1Βρε, καμάρι μου, για απάντησέ μου το εξής: στο γνωστό, πανέμορφο τραγουδάκι του Λοΐζου «1η Μαΐου» που το πόσταρα στο φατσοβιβλίο ψες ένεκα της ημέρας, αναφέρει σε κάποια στιγμή ο ποιητής… «Ο Φεντερίκο, η Κατρίν και η Σιμόν...». Φρονώ ότι Φεντερίκο και Σιμόν είναι αντιστοίχως ο Λόρκα και το «στεφάνι του Σαρτρ»... Η ρημάδα, η Κατρίν, ποια είναι; Στέργιος Χρήστου
Εσύ φρονείς, εγώ παραφρονώ. Πρώτον, αν η Σιμόν μάθαινε ότι την είπες «στεφάνι του Σαρτρ», πραγματικά νομίζω ότι θα σηκωνόταν από το μνήμα να σε… να σε… τέλος πάντων, να σε περάσει ένα χεράκι γαλλικά. Το ζευγάρι δεν παντρεύτηκε ποτέ, ούτε καν συγκατοίκησε. Σύμφωνα με τους βιογράφους τους, όταν στη μεγάλη του καψούρα επάνω ο Σαρτρ τής έκανε πρόταση γάμου, εκείνη του απάντησε «ας παρατείνουμε το συμβόλαιο για δύο χρόνια». Ουφ, αναψοκοκκίνησα. Άκου «στεφάνι του Σαρτρ»! Θύμισέ μου να σου βάλω τιμωρία. Στην ερώτησή σου, τώρα, αν ο ένας είναι ο Λόρκα και η δεύτερη η Σιμόν ντε Μποβουάρ, να μην αποκλείεις καθόλου η τρίτη να είναι η Κατρίν Ντενέβ. Μην τη σκέφτεσαι ως τη θείτσα του σήμερα, αλλά ως την απόκοσμη μούσα του Πολάνσκι και του Μπουνιουέλ, ένα από τα σύμβολα επιρροής της δεκαετίας του ‘60. Από την άλλη, τα ονόματα θα μπορούσαν να είναι τυχαία, αν και πολύ αμφιβάλλω. Ιστορικά, μια κοπέλα με το όνομα Κατρίν Παϊγιασέ αναφέρεται ως στέλεχος της επιτροπής αγώνα κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Μαΐου του 1968 στο Παρίσι, πρώτη γραμμή στα οδοφράγματα. Δεν ξανακούσαμε τίποτα για εκείνη, όμως. Α, για τιμωρία, να ξαναδιαβάσεις το Αίμα των άλλων και μετά να γράψεις στον τοίχο του φατσοβιβλίου ένα από τα κεντρικά συνθήματα εκείνου του Μάη, και βασικό εργαλείο σκέψης της Σιμόν: «Η ανοχή είναι συνενοχή».
2Χριστός Ανέστη; M.S.
Γιατί, παιδί μου; Γιατί, ψυχούλα μου (που δεν ξέρω καν αν είσαι αγόρι ή κορίτσι, αφού υπογράφεις με αρχικά), γιατί μου το κάνεις αυτό; Δεν με λυπάσαι, βρε άτομο; Που θα πέσουν τώρα καρότσι οι ψυχο-θεούσες στο mailbox και δεν θα μπορέσω να ξεχωρίζω τις ερωτήσεις από τις κατάρες; Γιατί, μανίτσα μου, δεν έπιασες να βασανίσεις άλλο στηλο-γράφο; Τον Ζαχαριάδη, ας πούμε (και το άλλο περιοδικό τζάμπα το δίνουν). Σε μένα βρήκες; Ένα ψωμί βγάζω, την τρέλα μου μέσα, πρέπει να το φτύσω, μαζί με το γάλα της μάνας μου; Τέλος πάντων, χαλάλι σου για τη μαγκιά -και τη θανατερή συντομία- της ερώτησης. Η απάντησή μου είναι «όχι».
3Ρικάκι, όπου κι αν πας, θα ’σαι πάντα εδώ, θα ‘χεις κλειδί και θ’ ανοίγεις την πόρτα, που λέει και το τραγούδι «Πάμε στον Άδωνη για καφέ». Ξέρω ότι ο Άδωνης είναι καφετέρια στη Ν. Σμύρνη. Εσύ μήπως ξέρεις ποια είναι η «χοντρή νευρικιά που πηγαίνει Κυριακή να της φύγει το στρες»;. Είναι ο συνθέτης του τραγουδιού; X2zenon
Με βεβαιότητα σου απαντώ πως όχι. Η «χοντρή νευρικιά» που πηγαίνει να χαλαρώσει στον Άδωνη είναι μια πασίγνωστη προσωπικότητα στην Αθήνα. Γνωρίζω την ταυτότητα του ατόμου, αλλά κωλύομαι να την αποκαλύψω. Πρόκειται για έναν πολύ σοβαρό, χαμηλού προφίλ και αξιολογότατο (επίσης και αξιαγάπητο) άνθρωπο από τον χώρο της λογοτεχνίας. Οι τότε κολλητοί του τού έκαναν μια καλοκάγαθη πλακίτσα με το τραγούδι αυτό. Πού να φανταστούν ότι θα γινόταν σουξεδάρα! Έτυχε, πιτσιρίκα κι εγώ, να είμαι κάπου στην παρέα, τύπου άσχετη, και το άκουσα που το λέγανε μεταξύ τους και λειώνανε στο γέλιο. Μυστικό παρέας δεν δίνω, που να με κρεμάσεις στην κομαντατούρ σαν την υπολοχαγό Νατάσα. Σόρι, εξ δύο ζίνον. Έλα, κερνάω καφέ στην πλατεία…
4Είμαι μια χαρά, δεν έχω κάποιο πρόβλημα και αυτό είναι το πρόβλημά μου. Ζω σε δικό μου σπίτι, ανεξάρτητος, έχω ελεύθερο επάγγελμα (DJ/samplings) και τώρα με την κρίση έχει πέσει η δουλειά ως έναν βαθμό, αλλά δεν είναι ότι υποφέρω κιόλας, αφού είμαι χωρίς υποχρεώσεις. Έχω και δεύτερη δουλειά για ασφάλεια σε ένα πολύ καλό στέκι, στην πόρτα, τρεις φορές την εβδομάδα. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι είμαι πολύ ερωτευμένος και πολύ πολύ καλά με το πρόσωπο που έχουμε σχέση οκτώ μήνες. Όλοι οι φίλοι και οι παρέες μου είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση με ανεργία κ.λπ. Δεν με έχει «αγγίξει» αυτή η μιζέρια που ζω γύρω μου. Αισθάνομαι αταίριαστος και νιώθω κάποιες τύψεις. Με καταλαβαίνεις; Βασίλης
Ε, όχι και πολύ, Βασίλη μου, δεν σε καταλαβαίνω απολύτως. Έχω έρθει στη θέση σου πολλές φορές και δεν υπάρχει κανένας λόγος να βιάζεσαι. Και τη δουλειά σου θα τη χάσεις, και με το πρόσωπο θα τσακωθείς, και στα ζόρια θα πέσεις. Είναι νόμος: στη ζωή έρχεται πότε καλή και πότε στραβή. Γιατί να γκαντεμιαστείς προκαταβολικά; Άμα σου περισσεύουν, κέρνα έναν γύρο την παρέα, η χαρά είναι εξίσου μεταδοτική με τη μιζέρια. Χρειαζόμαστε περισσότερους Βασίληδες - τώρα, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Enjoy!
σχόλια