Η ένσταση που έχω με όλες τις παραταξιακές αφηγήσεις είναι ότι κάνουν μια παράνομη κατάτμηση της ιστορίας. Έτσι όταν δικαίως μιλάμε για το πρόβλημα της κανονικοποίησης της ακροδεξιάς βίας, διότι αυτό όντως πρέπει να συζητάμε και όχι την κανονικοποίηση της ακροδεξιάς που είναι πολιτική κουβέντα, έχουμε διαγράψει ότι για 40 χρόνια plus έχουμε κανονικοποιήσει την ακροαριστερή βία. Άρα το πρόβλημά μας είναι η νομιμοποίηση της βίας καθολοκληρία και όχι κάποια ειδική ή επί μέρους βία. Είμαστε δεκτικοί έναντι της βίας κατά τα λοιπά. Αν η συζήτηση κατά της ακροδεξιάς βίας είναι ενταγμένη σε ένα γενικότερο πλαίσιο συζήτησης κατά της βίας (πχ κατά των γυναικών, της ακροαριστερής βίας, του βίαιου εγκλήματος) ΟΚ. Αν είναι μια αυτόνομη συζήτηση, συγγνώμη, αλλά εξυπηρετεί μια (ακρο)αριστερή ατζέντα.Γιατί μιλάω μόνο για την ποινικοποίηση της βίας και όχι της (ακροδεξιάς) πολιτικής; Μα είναι αυτονόητο. Οι ιδέες -ακόμα και όταν διαφωνούμε- δεν είναι σωστό να ποινικοποιούνται. Ποινικό αδίκημα είναι η βία και η προτροπή σε αυτή.Ως παναθηναϊκός έχω το δικαίωνα να μην συμπαθώ τους ολυμπιακούς, έχω το δικαίωμα να κάνω ιστορική έρευνα για αυτούς αλλά όχι να τους βρίζω ή να προβαίνω σε βίαιες πράξεις ή να προτρέπω άλλους να προβαίνουν σε τέτοιες. Δεν μπορεί να υπάρχει νομική υποχρέωση συμπάθειας ή μονομερούς ιστορικής έρευνας. Δεν είναι έγκλημα να μιλήσουμε για το γ ε γ ο ν ό ς ότι ο Μέρτεν κατονόμασε τον Καραμανλή ως συνεργάτη των Ναζί κατά των Εβραίων κατά την Κατοχή ή να πούμε για το γ ε γ ο ν ό ς ότι ο Σπυρίδων Τρικούπης αναφέρει ότι Εβραίοι συμμετείχαν στη σφαγή των Ελλήνων της Νάουσας το 1822 για οικονομικά οφέλη. Ψέμα είναι να πούμε ότι όλοι οι ΝΔίτες είναι Ναζί ή ότι όλοι οι Εβραίοι μισούν τους Έλληνες. Έγκλημα είναι βασιζόμενοι σε αυτό το ψέμα να προβούμε σε πράξεις βίας ή να προτρέψουμε σε πράξεις βίας ή να ανεχθούμε πράξεις βίας λόγω αυτών των ψεμάτων.