Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε χάσαμε ένα από τα γνωστότερα «ζωντανά» τοπόσημα της Αθήνας. Μιλάμε για την ύψους 15 μέτρων πανέμορφη μπουκαμβίλια που βρισκόταν στο ξενοδοχείο Metropolis, απέναντι από την Μητρόπολη, στις παρυφές της Πλάκας. Στα 15 χρόνια της ζωής της υπήρξε ένα από τα πιο φωτογραφημένα φυτά (ή θάμνους αν προτιμάτε) της πόλης, ένα αντικείμενο θαυμασμού από Αθηναίους και τουρίστες.
Οι πρώτες αναφορές για την κοπή της βουκαμβίλιας ήρθαν μέσω οργισμένων μηνυμάτων στα social media από περαστικούς που έτυχε να περάσουν από τη γειτονιά και αντίκρισαν πρώτοι το θλιβερό θέαμα. Δύο μέρες μετά, το βουνό από κλαδιά και φύλλα είναι ακόμα εκεί, λίγο δίπλα από το ξενοδοχείο. Με ανακοίνωση στη σελίδα του στο facebook το Metropolis hotel εκφράζει τη θλίψη του για την κοπή του «σήματος κατατεθέν ολόκληρης της περιοχής» και «κομμάτι της οικογένειας», υποστηρίζοντας ταυτόχρονα ότι αναγκάστηκαν να την κόψουν μετά από συμβουλές μηχανικών.
Πολλοί μιλούν πάντως για ξεκάθαρη αυθαιρεσία και σε κάτι που δεν μπορεί να επιδιορθωθεί άμεσα, τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια. Από τη στιγμή μάλιστα που η ρίζα της μπουκαμβίλιας φαίνεται ότι βρισκόταν σε δημόσιο χώρο, σημαίνει ότι βρισκόταν στη δικαιοδοσία του δήμου Αθηναίων και για την όποια παρέμβαση θα έπρεπε να ακολουθηθεί μια συγκεκριμένη διαδικασία.
Ζητήσαμε την άποψη της κυρίας Μελίνας Δασκαλάκη, δημοτική σύμβουλος στο δήμο Αθηναίων, δικηγόρος και πολίτης με ευαισθησίες σε τέτοια ζητήματα, για το τι θα μπορούσε να κάνει ο ιδιοκτήτης αν όντως το φυτό δημιουργούσε πρόβλημα στην επιχείρησή του. «Θα έπρεπε να ζητήσει άδεια για τη κοπή ή τον περιορισμό του δένδρου, από την Α' Κοινότητα στην οποία βρίσκεται το κτήριο, υποβάλλοντας έκθεση μηχανικού για τους λόγους που η κοπή είναι αναγκαία, εφόσον επικαλείται επικινδυνότητα. Για να είμαστε ειλικρινείς, αν πράγματι απειλούνται τα θεμέλια, τότε ο ιδιοκτήτης έχει δικαίωμα να κόψει το δέντρο. Αν όμως δεν απειλούνται, τότε ο Δήμος δεν θα χορηγούσε την άδεια. Σε κάθε περίπτωση τώρα που το έκανε αυθαίρετα περιμένω να του επιβληθεί τουλάχιστον το πρόστιμο για την αυθαιρεσία του».
Προφανώς ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου θεωρούσε τη μπουκαμβίλια «κτήμα του» και πολύ πιθανόν να έχει αρκετούς –δίκαιους- λόγους για να το πιστεύει αυτό, όπως το γεγονός ότι η φροντίδα του πελώριου φυτού έπεφτε τόσα χρόνια στις πλάτες του, χωρίς καμιά βοήθεια από τον δήμο. Όμως ακόμα και αν παραβλέψουμε τα τυπικά, δηλαδή τον Κανονισμό Πρασίνου που προστατεύει κάθε φυτικό οργανισμό σε κοινόχρηστο χώρο –και πόσο μάλλον σε μια πόλη σαν την Αθήνα που το τσιμέντο ξεχειλίζει και το πράσινο περιορίζεται συνεχώς- το ζήτημα παίρνει άλλες διαστάσεις από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με ένα τρόπο τινά τοπόσημο της περιοχής για το οποίο όλοι, κάτοικοι και επισκέπτες, νιώθουν -καλώς ή κακώς- ότι έχουν λόγο και άποψη.
Αρκετές φορές ομάδες της πόλης έχουν κατηγορηθεί ότι δεν λαμβάνουν υπόψη τις επιθυμίες των μόνιμων κατοίκων στις διάφορες δράσεις τους. Πρόσφατο παράδειγμα το βάψιμο των σκαλοπατιών στο Κολωνάκι από τους Ατενίστας, κάτι που προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση (κάποιων) κατοίκων και ό,τι ακολούθησε αυτό: σύλληψη του υπευθύνου της ομάδας, μπαράζ αρνητικών δημοσιευμάτων για την ομάδα κτλ. Τι γίνεται όμως όταν αντιστρέφεται η κατάσταση και οι μόνιμοι κάτοικοι δεν συμμερίζονται τις απόψεις των υπολοίπων;
Ελλείψει άλλων διαδικασιών, που θα ενσωμάτωναν ένα μεγαλύτερο κομμάτι απόψεων, η συζήτηση στη συνέλευση των διαμερισματικών συμβούλων στις κατά τόπους κοινότητες του δήμου Αθηναίων, μια διαδικασία που είναι ανοιχτή σε όλους πολίτες και με δυνατότητα υποβολής ερωτήσεις από μέρους τους, είναι μια κάποια λύση.
σχόλια