ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν πήγαινα στο λύκειο (σε ΕΠΑ.Λ πήγα) πριν 10 χρόνια, ήμουν συμμαθητής με ένα παιδί ο οποίος για να το γράψω ευγενικά, τα έγραφε όλα, δεν άνοιγε βιβλίο και μόνο σε 1 μάθημα ήταν καλός: στην γυμναστική. Δηλαδή σε όλους μας έβαζε τον ίδιο βαθμό (20, άριστα δηλαδή) όμως αυτός ήταν ίσως ο μόνος που δεν βαριόταν και προθυμοποιούνταν πάντα να κάνει κάτι ενώ τα άλλα παιδιά στην τότε ηλικία μας (16-17) ή πήγαιναν σε κάποια γωνία στο προαύλιο να καπνίσουν ή ασχολούνταν με τα κινητά τους. Με αυτό το παιδί είχαμε την απολύτως τυπική σχέση του να χαιρετιόμαστε και αυτό καθώς ούτε αθλητής ήμουν τότε αλλά ούτε μέναμε και κοντά ή είχαμε κάποιο κοινό ενδιαφέρον. Μέχρι πριν μερικές μέρες, δεν τον είχα δει για πάνω από μία δεκαετία και τον είχα σχεδόν ξεχάσει. Είχα πάει στην τράπεζα που λέτε να δω αν μου μπήκε κάποιο επίδομα ανεργίας στο λογαριασμό μου και εκείνος ήταν πίσω μου στην ουρά του ΑΤΜ. Ίδιο γυμνασμένο σώμα-κορμοστασιά όπως και τότε απλά πιο ψηλός απ' όσο τον θυμόμουν και με γενάκια. Εγώ πιο βαρύς από τότε αλλά δεν άργησε να με καταλάβει, ίσως είδε από μακριά το επίθετό μου στην οθόνη του μηχανήματος, δεν ξέρω, πάντως όταν τον προσπερνούσα μου είπε "εσύ δεν είσαι ο .... που πήγαινες στο τάδε ΕΠΑ.Λ; Με θυμάσαι; Ο ... είμαι" και μέσα σε 1 λεπτό γύρισα πίσω τον χρόνο σε πράματα που προτιμούσα να μην σκέφτομαι με την ελπίδα κάποτε να σβηστούν τελείως από την μνήμη μου (δέχτηκα έντονο μπούλινγκ σε εκείνα τα χρόνια επειδή δεν είχα φίλους και παρέα γενικά αλλά αυτό είναι θέμα για μία άλλη εξομολόγηση). Τα είπαμε, θυμηθήκαμε λίγο και τους παλιούς μας δασκάλους (που ελπίζω να είναι καλά στην υγεία τους και να διδάσκουν ακόμα αν δεν βγήκαν στην σύνταξη) και τον ρώτησα με τι ασχολείται τώρα. Μετά το λύκειο, σπούδασε φυσική αγωγή (δεν είχα ιδέα από γυμναστήρια και παρεμφερή οπότε σοκαρίστηκα όταν μου είπε πως ήταν 4 χρόνια σπουδές στο ΤΕΦΑΑ) και τελικά, μετά από 2 χρόνια ως personal trainer, βρήκε δουλειά ως προπονητής σε μία αθλητική ακαδημία μπάσκετ (το άθλημα που σχεδόν πάντα έπαιζε στην ώρα της γυμναστικής) και όχι μόνο τα πηγαίνει καλά αλλά σκέφτεται και να ανοίξει δικό του κατάστημα με αθλητικά είδη. Είχε και μία καινούρια BMW παρκαρισμένη στην γωνία της τράπεζας που έχει δημοτικό πάρκινγκ και μου πρότεινε να πάω να την δω, αν θέλω να την οδηγήσω λίγο να δω πως είναι (με τελείως μη αλαζονικό ύφος, πολύ ταπεινή προσωπικότητα ήταν και είναι ακόμα) αλλά του είπα ότι είχα δήθεν μία δουλειά και δεν είχα χρόνο για αυτό, κάποια άλλη φορά ίσως. Μου είπε πως είναι και παντρεμένος και περιμένουν παιδί στον επόμενο μήνα. Εγώ ντράπηκα πολύ πάνω εκεί και ένιωσα απίστευτη ανασφάλεια: αυτός τόσο ευκατάστατος με δουλειά γεμάτη προοπτικές, μελλοντικός οικογενειάρχης και παντρεμένος, και εγώ στην ίδια ηλικία άνεργος και μένω ακόμα με την μητέρα μου (φυσικά single καθώς το να είσαι άνεργος και να μένεις με τους γονείς σου δεν είναι και ιδανικό δέλεαρ για τις ελεύθερες κοπέλες και δεν τις αδικώ). Προφασίστηκα μία δικαιολογία, του έσφιξα με θέρμη το χέρι και έφυγα βιαστικά ξέροντας πως κάτα πάσα πιθανότητα δεν θα τον ξαναδώ (μένει σε άλλη πόλη απλά είχε έρθει μερικές μέρες εδώ να δει τους γονείς του και το έφερε έτσι η τύχη που επισκέφτηκε αυτό το συγκεκριμένο ΑΤΜ την ίδια μέρα και ώρα που το επισκέφτηκα και εγώ) επειδή είναι κάπως αμήχανο να συναντάς παλιούς - σχεδόν ξεχασμένους- γνωστούς/παλιούς συμμαθητές σου στον δρόμο, δεν μιλούσατε τόσο καιρό και πριν δεν είχατε κάτι να πεις "έλα ρε συ, ας μη χαθούνε πάλι, ας ανταλλάξουμε email, τηλέφωνα, κάτι". Αλλά με σύγχυσε όλη αυτή η αναπάντεχη στιγμή. Κάποιος που τα έγραφε κανονικά όλα και αφιερώθηκε σε ένα μόνο πράμα (σε αντίδραση όλων που έκαναν αμάν να πάρουν καλούς βαθμούς μπας και περάσουν σε καλές σχολές) και πρόκοψε τόσο στην ζωή του, σε πλήρη αντίθεση με κάποιον (εμένα) που σπούδασε μεν αλλά κατέληξε να είναι άνεργος. Ήταν αυτή η στιγμή αυτό που έχω διαβάσει κάποτε που έλεγε ότι "αν αγαπάς/έχεις πάθος για αυτό που κάνεις, δεν είναι πλέον αγγαρεία αλλά απόλαυση" κάτι τέτοιο. Αυτός έπεσε με τα μούτρα σε αυτό που αγαπούσε (και πάω στοίχημα ότι σπούδασε απλά για να μπορέσει να το κάνει το συγκεκρινένο επαγγελματικά, άρα το σχεδίαζε για τόσο πολύ καιρό) και αδιαφόρησε για όλα τα άλλα (εκτός από τα απολύτως απαραίτητα για να περάσει, έστω επιλαχόντας) και ακόμα έχει τόση ενέργεια και όρεξη και ενθουσιασμό, καριέρα σε αυτό που αγαπάει, οικογένεια, κτλπ. Και εγώ σπούδασα απλά για να σπουδάσω, απλά για να λύσω το βιοποριστικό μου χωρίς να με νοιάζει ιδιαίτερα τι θα κάνω όσο το πόσο θα αμείβομαι ή που θα βρω δουλειά, και τελικά αυτός προχώρησε στη ζωή του και ανέβηκε πόσα σκαλοπάτια ενώ εγώ όχι. Δεν τον ζηλεύω για όσα κατόρθωσε, τον θαυμάζω. Απλά εύχομαι να είχα κεγώ την εξυπνάδα; Ωριμότητα; Αποφασιστικότητα; Δεν ξέρω τι είναι αυτό, πως λέγεται αυτή η αρετή, πάντως θα ήθελα να το είχα κεγώ τότε στο λύκειο, να πατούσα έναν διακόπτη να μην αγχωνόμουν για τίποτα απολύτως (αν και τότε ήταν η καρδιά της οικονομικής κρίσης το 2012 αλλά τέλος πάντων) και απλά να πέσω με τα μούτρα σε ό,τι αγαπούσα και όπου βγει. Αυτό που αγαπούσα (και ακόμα αγαπώ) είναι οι ταινίες/κινηματογράφος, έβλεπα από τότε (και ακόμα απλά όχι τόσο συχνά) τουλάχιστον 2 ταινίες την ημέρα και είχα και ένα μικρό blog που κατέγραφα τις σκέψεις μου και τυχόν σχόλια για κάθε ταινία ή σειρά που έβλεπα. Με τα χρόνια σιγά σιγά σταμάτησα να το επισκέπτομαι (πλέον δεν θυμάμαι καν πως το είχα αλλά ίσως να είναι ακόμα ενεργό) και σταμάτησα να νοιάζομαι για την αισθητική, τις ερμηνείες, το σενάριο και την ιδέα πίσω από καθετί που έβλεπα και το έβλεπα κυρίως ως μηχανισμό escapism, να ξεχνιέμαι από την ζοφερή και μουντή πραγματικότητα, ενώ θα μπορούσα να κατοικήσω σε αυτόν τον ονειρικό κόσμο της τέχνης και να σπουδάσω κάτι σχετικό με κινηματογράφο, μιας που το αγαπούσα όσο τίποτα. Τα όνειρα μόνο δεν αρκούν, χρειάζεται και η πράξη. Εκατό όνειρα είχα και τίποτα από αυτά δεν έγιναν τελικά ενώ αυτός ο άξιος άνθρωπος είχε ένα μόνο όνειρο και το κυνήγησε με νύχια και με δόντια μέχρι που το υλοποίησε. Ξέρω ότι θα μου γράψετε ίσως πως δεν είναι αργά να σπουδάσω κάτι τέτοιο αλλά δεν είναι το ίδιο το να σπουδάζεις στα 18 σου με το να σπουδάζεις στα 30, όπως και αν το κάνουμε έχει χαθεί λίγο από αυτό το ενθουσιώδες της ηλικίας να πεις "πάω με τα χίλια και όπου βγει, ό,τι γίνει, εγώ θα το προσπαθήσω επειδή έχω ένα όνειρο, ένα στόχο". Ελπίζω τουλάχιστον στην επόμενη τυχαία μας συνάντηση (που αν και δεν πιστεύω στη μοίρα, είμαι σίγουρος ότι θα γίνει κάποτε, αργά ή γρήγορα) να έχουν αλλάξει μερικά πράματα στην ζωή μου, να έχω βρει μία εργασία (ακόμα και αν δεν είναι στο αντικείμενο των σπουδών μου) , να έχω κάτι να του πω χωρίς να νιώθω πως οι κρόταφοί μου καίγονται από ηττοπάθεια και αυτολύπηση. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο σε αυτή την ζωή από το να αντικρύζεις έναν άλλο άνθρωπο και να του σφίγγεις το χέρι ενώ τον κοιτάς περήφανα στα μάτια, χωρίς να νιώθεις πως υστερείς κάπου. Ο σεβασμός στον εαυτό μας πηγάζει μέσα από την πραγματική έννοια της ευτυχίας, αυτό που λένε "τα έχω καλά με τον εαυτό μου". Ελπίζω την επόμενη φορά που θα τον συναντήσω ξανά να έχω κάτι να του πω για εμένα, να μην είμαι στα μάτια του (και στα δικά νου δηλαδή) ένας 16χρονος μαθητής που δεν έχει ιδέα τι θα κάνει στην ζωή του και όλα είναι αβέβαια. Ακόμα και λάθος μονοπάτι να πάρεις στην ζωή σου είναι προτιμότερο από το να μένεις στάσιμος.