*[Ο Αποστρατευμένος] Από τον Πάνο Μιχαήλ (NSFW)

 photo Σπύρος Στάβερης

Τώρα δεν έχει πια ΕΣΑ,
φωνές δεκανέων
να σου ξηλώνουν τα όνειρα,

Facebook Twitter

κυρίες ταγματαρχών να σφουγγαρίζεις την κουζίνα τους,
και κάθε βράδυ στο θάλαμο διψώντας λίγη θαλπωρή,
καπνίζοντας απανωτά τσιγάρα.

Facebook Twitter

Τώρα,
δίχως μπερέ και ζωστήρα,
οι λερωμένες αρβύλες
δίνουν μια ιδέα λευτεριάς,

Facebook Twitter

ξεκουμπωμένο στήθος θα πει είμαι κύριος,
νά και το κορδονάκι που καθάριζα το όπλο μου,
θα το κρατήσω να θυμάμαι τις επιθεωρήσεις.

Facebook Twitter

Θά' θελα κάτι ν' αγοράσω πριν φύγω,
ένα τσιτάκι για την αδερφή μου,
κανένα παιχνίδι για τα μικρά,

Facebook Twitter

μα η τσέπη μου είναι
άδεια σαν την καρδιά μου

Facebook Twitter

Θά' θελα να τριγυρίσω και πάλι στους δρόμους,
να δω για τελευταία φορά τη Σαλονίκη,

Facebook Twitter

όμως δεν έχω πόδια πια, δεν έχω μάτια,
δεν έχω όρεξη ούτε να μιλήσω,
ο νους μου κιόλας ταξιδεύει στο χωριό

'Ιπποι 8, άνδρες 40

αυτό ας είναι το τελευταίο μας στρίμωγμα,
η τελευταία ανταμοιβή απ' την πατρίδα

όμως ετούτο το τράνταγμα
γιατί μου σφίγγει έτσι την καρδιά;

Αυτό που πέρασε δεν ήταν τίποτα μπροστά σ' αυτό που θά' ρθει,
αναδουλειά, ξηρασίες, καταστροφή της σοδειάς,
η καθημερινή αγωνία για το καρβέλι,

και τ' αδερφάκια να κλαίνε, κι η σύνταξη του πατέρα μικρή,
κι ο θείος από την Αμερική μονάχα υποσχέσεις.

Δεν

έχει 

τέλος

αυτή η θητεία.