Ο Στέλιος Κερασίδης είναι ένα παιδί-θαύμα. Σε ηλικία μόλις έξι ετών έχει κατακτήσει επτά παγκόσμια και πανελλήνια βραβεία, έχει παίξει στα μεγαλύτερα θέατρα σε Ελλάδα και Ευρώπη, ενώ στις 31 Οκτώβρη ετοιμάζεται να καταπλήξει το αμερικανικό κοινό ως ο μικρότερος ηλικιακά Έλληνας που θα παίξει πιάνο στο Carnegie Hall. Τον συναντώ ένα ηλιόλουστο πρωινό στο σπίτι του, σε μια ήσυχη γειτονιά της Νέας Μάκρης, όπου μας περιμένει μαζί με τους γονείς του, Φώτη και Κωνστάντσια. Ο Στέλιος γεννήθηκε τον Ιούνιο του 2012 και είναι το δεύτερο από τα τρία παιδιά της οικογένειας – έχει δύο αδερφές, τη Βερόνικα και την Αναστασία.
Μεγαλώνει σε ένα σπίτι όπου η μουσική είναι το κυρίαρχο στοιχείο, αφού ο πατέρας του είναι καθηγητής και σολίστ του πιάνου. Δίπλα μου ο Στέλιος παρακολουθεί και με ένα αθώο βλέμμα απαντάει, όταν τον ρωτάω ποια ήταν η πρώτη φορά που κάθισε στο πιάνο: «Νομίζω, κάθισα στο πιάνο όταν ήμουν πολύ μωρό. Μου άρεσε να πατάω τα πλήκτρα και να ακούω τους ήχους».
Λίγα λεπτά αργότερα, για να μας ευχαριστήσει, φέρνει ο ίδιος χυμούς και κρουασάν. Την προσοχή μου τραβάνε τα βραβεία και οι φωτογραφίες του στα μεγαλύτερα θέατρα, που είναι κρεμασμένα στον τοίχο. Δειλά-δειλά στην παρέα μας καταφθάνει και η μικρή του αδελφή Αναστασία, η οποία είναι μόλις ενός έτους, αλλά και η Ida, η σκυλίτσα της οικογένειας.
Ο Στέλιος είναι ευγενικός, εξωστρεφής και αρκετά επικοινωνιακός. Όμως, όταν πηγαίνει στο πιάνο, μοιάζει εξαιρετικά με επαγγελματία. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συνθέτες; «Μου αρέσει πολύ ο Μπαχ, ο Σοπέν, ο Μπετόβεν. Πιο πολύ απ' όλους, όμως, αγαπώ τον Μπαχ» λέει με χαμόγελο.
Ο Στέλιος είναι ευγενικός, εξωστρεφής και αρκετά επικοινωνιακός. Όμως, όταν πηγαίνει στο πιάνο, μοιάζει εξαιρετικά με επαγγελματία. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συνθέτες; «Μου αρέσει πολύ ο Μπαχ, ο Σοπέν, ο Μπετόβεν. Πιο πολύ απ' όλους, όμως, αγαπώ τον Μπαχ» λέει με χαμόγελο.
Στη συνέχεια ρωτώ τον Φώτη πώς ανακάλυψαν το ταλέντο του και εκείνος μου απαντά χωρίς δισταγμό: «Σε αντίθεση με τα περισσότερα παιδάκια αυτής της ηλικίας που χρησιμοποιούν το πιάνο, και κάθε μουσικό όργανο, ως ένα παιχνίδι που σε μερικά λεπτά θα το παρατήσουν, ο Στέλιος επιδείκνυε μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Αφιέρωνε παραπάνω χρόνο στα πλήκτρα, πειραματιζόταν με τους ήχους, έκανε ερωτήσεις για τη λειτουργία του, άκουγε μουσική μόνος του και κατέκτησε από πολύ μικρός το "απόλυτο αυτί", ένα εξαιρετικά ισχυρό και ιδιαίτερα σπάνιο όπλο για κάθε μουσικό».
Στην καθημερινότητά του ο Στέλιος είναι ένα ζωηρό, ενεργητικό και απόλυτα κανονικό παιδί. Η μητέρα του τονίζει ότι «κάνει όσα και τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του, με τη διαφορά ότι μελετά λίγο παραπάνω πιάνο. Θα παίξει, θα τρέξει, θα γελάσει, θα πάει τη βόλτα του. Δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να θυσιάσουμε την παιδικότητά του».
Όση ώρα ο Στέλιος δεν συμμετέχει στη συζήτηση, ασχολείται ήσυχα με τα Lego. Τον ρωτώ τι λένε οι φίλοι του όταν τον βλέπουν στην τηλεόραση ή όταν μαθαίνουν για τις επιτυχίες του. «Πάντα μου λένε "μπράβο" και πόσο πολύ τους αρέσει όταν παίζω πιάνο. Α, και με ρωτάνε για τα ταξίδια μου με το αεροπλάνο».
Στην ιδιαίτερα επιτυχημένη και ξεχωριστή διαδρομή του, στην οποία τον έχει βοηθήσει σημαντικά η παγκοσμίου φήμης σολίστ Αγαθή Λεμονή, ο Στέλιος έχει κάνει ταξίδια σε σημαντικές χώρες, ρεσιτάλ σε αίθουσες όπως το Royal Albert Hall στο Λονδίνο, αλλά και εμφανίσεις στο Musikverein στη Βιέννη, στο Palazzo Leti στην Ιταλία αλλά και το κονσέρτο με την Ορχήστρα Sinfonietta των Αθηνών σε ηλικία μόλις πέντε ετών.
Εκείνη τη στιγμή ρωτάω τον Στέλιο πώς αντιμετωπίζει τα φώτα της δημοσιότητας και εκείνος αποκρίνεται γελώντας «τι είναι αυτό; Τι είναι τα φώτα της δημοσιότητας;». Τότε παρεμβαίνει ο πατέρας του: «Έχει συνηθίσει, είναι άνετος γενικά με όλο αυτό. Δεν καταλαβαίνει και πάρα πολλά, νομίζω, άλλωστε. Πάντως, ούτε τηλεόραση βλέπει ούτε στο Διαδίκτυο μπαίνει, όπως εμείς. Έχουμε λίγο χρόνο ακόμη γι' αυτά».
Ο Στέλιος παίζει μια δική του σύνθεση στο πιάνο
Το αγαπημένο μάθημα του Στέλιου είναι τα Μαθηματικά. «Γενικά, μου αρέσει να κάνω ποδήλατο, να φτιάχνω Lego, να πηγαίνω σινεμά, να παίζω τρελά παιχνίδια με τον πατέρα μου και να κάνω τραμπολίνο» προσθέτει και έρχεται γεμάτος χαρά να μου δείξει τα Lego που έχει φτιάξει μόνος του με σπουδαία μνημεία του Λονδίνου.
Τι σημαίνει για ένα παιδί να χαρακτηρίζεται «φαινόμενο»; Οι γονείς με περηφάνια υποστηρίζουν: «Για να είμαστε ειλικρινείς, προσπαθούμε όσο το δυνατόν να αποφεύγουμε όλες αυτές τις βαρυσήμαντες λέξεις. Ούτε θαύμα ούτε φαινόμενο. Είναι ένα ιδιαίτερα ταλαντούχο παιδί που έχει εργαστεί σκληρά προς τη σωστή κατεύθυνση. Κατανοούμε ασφαλώς ότι δεν είναι απλό να πετύχει ο καθένας κάτι αντίστοιχο με αυτά που έχει επιτύχει ο Στέλιος, ειδικά σε τέτοια ηλικία, αλλά θα μας επιτρέψετε να κρατάμε χαμηλούς τόνους. Δεν είναι ένας δρόμος ταχύτητας αλλά αντοχής».
Ένα παιδί όπως ο Στέλιος, όμως, δεν χάνει μέρος της αθωότητας της ηλικίας του, με την έννοια ότι μεγαλώνει πιο γρήγορα; «Τι να πει κανείς; Θα ήταν ψέμα να πούμε πως το παιδί, με όλο αυτό που συμβαίνει, δεν έχει στερηθεί ίσως κάποια πράγματα. Γενικά, όμως, θεωρώ πως στη ζωή δεν υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα χωρίς θυσίες, στο οτιδήποτε. Από κει και πέρα, εμείς παλεύουμε με κάθε τρόπο ώστε ο Στέλιος να παραμένει παιδί. Και, πιστέψτε με –το βλέπετε, άλλωστε–, έως τώρα είναι ένα απόλυτα χαρούμενο παιδί. Ε, αυτό είναι κάτι που δεν σκοπεύουμε να το θυσιάσουμε για κανέναν λόγο και για καμία καριέρα».
Ο Στέλιος μας φωνάζει να πάμε στον κήπο και να παίξουμε μπάλα. Γελάει δυνατά, μας φωτογραφίζει, είναι αεικίνητος και όταν του λέω τι είναι το πιάνο για εκείνον, λέει αυθόρμητα «όλη μου η ζωή». Και τότε πάμε όλοι στο πιάνο για να μας παίξει μια νέα, δική του συνθετική δημιουργία. Τον παρατηρώ πώς το χειρίζεται, με θάρρος και αγνότητα, με ισορροπία αλλά και αυτοπεποίθηση. Στο σπίτι επικρατεί απόλυτη αρμονία. Πράγματι, είναι ένα υπέροχο μουσικό κομμάτι που αποπνέει μια παιδικότητα και γεμίζει τον χώρο με πολυάριθμα συναισθήματα.
Ο Στέλιος είναι τυχερός, αφού ανακάλυψε από μικρή ηλικία αυτό που αγαπάει. Το μέλλον τού ανήκει κι έχει καταφέρει να θεωρείται πρότυπο για τα υπόλοιπα παιδιά. Τι όνειρα κάνει; «Δεν κάνω πολλά όνειρα. Αυτό που θέλω περισσότερο είναι να γίνω μεγάλος πιανίστας και να γράφω τα δικά μου κομμάτια» απαντά, ενώ έχει ήδη μεσημεριάσει. Καθώς φεύγουμε, έρχεται με φόρα πάνω μας για να μας αγκαλιάσει και να μας ευχαριστήσει.
Τότε θυμήθηκα κάτι που είχε πει ο διάσημος τενόρος Χοσέ Καρέρας και ταιριάζει απόλυτα στον ταλαντούχο Στέλιο: «Ταλέντο σημαίνει να έχεις προδιάθεση, να διαθέτεις ένα πολύ συγκεκριμένο ένστικτο, να μπορείς με κάποιον τρόπο να εκφράζεις αυτό που έχεις μέσα σου. Από κει και πέρα, όμως, πρέπει κανείς να προσπαθεί να βελτιώσει αυτό που του χάρισε η φύση, να δουλεύει πολύ πάνω σε αυτό. Επίσης, πολύ σημαντικό σε όλους τους τομείς της τέχνης είναι το να έχεις μέσα σου αυτήν τη δύναμη της επικοινωνίας. Η δύναμη της επικοινωνίας είναι μέρος του ταλέντου. Τι να την κάνεις την ικανότητά σου να παίζεις εξαιρετικό πιάνο στα έξι σου, αν δεν μπορείς να μαγέψεις τον κόσμο παίζοντας πιάνο; Το ταλέντο δεν είναι δεξιοτεχνία, είναι μαγεία και νομίζω ότι με αυτό γεννιέται κανείς».
Info:
Facebook: Stelios-Kerasidis
Instagram:@stelios_kerasidis
