Γεννήθηκε στην Τεχεράνη, και μετά τις σπουδές της στις ΗΠΑ θέλησε να επιστρέψει στο Ιράν. Σύντομα όμως η "Ιρανική Επανάσταση" την ανάγκασε να δραπετεύσει (αυτοεξόριστη αυτή τη φορά), μαζί με το σύζυγό της στη Γαλλία.
Η Najmieh Batmanglij είναι βραβευμένη συγγραφέας βιβλίων μαγειρικής, σεφ και παιδαγωγός, που έχει χαρακτηριστεί ως «Η γκουρού της Περσικής κουζίνας» από την «Washington Post». Tα τελευταία 35 χρόνια μαγειρεύει, ταξιδεύει και προσαρμόζει αυθεντικές Περσικές συνταγές στα γούστα και τις τεχνικές της Δύσης.
Το βιβλίο της «Food of Life» χαρακτηρίστηκε από τη Vogue ως «Ο πιο πολυπόθητος τόμος του καλοκαιριού», ενώ το «Silk Road Cooking: A Vegeterian Journey», επιλέχθηκε από τους «New York Times» ως «Ένα από τα 10 καλύτερα βιβλία μαγειρικής για χορτοφάγους της χρονιάς». Έχει βραβευτεί επίσης με το «Gourmand Cookbook Award» για το βιβλίο της «From Persia to Napa: Wine at the Persian Table», ως το καλύτερο βιβλίο ιστορίας κρασιού στον κόσμο για το 2007.
Σήμερα είναι μέλος της Διεθνούς Ένωσης Επαγγελματιών Μαγειρικής και της Διεθνούς Οργάνωσης Γυναικών Σεφ «Les Dames d' Escoffier». Ζει στην Ουάσινγκτον, όπου διδάσκει Περσική κουζίνα καθώς και κουζίνες από το Δρόμο του Μεταξιού, ενώ παράλληλα είναι σύμβουλος σε πολλά εστιατόρια ανά τον κόσμο.
Με αφορμή τον ερχομό της στην Ελλάδα (θα μαγειρέψει στο φετινό Sani Gourmet), η Najmieh Batmanglij μας μίλησε για όλα αυτά που αγαπά.
Μπορείτε να μου μιλήσετε για την πρώτη, σχετική με το φαγητό, ανάμνησή σας;
Μια ζωηρή παιδική ανάμνηση μου είναι η προετοιμασία των φρέσκων σιγοψημένων χόρτων που είναι γνωστά και ως Qormeh Sabzi. Το άρωμα αυτού του πιάτου γέμιζε όλο το σπίτι και έφτανε ακόμα και απέναντι, στο σπίτι του γείτονα.
Η προετοιμασία για αυτό το πιάτο άρχιζε από νωρίς το πρωί, όταν η μητέρα μου και εγώ πηγαίναμε στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσουμε βότανα: μαϊντανό, κόλιαντρο, σχοινόπρασο, και το πιο σημαντικό για να δημιουργηθεί η μυρωδιά του: τριγωνέλλα. Όλα τα βότανα έπρεπε να πλυθούν και να στραγγιστούν σε ένα ψάθινο καλάθι, και να τα αφήσουμε να στεγνώσουν στον ήλιο.
Στη συνέχεια η μητέρα μου στεκόταν πάνω από ένα μεγάλο ξύλο κοπής, κρατώντας χούφτες από βότανα στο ένα χέρι και ένα μπαλτά στο άλλο χέρι. Έπειτα ψιλοέκοβε τα βότανα με έναν γρήγορο και ρυθμικό τρόπο που με υπνώτιζε...
Μπορώ να δω ακόμα το αγγελικό πρόσωπο της μητέρας μου, και το δυνατό σώμα της που κοσμούσε ένα τιρκουάζ κολιέ.
Ποτέ δεν με άφησε να τη βοηθήσω ή να κάνω το πιάτο μόνη μου. Η μητέρα μου πάντα μας έλεγε : "Είναι πολύ επικίνδυνο... Μπορείτε να έρθετε στην κουζίνα μου και να μάθετε τα μυστικά μου, μόνο αφού ολοκληρώσετε τις πανεπιστημιακές σας σπουδές..."
Και κάθε φορά που μαγειρεύω πια μόνη μου αυτό το πιάτο νιώθω σαν υπνωτισμένη και θυμάμαι την μητέρα μου να κόβει ξανά τα βότανα...
Ποια ήταν η καλύτερη συμβουλή που πήρατε από τους γονείς σας;
Οι γονείς μου μου είπαν να είμαι τελειομανής, να είμαι ανθεκτική, να τελειώνω πάντα τις δουλειές που ξεκινάω να κάνω, και να μην παραιτούμαι ποτέ.
Και ποια ήταν η καλύτερη συμβουλή που πήρατε από έναν συνάδελφο σεφ;
Να χρησιμοποιώ μόνο τα καλά συστατικά, και να μαγειρεύω τρόπο απλό - όσο πιο απλά, τόσο πιο καλά.
Τι είναι πιο σημαντικό για να γίνει κάποιος καλός σεφ: η δημιουργικότητα ή η πειθαρχία;
Νομίζω ότι θα πρέπει να έχουμε πειθαρχία. Πρέπει να εξασκούμαστε συνέχεια ώστε να γίνουμε άνετοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση στην κουζίνα. Μετά έρχεται η δημιουργικότητα...
Το βιβλίο σας Ma Cuisine d' Iran εκδόθηκε για πρώτη φορά στη Γαλλία. Οι Γάλλοι είναι αρκετά απόλυτοι σε σχέση με το μαγείρεμα. Πόσο δύσκολο ήταν για σας να δημοσιεύσετε (και να "σερβίρετε") ένα βιβλίο μαγειρικής για το ιρανικό φαγητό στο γαλλικό κοινό;
Τριάντα πέντε χρόνια πριν, όταν ζούσα σε ένα μικρό χωριό στο νότο της Γαλλίας ήμουν αυτόπτης μάρτυρας της επίδρασης της κουζίνας της Μέσης Ανατολής στα πιάτα μεγάλων Γάλλων σεφ, όπως των Alain Ducasse και Roger Verge.
Δεν ήταν αρκετά διάσημοι τότε, αλλά είχαν ήδη μια καλή πορεία και ήταν πρωτοπόροι ενός γαστρονομικού κινήματος εξέλιξης που γεφύρωνε την Ανατολή με τη Δύση. (Τα αποτελέσματα αυτού του κινήματος είναι εμφανή σήμερα στη σύγχρονη αμερικανική κουζίνα). Έτσι ο Γάλλος εκδότης μου, ο Jacques Grancher, ήταν πρόθυμος για την προσθήκη ενός βιβλίου για την περσική κουζίνα στην -ευτυχώς- αυξανόμενη λίστα των βιβλίων μαγειρικής της Μέσης Ανατολής.
Και πόσο δύσκολο ήταν να ενθουσιάσετε το κοινό της Αμερικής, και μάλιστα κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που το Ιράν δεν θα λέγαμε πως είναι ένα δημοφιλές θέμα στις ΗΠΑ;
Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που έγραψα το βιβλίο επειδή πίστευα, και εξακολουθώ, ότι μέσω του φαγητού και του πολιτισμού μπορούμε να υπερβούμε τις όποιες πολιτικές διαφορές. Ήθελα τα παιδιά μου να ξέρουν για την αρχαία κληρονομιά τους και όλα τα καλά πράγματα που είχα δοκιμάσει και μύριζα μεγαλώνοντας στο Ιράν: ροδοπέταλα , σαφράν, τα ρόδια, τα φιστίκια...
Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις, ούσα Ιρανή, για να τα καταφέρετε σε έναν κόσμο ανδρών;
Το ότι έμπαινα σε μια επαγγελματική κουζίνα με μακριά σκουλαρίκια, κραγιόν και μια άλφα προφορά... Ε, αισθανόμουν συχνά ότι με υποτιμούσαν οι, ως επί το πλείστον άνδρες, συνάδελφοί μου. Αλλά η αυτοπεποίθηση μου και η σχολή της μαγειρικής στην οποία ειδικεύομαι, τους κέρδιζε τελικά. Αυτά που έλεγα ήταν συνήθως καινούργια και συναρπαστικα για τους περισσότερους που είχαν εμμονή με το μαγείρεμα και το καλό φαγητό. Έτσι, τα ίδια τα πράγματα που με έκαναν να διαφέρω, λειτούργησαν τελικά θετικά και όχι αρνητικά.
Πώς αισθάνεσαι για τον όρο «μεσογειακή κουζίνα»; Έχεις κάποιον δικό σου ορισμό/ερμηνεία γι 'αυτόν;
Κοιτάξτε. Μπορείτε να δείτε και να εντοπίσετε την επιρροή των περσικών τροφίμων στα τουρκικά, ελληνικά, λιβανέζικα, μαροκινά, ιταλικά και ισπανικά φαγητά. Έτσι, όταν εσείς λέτε 'μεσογειακή κουζίνα' είναι σαν να απομακρύνετε ταυτόχρονα απ' το τραπέζι μια από τις μεγαλύτερες και παλαιότερες σχολές μαγειρικής. Έτσι, πραγματικά, δεν αισθάνομαι και πολύ άνετα με τον όρο.
Έχετε κάποιο αγαπημένο πιάτο από το Ιράν;
Ναι το loghmen -σάντουιτς- με φρέσκο περσικό ψωμί, τυρί, μυρωδικά και καρύδια - nan -o -o panir sabzi khordan - o gerdu.
Ας πούμε ότι έχετε μια οικογένεια μεταναστών και τα παιδιά σας δεν ενδιαφέρονται τόσο για το φαγητό των προγόνων τους. Τι μπορεί κανείς να κάνει;
Όπως είπε και ο Ρουμί, ο Πέρσης ποιητής του 13ου αιώνα: «Η καλύτερη συνταγή είναι η πείνα». Αν κάνετε το απλό, καλό φαγητό των προγόνων σας, και αν τα παιδιά σας είναι πεινασμένα, θα φάνε σίγουρα με ευχαρίστηση...
*Η Najmieh Batmanglij θα βρίσκεται στο Sani Gourmet απ' τις 15/18 Μαϊου.
σχόλια