Στις δυτικές κοινωνίες της ταχύτητας, των εξοντωτικών ρυθμών και των κυνικών συμπεριφορών, τα δάκρυα «μεταφράζονται» ως ένδειξη ενός ανίσχυρου χαρακτήρα που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τους... «κακούς» της αγέλης, δεν μπορεί να ηγηθεί, δεν είναι ικανός να επιβάλλει την τάξη.
Μέγα λάθος. Σύμφωνα με νεότερες μελέτες και στοιχεία ψυχοθεραπευτών από την άλλη άκρη του Ατλαντικού όσοι κλαίνε αυθόρμητα και συχνά, συνήθως, είναι προσωπικότητες απείρως πιο ισχυρές από τους υπόλοιπους που προτιμούν να κάνουν την καρδιά τους πέτρα, μόνο και μόνο για να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, λένε οι ειδικοί, ούτε σημάδι αυτολύπησης και ψυχολογικής κατάρρευσης. Το να κλαίμε είναι η έκφραση μιας ισχυρής προσωπικότητας, που ξέρει να αντιδρά σωστά στις αντιξοότητες και να τις μετασχηματίζει σε κάτι πραγματικά καλό.
Να 6 λόγοι που σύμφωνα με τη σύγχρονη ψυχοθεραπευτική συμβουλευτική οι «κλαψιάρηδες» είναι πιο δυνατοί από τους υπόλοιπους.
Δεν φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματα τους
Με τον ίδιο τρόπο που όταν μας συμβαίνει κάτι συναρπαστικό δεν διστάζουμε να χαμογελάσουμε και να μεταδώσουμε τη θετική μας ενέργεια, λένε, είναι απολύτως φυσιολογικό να μας στενοχωρεί και να μας καταβάλλει μία αρνητική εξέλιξη. Όσοι κλαίνε, μπορεί να κάνουν κακό στα μάτια τους (αν και όχι πάντα), αλλά δείχνουν να έχουν επαφή με την πραγματικότητα, να κατανοούν πολύ καλύτερα ό,τι συμβαίνει γύρω τους και να το «μεταφράζουν» σωστά για να βρουν λύσεις στη συνέχεια.
Ξέρουν ότι τα δάκρυα «καθαρίζουν» την ψυχή
Λογικά ξεσπάσματα λειτουργούν σαν ψυχική κάθαρση. Κάποιος που κλαίει – με λόγο και αιτία – καθαρίζει την ψυχή του από περιττά βάρη, αφήνει διόδους για να βγει η θλίψη, ώστε να μην τον κατασπαράξει ψυχολογικά. Το κλάμα, διαπιστωμένα ανακουφίζει πνεύμα και σώμα από αρνητικά συναισθήματα και εμποδίζει το άτομο από το να αναπτύξει συμπλέγματα και αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Τα δάκρυα φέρνουν... χαμόγελα
Μοιάζει παράδοξο, αλλά η ανακούφιση που προσφέρει ένα καλό ξέσπασμα, φτιάχνει τη διάθεση. Πολλές μελέτες πάνω στο ανθρώπινο κλάμα καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι όσοι κλαίνε συχνά, λίγο μετά αισθάνονται πολύ καλύτερα και γενικώς είναι προσωπικότητες που αμέσως μετά θα αναζητήσουν πηγές χαράς. Τεκμηριώνεται επιστημονικά από το γεγονός ότι όταν κλαίμε, ο εγκέφαλος παίρνει την εντολή να εκκρίνει ενδορφίνες και ωκυτοκίνη, που είναι γνωστή και ως η ορμόνη της χαράς. Γι’ αυτό αμέσως μετά, οι «κλαψιάρηδες», σκέφτονται πιο καθαρά, πιο ήρεμα και συνήθως επανέρχονται με τη λύση του προβλήματος που τους «έσπρωξε» προς την κούτα με τα χαρτομάντιλα.
Δεν νοιάζονται για το τι θα πει ο κόσμος
Κι αυτό είναι μόνο καλό, λένε οι ψυχοθεραπευτές, αφού κάποιος που δεν χολοσκάει για τους τίτλους και τους ρόλους μέσα στον κοινωνικό ιστό, συνήθως είναι ο καλύτερος ηγέτης μιας ομάδας. Όσοι κλαίνε, χωρίς ντροπή, είναι άνθρωποι με μυαλό που κινείται πέρα από το τυπικό κοινωνικό στίγμα, προσωπικότητες με ισχυρό πνεύμα, που ιεραρχούν σωστά όσα αξίζουν και όσα όχι. Δηλαδή, το τι θα πει ο κόσμος, αν σε δει να κλαις.
Λειτουργούν ως πρότυπο
Κι αυτό φαίνεται παράδοξο, αλλά δεν είναι. Όσοι είναι ειλικρινής με τον εαυτό τους και τους γύρω τους, συνήθως ενθαρρύνουν και τους άλλους να σκέφτονται, ακόμη και να νιώθουν έτσι. Δεν είναι τυχαίο ότι με κάποιους ανθρώπους νιώθουμε πιο κοντά, πιο άνετα, ακριβώς επειδή είναι... ανθρώπινοι, με πραγματικά συναισθήματα και ειλικρινείς εκδηλώσεις.
Τα δάκρυα «σκοτώνουν» τα μικρόβια
Το συναρπαστικό με τα δάκρυα δεν είναι μόνο ότι «σκοτώνουν» τα αρνητικά συναισθήματα. Το ίδιο κάνουν και με τα βακτήρια σε ποσοστό 90%-95%, ενώ «καθαρίζουν» την όραση.
Σε ποιες έρευνες αναφερόμαστε ;
Μα στο Θεο σας,εχετε δει ΗΓΕΤΗ που να κλαιει ΣΥΧΝΑ κιολας?
Και να πω κι αυτό αλλοιως θα σκασω:δεν είναι ο ΦΟΒΟΣ που μας(με)εμποδιζει να κανουμε η να μην κανουμε κατι.Είναι που ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ και δεν αλλαζουμε ρουχα στον δρομο?ΟΧΙ.Είναι γιατι η Κοινωνια μας δεν το επιτρεπει κι εχουμε μαθει/νοιωθουμε πως είναι κατι προσωπικο.Ετσι και με το κλαμα.Είναι κατι ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ.Δεν το κανουμε σε Δημοσιο χωρο(με καποιες εξαιρεσεις)γιατι είναι μια πολύ προσωπικη στιγμη οπου θελουμε να ειμαστε μονοι μας η με καποιον πολύ δικο μας.
Με δυο λογια,δεν προκειται για το τι θα σκεφτουν οι ΑΛΛΟΙ για μενα,αλλα τι θα σκεφτω ΕΓΩ για μενα.
(κι αν δειτε μια με Φακιδες να απομακρύνεται βιαστικα..εγω θα ειμαι).
((((-:
Στη σκηνή της ελληνικής ταινίας "Λόλα" η Μοσχολιού έπρεπε, καθώς τραγουδάει το "Χάθηκε το φεγγάρι" (Πέτρα την πέτρα), να είναι ψυχικά φορτισμένη. Η σκηνή επαναλήφθηκε αρκετές φορές μέχρι η Μοσχολιού να υποδυθεί σωστά τον ρόλο της. Τελικά όταν τυχαία ο καπνός από το τσιγάρο που κρατούσε μπήκε στα μάτια της και εκείνη δάκρυσε, ο σκηνοθέτης Ντίνος Δημόπουλος ενθουσιασμένος από το αποτέλεσμα κράτησε αυτή την σκηνή.
Το περιστατικό το διηγήθηκε η ίδια η Μοσχολιού.
"Χάθηκε το φεγγάρι" (Πέτρα την πέτρα:
https://www.youtube.com/watch?v=KpPxRrZkI80
..και ένα αγαπημένο μου τραγούδι για το κλάμα:
Δεν κλαίω για τώρα -΄Ακης Πάνου:
https://www.youtube.com/watch?v=rqDJoATIh34
Υ.Γ.:πας στοίχημα πως θα σε κακιζουν μερικοι μερικοι που τους ξενερωσες με τον καπνο και το κλαμα?Ακου από το τσιγαρο δακρυσε! Μιλαμε για ΤΟ ξενερωμα(εγω δεν εχω τετοια θεματα,ελευθερα).
Το κλάμα δεν ειναι ένδειξη αδυναμίας και έλλειψης πειθαρχίας (!) .
Το κλάμα σε δυναμώνει γιατι σε αποφορτίζει συναισθηματικά και σου καθαρίζει το μυαλο. Σε κανει να βλεπεις τα πραγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Σε κανει να νιώθεις ζωντανός. Το κλάμα πρϋποθετει να εχεις αντίληψη . Μονο οι ανόητοι και οι συναισθηματικά ανάπηροι δε νιώθουν την αναγκη να το κανουν.