Καταλαβαίνω τις αντιρρήσεις για την εξωτερική όψη (τη μία πλευρά τουλάχιστον) του ΕΜΣΤ. To εσωτερικό όμως είναι υπέροχο. Όσο μπαινόβγαινα στις αίθουσες, ονειροπολούσα και σκεφτόμουν πόσο πιο «δικό» τους θα το ένιωθαν οι Αθηναίοι αν ξεκινούσε την έκθεση της μόνιμης συλλογής του.
Μιχάλης Μιχαήλ
Λίγο πριν τριανταρίσει, ο Kendrick Lamar κατάφερε να έχει διπλή πρωτιά στην Αμερική – το πρώτο Νο 1 στα charts επιτυχιών των singles με το «Humble», την ίδια εβδομάδα που το άλμπουμ του «Damn.» σαρώνει σε πωλήσεις και είναι καρφωμένο στην κορυφή. Στην Ευρώπη, ο ενθουσιασμός με τον οποίον υποδέχονται τα μεγάλα μέσα το άλμπουμ του είναι ακόμα μεγαλύτερος (στην «Telegraph» και στην «Guardian», στην οποία του αφιέρωσαν δύο διαφορετικά reviews, το βαθμολόγησαν με ένα απόλυτο 5 στα 5 και στο «Metacritic» έχει συγκεντρώσει 96 στα 100). Τα 14 κομμάτια που το αποτελούν αποκαλύπτουν την άποψη ενός νεαρού μαύρου για τη μοίρα της σημερινής Αμερικής και είναι από τις λίγες φορές που στη σύγχρονη μουσική η φρενίτιδα για έναν ράπερ κι ένα άλμπουμ είναι απολύτως δικαιολογημένη.
M. Hulot
Δεν έχει πολλές μέρες που κυκλοφόρησε το νέο της επαναλειτουργίας του Decadance, του ιστορικού κλαμπ της Βουλγαροκτόνου, που εμείς οι νεότεροι προλάβαμε στη δύση της θρυλικής πορείας του. Ευχάριστο το νέο για τους νοσταλγούς και όσους το έζησαν στις μεγάλες του πιένες. Το μόνο που με προβληματίζει είναι πως όσοι χώροι επέστρεψαν μετά από πολύχρονη ή ολιγόχρονη απουσία από την αθηναϊκή νύχτα το έκαναν με μια νέα, απογοητευτική φόρμα (πολλές φορές τη νέα φάση τους καθόρισε ο καινούργιος κόσμος που προσέλκυσαν και που σε πολλές περιπτώσεις δεν ταίριαζε στο ύφος τους). Μένει, λοιπόν, να δούμε αν όντως το Decadance «δεν θα κοιμηθεί στις επάλξεις».
Φιλίππα Δημητριάδη
Είδα ότι η Έλεν ΝτιΤζένερις γιόρτασε τα 20 χρόνια του coming out της σε μια εκπομπή με καλεσμένη την Όπρα Γουίνφρι και θυμήθηκα τι έκανα ακριβώς 20 χρόνια πριν, όταν παίχτηκε εκείνο το ιστορικό πια επεισόδιο της σειράς της όπου αποκάλυπτε ότι είναι γκέι: βρισκόμουν στο TV room της εστίας του λονδρέζικου πανεπιστημίου όπου σπούδαζα, κοιτώντας έκθαμβος την τηλεόραση, ελπίζοντας ότι και άλλοι διάσημοι θα σταματούσαν να κρύβονται, δίνοντας θάρρος και σ' εμάς, τους κοινούς θνητούς. Ήμουν 18.
Άρης Δημοκίδης
Βλέποντας για μια ακόμη φορά τις ανατριχιαστικές φωτογραφίες από το πτώμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη να κυκλοφορούν ευρέως στο Διαδίκτυο, αντιλαμβάνομαι πόσο bullying υπέστη αυτό το παιδί όχι μόνο όταν βρισκόταν στη ζωή, αλλά και μετά τον τραγικό θάνατό του. Απαράδεκτο απ' όλες τις απόψεις να κυκλοφορούν τέτοιες φωτογραφίες, να μην έχει αποδοθεί ακόμη δικαιοσύνη και η κοινωνία να ξεχνά τόσο εύκολα. Κάθε φορά που ένα νέο «στοιχείο-ντροπή» έρχεται στη δημοσιότητα, ξαναθυμόμαστε για λίγο αυτήν τη συγκλονιστική υπόθεση. Η περίπτωσή του δεν είναι ένα θρίλερ μαζικής κατανάλωσης αλλά μια πρωτοφανής περίπτωση σχολικού εκφοβισμού, με αφορμή την οποία η κοινωνία οφείλει να αναρωτηθεί και να αντιδράσει.
Γιάννης Πανταζόπουλος
Στην ανοιξιάτικη λαϊκή του περασμένου Σαββάτου είχε φρέσκο αρακά, φράουλες, αμπελόφυλλα, βλίτα, kale (πες με λαχανίδα), ακόμα και αρμυρίκια. Γέμισα εκατό σακούλες και ήθελα να πάρω κι άλλα. Κάθε φορά που ανοίγω το ψυγείο ξεπετιούνται οι πρασινάδες να μου επιτεθούν. Δεν έχω μαγειρέψει τίποτα και τις τελευταίες τρεις μέρες τρέφομαι με cheesecake – τα προβλήματα της άνοιξης.
Γεωργία Παπαστάμου
Το αν τα αποτελέσματα του α' γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία ανέδειξαν «νικήτρια» τη Γαλλία (ποια απ' όλες;), την Ευρώπη (δηλαδή την Ε.Ε.), τη δημοκρατία, την αριστερά ή τη δεξιά ας το κρίνουν καθαρόαιμοι πολιτικοί αναλυτές. Εκείνο που καθένας εύκολα διακρίνει είναι άλλη μια μεγάλη χώρα (μετά τις ΗΠΑ, την Τουρκία, αλλά και την Αυστρία και την Ολλανδία) βαθιά διχασμένη, με τη διαφορά να είναι οριακή και εύκολα αναστρέψιμη, άλλη μια ήττα των συστημικών επιλογών, άλλη μια αντιπαράθεση με «σημαία» τον λαϊκισμό, δεξιό, αριστερό ή φιλελεύθερο, με τον «πατριωτισμό» και την ξενοφοβία μπαλαντέρ. Φυσικά, δεν είναι όλοι το ίδιο, φυσικά ο Μακρόν, που λογικά θα επικρατήσει στον β' γύρο, είναι προτιμότερος της Λεπέν, το σίγουρο όμως είναι ότι όσο το κυρίαρχο πολιτικο-οικονομικό σύστημα στριμώχνεται από τις ίδιες τις επιλογές του καταρχάς, τόσο πιο αγνώριστος θα γίνεται ο κόσμος που ξέρουμε. Μένει να διαλέξουμε πλευρά. Allons, enfants!
Θοδωρής Αντωνόπουλος
Καλές εντυπώσεις σε πείσμα των καιρών/ Η συνάντησή μας και η ωραία συνομιλία με τον σπουδαίο Λάσλο Κρασναχορκάι/ Το πόσο σεμνός, χιουμορίστας, αβρός και μειλίχιος είναι ο συγγραφέας του Satantango, του Πόλεμος και Πόλεμος και της Μελαγχολίας της Αντίστασης/ Κι ακόμα, οι εκπομπές για τον Γκι Ντεμπόρ στο France Culture / Η έμμονη εμμονή με τις εμμονές και τις προσηλώσεις μας.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Τίποτα σαν την πασχαλινή θάλασσα της Αθήνας/ ο ήλιος να καίει το πρωί και ξαφνικά ένα μπουρίνι να παίρνει τα χαρτιά με τις πιο ωραίες ιστορίες/ οι σταγόνες να μένουν στα γυαλιά ηλίου/ το χέρι να κόβει τον αέρα έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου και να ακούγονται οι ήχοι των Beirut. Κάπου μακριά κάποιοι σουβλίζουν τα τεράστια αρνιά. Το μικρό όμως και το ασύγκριτο κρύβεται στις παρυφές αυτής της πόλης, που την ξαναγάπησα μετά από καιρό άδεια και καμαρωτή, «τη λεωφόρο Συγγρού/ το διπλό λίκνισμα του μεγάλου δρόμου/ που μας άφηνε θαυματουργά στη θάλασσα/ την παντοτινή για να μας πλύνει από τις αμαρτίες».
Τίνα Μανδηλαρά
Τα καλά: Το ορεινό τοπίο του Απρίλη. Ανεξάντλητο και ιαματικό. Οι στίχοι της Ελένης Κοσμά (από την ωραία συλλογή Φιλιά στη γη). «Όσο κοιμάσαι/ τρεμοπαίζουν μέσα μου/ τα βλέφαρά σου». Οι αργίες με ύπνο. Τα κακά: Η αγωνία για τα τουρκικά και τις προθέσεις του Ταγίπ Ερντογάν. Τα άδηλα και αινιγματικά νέα από τη Γαλλία όπου παίζεται η τύχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (της ήδη τραυματισμένης). Η έριδα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. για το Άγιο Φως και την υποδοχή του. Ελάχιστη και μάλλον γραφική ιδεολογική μάχη.
Νικόλας Σεβαστάκης
Τέσσερις συμμετοχές της Νικόλ Κίντμαν στο επερχόμενο Φεστιβάλ Καννών (The killing of a sacred deer του Γιώργου Λάνθιμου, The Beguiled της Σοφία Κόπολα, How to talk to girls at parties του Τζον Κάμερον Μίτσελ και τα νέα επεισόδια του «Top of the lake» της Τζέιν Κάμπιον), τέσσερις συνεργασίες με καταπληκτικούς δημιουργούς μετά τις διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία της στο «Big Little Lies». Αυτό κι αν είναι νεκρανάσταση!
Αλέξανδρος Διακοσάββας
Κάπου διάβασα ότι το HBO ετοιμάζει ένα νέο «Φαρενάιτ 451». Γιατί; Έχουμε πήξει στα ριμέικ. Δεν έχει κανείς κανένα ορίτζιναλ σενάριο επιτέλους που να μην το έχουμε ξαναδεί; Τέλος πάντων!
Μαρία Παππά
Η μπουκαμβίλια έβγαλε, επιτέλους, φύλλα, ο καινούργιος βασιλικός «πέθανε», ή που θα ξυπνάω στις τέσσερις ώρες ύπνο ή δεν θα σηκώνομαι ούτε μετά από δέκα, εκεί που φοράμε τα ωραιότατα εποχικά ρούχα μας ξαναθυμόμαστε τα χειμωνιάτικα. Μήπως φέτος ο καιρός το παράκανε ή είναι ιδέα μου;
Μαρία Δρουκοπούλου
Τα «Παιδιά του Πειραιά» από τις καμπάνες του εμβληματικού ρολογιού στο σιλό του λιμανιού. Βρεθήκαμε στη Δραπετσώνα για έναν αγώνα μπάσκετ (Έσπερος Καλλιθέας - κατηγορία Παμπαίδων) στο κλειστό γυμναστήριο, σκαρφαλωμένο στα βράχια δεξιά από την προβλήτα για Δωδεκάνησα. Από κάτω, η λεωφόρος προς Πέραμα, στο βάθος απέναντι το Χατζηκυριάκειο. Ένα Blue Star αναχωρούσε, έβγαινε από το στόμιο και στο βάθος η Αίγινα έμοιαζε με γιαπωνέζικο σχέδιο. Πιο δεξιά, πίσω από τα διάσπαρτα τάνκερ, η Σαλαμίνα και το τελευταίο φως της μέρας. (Μετά από ένα δραματικό φινάλε νικήσαμε με μικρή διαφορά και περάσαμε από τον Καράμπαμπα για σουβλάκι).
Γιάννης Καρλόπουλος
Ώρες-ώρες σκέφτομαι πόσο βρόμικο χρήμα παίζει στο κύκλωμα της σύγχρονης τέχνης και ανακατεύομαι.
Μερόπη Κοκκίνη
σχόλια