Έχω ακούσει από πολλούς φίλους που ζούνε στο εξωτερικό για την καλαισθησία, τα καθαρά ποτά και την ωραία ατμόσφαιρα που έχουν τα μπαρ τους. Για τους ευγενικούς σερβιτόρους, για τους προσηνείς barmen και για τους φιλικούς μαγαζάτορες. Μερικά τα έχω δει και με τα μάτια μου. Όμως ο ενθουσιασμός της περιγραφής φτάνει πάντα σε ένα σχεδόν τραγικό τέλος: «Πάω ενάμιση χρόνο εκεί, αφήνω τόσα λεφτά, ένα σφηνάκι μ’ έχει κεράσει όλο κι όλο». Η δική μας νύχτα μπορεί να έχει τα δικά της προβλήματα. «Βρώμικα» ποτά, ακριβές τιμές, μπράβους, τσεκαδόρους και παρκαδόρους, αλλά τον ξέρεις δεν τον ξέρεις τον άλλον, όλο και κάτι θα σου προσφέρει. Αν μάλιστα κάνεις και λογαριασμό μια φορά, τότε θα μπεις στη λίστα των αιώνια κερασμένων. Άσε που η πόλη μας είναι και μικρή, χωριό που λένε, όλο και κάποιος γνωστός σου θα είναι μπάρμαν, σερβιτόρος, μαγαζάτορας και θα τον προτιμήσεις. Για τη φιλία πρώτα και για το κέρασμα έπειτα…