Παλεύοντας με τους δαίμονες

Παλεύοντας με τους δαίμονες Facebook Twitter
Τα παιδιά από τις φαβέλες πρέπει να σηκώσουν κεφάλι και να ξορκίσουν τους δαίμονές τους με τον μόνο τρόπο που ξέρουν και μπορούν: το ταλέντο τους. Από χθες έχουν περισσότερους φίλους.
8

Του Ευτύχη Βαρδουλάκη

 

Χθες βράδυ η Βραζιλία δεν αγωνίστηκε απέναντι στη Γερμανία, αλλά απέναντι στους δαίμονες του δικού της μυαλού, απέναντι στα φαντάσματα που στοίχειωναν την ποδοσφαιρική της ιστορία.


Και το φάντασμα αυτό είχε όνομα. Maracanazo. Το φιάσκο του Μαρακανά, όπως ονομάστηκε η ήττα από την Ουρουγουάη στον τελικό του 1950. Η ήττα, η διάψευση και η απομυθοποίηση μπροστά στο δικό της κοινό, την ώρα των υψηλότερων προσδοκιών.

Ο Αντώνης Καρπετόπουλος σε ένα από τα θαυμάσια άρθρα του από τη Βραζιλία γράφει πώς όταν επισκέφθηκε το Μουσείο Ποδοσφαίρου στο Σάο Πάολο του έκανε εντύπωση ότι περισσότερο από τους 5 παγκόσμιους τίτλους που έχει κατακτήσει η Βραζιλία, το μουσείο αναδείκνυε την ήττα του 1950. Το 1/3 του μουσείου αφορούσε το καταραμένο ματς! Τα βιβλία που συνάντησε για το Maracanazo ήταν περισσότερα από αυτά που είδε για τον Πελέ και τους άλλους μεγάλους.


Οι Βραζιλιάνοι, λαός με κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, αλλά κατά βάση ειρηνικός, χωρίς παρελθόν πολεμικών συγκρούσεων, βίωσε το αίσθημα της ήττας και της εθνικής ταπείνωσης μέσα από το ποδόσφαιρο. Γι αυτό και ανήγαγε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα σε κάτι περισσότερο από αυτό που είναι: σε ιστορικό ορόσημο.

Από την ημέρα της ανάληψης αυτού του μουντιάλ η Βραζιλία πάλευε με το φάντασμα μιας νέας εθνικής τραγωδίας. Η δυναμική της ομάδας, ισχνή όπως φάνηκε από τα πρώτα ματς, δεν έπεισε κανέναν ότι ήρθε η ώρα το φάντασμα να ξορκιστεί. Αντιθέτως, τους έβαλε στο μυαλό την ιδέα ότι η στιγμή του νέου δράματος δεν αργεί. Και όταν μπήκε το πρώτο γκολ, ένα παιδαριώδες γκολ με τον Γερμανό φορ να πλασάρει ανενόχλητος λίγο έξω από τη μικρή περιοχή, τότε το φάντασμα του Macaranazo σκέπασε το γήπεδο και παρέλυσε τα πόδια και το μυαλό παικτών και οπαδών.


Αυτό που επακολούθησε με 4 γκολ σε 6 λεπτά απλώς δεν έχει ξαναγίνει. Και δεν πρόκειται να ξαναγίνει σε αυτό το αγωνιστικό επίπεδο. Διότι αυτό που είδαμε δεν ήταν ποδόσφαιρο, δεν αφορούσε το ποδόσφαιρο. Ήταν η κατάρρευση μιας παρέας παιδιών, όπως αποδείχθηκε, που κλήθηκαν να κουβαλήσουν στις πλάτες τους μεγαλύτερο βάρος από αυτό που μπορούσαν. Ήταν η παράλυση μπροστά στο φόβο, η αδυναμία να αντισταθείς σε κάτι που θεωρείς ότι είσαι καταδικασμένος να βιώσεις.

Το χθεσινό ματς αναμφίβολα θα μείνει στην ιστορία. Θα μνημονεύεται για 10ετίες. Και ίσως μας ξανακάνει να δούμε το ποδόσφαιρο με άλλο μάτι. Πάνω που πιστέψαμε ότι η παγκοσμιοποίησή του, η ομογενοποιήση συστημάτων, τεχνικών και τακτικών θα πετάξει για πάντα στην άκρη συζητήσεις που αφορούν ιστορία, χαρακτήρες, "αθλητικά DNA", κλπ, το χθεσινό ματς ήρθε να διαλύσει τις βεβαιότητές μας.

Ίσως είναι άδικο για τη χώρα των 5 παγκόσμιων τίτλων, τη χώρα που έχει βγάλει τους περισσότερους μεγάλους παίκτες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, τη χώρα που μας έχει χαρίσει στιγμές σπάνιας ποδοσφαιρικής ομορφιάς, να συζητιέται στο μέλλον για ένα μεγάλο κάζο.

Όμως όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο από χθες χρωστάμε στη Βραζιλία κάτι ακόμα. Η δική της κατάρρευση, δημιούργησε μια ακόμα σπουδαία ποδοσφαιρική ιστορία. Και μας θύμισε ότι το ποδόσφαιρο είναι όμορφο επειδή καθρεφτίζει την ανθρώπινη ψυχή, με τα πάθη και τις αδυναμίες της.

Τα παιδιά από τις φαβέλες πρέπει να σηκώσουν κεφάλι και να ξορκίσουν τους δαίμονές τους με τον μόνο τρόπο που ξέρουν και μπορούν: το ταλέντο τους. Από χθες έχουν περισσότερους φίλους.

[email protected]

8

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

7 σχόλια
Δεν έχασαν οι Βραζιλιάνοι, τους κατατρόπωσαν οι Γερμανοί! Δεν κατέρρευσαν οι Βραζιλιάνοι, τους αποσυντόνισαν οι Γερμανοί με το εκπληκτικό ποδόσφαιρό τους και το απαράμιλλο πάθος τους. Από χτες διαβάζω δακρύβρεχτα άρθρα για τους φτωχούς Βραζιλιάνους που δεν έχουν τίποτα άλλο από την μπάλα. Μήπως να τους έδιναν και το κύπελλο έτσι για την ισορροπία του πράγματος? Από το πρώτο παιχνίδι του μουντιάλ το σπρώξιμο αυτής της ατάλαντης ομάδας ήταν φανερό με γυμνό μάτι. Για αυτό ακριβώς το λόγο όχι μόνο δεν έχουν περισσότερους οπαδούς, αλλά έχασαν και αρκετούς από αυτούς που είχαν. Μεγάλο μέρος του πλανήτη τον κατευχαριστήθηκε αυτόν τον διασυρμό. Η πρώτη σοβαρή ομάδα που αντιμετώπισαν τους σκόρπισε όπως ακριβώς τους άξιζε. Οι φαβέλες, η φτώχια και η ανέχεια δεν έχουν καμία δουλειά με το ποδόσφαιρο.
Για τις φαβέλες, την φτώχεια και την ανέχεια δεν ξέρω... η διαφορά αντιμετώπισης του σύγχρονου ποδοσφαίρου πάντως φαίνεται καθαρά τα τελευταία χρόνια (και) μέσα απ' αυτό το ματς.Οι ιστορίες Βραζιλιάνων παιχταράδων που "τα παράτησαν" και δεν άντεξαν τους ρυθμούς, την ένταση και τον "επαγγελματισμό" (να επιβαρύνεις την υγεία σου σε βαθμό κακουργήματος δηλαδή αλλά ας το κουβεντιάσουμε άλλη ώρα αυτό) που απαιτείται μιας μεγάλης ευρωπαϊκής ομάδας, γύρισαν πίσω στην Βραζιλία να παίξουν "σε χαμηλότερο επίπεδο" ολοένα και αυξάνονται (Αντριάνο, Ροναλντίνιο, Ρομπίνιο κ.α.), το Βραζιλιάνικο πρωτάθλημα έχει πέσει πάρα πολύ, τα γήπεδα είναι άδεια, τα λεφτά που κυριαρχούν πλέον στον χώρο δεν έχουν αντίκτυπο στο ποδόσφαιρο μιας χώρας που ζει σε τέτοια φτώχεια και η μετατροπή του αγαπημένου Εθνικού σπορ, σε ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά παιχνίδια παγκοσμίως, μάλλον τους πληγώνει και τους αφήνει πίσω, όσο ταλέντο και να χουν. Έτσι έφτασε η Βραζιλία του 2014, "μέσα στο σπίτι" της να κατεβάζει στο γήπεδο την χειρότερη Εθνική της όλων των εποχών. Αυτή η αποστροφή του μέσου Βραζιλιάνου από το (σύγχρονο) ποδόσφαιρο, συνδυαστικά με το γεγονός πως το φετινό Μουντιάλ έγινε ΜΟΝΟ εις βάρος του, τον καθιστά ως τον πιο αδικημένο άνθρωπο του καλοκαιριού.Ε, εμένα τουλάχιστον δεν με έχασε από φίλο, ίσα ίσα και να μην ήμουν ήδη θα με κέρδιζε.
"Οι Βραζιλιάνοι, λαός με κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, αλλά κατά βάση ειρηνικός, χωρίς παρελθόν πολεμικών συγκρούσεων"Oι περί του ποδοσφαίρου επαΐοντες ας θυμηθούν τι σημαίνει μαζικό δουλεμπόριο αφρικανών στις φυτείες της Βραζιλίας επί τρεις αιώνες, δικτατορία δύο δεκαετιών (1964-1985) κατά τη διάρκεια της οποίας χιλιάδες βραζιλιάνοι σκοτώθηκαν, βασανίστηκαν και εξορίστηκαν, ας δούνε και την "Πόλη του Θεού" για να δουν τι σημαίνει συμμορίες, μαφία και εγκληματικότητα στη σύγχρονη Βραζιλία και μετά τα λέμε. Δυστυχώς ένα από τα λίγα πράγματα που καίει τους βραζιλιάνους πέρα από το ποδόσφαιρο είναι η βία...
ευτυχως που οντως καμια φορα βγαινει μπροστα ο ανθρωπινος παραγοντας περα απο τους αριθμους τα στατιστικα τα heat maps τις ρομποτικες καμερες και τα εκατομμυρια (βεβαια χρειαζονται και αυτα) γιατι μονο ετσι αποκτα αξια το αθλημα