Καλά δεν έφτιαξαν τα πράγματα από το 1992 κια μετά μιας και αναφέρεσα ιστα τελευταία τριάντα χρόνια.
Επιδιώχθηκε πλουτισμός με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, πήραμε συμβολυλές για το τι πρέπει να έχουμε κάνει ανάλογα με την ηλικία που βρισκόμαστε από lifestyle περιοδικά, γάμοι και σχέσεις συμφέροντος εκτινάχθηκαν, άντρες που ήθελαν δίπλα τους γυναίκες μόνο για να τις επιδεικνύουν ως τρόπαια, γάμοι με παράλληλες κρυφές σχέσεις, διαλυμένα σπίτια, φούσκα δανείων, κανένας ηθικός ή άλλος φραγμός στον ανταγωνισμό για μια καλύτερη θέση εργασίας (κι αυτό είναι κάτι που το κάνεις για να αρέσεις και να γίνεις αποδεκτός/ή στον/στην άλλη, είναι κι αυτός ένας λόγος μεταξύ άλλων), γάμοι και σχέσεις που διαμορφώθηκαν με αποκλειστικό γνώμονα την εξασφάλιση της πάρτης μας, απωθημένα, βία, μοναξιά, σχέσεις και γάμοι που χάλασαν λόγω κρίσης ων ουκ έστιν αριθμός (το ίδιο ισχύει και για φιλίες), απάτες και μηχανορραφίες κάθε είδους για να εξυψωθούμε στα μάτια του/της, άγχος, ψυχοφάρμακα, κατάθλιψη.
Δεν είναι απλά κοινωνικά φαινόμενα αυτά, συμβαίνουν επειδή φτιάχνουμε τις σχέσεις μας με επαγγελματικό πλάνο και ζητούμενα από υπάλληλο για πρόσληψη κι όχι από αγάπη, έρωτα, αλληλοκατανόηση, κτλ...
Εξαιρέσεις υπάρχουν λίγες αλλά παρατηρώντας το σύνολο.