«Ψευδείς ειδήσεις "όπως Αμερική" και ψυχροπολεμικό ντελίριο» ήταν ο τίτλος της στήλης «Shortcut» του Δημήτρη Πολιτάκη στο προηγούμενο τεύχος της LiFO. Συμπληρώνει ο Γράφων: «Γουστάρουμε την πόλωση, γιατί έτσι βαφτίζουμε τον άλλο ακραίο. Νομίζουμε ότι τον βγάζουμε από τη μέση. Αλλά η θεωρία των δύο άκρων μάς τρομάζει. Γιατί τότε πρέπει να μπούμε κι εμείς σε ένα άκρο. Μα, δεν είναι οι μολότοφ, το ξύλο σε μετανάστες, η συνεχής εκτράχυνση και η αποδοχή της βίας στον δημόσιο χώρο και λόγο μορφές μεσότητας; Ποιος είναι ακραίος; (Αυτή η παράγραφος είναι ειρωνική). Αν στους επισήμους βρίζουν μάνες, στη Θ13 θα σφάζονται. Έτσι πάνε αυτά. Αν όσοι γράφουν δημοσίως και επωνύμως έχουν ευτελίσει τον δημόσιο λόγο, μετατρέποντάς τον σε κοκορομαχία, τότε οι πολιτικές νεολαίες θα κοπανιούνται με καδρόνια. Όποιος βάζει λιθαράκι στο ντουβάρι της χυδαιότητας έχει μερίδιο ευθύνης. Και περισσότερο αυτοί που μετέχουν στα δημόσια πράγματα. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι κυρίως».
☛ Η στήλη «Urban Life» του Γιάννη Πανταζόπουλου ασχολήθηκε με το μεγάλο επενδυτικό ενδιαφέρον που αλλάζει την πλατεία Ομονοίας και ήταν η πιο σχολιασμένη της περασμένης εβδομάδας. Αναφέρει ο A guy somewhere north: «Βλέπεις τη σημερινή φωτογραφία της πλατείας από ψηλά και σκέφτεσαι πώς ήταν κάποτε, με πράσινο και σιντριβάνι, ή ακόμα παλιότερα, με δέντρα, καφενεία και καρέκλες μέσα στο πράσινο, και αισθάνεσαι αηδία και αποστροφή για όλους όσοι, ατιμώρητοι, ασχημόνησαν πάνω της, πειραματιζόμενοι με "μοντερνιές" και "νεωτερισμούς", τσιμεντοποιώντας κι άλλο μια υπερ-τσιμεντοποιημένη πόλη, ερήμην και εναντίον των κατοίκων της».
Ο Thanasis Maikousis συμφωνεί: «Άντε, σιγά-σιγά, να τη ξανακάνουν πλατεία με ένα σιντριβάνι στη μέση και γκαζόν γύρω-γύρω. Αυτό το χάλι που είναι τώρα δεν είναι καν πλατεία. Να άνοιγε ξανά και το Μινιόν...». Ο Harlan διατυπώνει μερικές ενστάσεις: «Ένα παρόμοιο άρθρο μιλούσε για το πολυθρύλητο πλέον Κουκάκι και έλεγε ότι η "ανάπτυξη" στο Κουκάκι μεταγγίζεται και στο απέναντι πεζοδρόμιο της Συγγρού. Το πρώτο ερώτημα είναι τι ακριβώς θεωρούμε ανάπτυξη. Το δεύτερο, τι είδους ανάπτυξη θέλουμε. [...] Όσο το πραγματικό συνολικό εισόδημα δεν αυξάνει, δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη. Μόνο μετατόπιση. Θα "αναπλαστούν" π.χ. το Κουκάκι και η Ομόνοια και θα ερημώσει κάποια άλλη γειτονιά. Θα ανοίξουν 5 (μεγάλα) μαγαζιά στην Ομόνοια και θα κλείσουν 50 (μικρά) μαγαζιά σε άλλες περιοχές. Ανάπτυξη το λέμε αυτό; Όταν το συνολικό διαθέσιμο ποσό προς κατανάλωση είναι σταθερό στα 1.000 ευρώ, δεν έχει διαφορά αν θα ψωνίσεις από τον Γιάννη ή τον Κώστα. Και με το να πουλάμε καφέδες και τυρόπιτες ο ένας στον άλλον δεν έρχεται ανάπτυξη.
»Μόνο αν δημιουργήσουμε κάτι πραγματικά καινούργιο θα έρθει η (πραγματική) ανάπτυξη. Σε μια χώρα με 50.000 καταστήματα ρούχων και μισό εκατομμύριο καφετέριες (μόνο στην Αττική), τι θα μας προσφέρουν 50 καινούργιες πέριξ της Ομονοίας; Δεν θα έρθουν περισσότεροι τουρίστες στην Ελλάδα επειδή θα στήσουμε 50 καφετέριες/τυροπιτάδικα/σουβλακερί στην Ομόνοια. Ούτε θα έχουν αυτοί οι τουρίστες περισσότερα λεφτά στην τσέπη τους. Τα λεφτά που θα καταναλώσουν στην Ομόνοια δεν θα τα καταναλώσουν στο Σύνταγμα ή στη Σαντορίνη. Το κράτος θα έχει τα ίδια έσοδα (που είναι έτσι κι αλλιώς μηδαμινά, όταν μιλάμε για τουρισμό). Ούτε στις θέσεις εργασίας θα υπάρξει καμία διαφορά. Τους σουβλατζήδες και τους καφετζήδες που θα προσλάβει ο Μήτσος στην Ομόνοια θα τους έχει απολύσει ο Θανάσης στο Κουκάκι (αφού ο δικός του τζίρος θα μειωθεί αυτόματα). Τι θα μπορούσε να γίνει; Για αρχή, να ξεφύγουμε από τα τετριμμένα μαγαζιά καφετέρια/τυροπιτάδικο/τοστάδικο/τσολιαδάκια/αρωματάκια/ρουχαλάκια. Έχουμε ήδη εκατομμύρια από δαύτα και η οικονομία μας έχει τα μαύρα της τα χάλια. Σε δεύτερη φάση, να φτιάξουμε νέα προϊόντα που θα είναι πραγματικά χρήσιμα, είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό (χωρίς να χρειάζεται να έρθουν εδώ οι ορδές των τουριστών-εισβολέων για να τα ψωνίσουν επιτόπου)».
Ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάιν δείχνει γενικά απαισιόδοξος: «... και το κέντρο μιας ακόμα ευρωπαϊκής πόλης οδεύει ολοταχώς στη μετατροπή του σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, ένα μεγάλο "τουριστικό theme park". Σε 3-4 καλοκαίρια το πολύ θα ζήσουμε καταστάσεις Βαρκελώνης και Βενετίας, ντόπιοι vs τουρίστες (και επιχειρηματίες τουρισμού). Μια κατάσταση που καλπάζει απρογραμμάτιστη και ανεξέλεγκτη, με τον δήμο να κοιτάει σιωπηλά (και μέσω αυτής της σιωπής, να την επικροτεί) το απόλυτο laissez faire. Γιατί, ναι, το κέντρο της Αθήνας και η πλατεία Ομονοίας χρειάζονται πολλά. Όχι όμως γκατζετάκια, βερνίκια νυχιών ή νέες ορδές-κοπάδια τουριστών...».
σχόλια