WHITE LINES
Παίρνω το θάρρος να σου γράψω γιατί, διαβάζοντάς σε, είδα ότι έχεις μια αντίληψη ανθρώπινη, είσαι νέα, έχεις περάσει πολλά, έχεις πολεμήσει, έχεις κερδίσει έναν δύσκολο πόλεμο, έχεις θάρρος να το μοιράζεσαι και δεν δασκαλεύεις, μοιάζεις να καταλαβαίνεις και όχι να είσαι απόμακρη.
Έχω έναν γιό στην εφηβεία. Ήταν ένα γλυκύτατο, κοινωνικό παιδάκι, είχε φίλους, έπαιρνε μέρος σε διάφορες δραστηριότητες, διάβαζε, μπορεί να μην ήταν ο πρώτος μαθητής αλλά συμμετείχε, προσπαθούσε και δεν τον πιέσαμε ποτέ για πρωτιές. Τον αφήναμε να δοκιμάζει πράγματα να βρει τι του αρέσει, τον στηρίζαμε σε όλες τις φάσεις που περνούσε όσο και αν δεν συμφωνούσαμε πάντα ή δεν τις καταλαβαίναμε. Είχαμε εμπιστοσύνη και τον βλέπαμε να μεγαλώνει και να αλλάζει. Δεν του επιβάλλαμε ποτέ τα όνειρά μας ή τα δικά μας θέλω. Και δεν μετανιώνω γι' αυτό, ακόμα και που αυτήν τη στιγμή νιώθω ότι πια κινδυνεύει.
Πέρσι, στα γενέθλιά του, μας ζήτησε έναν υπολογιστή και εμείς φυσικά και του τον αγοράσαμε. Δεν φανταστήκαμε ποτέ ότι θα άλλαζε το παιδί τόσο. Στην αρχή απλά περνούσε όλο και περισσότερες ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Σιγά σιγά σταμάτησε να κάνει παρέα με τους φίλους του, σταμάτησε να διαβάζει, σταμάτησε να παίζει, σταμάτησε να βγαίνει από το σπίτι και ποια δεν βγαίνει καν από το δωμάτιό του. Έχει αδυνατήσει πολύ γιατί χάνει γεύματα, κοιμάται όλο και λιγότερο, για την ακρίβεια τις τελευταίες μέρες δεν έχει φάει ούτε κοιμηθεί σερί 2 εικοσιτετράωρα. Δεν πιστεύω ότι παίρνει κάποια ουσία για να μένει ξύπνιος, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν έρχεται σε επαφή με κανέναν, άρα πού θα τη βρει. Στην αρχή νομίζαμε ότι επειδή ήταν κάτι καινούργιο ήταν ενθουσιασμένος και ότι θα το ξεπερνούσε. Μετά σκεφτήκαμε ότι μπορεί λόγω εφηβείας να έχει ανησυχίες σχετικά με το σεξ και ότι μπαίνει σε σελίδες με τσόντες, αλλά ούτε αυτό ήταν. Απλά παίζει παιχνίδια ασταμάτητα και κάθεται μπροστά στην οθόνη σαν υπνωτισμένος και δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον καθόλου. Φοβόμαστε ότι κινδυνεύει πια και δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε για να μην τον αποξενώσουμε, μια και η ηλικία του από μόνη της είναι τέτοια που τα παιδιά αποστασιοποιούνται από τους γονείς και δεν τους ακούνε. Θέλουμε να τον βοηθήσουμε, χωρίς να μοιάζει πως τον κοντρολάρουμε ή τον κοντράρουμε. Πώς μιλάς σε ένα παιδί που δεν ακούει, δεν βλέπει και δεν ασχολείται με τίποτα πια; Πώς πλησιάζεις κάποιον που έχει απομακρυνθεί τόσο που δεν ξέρεις αν θα τον φτάσεις πια;
Φιλικά Μ. Γ.
GRAY AREAS
Ακούγεσαι σαν μια μητέρα που σέβεται τα όρια του παιδιού της, του δίνει χώρο να μεγαλώσει, τον αφήνει ελεύθερο να βρει τον εαυτό του. Αυτά είναι τα πράγματα που μακάρι να έκαναν οι πιο πολλοί γονείς που, δυστυχώς, θεωρούν τα παιδιά ιδιοκτησία τους ή συνέχειά τους και τους επιβάλλονται χωρίς σεβασμό, όρια, ντροπιάζοντάς τα και κακοποιώντας τα πνευματικά και συνεπώς συναισθηματικά. Δεν φταίτε εσείς για οποιοδήποτε επιλογή έκανε το παιδί σας. Άλλωστε, τον μάθατε ότι έχει το δικαίωμα να κάνει επιλογές και ότι θα είναι σεβαστές. Και αυτό είναι θετικό. Μέχρι που μπαίνει ο παράγοντας «σωματικός κίνδυνος» στη μέση. Εκεί, αν δεν δράσετε κάπως, θεωρείται αμέλεια πια και είναι το ίδιο σοβαρό με την κακοποίηση. Όμως, ο τρόπος δράσης είναι αυτός που θα κάνει τη διαφορά ή όχι. Πρώτα απ' όλα, πρέπει να βάλεις συγκεκριμένο στόχο και διάφορα σχέδια δράσης για να πετύχει ο στόχος. Όσο και αν είναι δύσκολο να τον πλησιάσεις, προσπάθησε, και μάλιστα προσπάθησε να «παίξεις με το παιχνίδι του». Να δεις τι είναι αυτό που τον έχει εξιτάρει τόσο στον υπολογιστή. Οποιοδήποτε παιχνίδι και αν παίζει μπορεί να βρεις το αντίστοιχο παιχνίδι στην πραγματική ζωή· δηλαδή, αν είναι παιχνίδι με αυτοκίνητα, να τον πας να κάνει καρτ, αν είναι μάχης, ίσως να του άρεσε να δοκιμάσει paintball ή να μάθει σκοποβολή. Δηλαδή, να βρει το ίδιο ενδιαφέρον εκτός εικονικής πραγματικότητας. Μην ξεκινήσεις αμέσως συζητήσεις για το πόσο ανησυχείς, γιατί δεν θα ακούσει λέξη. Πρέπει να μπεις εσύ στον κόσμο του. Παράλληλα, πρέπει να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι τον έκανε να αποσυρθεί από τον έξω κόσμο και να ζει μέσα από έναν υπολογιστή. Ίσως θα έπρεπε να αρχίσεις να πηγαίνεις σε κάποιον ειδικό για να μιλάς όχι μόνο για το πώς θα λύσεις το πρόβλημα του παιδιού, γιατί αυτό δεν είναι το πρόβλημα αλλά το σύμπτωμα, αλλά για να μπορείς εσύ να διαχειριστείς αυτήν τη δοκιμασία με τον πιο σωστό και λογικό τρόπο. Σίγουρα υπάρχει η τακτικής της αυστηρότητας και της απαγόρευσης και του ωραρίου που θα παίζει, αλλά αμέσως γίνεσαι εχθρός, άσε που, αν θέλει να το κάνει, θα βρει τρόπο να το κάνει και δε θα το καταλάβεις. Αυτή η τακτική είναι γι' αργότερα, αν δεν πιάσει τίποτα άλλο, αν δεν δεχτεί καμία εναλλακτική σε δραστηριότητες, αν δεν θελήσει να μιλήσει και ο ίδιος σε κάποιον που να τον βοηθήσει να λύσει την αιτία του προβλήματος που τον έφερε σε αυτό το αδιέξοδο και διάλεξε την απομόνωση. Καταλαβαίνω ότι ανησυχείς, αλλά τώρα θα δοκιμαστεί η ψυχραιμία σου, η υπομονή σου και η πίστη σου. Εγώ, λόγω της δικής μου ιστορίας, πάντα πιστεύω ότι υπάρχει γυρισμός από όλα ανά πάσα στιγμή. Ο τρόπος που θα χρησιμοποιηθεί μπορεί να κάνει όλη τη διαφορά στη διάθεσή του για αλλαγή.
σχόλια