Ο Ουνκόφσκι προτιμά γενικώς το σύγχρονο ρεπερτόριο (Μάρμπερ, Πίντερ, Σάρα Κέιν) κι έχει μεγάλη αγάπη στον Τσέχωφ. Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετεί έργο του αρχαίου δράματος. Είπε ότι η εμπειρία του ήταν «ένα ευχάριστο ταξίδι». «Είχα να αντιμετωπίσω ένα έργο προκλητικό. Ο Ευριπίδης μιλά για το τέλος του πολιτισμού του 20ού αιώνα και τα προβλήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μερικοί ισχυρίζονται ότι δεν είναι από τα καλύτερα έργα του, εγώ όμως πιστεύω ότι έχει μεγάλη δύναμη» δηλώνει ο σκηνοθέτης και πρώην υπουργός Πολιτισμού των Σκοπίων (1996-1998).
Ένας μεγάλος πνευματικός άνθρωπος του ευρωπαϊκού θεάτρου, ο Ανατόλι Βασίλιεφ, σκηνοθετεί τη Μήδεια του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Πάτρας στην Επίδαυρο στις 15 και 16 Αυγούστου. Έπειτα από 20 χρόνια μελέτης των Διαλόγων του Πλάτωνα και των ομηρικών επών, ο Ρώσος σκηνοθέτης και δάσκαλος καθοδηγεί τους καλούς ηθοποιούς του θιάσου (έπειτα από ειδικά μαθήματα φωνητικής, πολεμικών τεχνών και διαλογισμού σε ενεργητική λειτουργία με Ρώσους και Μογγόλους δασκάλους) μέσα από το εξής πρίσμα: Αν η παιδοκτονία της ηρωίδας ήταν αποτέλεσμα ζήλειας, πάθους ή αισθήματος προδοσίας, το φινάλε της τραγωδίας, όπου η Μήδεια αποθεώνεται πάνω στο άρμα του Ήλιου, δεν δικαιολογείται - μένει ανεξήγητο. Αυτό που κάνει η Μήδεια είναι Θυσία. Θυσιάζει τα παιδιά της, άρα και τον εαυτό της, για να δώσει ένα μάθημα στην ανθρωπότητα - για να ανεβεί ένα σκαλί πιο ψηλά ο πολιτισμός των ανθρώπων. Το σύγχρονο αντίστοιχο της Μήδειας είναι οι τρομοκράτες που φορτώνονται με εκρηκτικά και ανατινάσσονται, σκοτώνοντας όσους βρεθούν κοντά τους. Δεν ισχύει η δυτική ερμηνεία ότι η ζωή γι' αυτούς δεν έχει σημασία - δεν είναι έτσι, οι άνθρωποι αυτοί θυσιάζονται. Η Μήδεια, που θα ερμηνεύσει η Λυδία Κονιόρδου, ως μάγισσα/προφήτισσα είναι ένας «ενδιάμεσος», ένα πρόσωπο που συνδέει τα ανθρώπινα/υλικά/φθαρτά με τα ουράνια/πνευματικά/αιώνια, φωτίζοντας και τις δύο πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης. Έκπληξη της παράστασης είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο Βασίλιεφ το Χορό, το μέλος και την όρχηση. Το σκηνικό της παράστασης σχεδίασε ο Διονύσης Φωτόπουλος και τα κοστούμια ο Τσάμπα Αντάλ. Η μουσική είναι του Τάκη Φαραζή και η χορογραφία του Τσάμπα Χόρβατ. Παίζουν ακόμη η Αγλαΐα Παππά, ο Νίκος Ψαράς, ο Νίκος Καραθάνος, ο Δημήτρης Κανέλλος, ο Γιώργος Γάλλος και ο Λεονάρδος Μπατής. Συμμέτεχουν δύο πολυμελείς Χοροί, ανδρών και γυναικών.
Τελευταία παράσταση των φετινών Επιδαυρίων, στις 22 και 23 Αυγούστου, είναι η πρώτη της Άντζελας Μπρούσκου στην Επίδαυρο. Διάλεξε τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, πρώτο έργο της Ορέστειας, της μοναδικής σωζόμενης αρχαίας τριλογίας. Χρησιμοποιώντας οικεία στοιχεία του ψυχισμού των Ελλήνων και της ελληνικής πραγματικότητας, είδε την παράσταση ως σκηνικό παραμύθι ενός λαού που περιμένει το βασιλιά του. Η Κλυταιμνήστρα, που ερμηνεύει η Αμαλία Μουτούση, είναι εδώ μια γυναίκα που αναγκάστηκε να αναλάβει την εξουσία και να επικρατήσει σαν άνδρας - και δεν ταιριάζει στη γυναικεία φύση να ασκεί εξουσία αυτού του τύπου. Σαν να είναι η ίδια η Φύση, η Κλυταιμνήστρα προσπαθεί να ισορροπήσει τα αντίθετα στοιχεία μέσα της αλλά και στο περιβάλλον της. Η μουσική του Νίκου Βελιώτη επέμεινε σε μνήμες μουσικές, από εμβατήρια έως λαϊκά τραγούδια και ο Χορός είναι σαν μια ορχήστρα - εκπροσωπεί το λαό που περιμένει το βασιλιά του και η αφήγησή του διατρέχει το χρόνο με τραγούδια και ιστορίες. Στόχος της σκηνοθεσίας είναι η φόρμα του έργου να προσεγγίσει τις προσλαμβάνουσες των θεατών, ώστε να φανεί πόσο πολύ το έργο μας αφορά. Η συγκίνηση και η χαρά της Άντζελας Μπρούσκου είναι μεγάλη, όχι μόνο για την ευκαιρία να επικοινωνήσει με τόσο μεγάλο κοινό όσο και γιατί θα ζήσει την εμπειρία μιας παράστασης εντός της δόνησης και του «ιλίγγου» που προκαλεί το ίδιο το μνημείο του αρχαίου θεάτρου. Παίζουν ακόμη ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, ο Μάξιμος Μουμούρης, η Παρθενόπη Μπουζούρη και ο Μηνάς Χατζησάββας. Συμμετέχει 13μελής Χορός. Το σκηνικό, μια εξέδρα, είναι της Λιλής Πεζανού και τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη.
σχόλια