To σουρεάλ της υπόθεσης - λίγες σκέψεις εν μέσω θέρους

Το παλαιοκομματικό δόγμα είναι βραδυφλεγές. Παραμένει προσκολλημένο στις νοσηρές συνήθειες του πολιτικού παρελθόντος και αδιαφορεί για τα νέα πολιτικά μορφώματα που ξεπροβάλλουν. Αδυνατώ να καταλήξω σε εμπειρικό συμπέρασμα ( ίσως παρακάτω…), εντούτοις  θεωρώ ότι η άγνοια δεν συμμερίζεται τις αρχές που διέπουν τον στρουκτουραλισμό και είναι συνυφασμένη με τον φόβο.

Ο ελληνικός λαός, εκ πρώτης όψεως, φαντάζει εντελώς ανώριμος. Ζητάει κυβέρνηση καίριων αλλαγών και ταυτόχρονα δοξάζει εκφραστές παλαιών αντιλήψεων, με μοναδικό γνώμονα το προσωπικό του συμφέρον. Ξεχνά την ολοκληρωτική καταστροφή, που επέφερε το μότο: "Η εμπιστοσύνη δεν κερδίζεται, χαρίζεται". Χωρίς ενδοιασμούς, εμπιστεύτηκε την αλλαγή που οραματίστηκε  ο Ανδρέας Παπανδρέου και έδωσε το έναυσμα για τον ερχομό καλύτερων ημερών, για εμάς και τα παιδιά μας.

Το ζήτημα κατ’εμέ έγκειται στην ενότητα του ενδεχόμενου «νέου» μορφώματος, που θα κληθεί να εξουσιάσει τον ελληνικό λαό. Ως τεχνηέντως εμποτισμένα συντηρητικά ή  λιπάσματα (αναλόγως) , ο φόβος και η βία, δυσχεραίνουν την ενδεχόμενη προσπάθεια "Ανασυστάσεως του Ελληνικού Έθνους"(sic).

Ας υποθέσουμε ότι: μια γυναίκα θέλει να τηγανίσει μπαρμπούνια για μεσημεριανό. Βάζει λάδι στο τηγάνι και χαζεύει τηλεόραση στο σαλόνι μέχρι «να κάψει». Το λάδι όταν «παραρπάξει» φλογιάζει και ντουμανιάζει ο τόπος. Εγγυημένο. Όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Και είναι και το άλλο. Οι μοντέρνες οι κεραμικές κουζίνες έχουν κάτι μάτια κατακόκκινα. Άπαξ και σου φύγει λίγο η κατσαρόλα, να η γρατζουνιά και όσο και αν τρίβεις το σημάδι δεν φεύγει με τίποτα.  Από την άλλη, δεν χάθηκε και ο κόσμος. Ή μήπως, όχι;