Ο Moose έχει τέσσερα χρόνια που κάνει ραπ και σε μέσα σε αυτά τέσσερα κατάφερε να ξεχωρίσει και να γίνει από τα πιο σεβαστά ονόματα στο ελληνικό rap game. Ο νέος δίσκος του «Street Talk» τον βρίσκει στην καλύτερη φάση του, εξελιγμένο και με κομμάτια που μπορούν να τον κάνουν μεγάλο όνομα.
Δεν είναι μόνο ο ήχος που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μια ξένη, πρωτοκλασάτη παραγωγή, είναι και το flow του αλλά και οι συμμετοχές που θα εκτινάξουν την φήμη του. Ο Moose είναι ένα παιδί που κυνήγησε το όνειρό του στην Ελλάδα και τα κατάφερε. Αυτό το οφείλει στο ταλέντο του, στην επιμονή του και στη σκληρή δουλειά αλλά και στο ότι ξέρει τι είναι, τι κάνει και τι εκπροσωπεί.
«Έχω γεννηθεί στη Νιγηρία και στα οκτώ μου ήρθα στην Ελλάδα με τους δικούς μου», λέει. «Από μικρός ήμουν πάρα πολύ ανοιχτός στο να μάθω διάφορα πράγματα, ήμουν παιδί με πολλή όρεξη και ζωντάνια. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από τη Νιγηρία, έχουν περάσει και πολλά χρόνια, πρέπει να πω όμως ότι όταν ήρθαμε στην Ελλάδα δεν ένιωσα ότι υπήρχε κάποιος ρατσισμός. Μέχρι να μάθω τα ελληνικά ήταν λίγο περίεργα, γιατί ούτε εγώ καταλάβαινα τι έλεγαν οι γύρω μου ούτε οι άλλοι εμένα, οπότε ήταν λίγο δύσκολη η συνεννόηση, αλλά μόλις έμαθα τα ελληνικά ήταν όλα cool.
Ίσως να μην μπορείς να σχετιστείς με όσα λέω αυτήν τη στιγμή σε ένα κομμάτι, αλλά όταν βρεθείς στην ίδια θέση, θα με νιώσεις. Αυτό είναι το κίνητρό μου για να φτιάξω μουσική, να καλύψω τα συναισθήματα όλων, τη χαρά, τη λύπη, τον θυμό, τα πάντα.
Από μικρός ήθελα να παίξω μπάσκετ, αλλά αυτό δεν έγινε, άκουγα όμως πάντα μουσική και παρόλο που δεν έφτιαχνα μουσική τότε, ήταν πάντα στο μυαλό μου. Η μουσική ήταν ένας τρόπος για να ξεφεύγω απ’ οτιδήποτε περνούσα. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον πάρα πολύ οικογενειακό, πάρα πολύ θρησκευτικό, πάντα είχα την οικογένειά μου δίπλα μου, σε ό,τι και αν έκανα. Είχαμε αρχές στο σπίτι, υπήρχε πολύς σεβασμός, ο σεβασμός που δείχναμε ο ένας στον άλλον ήταν βασικό στοιχείο για να μπορούμε να συνυπάρχουμε.
Στην καλλιτεχνική μου εξέλιξη επέδρασε καταλυτικά το ότι μετακόμισα κάποια στιγμή στην Κυψέλη. Βρέθηκα με άτομα με τα οποία ζούσαμε περίπου τα ίδια, οπότε υπήρχε μια κατανόηση παραπάνω, γιατί καταλαβαίναμε ο ένας τι περνούσε ο άλλος. Αυτό με επηρέασε πάρα πολύ.
Επίσης, το ότι ο Γιάννης πήγε στο ΝΒΑ. Μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι τα όνειρά μας μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, αρκεί να τα κυνηγήσουμε και να δουλέψουμε σκληρά. Ο Γιάννης έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, γιατί καθώς τον έβλεπα να γίνεται νούμερο 15 στο Draft, εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν ότι ήθελα κι εγώ να κάνω κάτι, να αφήσω ένα στίγμα με κάποιον τρόπο. Ήταν πολύ σημαντικός παράγοντας ο Γιάννης για την πορεία μου.
Μεγάλωσα αυστηρά, είναι η αλήθεια, αλλά από επιλογή μου. Ραπ ακούω από πολύ μικρός. Μου άρεσε το όλο πράγμα, μου άρεσε, ας πούμε, να ακούω το άλμπουμ κάποιου από την αρχή μέχρι το τέλος για να δω πώς έκανε τα switches από track σε track ή τι ξεχωριστό έχει, πώς το έχει φτιάξει, γιατί είναι άλμπουμ. Πάντα είχα αυτές τις απορίες. Άκουγα ραπ μουσική, και μου άρεσε και το δημιουργικό μέρος, αναρωτιόμουν πώς το έφτιαξε αυτό ο καλλιτέχνης, τι σκεφτόταν, γιατί λέει αυτά που λέει.
Ξεκινήσαμε πάρα πολλά άτομα, σαν παρέα, και η αλήθεια είναι ότι με βοήθησαν πάρα πολύ. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν μερικοί που με βοηθάνε. Η παρέα σού δίνει δύναμη να προχωρήσεις. Είναι αλλιώς να κάνεις κάτι μόνος σου και αλλιώς να έχεις τους δικούς σου ανθρώπους να ζητωκραυγάζουν για σένα.
Κίνητρο, γενικά, για να κάνω μουσική μού δίνει η ζωή, τα βιώματά μου. Μπορεί να υπάρχουν κάποιες υπερβολές στα κομμάτια μου, αλλά πάνω-κάτω είναι αυτό που ζω. Θέλω να εκφράσω αυτά που αισθάνομαι, έτσι ώστε αν περνάει κάποιος τα ίδια, αυτά που λέω, να με νιώσει. Έτσι είναι η ζωή, σήμερα μπορεί να είμαι εγώ καλά, αύριο εσύ, πρέπει να δίνει ο ένας στον άλλον κουράγιο. Και ίσως να μην μπορείς να σχετιστείς με όσα λέω αυτήν τη στιγμή σε ένα κομμάτι, αλλά όταν βρεθείς στην ίδια θέση, θα με νιώσεις. Αυτό είναι το κίνητρό μου για να φτιάξω μουσική, να καλύψω τα συναισθήματα όλων, τη χαρά, τη λύπη, τον θυμό, τα πάντα.
Η αλήθεια είναι ότι ο λόγος που ραπάρω στα αγγλικά και όχι στα ελληνικά είναι γιατί το όνειρό μου είναι να φύγει η μουσική μου έξω, να πάει σε όλο τον κόσμο. Θέλω να την ακούσει μεν κόσμος εδώ, αλλά να πάει και σε πιο μεγάλα stages, σε πιο ευρύ κοινό, να με καταλάβει όσο περισσότερος κόσμος γίνεται. Και, φυσικά, μου αρέσει να ραπάρω στα αγγλικά.
Moose x HGEMONA$ - Die Rich
Σαφώς έχω πολλές επιρροές από διάφορους καλλιτέχνες, αλλά δεν θα έλεγα ότι έχω μουσική συγγένεια με κάποιον. Έχω διαμορφωθεί από τις επιρροές μου, τον Kendrick Lamar, τον Travis Scott, τον Drake, τον Kanye West, γενικά υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία τα οποία με έχουν κάνει αυτό που είμαι. Και μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι στη δημιουργική διαδικασία. Μου αρέσει να βρίσκομαι, ας πούμε, σε όλο το creative process όταν ηχογραφεί κάποιος δικός μου, για να τον βοηθήσω να πάει τη μουσική του στο επόμενο επίπεδο. Είναι κάτι που μου αρέσει να κάνω συνεχώς.
Και αυτό που με νευριάζει είναι να μην έχει κάποιος μια σταθερότητα, αυτό που λένε οι Αμερικανοί “keep the same energy”. Δηλαδή, ακόμα και αν η άποψή σου είναι άσχημη για μένα, τη σέβομαι αν την κρατήσεις και βαδίσεις πάνω σε αυτό. Cool, δεν σημαίνει ότι επειδή είμαι ο Moose θα πρέπει να είσαι καλός μπροστά μου, αν δεν το πιστεύεις. Σέβομαι περισσότερο αυτόν που λέει στη μάπα μου ότι δεν του αρέσω παρά αυτόν που μπροστά μου λέει τα καλύτερα για μένα και από πίσω τα χειρότερα. Αυτό είναι κάτι που με ενοχλεί πάρα πολύ στους γύρω μου, να είναι fake. Δεν είναι real το γκέτο και το να είσαι γκάνγκστερ, αλλά να έχεις μια άποψη και να την υποστηρίζεις.
Δεν κάνω απλώς ραπ, θέλω να με βλέπουν οι δικοί μου άνθρωποι, αυτοί που μεγαλώσαμε μαζί, τα παιδιά, και να τους δίνω ένα κίνητρο. Να βλέπουν ότι κάνω μουσική, ότι κάνω live και να νιώθουν κι εκείνοι ότι μπορούν, να τους λέω “μπορείτε, αρκεί να συνεχίσετε να ονειρεύεστε, να μην το σταματήσετε ποτέ αυτό”. Γιατί νομίζω ότι ο άνθρωπος γίνεται δυστυχισμένος όταν σταματήσει να ονειρεύεται.
Εκπροσωπώ αυτούς που προέρχονται από το ίδιο μέρος μ’ εμένα, που έχουν τραβήξει τις ίδιες δυσκολίες και έχουν ζήσει τις ίδιες χαρές. Ο κόσμος νομίζει ότι στο γκέτο υπάρχει μόνο μιζέρια και δυστυχία, αλλά, όπως λέει και ο φίλος μου ο Kevin (σ.σ. ο Νέγρος του Μοριά), “μερικές φορές θα δεις τον πλούσιο δυστυχισμένο και τον φτωχό πάρα πολύ χαρούμενο”».
Αυτήν τη στιγμή τα βλέπω πολύ θετικά τα πράγματα. Είμαι στην καινούργια δισκογραφική του Θανάση Αντετοκούνμπο και το άλμπουμ μου είναι το πρώτο μεγάλο πρότζεκτ που κυκλοφορεί. Νιώθω ένα βάρος στην πλάτη μου, αλλά είμαι έτοιμος για όλα. Στο “Street Talk” συμμετέχουν καλλιτέχνες όπως ο Μικρός Κλέφτης, ο Light, ο Νέγρος του Μοριά, ο Kareem Kalokoh, ο Thug Slime, ο Ηγεμόνας.
Περιέχει δώδεκα τραγούδια που μιλούν γι’ αυτά που είχα στο μυαλό μου και αισθανόμουν την εποχή που τα έγραφα, γι’ αυτό με εκπροσωπεί πάρα πολύ. Ηχητικά και ως skills νομίζω ότι είμαι χίλιες φορές καλύτερος απ’ ό,τι στο “In Greece we trap”, αλλά σαφώς κι αυτό είναι παιδί μου, από κει ξεκίνησαν όλα. Ήταν πολύ χαρούμενο, θετικό, ελπιδοφόρο άλμπουμ. Έλεγα ότι θα τα καταφέρουμε, ότι ήθελα να δω τους δικούς μου να τα καταφέρνουν, να δω τουλάχιστον μια προσπάθεια.
Ο αδερφός μου μού είχε πει ότι ο μόνος τρόπος για να χάσεις 100% από μια ευκαιρία είναι να μην προσπαθήσεις καν. Στο “Street Talk” είμαι λίγο πιο dark. Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της, και ο πιο θετικός άνθρωπος μπορεί να αλλάξει. Αυτό ήταν το mood μου στο άλμπουμ. Βέβαια έβαλα πολλή ενέργεια και σε πράγματα που δεν θα έπρεπε, αλλά οποιαδήποτε κατάσταση για μένα είναι έμπνευση και έτσι έκανα και στο “Street Talk”.
Το θεωρώ την καλύτερη δουλειά μου μέχρι στιγμής και ανυπομονώ να το ακούσει ο κόσμος. Με κάνει πολύ περήφανο, κυρίως γιατί εκπληρώνει τον σκοπό που έβαλα όταν ξεκινούσα να κάνω μουσική: να εκφραστώ μέσα από αυτή και να επικοινωνήσω. Γιατί η μουσική μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, να σου δώσει motivation, να την ακούσεις εκεί που είσαι χάλια και να σε ανεβάσει, να σου φτιάξει τη διάθεση.
Μπορεί να ακούσεις ένα τραγούδι και να σου δώσει την απάντηση γι’ αυτό που σε απασχολεί εκείνη τη στιγμή. Εμένα με έμαθε να πιστεύω στον εαυτό μου και να μου δίνω δύναμη ο ίδιος, πέρα από την ομάδα και την οικογένειά μου. Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι μη χάσω τον εαυτό μου και τη δημιουργικότητά μου. Αυτά είναι τα δύο πράγματα που μπορώ να πω ότι είναι τρομακτικά…».
Ofili, Negros Tou Moria, Moose - Like Giannis (Official Audio Release)
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
