Τάμα στην Παναγιά της Κλιμακτηρίου: Η Μαντόνα στα 60 Facebook Twitter
Η Madonna στα 57α βραβεία Grammy το 2015. Φωτο: Jason Merritt/Getty Images

Τάμα στην Παναγιά της Κλιμακτηρίου: Η Μαντόνα στα 60

5

Παρ' ότι εδώ και χρόνια αναλώνεται κυρίως σε περιοδείες και κάποιες δημόσιες εμφανίσεις όπου κατά τόπους επιστρατεύεται κάτι από την παλιά προβοκατόρικη ατζέντα της, με τις ηχογραφήσεις της («ψαγμένες», καλόγουστες, μετα-μετα-μοντέρνες, συχνά αδιάφορες και πάντα με τη συνδρομή των πιο εκλεκτών και πρωτοποριακών σύγχρονων παραγωγών) να έρχονται σε δεύτερη μοίρα, η Madonna Louise Ciccone εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να προκαλεί πάθη και αντιδικίες, λατρεία και μίσος, εύσημα και ενστάσεις.

Αν μιλάμε άλλωστε για «εμβληματικές προσωπικότητες» της πρόσφατης ποπ κουλτούρας, μιλάμε κυρίως για εκείνη και για πέντε-έξι άλλες και άλλους. Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι για πολλούς από μας βρισκόταν πάντα εκεί –δημιουργική και ετοιμοπόλεμη– όλη μας την εφηβική και ενήλικη ζωή.

Προφανώς έρχεται κάποια στιγμή που από «Βασίλισσα» (της Ποπ) γίνεσαι «Βασιλομήτωρ», αλλά δε νομίζω ότι υπήρξε κάποια πανάξια επίγονος, ούτε η Lady Gaga ούτε κάποια άλλη. Φτάνει επίσης κάποια στιγμή που η Σαλώμη διστάζει να πετάξει το τελευταίο πέπλο πριν αποχωρήσει από τη σκηνή. Ίσως έφτασε αυτή η στιγμή για τη Madonna, ίσως όχι. Ποιος μπορεί να το αποφασίσει αυτό πλην της ίδιας;

Και τώρα, σε λίγες μέρες (στις 16 του μήνα, ανήμερα της Παναγίας σχεδόν –της «ονομαστικής» της εορτής δηλαδή–, αν υπολογίσουμε και τη διαφορά ώρας) κλείνει αισίως τα εξήντα, προκαλώντας (ξανά) μια σειρά από κρίσιμα ερωτήματα στις παρέες, που κυρίως έχουν να κάνουν με τα βάρη και τους κώδικες της (μετα)κλιμακτηρίου, τόσο για τους διάσημους όσο και για τους κοινούς θνητούς, τόσο για τις γυναίκες (κυρίως) όσο και για τους άντρες (υπάρχει και η «ανδρόπαυση», δεν πρόκειται για μούφα):

• Μέχρι ποια ηλικία επιτρέπεται η «νεανική» / «προκλητική» / «ξέκωλη» αμφίεση;

• Και ποιο το όριο των «διακοσμητικών» επεμβάσεων στο πρόσωπο και το σώμα;

• Ποιο είναι πιο ώριμο (και πιο απελευθερωτικό); Να εμφανίζεσαι σα να μη σε νοιάζει (πια) ή να επιμελείσαι διαρκώς ένα σοφιστικέ λουκ ανάλογο της προχωρημένης ηλικίας;

• Και ποιος είναι ο ιδανικός τρόπος να συντηρήσει το αναγνωρίσιμο image της μια «απόλυτη ποπ σταρ», είτε είναι η Madonna είτε η Άννα Βίσση;

• Μήπως τελικά τα 60 «σκάνε» πιο ομαλά και λιγότερο σαν καταπέλτης απ' ό,τι τα 50;

Και ούτω καθεξής ad infinitum. Η συζήτηση έχει ξεκινήσει ούτως ή άλλως στα media εξ αφορμής των επερχόμενων γενεθλίων της «Mads».

Τάμα στην Παναγιά της Κλιμακτηρίου: Η Μαντόνα στα 60 Facebook Twitter
Η Madonna των '80s

Έγραφε σχετικά προ ημερών στον Guardian η καλή συνάδελφος Barbara Ellen: «... Από τη στιγμή που καθιερώθηκε, παρέμεινε πανταχού και εντόνως παρούσα – συγκρουσιακή, ριψοκίνδυνη, σεξουαλική, περιστασιακά εκνευριστική και περιέργως ευάλωτη (ανατράφηκε σε αυστηρά ιταλοαμερικανικό / καθολικό οικογενειακό πλαίσιο ενώ έχασε και τη μητέρα της όταν ήταν ακόμα παιδί).

»Μεταχειρίστηκε διάφορες περσόνες (boy toy, material girl, Hollywood royalty, dancefloor vixen, gangsta momma κ.λπ.) σα να επρόκειτο κάθε φορά για το προσωπικό της μουσικοχορευτικό βαριετέ ποικίλης ύλης.

»Ποτέ δεν επρόκειτο μόνο για τη μουσική όμως. Η Madonna ενσάρκωνε τη δαιμονιώδη φωνή που σου λέει διαρκώς στο αυτί: "Γιατί όχι;". Μια ποπ βασίλισσα με ροκ βρομόστομα, υπήρξε μια από τις πρώτες σημαντικές "influencers", προκαλώντας δυο τουλάχιστον γενιές κοριτσιών και νεαρών γυναικών (για να μην πούμε για όλους τους πιστούς γκέι οπαδούς της) να είναι πιο θαρραλέες, πιο δυνατές και (το πιο κρίσιμο τελικά), πολύ λιγότερο ταπεινές και απολογούμενες...

»Τα τελευταία χρόνια, η Madonna έχει κατηγορηθεί μεταξύ άλλων για την (απολύτως νόμιμη) υιοθεσία τεσσάρων παιδιών από το Μαλάουι, για τις "πλαστικές εργασίες" που έχει κάνει (μεγάλο το σοκ στους κύκλους των διάσημων) και για τους πολύ νεαρότερους συντρόφους της (αυτό που κάνει δηλαδή το 99% περίπου των διάσημων μεσηλίκων και βάλε άντρων).

»Κάθε φορά που περιοδεύει, ακούγεται το τρίξιμο των δοντιών και η ξινή αποδοκιμασία για τα "ανάρμοστα" (για την ηλικία της, υπονοείται) κουστούμια της, λες και κάποια της σοδειάς της Madonna θα σερνόταν στη σκηνή φορώντας σενίλ τουαλέτα, εκλιπαρώντας συγχώρεση επειδή δεν είναι πια 25 χρονών.

»Στο παρόν στάδιο, ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμά της είναι ότι παραμένει επιζήσασα. Από τη δική της εποχή των σούπερ σταρ (Michael Jackson, Whitney Houston, Prince) είναι η τελευταία που στέκεται όρθια, ζωντανή απόδειξη ότι η μακροημέρευση στο μουσικό στερέωμα δεν ταυτίζεται αποκλειστικά με τους Rolling Stones – μπορεί να οφείλεται και σε μια άγρια, αδάμαστη θηλυκή ενέργεια επίσης...».

 

Madonna - Borderline

Στον αντίποδα, θα μπορούσε κανείς να παραθέσει αποσπάσματα από το περσινό άρθρο με τον τίτλο «How to age disgracefully in Hollywood» (Πώς να μεγαλώνεις αναξιοπρεπώς στο Χόλιγουντ) της διάσημης ακαδημαϊκού, κριτικού και «αντιφεμινίστριας» Camille Paglia που κάποτε (στην αρχή των '90s) με βαρυσήμαντο κείμενό της στους New York Times είχε ανακηρύξει τη Madonna ως το πραγματικό «μέλλον του φεμινισμού», εσχάτως όμως μοιάζει να την έχει διαρκώς στην μπούκα:

«... Αν οι ώριμες σταρ επιθυμούν να τις παίρνουν σοβαρά, πρέπει να βρουν ή να ανασύρουν μια ώριμη περσόνα. Σταματήστε να καννιβαλίζετε τη νεότητα! Στην απεγνωσμένη προσπάθειά της να παραμείνει επίκαιρη, η Madonna εμφανίζει χρόνιο εθισμό σε ανούσιες προκλήσεις, όπως προσφάτως οι παιδαριώδεις αναρτήσεις της στο Instagram ή αυτό το "trashy" συνολάκι με τα κωλομέρια έξω στο Γκαλά του ΜΕΤ [Metropolitan Museum of Art] τον Μάιο [του 2016].

»Λησμόνησε προφανώς την κληρονομιά της μεγάλης προδρόμου της, Μάρλεν Ντίτριχ, η οποία διατήρησε την απέριττη φινέτσα και το στυλ της μέχρι το τέλος της δημόσιας ζωής της.

»Αν κάποια σύγχρονη ερμηνεύτρια μπορεί να προσφέρει ένα μελλοντικό πρότυπο ωρίμανσης στο "Χόλιγουντ", αυτή μάλλον είναι αυτή η εξπέρ των social media, η Rihanna, η οποία διαμορφώνει τη δημόσια εικόνα της με βάση έναν ακατανίκητο συνδυασμό επιλεκτικής προσβασιμότητας και μυστηριώδους επιφυλακτικότητας...».

Έλεος τώρα κι εσύ μεγάλη γυναίκα με τη Rihanna... Πιο προκάτ ξινίλα, πεθαίνεις. Και σιγά τώρα μην ψέξουμε τη Madonna για το ότι χειρίζεται τα media «παιδαριωδώς» (λες και υπάρχει άλλος τρόπος στην πραγματικότητα).

Τάμα στην Παναγιά της Κλιμακτηρίου: Η Μαντόνα στα 60 Facebook Twitter
Η πολυσυζητημένη της εμφάνιση στο MET Gala του 2016, με Givenchy και συνοδό τον καλλιτεχνικό διευθυντή του οίκου, Ricccardo Tisci. Φωτο: Dimitrios Kambouris/Getty Images
Τάμα στην Παναγιά της Κλιμακτηρίου: Η Μαντόνα στα 60 Facebook Twitter
Φωτο: Dimitrios Kambouris/Getty Images

Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές έχω αναφωνήσει στη ζωή μου, με αφορμή τη ραγδαία άνοδο και την ανεξήγητη επιτυχία κάποιας νέας και σούπερ «σπρωγμένης» ποπ σταρ / τσιρίδας: «Και να σκεφτείς ότι κάποτε την έλεγαν στη Madonna...».

Για να μην πούμε για τους τόνους σεξιστικής λάσπης που είχε δεχτεί από τα ροκ αγοράκια (ακόμα και τα «εναλλακτικά»). Χαρακτηριστικό εκείνο το αλήστου μνήμης εξώφυλλο του περιοδικού Ποπ & Ροκ την εποχή του «Like a Virgin» που συνόδευε την εικόνα της με το δίλημμα «Ταλέντο ή Πόρνη;».

Προφανώς έρχεται κάποια στιγμή που από «Βασίλισσα» (της Ποπ) γίνεσαι «Βασιλομήτωρ», αλλά δε νομίζω ότι υπήρξε κάποια πανάξια επίγονος, ούτε η Lady Gaga ούτε κάποια άλλη. Διαφορετικές εποχές, θα πει κανείς. Σωστά, και επίσης δύσκολες για να συντηρήσει με επιτυχία ακόμα και η Madonna αυτό που ήταν πάντα το κεντρικό πλάνο της: Να είναι πάντα στην κόψη και κυρίως να παρουσιάζεται αμφιλεγόμενη, είτε υπαινικτικά είτε κραυγαλέα.

Φτάνει επίσης κάποια στιγμή που η Σαλώμη διστάζει να πετάξει το τελευταίο πέπλο πριν αποχωρήσει από τη σκηνή. Ίσως έφτασε αυτή η στιγμή για τη Madonna, ίσως όχι. Ποιος μπορεί να το αποφασίσει αυτό πλην της ίδιας;

Αν πλησιάζει πάντως αυτή η ώρα και έπρεπε να επιλέξω μια εικόνα από όλη της την περιπετειώδη διαδρομή, προσωπικά θα ήθελα να κρατήσω τη Madonna εκεί γύρω στο '83 – '84 (όπως φαίνεται ας πούμε στο βίντεο του αγαπημένου κομματιού «Borderline»), εγώ στα 13-14 φουριόζος να ενταχθώ στις φυλές και στις αγωνίες της εφηβείας κι εκείνη γύρω στα 25, με perfecto μπουφάν, μαρινιέρα, γόβες και στέκα στα μαλλιά: Ζόρικη αλλά και γλυκιά, αγοροκόριτσο αλλά και θηλυκή, ιδανική κολλητή και ιδανική γκόμενα, φιλική μέχρι να της πεις κάποια χοντράδα οπότε σε πήρε ο διάολος και σε σήκωσε...

Πρόσωπα
5

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η μυθιστορηματική ζωή και οι πολιτικές απόψεις της Καλής Καλό θα σε μάθουν πολλά για το σήμερα

Πρόσωπα / Η μυθιστορηματική ζωή και οι πολιτικές απόψεις της Καλής Καλό θα σε μάθουν πολλά για το σήμερα

Η γυναίκα που έζησε την ιστορία του ελληνικού θεάτρου, και πάλεψε για την Αριστερά αφηγείται τη ζωή της στο LIFO.gr σε μια συνέντευξη-ποταμό στον Αντώνη Μποσκοΐτη.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ
Ιωάννινα - 45 Πρόσωπα

Faces of Ioannina / 45 πρόσωπα και δημιουργικές ομάδες που κάνουν τα Ιωάννινα ξεχωριστά

Γιαννιώτες, Γιαννιώτισσες και κάτοικοι των Ιωαννίνων κάθε ιδιότητας και ηλικίας φωτογραφίζονται στη LiFO, μιλούν για τις ασχολίες τους και για όσα κάνουν την πόλη τους ξεχωριστή.
M. HULOT, ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ & ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Ερίκ Καντονά: Βασιλιάς, αποστάτης, θεός

Πρόσωπα / Ερίκ Καντονά: Βασιλιάς, αποστάτης, θεός

«Βασιλιάς» στην Αγγλία, που του δίνει μια αγάπη άρρωστη, συγκρινόμενη μόνο με αυτήν προς τον Τζορτζ Μπεστ, και «θεός» στη Γαλλία, ζωντανό σύμβολο του ασυμβίβαστου και ρέμπελου Γαλάτη που δεν θα χωρέσει ποτέ των ποτών στα τυποποιημένα κουτάκια της νεωτερικότητας- ένα πορτρέτο του ηθοποιού/ σκηνοθέτη/ παραγωγού/ πρώην ποδοσφαιριστή Ερίκ Καντονά.
ΜΑΚΗΣ ΜΑΛΑΦΕΚΑΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ολίβια Γκαζαλέ: «Ο φεμινισμός δεν αφορά μόνο τις γυναίκες αλλά ολόκληρη την κοινωνία»

Ιδέες / Ολίβια Γκαζαλέ: «Ο φεμινισμός δεν αφορά μόνο τις γυναίκες αλλά ολόκληρη την κοινωνία»

Η καθηγήτρια Φιλοσοφίας και συγγραφέας Ολίβια Γκαζαλέ μιλά στο LIFO.gr με αφορμή τη συμμετοχή της στην 8η Νύχτα Ιδεών του Γαλλικού Ινστιτούτου, που θα παρακολουθήσουμε διαδικτυακά την Πέμπτη 28/1.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Μια εξοργιστική απάντηση

Χριστίνα Γαλανοπούλου / Μια εξοργιστική απάντηση

Η ψυχρότητα στη διατύπωση, η μηδενική ενσυναίσθηση, η ελαφρά αμφιβολία που διατρέχει την αντίδραση της Ομοσπονδίας στην καταγγελία της Ολυμπιονίκη περί βιασμού είναι κάτι που στο μέλλον θα πρέπει να διδάσκεται σε Σχολές Επικοινωνίας και σεμινάρια διαχείρισης κρίσεων.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Μυρτώ Κοντοβά: «Είμαι σε μεγάλη κόντρα με την κουλτούρα της τηλεόρασης»

Τηλεόραση / Μυρτώ Κοντοβά: «Είμαι σε μεγάλη κόντρα με την κουλτούρα της τηλεόρασης»

Γράφει, σκηνοθετεί, μοντάρει, ζει μέσα στο νέο της πρότζεκτ, τη σειρά «Σχεδόν Ενήλικες», που μόλις ξεκίνησε να προβάλλεται στο Mega: Η Μυρτώ Κοντοβά επέστρεψε στην τηλεόραση μιλώντας για την Αθήνα που γνωρίζει καλά, αυτήν τη φορά μέσα από μια ιστορία γεμάτη σασπένς.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

σχόλια

4 σχόλια
‘Ισαποστάκιας’ και ως προς την αποτίμησή του για τη Madonna ο συμπαθέστατος και συνήθως ουσιαστικός κύριος Πολιτάκης; Χμμμ, δύσκολο πράγμα να το καταφέρει κανεις αυτό όταν υπάρχουν τόσες χειροπιαστές αποδείξεις ότι μιλάμε για την γυναίκα που άλλαξε, καθόρισε και εν πολλοίς, ορίζει ακόμα την ποπ κουλτούρα όπως την ξέρουμε. Ως φαν, ζορίστηκα είναι η αλήθεια να διαβάσω ψύχραιμα ένα άρθρο με τόσο σεξιστικό τίτλο. Τίτλος που αναμφίβολα θα φέρει επισκεψιμότητα, αλλά δεν συνάδει ούτε με την εποχή του #metoo, ούτε και με το προφίλ ενος δημοσιογράφου που πριν από μερικους μήνες στο άρθρο του για τον Αρκά, έγραφε:«Εξάλλου, τα ρατσιστικά, σεξιστικά κ.λπ. αστεία δεν τα απαγορεύει κάποια σύγχρονη Ιερά Εξέταση (βρομάει ο τόπος από δαύτα), απλώς είναι «εύκολα», κακόβουλα, μαλακισμένα και φανερώνουν παντελή έλλειψη χιούμορ.» Και αλήθεια, δεν είδα πουθενά πριν αντίστοιχους τίτλους για τους σπουδαίους Leonard Kohen και David Dowie, ούτε φαντάζομαι πρόκειται να δούμε σύντομα έναν για τον Mick Jagger ως ‘Ο Γητευτής του Προστάτη’ ή για τον Bono ως ‘Σπουδαίος ο Γκαβός’, λες και η ηλικία, αγκαλιά με ότι φέρνει μαζί της, αποτελεί μομφή, ιδιαίτερα για τις γυναίκες!Πέραν του τίτλου, συναντά κανεις ένα απάνθισμα από το άρθρο της Barbara Ellen προ μηνός στον Guardian και 3-4 συμπεράσματα ως προς το αν πρέπει/δεν πρέπει να φέρεται έτσι η Madonna και να ενοχλεί (spoiler alert: Υπήρξε πάντοτε συνεπής σε αυτό, γιατί να σταματήσει τώρα που ‘μεγάλωσε’; Γριά άλλωστε την αποκαλούσαν ήδη από τα 30+ της). Εκεί όμως βρίσκεται και η αδυναμία του άρθρου να βρει κέντρο. Πάσχει από το σύνδρομο του cool-αγοριού-που-άκουει-Smiths-και-πως-να-παραδεχτεί-ότι-θαυμάζει-ταυτόχρονα-και-ένα-τόσο-μαζικό-μα-συνάμα-σπουδαίο-ποπ-ειδωλο. Αυτό το 40% μαστιγιο/60% καρότο ύφος του κειμένου αποτυγχάνει, παρά τις καλες προθεσεις του έμπειρου αρθρογράφου, να γίνει ουσιαστικο στο σύνολο του και καπως έτσι, εύλογα αναρωτιέται κάνεις: Πότε θα είμαστε αρκετά ακομπλεξάριστοι για να γιορτάσουμε τα γενέθλια του μεγαλύτερου (σκέψου Andy Warhol, David Bowie και Keith Haring, μαζί) ειδώλου της ποπ κουλτουρας, αν όχι τώρα; Μήπως γράφοντας μετά από δεκαετίες έναν διθυραμβικό επικήδειο αποχαιρετώντας τη; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αναγνωρισθεί και να (από)τιμηθεί το μεγεθος του συνεπέστερου κόνσταντ μαζικής κουλτούρας τωρα, 36 χρόνια μετά το Everybody, τώρα που το πάρτι ακόμα κρατά, τώρα που η ίδια παρά τον τίτλο Μαντόνα της Κλιμακτιρίου, έχει πιο ενεργή σεξουαλική ζωή από αυτή του Πολιτάκη, τη δική μου και μαζί όλων όσων θα γράψουν άρθρα ή λίβελους για τα γενέθλιά της, ενώ παράλληλα ηχογραφεί νέο αλμπουμ με τον Mirwais; Δεν θελουμε θλιμμένους στη γιορτή μας, μόνο χορό! Everybody come on dance and sing/Everybody get up and do your thing!
Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι rock-pop stars μεγαλώνοντας επαναλαμβάνουν τους νεανικούς εαυτούς τους,άλλοτε με ένα κάποιο γούστο και άλλοτε είναι εντελώς θλιβεροί,εξαρτάται από τον τρόπο που γερνάνε , την πνευματική τους ωριμότητα,και το κατά πόσο μπορούν να γράφουν ακόμη καλή μουσική.Στις εξαιρέσεις αυτού του κανόνα,στα δικά μου μάτια, ανήκει ένας legendary μουσικός,song writer,που στην κυριολεξία μεγαλώνοντας έγινε ουσιαστικότερος,πνευματικότερος,εξαιρετικά πιό ενδιαφέρων από τον νεανικό εαυτό του.Ex-Beatle, the great, George Harrison.
Κάτι , που δε λαμβάνουν, υπ όψιν τους, όλοι αυτοί οι επικριτές των "ηλικιών", είναι , πως η συνήθεια και το πάθος για ο,τιδήποτε, υπερβαίνει το καλούπι, που έχουν στο κεφάλι τους. Αν έχεις συνηθίσει, μία ζωή (γιατί γουστάρεις), να κοπανιέσαι ακούγοντας πχ Ramones, δε θα πατηθεί κουμπί στα 50 σου και θα ακούς Γιάννη Πάριο. Το ίδιο ισχύει με τα πάντα. Το σώμα σου, ο καθρέφτης σου και κυρίως οι αντιλήψεις σου και η αισθητική σου, θα υπαγορεύσουν , πως θα είσαι σε όλο το φάσμα της ζωής σου. Η Μαντόνα είναι πολύ νέα, έχει γεννηθεί το 58.... Τα πράγματα άλλαξαν πολύ τα τελευταία 40 χρόνια. Οι νέοι, είχαν την πολυτέλεια να ζουν σα νέοι (αν ήθελαν). Η νεότητα, δεν είναι, φόρεσα μια καμπάνα το 72 ή πήγα σ ένα πάρτυ το 64..... και μετά παντρεύτηκα και σοβαρεύτηκα. Οι δικές μας οι γενιές (εγώ είμαι του 71) , θα ξαναπώ είχαμε την πολυτέλεια και την πρόσβαση, να ζήσουμε ως νέοι. Αυτό έφερε το ωραίο φαινόμενο, ότι συνεχίζουμε έτσι. Γιατί απλά αυτή είναι η κουλτούρα μας πια. Είναι αυθεντικό, γι αυτό δεν είναι ούτε γκροτέσκο ούτε γραφικό.Πως ήταν κάποτε οι μικροαστοί, που συνέχισαν να είναι χωριάτες και στην πόλη; Ε έτσι είμαστε οι γεννημένοι μετά το 65 στην Ελλάδα και φαντάζομαι, στην Αμερική πολύ πιο πριν. Όλοι αυτοί , που λυσσάνε με τη σοβαροφάνεια και ενοχλούνται από γυναίκες σαν τη Μαντόνα, δυστυχώς δεν υπήρξαν νέοι. Δεν κατέχουν το μηχανισμό. Βλέπουν μόνο την επιφάνεια. Δεν έζησαν μέσα από τη μουσική, την αμφισβήτηση, τα βιβλία, τις πολιτικές αναταράξεις των εποχών, Απορώ κι όλας, πως γίνεται; Λένε πχ γιατί δε μαζεύεται, γιατί φοράει ξέκωλα, γιατί την ενδιαφέρει το σεξ. Η απάντηση είναι : Γιατί έτσι έχει μάθει να ζει, σε όλη της τη ζωή. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος, αυτό να αλλάξει, εάν δεν το επιθυμήσει ο ίδιος ο άνθρωπος. Εγώ προσωπικά συνεχίζω και χτυπιέμαι , όταν βρω.... Ξέκωλλα δεν ντύνομαι γιατί ποτέ δε μου άρεσε. Αλλά μίνι φοράω, γιατί έχω κι ωραία πόδια. Αν χαλάσουνε πολύ στο μέλλον θα δω....
Είναι αλήθεια ότι η δική μας γενιά είχε την τεράστια πολυτέλεια να ζήσει όπως πραγματικά το επιθυμούσε (στην Αθήνα τουλάχιστον σίγουρα, στη Θεσσαλονίκη πιθανότατα, όσο για την επαρχία αυτό ίσχυσε εν πολλοίς για την επόμενη γενιά, ενώ μάλλον για ορισμένα από τα πιο καθυστερημένα κομμάτια της αυτό δεν έχει επιτευχθεί ακόμα). Γνωρίζω 60ρηδες που είναι πολύ πιο ζωντανοί από πολλούς μουχλιασμένους 40ρηδες.Μάλιστα, πολλοί από τη γενιά μας αξιοποίησαν αυτήν την πολυτέλεια που τους προσφέρθηκε, γεγονός που τους καθιστά επίσης πολύ πιο ανοιχτούς και ανεκτικούς απέναντι σε οποιονδήποτε τρόπο ζωής επιλέξουν οι γύρω τους. Μουσικά και αισθητικά, η Μαντόνα μου ήταν ανέκαθεν παντελώς αδιάφορη, ας την αφήσουμε όμως να κάνει ότι της αρέσει: αν αυτό αφορά και αγγίζει κάποιους, θα φανεί...Παρεμπιπτόντως, σου εύχομαι να μπορείς για πολύ καιρό ακόμα να ντύνεσαι όπως εσύ επιθυμείς και όχι όπως ορισμένοι νομίζουν ότι υπαγορεύει η ληξιαρχική πράξη γέννησής σου
Ήμουν για δεκαετίες φαν και την έχω δει άπειρες φορές λάιβ. Τώρα απλά την αγαπώ σαν μια καλή ανάμνηση. Το θέμα μου με την Μαντόνα δεν είναι ότι πετάει στα 60 της κώλους και βυζιά έξω. Το θέμα μου είναι ότι τα έχει ξανακάνει χρόνια πριν με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία. Τότε ήταν επανάσταση, τώρα μου βγάζει απελπισία για να την προσέξουν. Αν έκανε καλή ποπ μουσική ίσως να τα παραβλέπαμε. Αλλά η μουσική της είναι μέτρια. Μόνη της είχε πει "accept no imitations accept no limitations". Το imitation το έχει ξεφτιλίσει και δυστυχώς αντιγράφει αυτές που την αντιγράφουν και θέλοντας να το πάει ένα βήμα πιο πέρα μερικές φορές αγγίζει τα όρια του γραφικού. Την Μαντόνα, η γενιά των 80ς και 90ς πάντα θα την αγαπάμε και της συγχωρούμε τα πάντα. Και ναι είναι αληθεια, δε θα την προτιμούσα με ζιβάγκο. Αλλά τα βυζιά της και τον κώλο της πλέον δε θα ήθελα να τα ξαναδώ. Χρόνια Πολλά Μαντόνα και σε ευχαριστούμε για όλα! xoxoxoxoxoxoxoxoxoxo