Να λοιπόν που ετοιμάζουμε το τεύχος 100. Είναι οπωσδήποτε ικανοποίηση. Καταλαβαίνεις ξαφνικά ότι κάτι έχεις καταφέρει. Αλλά το μεροδούλι δεν παύει να είναι αυτό που ήταν πάντα: μια δουλειά. Τρέξιμο. Προβλήματα. Και οι λύσεις τους.
Αν σφιχτώ να βρω κάτι ιδεολογικό στη φάση της LifO, είναι μόνο το γεγονός ότι είναι αληθινά ανεξάρτητη. Λόγω επιχειρηματικής δομής, κυρίως όμως λόγω του αγοραφοβικού χαρακτήρα μου, δεν έχουμε πάρε-δώσε με πολιτικούς ή επιχειρηματίες – αν και άλλους συμπαθούμε, άλλους αντιπαθούμε. Ατζέντα όμως δεν έχουμε.
Επίσης τα κίνητρά μας είναι δημιουργικά, όσο κι αν ακούγεται αυτό στομφώδες. Η LifΟ (όπως και τα έντυπα που θα ακολουθήσουν) δημιουργήθηκε για να κάνουμε τη δουλειά μας σε καθεστώς αυτονομίας και ελευθεροφροσύνης. Όλα τα άλλα είναι παρελκόμενα.
Δημοσιογραφικά, νομίζω μας χαρακτηρίζει η έντονη πόρτα μας. Πράγμα που δεν είναι απαραίτητα καλό. Ολόκληρο το «τηλεοπτικό» κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας (το μεγαλύτερο) απουσιάζει εκκωφαντικά από τις σελίδες μας. Κι αυτό δημιουργεί προβλήματα, διότι οι κακοί είναι φάνκι, ενώ οι καλοί σέρνουν, σαν ουρά σκοτεινής τουαλέτας, πολλή νύστα και ευσεβισμό. Δεν θέλουμε να γίνουμε «Καθημερινή».
Νομίζω επίσης ότι είμαστε καθαροί και παίζουμε καθαρό παιχνίδι. Τόσο απλά. Ούτε απάτες έχουμε κάνει στις προηγούμενες δουλειές μας ούτε μας διώξανε για κατάχρηση ούτε πλουτίσαμε αδίκως εν μια νυκτί κι από την Πόρσε μας σέρνονται σαρδελοκούτια. Κυρίως, ποτέ δεν συκοφαντήσαμε ανταγωνιστές (όπως συχνότατα κάνουν οι μίζεροι συνοδοιπόροι μας). Η πιάτσα είναι μικρή, το βιογραφικό του καθενός βοά. Αλλά κι αυτό έγινε όχι από επιλογή, αλλά από φτιαξιά.
Τα νούμερα δείχνουν ότι πάμε καλά. Και η θερμότητα όσων μας διαβάζουν. Αλλά, ομολογώ, ακόμα δεν έχω κοντοσταθεί να ευχαριστηθώ αυτό που φτιάξαμε. Το νέο διαβατήριό μου είναι ακόμα άδειο – μόνο καμιά δεκαριά όμοιες σφραγίδες από το αεροδρόμιο της Ιστανμπούλ, για Σαββατοκύριακα. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα ταυτοχρόνως.
Συνεχίζουμε λοιπόν τη δουλειά. Μια δουλειά όπως όλες τις άλλες. Συναρπαστική στην ψίχα της, ωστόσο. Έχουμε δημιουργήσει μια κοινότητα φίλων που δουλεύουν μαζί – αυτή είναι η πτυσσόμενη οικογένειά μας. Καταφέραμε ορισμένα πράγματα και ορισμένα τα παλεύουμε ακόμα. Σημασία έχει να είσαι στη δράση.
Στα 200 τεύχη ελπίζω να στείλω το σημείωμά μου από την Ιπανέμα. Να είναι χρυσό το απόγευμα και οι Cariocas να παίζουν φουτεμπόλ μπροστά μου. Να θαυμάζω τον μυ που συσπάται από την προσπάθεια μιας μπαλιάς, αλλά εγώ να είμαι ξαπλωμένος στην πετσέτα μου και να ξεψειρίζω τον πολύφυλλο ανθό της ζωής μου.
Θα ήταν ευχής έργο να μη χρειαστεί να περιμένω άλλα 100 τεύχη για ένα μπάνιο στον ήλιο. Καλά κρασιά και να μας αγαπάτε.
σχόλια