Συνεσταλμένος και επιθετικός. Έτσι περιγράφει τον εαυτό του σε μία σπάνια συνέντευξη του ο Ευγένιος Ιονέσκο, μιλώντας για τα παιδικά χρόνια του στο Παρίσι του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που έκλαιγε σε κάθε βομβαρδισμό ως παιδάκι και περίμενε γεμάτο ταραχή τη μητέρα του να γυρίσει από τη δουλειά.
Γεμάτος ήρεμη γοητεία εξομολογείται -ίσως για πρώτη και τελευταία φορά- τον πραγματικό πυρήνα, γύρω από τον οποίο δομήθηκε ο «Ρινόκερος» το έργο του ενός ανθρώπου που δεν προσβάλλεται από την αναλγησία των γύρω του. Όταν η δημοσιογράφος τον ρωτά, αν αισθάνεται δυσκολία στο να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους της απαντά με χαριτωμένη ειλικρίνεια: «Ναι. Επίσης, αισθάνομαι σε μόνιμο κίνδυνο».
Σχεδόν ποτέ δεν νιώθει άνετα με τον εαυτό του, λέει, ή με τους ανθρώπους γύρω του και τα δυο χαρακτηριστικά ενός βαθιά ευαίσθητου και σκεπτόμενου ανθρώπου, το ίδιο αδύναμου με τους πρωταγωνιστές των έργων του, για τα οποία τιμήθηκε και με τα οποία επηρέασε όσο λίγοι της γενιάς του. Ως τέτοιος, αγαπά τους ανθρώπους και τους φίλους του, αλλά απολαμβάνει την απομόνωση του από τη βοή των κοινωνικών δραστηριοτήτων που μπορεί να θολώσουν το κριτήριο και την καθαρή ματιά στις ψυχές και τις προθέσεις τόσο των υπαρκτών προσώπων, όσο και των χαρακτήρων που θα κάνουν διάσημα τα θεατρικά του.
«Νιώθω περισσότερο μόνος με άλλους τριγύρω μου», θα πει ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος του θεάτρου του παραλόγου, αποκαλύπτοντας μάλιστα ότι όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει καστανάς, αστυνομικός ή γιατρός.
«Νιώθω περισσότερο μόνος με άλλους τριγύρω μου», θα πει ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος του θεάτρου του παραλόγου.
Όλη η συνέντευξη είναι μία μικρή σπουδή, για το πώς κάποιος μπορεί να λέει σπουδαία πράγματα, χωρίς στόμφο, κομπορρημοσύνη ή ακκισμό, να περνά από το χαμόγελο στη θλίψη ανεπαίσθητα, χωρίς εξάρσεις, μόνο με ήρεμη δύναμη, ενός ανθρώπου που λέει ότι φοβάται, αλλά όχι ενός ανθρωπάκου. Αυτό αναδεικνύεται στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις ερωτήσεις για τον μεγάλο του αντίπαλο Ζαν Πολ Σαρτρ, ένα πραγματικό μάθημα συμπεριφοράς και διαχείρισης των πολέμιων και των αρνητικά διακείμενων, μία απόδειξη ότι με τον σωστό τρόπο μπορούν να ειπωθούν τα πάντα.
Μέρος 1ο
«Μπορώ να μείνω μόνος για μέρες, να μη σηκώνω τα τηλέφωνα, αγαπώ τη μοναξιά μου»
Μέρος 2ο
«Ας μη μιλήσουμε για τον Σαρτρ. Δεν θέλω να πω κάτι κακό»
Μέρος 3ο
«Αγαπώ τον Μπέκετ. Είναι ειλικρινής, γενναιόδωρος, ποιητικός»
σχόλια