Τα θερμότερα εκ των συγχαρητηρίων μου για το vibe της εξομολόγησής σου. Φαίνεσαι ρομαντικό άτομο. Αααααχ, black mirror γίναμε. Τα ''φτηνά τσιγάρα'' που αναφέρεις γυρίστηκαν το 1999-2000 και βγήκαν αρχές του 2001 στις αίθουσες με παταγώδη αποτυχία. Την είδα την ταινία σε ένα από τα ωραιότερα σινεμά της γειτονιάς μου, δύο αίθουσες είχε, το ξακουστό Φάληρο 1 και Φάληρο 2. Το 1 ήταν η μεγάλη αίθουσα. Τα ''φτηνά τσιγάρα'' τα πρόβαλλαν στη μικρή αίθουσα που ήταν η 2. Πρέπει να ήμασταν γύρω στα πέντε άτομα στην αίθουσα, ο λιγότερος κόσμος σε προβολή ταινίας που έχω πάει ποτέ. Με σμπαράλιασε και η Πασπαλά. Όταν αργότερα έγινε cult μέσω διαδικτύου, ήρθε και κούμπωσε και το Χυτήριο λίγα χρόνια πριν με τις επαναλαμβανόμενες επιτυχημένες προβολές κάθε καλοκαίρι, έφερε και τον ίδιο τον Χαραλαμπίδη για το hype της φάσης και δέσαμε. Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια, καλοκαίρι, που είχα πάει να την ξαναδώ την ταινία στο Χυτήριο και είχε ρωτήσει ο Χαραλαμπίδης στην εναρκτήρια ομιλία του αν υπήρχε κάποιος στο κοινό που να είχε δει την ταινία τότε στις αίθουσες κι ήμουν ο μοναδικός που σήκωσα το χέρι μου. Από εκεί και πέρα κάθε εποχή έχει τους τρόπους της. Ευαισθησία θα υπάρχει πάντα, απλά πρέπει να σκάψεις για να την βρεις. Και οι σύγχρονοι νέοι, ένα μικρό αλλά σημαντικό κομμάτι τους χρησιμοποιεί τα μέσα της σύγχρονης εποχής (τικ τοκ και προσωπικές τους σελίδες) για να αναρτήσουν ποίηση, τα γραπτά τους, όμορφα τραγούδια, πράγματα που οι ίδιοι δημιουργούν. Απλά το μέσο αλλάζει. Έχουν παρασύρει τα κινητά και το διαδίκτυο αλλα πιστεύω πως όταν καλεί ο έρωτας, το πάθος, η φιλία και η αλληλεγγύη και η διάθεση για βοήθεια οι περισσότεροι δε σφυρίζουν αδιάφορα. Είναι εκεί. Είμαστε εκεί. Στο χέρι μας είναι πώς θα χρησιμοποιήσουμε τις δυνατότητες της κάθε εποχής και πόσο θα αφήσουμε να επηρεάσουν τις ζωές μας. Υπήρχε και παλιά η αδιαφορία και η αποξένωση, απλά δεν υπήρχαν τα social και διάφορες ιντερνετικές στήλες για να αναρτήσουμε το πώς αισθανόμαστε. Μπορούμε πάντως αν βγούμε βόλτα να πούμε στο πρόσωπο με το οποίο βγήκαμε να μην κοιτάει το κινητό, μα να μας χαρίσει το πιο όμορφο βλέμμα του, να μας χαρίσει την προσοχή του και να κάνουμε μια όμορφη συζήτηση. Όσο internet και social freak κι αν είναι ο άλλος ή η άλλη, πιστεύω δεν θα μας το αρνηθεί.
Τα θερμότερα εκ των συγχαρητηρίων μου για το vibe της εξομολόγησής σου.
Φαίνεσαι ρομαντικό άτομο.
Αααααχ, black mirror γίναμε.
Τα ''φτηνά τσιγάρα'' που αναφέρεις γυρίστηκαν το 1999-2000 και βγήκαν αρχές του 2001 στις αίθουσες με παταγώδη αποτυχία. Την είδα την ταινία σε ένα από τα ωραιότερα σινεμά της γειτονιάς μου, δύο αίθουσες είχε, το ξακουστό Φάληρο 1 και Φάληρο 2.
Το 1 ήταν η μεγάλη αίθουσα. Τα ''φτηνά τσιγάρα'' τα πρόβαλλαν στη μικρή αίθουσα που ήταν η 2. Πρέπει να ήμασταν γύρω στα πέντε άτομα στην αίθουσα, ο λιγότερος κόσμος σε προβολή ταινίας που έχω πάει ποτέ.
Με σμπαράλιασε και η Πασπαλά.
Όταν αργότερα έγινε cult μέσω διαδικτύου, ήρθε και κούμπωσε και το Χυτήριο λίγα χρόνια πριν με τις επαναλαμβανόμενες επιτυχημένες προβολές κάθε καλοκαίρι, έφερε και τον ίδιο τον Χαραλαμπίδη για το hype της φάσης και δέσαμε.
Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια, καλοκαίρι, που είχα πάει να την ξαναδώ την ταινία στο Χυτήριο και είχε ρωτήσει ο Χαραλαμπίδης στην εναρκτήρια ομιλία του αν υπήρχε κάποιος στο κοινό που να είχε δει την ταινία τότε στις αίθουσες κι ήμουν ο μοναδικός που σήκωσα το χέρι μου.
Από εκεί και πέρα κάθε εποχή έχει τους τρόπους της.
Ευαισθησία θα υπάρχει πάντα, απλά πρέπει να σκάψεις για να την βρεις.
Και οι σύγχρονοι νέοι, ένα μικρό αλλά σημαντικό κομμάτι τους χρησιμοποιεί τα μέσα της σύγχρονης εποχής (τικ τοκ και προσωπικές τους σελίδες) για να αναρτήσουν ποίηση, τα γραπτά τους, όμορφα τραγούδια, πράγματα που οι ίδιοι δημιουργούν.
Απλά το μέσο αλλάζει.
Έχουν παρασύρει τα κινητά και το διαδίκτυο αλλα πιστεύω πως όταν καλεί ο έρωτας, το πάθος, η φιλία και η αλληλεγγύη και η διάθεση για βοήθεια οι περισσότεροι δε σφυρίζουν αδιάφορα. Είναι εκεί.
Είμαστε εκεί.
Στο χέρι μας είναι πώς θα χρησιμοποιήσουμε τις δυνατότητες της κάθε εποχής και πόσο θα αφήσουμε να επηρεάσουν τις ζωές μας.
Υπήρχε και παλιά η αδιαφορία και η αποξένωση, απλά δεν υπήρχαν τα social και διάφορες ιντερνετικές στήλες για να αναρτήσουμε το πώς αισθανόμαστε.
Μπορούμε πάντως αν βγούμε βόλτα να πούμε στο πρόσωπο με το οποίο βγήκαμε να μην κοιτάει το κινητό, μα να μας χαρίσει το πιο όμορφο βλέμμα του, να μας χαρίσει την προσοχή του και να κάνουμε μια όμορφη συζήτηση.
Όσο internet και social freak κι αν είναι ο άλλος ή η άλλη, πιστεύω δεν θα μας το αρνηθεί.