Η περίπτωση της Ευρυδίκητης Κατερίνας Μάτσα είναι ένα ντοκουμέντο. Είναι τα γράμματα που της έγραφε μια κοπέλα σ' όλη τη διάρκεια της θεραπείας της για απεξάρτηση από τα ναρκωτικά. Η Ευρυδίκη γράφει γιατί θέλει μ' αυτό τον τρόπο να εκφράσει όλη την τρομακτική ένταση που υπάρχει μέσα της, να κατανοήσει τη λειτουργία της, και, ταυτόχρονα, να δημιουργήσει μια γέφυρα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Στα γράμματά της δεν υπάρχει μόνο η απουσία και το κενό, αλλά και η προσδοκία της παρουσίας και της πληρότητας. Κάτι που διεκδίκησε μ' όλη τη δύναμη της ψυχής της.
Όταν διάβασα το βιβλίο αυτό, σκέφτηκα τρία πράγματα. Καταρχάς, ότι ο κόσμος του μου είναι οικείος, κι έτσι θα μπορούσα ίσως ν' ασχοληθώ με αυτό καρδιακά, χωρίς να το βρωμίσω με διάφορες ιδέες στη διαδικασία της μεταφοράς του στη σκηνή. Έπειτα, ότι θα είχε πιθανώς ενδιαφέρον το πρόσωπο της Κατερίνας Μάτσα, τόσο καθοριστικό στήριγμα για την Ευρυδίκη σ' όλη τη διάρκεια του αγώνα της... «Χτες το βράδυ σκεφτόμουνα πάλι την πρέζα. Όμως όταν φέρνω στο μυαλό μου την καλοσύνη, την υπομονή και την εμπιστοσύνη που μου ‘χεις δείξει, με τι καρδιά να πάω να πιω'»... κι ότι θα μπορούσε ίσως να αντικατασταθεί από το βλέμμα των θεατών. Εκεί, στη σκοτεινή πλατεία... Και τρίτον, ότι η περιπλάνηση αυτής της ψυχής απ' τα σκοτάδια στο φως δεν θα έπρεπε να παρουσιαστεί σαν ένα ψυχολογικό δράμα αλλά σαν ένα τραγούδι. Ένα μακρύ μπλουζ. Κι έτσι το κείμενο μοιράστηκε σε τέσσερις κοριτσίστικες φωνές. Κλείνουν την παράσταση με τα λόγια ενός τραγουδιού του Αγγελάκα.
Κάποτε εγώ κι εσύ
Θα βγούμε δεν μπορεί
Κάτω στη θάλασσα
Θα διαλυθούμε μαζί
όπως ορμάει η βροχή
μέσα στη θάλασσα......
σχόλια