα της συνεύρεσής τους είναι απογεύματα, μέχρι (αργά) το βράδυ, και, απ’ ό,τι πρόσεξα και τη σημερινή, απεργιακή ημέρα, πρωινά. Η φασαρία που προκαλούν έχει αρχίσει να μας ενοχλεί τραγικά και από την πρακτική πλευρά, καθώς σε περίοδο εξετάσεων δεν μπορούμε να διαβάσουμε ή να κοιμηθούμε. Για να μην αναφέρω την αισχρολογία που και τα μικρά παιδιά της περιοχής είναι αναγκασμένα ν’ ακούνε... Τα κλειστά παράθυρα δεν κάνουν τίποτα (άσε που ο καιρός ζεσταίνει και πρέπει να παραμένουν ανοιχτά...). Παρατηρήσεις γίνονται κατοίκους του δρόμου, με τον καλό αλλά και με τον άσχημο τρόπο, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να ξανάρχονται. Ποια είναι η πρότασή σου για την αντιμετώπιση του προβλήματος; (Να ληφθεί υπόψη ότι οι ώρες που τα παραπάνω λαμβάνουν χώρα δεν είναι, απαραιτήτως, ώρες κοινής ησυχία.) Desperate
Δυσκολεύτηκα πολύ με την επιστολή σου. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι πρέπει να είσαι πολύ μαυρόψυχος για να σου τη σπάει τόσο τραγικά μια παρέα πιτσιρίκων που κελαηδάει (έστω, που γκαρίζει) κάργα άνοιξη, στα σκαλάκια σου. Μετά, όμως, ήρθα στη θέση σου και σου ζητώ συγγνώμη για την αρχική μου σκέψη: ήταν πρόχειρη, επιπόλαια κι απαράδεκτη. Τώρα ξέρω την αλήθεια: δεν είσαι παρά ένας ταξιδιώτης του χρόνου από το 1958 που παγιδεύτηκε στην εποχή μας, τότε που ίσχυαν οι αστυνομικές δι- ατάξεις περί τεντιμποϊσμού. Τον είχε κάνει κι ο Γιάννης Δαλιανίδης έργο, με τη Φίνος Φιλμ. Λεγόταν Νόμος 4.000, αλλά να μη σου λέω πράγματα που ήδη γνωρίζεις, αφού στον κόσμο σου η πρεμιέρα της ταινίας ήταν την προηγούμενη εβδομάδα. Λογικό είναι να περνάς μεγάλη σύγχυση. Σου εύχομαι ολοψύχως να βρεις τον δρόμο για τον αιώνα σου και μην απελπίζεσαι, εμείς πάλι θα συναντηθούμε. Σε τέσσερα χρόνια θα γεννηθώ στο « Έλενα». Φέρε στη λεχώνα μάνα μου κανένα κοκ. Φιλιά και χαιρετισμούς στον Λαυρέντη Διανέλλο.
3Διαβάζεις το μπλογκ μου, http://anisixos. blogspot.com; Γενικά, διαβάζεις μπλογκ και αν ναι, υπάρχουν κάποια που σου αρέσουν;
Ανήσυχε, όχι, δεν σε παρακολουθώ τακτικά. Σε παρακαλώ μην το πάρεις προσωπικά, είναι ζήτημα χρόνου - δεν υπάρχει αρκετός. Ήδη, ο γιος μου αρχίζει τα σιχτίρια μόλις με βλέπει να πλησιάζω πληκτρολόγιο. Παλαβό σπίτι. Αντί να κυνηγάει η μάνα το παιδί να ξεκολλήσει από το μηχανάκι, κυνηγάει το παιδί τη μάνα του… Ναι, φυσικά επισκέπτομαι δεκάδες μπλογκ καθημερινά. Πώς θα μπορούσα να κάνω αλλιώς; Βλέπεις, το Δίκτυο είναι εργασία - επικοινωνώ, κάνω την έρευνά μου, τα κείμενά μου και, γενικώς, δουλεύω κυρίως μέσα από το web. Οπότε, η ψυχαγωγία μου προκύπτει όταν, επιτέλους, απομακρύνομαι από τον υπολογιστή. Είναι σαν να φεύγεις από το γραφείο και να πηγαίνεις να διασκεδάσεις... πάλι στο γραφείο. Δεν λέει. Μεταξύ μας, αυτό που μου λείπει τρομερά δεν είναι να διαβάζω μπλογκ, αλλά να διαβάζω, τελεία. Έχω καταντήσει να βλέπω βιβλίο και να μου τρέχουν τα σάλια. Υπόσχομαι, πάντως, ότι θα προσπαθήσω να σ’ επισκέπτομαι συχνότερα. Αν μου υποσχεθείς κι εσύ ότι θα ποστάρεις και θα τουιτάρεις με ελληνικούς χαρακτήρες, γιατί με πιάνει ημικρανία από τα γκρίκλις.
σχόλια