ιστορία μου, αμαρτία μου

ο θρήνος της ιαπωνίας κράτησε μια βδομάδα. σαν σύνομο τετράστιχο χαϊκου. τόσο άντεξε η τηλεοπτική εικόνα. μετά ήρθε το τσουνάμι της λιβύης. κρατά ακόμη. αλλά όχι για πολύ. ακολουθεί το κόψιμο του εκας, οι συγχωνεύσεις των σχολείων, οι περικοπές στους μισθούς. τα πάντα κρατάνε όσο τα λεπτά στις ειδήσεις των οκτώ. αν σου λεγαν πως η ζωή σου τελειώνει στα 60, το πιθανότερο είναι πως δε θα αντιδρούσες και θα βγαινες να μεθύσεις και να αγοράσεις κόκα. "και κείνη η αγάπη που σε καίει ?". κάποιοι θα διαδηλώσουν μπροστά στο σύνταγμα. μερικά κουκουλοφόρα παιδιά θα πετάξουν μολότωφ σε κάδους απορριμάτων. πολλοί θα αναρρωτηθούν. λίγοι θα καταλάβουν. η ζωή κύκλους κάνει. ο αντιδραστήρας στη φουκουσίμα θα σκάσει. μετά τη λιβύη, θα ακολουθήσει κάποια άλλη χώρα. οι μισθοί θα κοπούν. κι εσύ θα συνεχίσεις να πονάς. "για εκείνην την αγάπη".  αυτό γινόταν πάντοτε. αυτό γίνεται και τώρα. αναλογίσου τις ταινίες που αγάπησες και τα τραγούδια που τραγούδησες ή τα βιβλία που σου έχουν μείνει. είναι ιστορικές στιγμές και τώρα τις ζούμε. θα πεινάσουμε, θα αρρωστήσουμε και μπορεί να ερωτευτούμε. αιώνιοι βλάκες, μοναδικοί χαζοί. λίγοι μείναμε. ας γράψουμε ιστορία.