Μια κορυφογραμμή, το ύψος του πέλαγους που ναυαγεί στην μνήμη,
ένας πυργοδεσπότης Ιούνης που τρέφεται και επιζεί στα μάτια νέων αγοριών και κοριτσιών
που ύστερα πρησμένα από το φως, εμβαπτισμένα σε θαλασσινό νερό, αποδημούνε.
Facebook Twitter
Θα ήθελα την στιγμή που θα φύγω κι εγώ να έχει σπάσει ο νάρθηκας της αυριανής ημέρας.
Ότι γύρισα τα μέρη μου στην Αθήνα κι υπήρχαν όλα.
Ότι έψαξα μέσα στη χαράδρα της μνήμης και ελευθερώθηκα.
Facebook Twitter
Ότι κάθησα στη ταράτσα αγκαλιά με σένα και λιώμα
από τον τροχό του φεγγαριού
φιληθήκαμε ξανά όπως την πρώτη φορά.
Τα μάτια σου μαλακά σύννεφα.
Τα μάτια μου ένα κομμάτι έλασμα για να τα κόβει.
Ότι αξία πρώτη
απέμεινε ότι είχε
καιρό να με διαπεράσει.
Για όλα το δέρμα.
Σου.
Για όλα.
Ότι ξύπνησα καταμεσίς στη λεωφόρο και δε δείλιασα.
Τις αποσκεύες μου τις άφησα. Θα βρω καινούργιες.
Facebook Twitter
Ότι η αγωνία του ρουμπινένιου και η σάρκα του ροδιού πάλι κυλάνε στο αίμα μου.
Ότι απέμειναν αυτοί που απέμειναν και όχι παραπάνω.
Ότι μου άρεσουν πάντα αυτά που μου άρεσαν
κι ας τα αντάλλαξα για μια αντανάκλαση.
Facebook Twitter
Ότι ο δρόμος που διένυσα εντός μου, σαν πλησμονή που ανέβλυζε,
κάθιδρη από το αίμα μου αρμενίζει πάλι και προσκαλεί τ' άστρα.
Facebook Twitter
Ότι πρόλαβα να δω ανάμεσα από τους πυροβολισμούς
και τις ειρωνείες το περίγραμμα και το σύνορο της ύπαρξης.
Ότι πρόλαβε η παλλίροια του χρόνου, αταυτοποίητε εαυτέ μου,
να πνίξει τα παράσιτα, να διώξει τους λωτούς, να εξαρθρώσει τους ίσκιους.
Facebook Twitter
Και ότι λίγο πριν πέσει η νύχτα και ξημερώσει
η επόμενη ημέρα- αναμεσά μας -εαυτέ μου
μια νέα ελευθερία γεννιέται.
Facebook Twitter
σχόλια