Δέκα χρόνια μετά το βραβείο για το σενάριο του«Edge of Heaven», ο τουρκικής καταγωγής Γερμανός σκηνοθέτης (και φίλος της Ελλάδας) Φατίχ Ακίν επιστρέφει στις Κάννες με ένα στοχευμένο, στρατευμένο δράμα με θέμα τον ανθρώπινο χειρισμό μιας βομβιστικής επίθεσης στην τουρκική γειτονιά του Αμβούργου από μια Γερμανίδα που έχασε τον τουρκικής καταγωγής σύζυγό της και τον γιο τους. Αμέσως μετά τις πρώτες στιγμές της συνειδητοποίησης της τραγωδίας, γίνονται οι προκαταρκτικές έρευνες εξακρίβωσης των δραστών, αποκλείονται οι αντικουρδικές ομάδες που τέθηκαν ανάμεσα στους υπόπτους, καθώς και οι μαφίες των ναρκωτικών (ο νεκρός σύζυγος είχε βεβαρημένο παρελθόν και είχε φυλακιστεί για drug dealing), και το πένθος της Κάτια Σερκέτζι διακόπτεται από τη διαδικασία της δίκης των ενόχων, ενός ζευγαριού νέων Γερμανών με δηλωμένη ναζιστική κοσμοθεωρία. Μέσα από το δράμα της ηρωίδας, την οποία υποδύεται με δύναμη και ευαισθησία η Νταϊάν Κρούγκερ (δεν θυμάμαι να την έχω ξανακούσει να μιλάει γερμανικά σε ταινία), επανέρχεται η λανθάνουσα ροπή μιας μερίδας του γερμανικού λαού προς ένα έγκλημα που έχει παραμεριστεί μπροστά στη λαίλαπα του ISIS. Ο Ακίν δεν αποκαλύπτει κάτι που δεν γνωρίζουμε και δεν εξηγεί τις προθέσεις των δραστών, θεωρώντας προφανώς τον φονικό φασισμό εγγενές χαρακτηριστικό. Αυτό που έχει ενδιαφέρον, ειδικά για εμάς, είναι ο εμβόλιμος συσχετισμός με τη χώρα μας: ο κύριος μάρτυρας υπεράσπισης είναι ένας Έλληνας, τον οποίο υποδύεται ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης, μέλος της Χρυσής Αυγής, ο οποίος παραθέτει ως άλλοθι την παραμονή του ζευγαριού των δραστών στο ξενοδοχείο του στην Ελλάδα. Το τρίτο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στον Ωρωπό, στον Σχοινιά και στο Σούνιο και αποδίδει μια Ελλάδα γνώριμη, αλλά απογυμνωμένη από την καλοκαιρινή της φωτογένεια, με διαφορετική ενέργεια, που λειτουργεί ως λημέρι και όχι ως ταξιδιωτικός προορισμός – εξαιρετικό το location scouting από τον Ακίν, που δείχνει πως γνωρίζει βαθύτερα την όψη και τη δυναμική της Ελλάδας. Η προέκταση της ταινίας έξω από τη Γερμανία χαρίζει στο «In the Fade» μια πιο ανησυχητική διάσταση. Από τα δύο πιθανά φινάλε, όπως μάθαμε εκ των υστέρων, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε το σκληρότερο, πιέζοντας ακόμη περισσότερο το δάχτυλό του στο πρόβλημα, αντί να καταφύγει σε μια λυρική ή διφορούμενη λύση. Σε ένα πρώτο επίπεδο, κυρίως μέσα από το ίσιο, χωρίς χονδροειδείς επισημάνσεις σενάριό του, περνάει ατόφιο το μήνυμά του, αν και, όπως όλες οι ταινίες με μήνυμα, χωλαίνει στη βαθύτερη, πιο καλλιτεχνική, άρα και πιο ισχυρή επίγευση.