Παρασκευή 23.5
Έχω ξαναγράψει για το περίφημο Φεστιβάλ Γεμιστών. Δεν είναι δα και τίποτα τρομερό. Είναι βασικά ένας τύπος (εγώ) που εισακούει τη βασική επιθυμία των φίλων του: να έρθει το καλοκαίρι και να δοκιμάσουν το αγαπημένο τους φαγητό, τα γεμιστά. Αυτό μετά παίρνει κάποιες προεκτάσεις, διότι ο εν λόγω μάγειρας, που διαθέτει ένα κουζινάκι-τρύπα, αναγκάζεται να ψήσει τουλάχιστον τέσσερα ταψιά γεμιστά, να γεμίσει κρεμμύδια τα οποία θα ψήσει στην κατσαρόλα και, εν ολίγοις, να παραμείνει σε μια μικρή και καυτερή κουζινούλα για ώρες μέχρι να ετοιμαστούν. Τα «έτοιμα» ταψιά ισορροπούν πάνω σε σκάλες υπηρεσίας και πατώματα δροσερά μέχρι να έρθει η ώρα τους. Αυτά για τον σταρ της βραδιάς που είναι πάντα ο ίδιος και που δεν έχει κανένα νόημα να κάτσω τώρα να σας γράψω τη συνταγή που κάνω, γιατί όλοι ξέρουμε πως τα γεμιστά δεν είναι τόσο πολύ η συνταγή, αλλά η εμπειρία που έχει ο καθένας με το συγκεκριμένο πιάτο. Αν έχω συμβουλές; Ναι, φυσικά έχω. Εννοείται πως όλη η πρώτη ύλη που χρησιμοποιείς πρέπει να είναι πολύ καλή. Αν βάλεις ξινές και άγουρες ντομάτες, τι περιμένεις να γευτείς; Αν οι πιπεριές σου είναι σαν αγγούρια, τι θες; Πέρα από αυτά, η γέμιση πρέπει να μπαίνει υγρή στο γεμιστό. Όταν την ψήνετε (αν την ψήνετε), να φροντίζετε να μένει αρκετό ζουμί. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από στεγνά γεμιστά. Και καλά, οι ντομάτες θα δώσουν υγρασία, οι πιπεριές και τα κολοκύθια θέλουν πολλή προσοχή. Το γεμιστό πρέπει, κατά τη διάρκεια του ψησίματος, να το περιχύσεις με τα ζουμιά του ταψιού κάνα δυο φορές. Αν δεν το κάνεις, τα γεμιστά θα έχουν ξερή φλούδα και δεν θα είναι ωραία. Μη βιαστείς να τα βγάλεις από τον φούρνο, άσ' τα να ψηθούν λίγο παραπάνω, να μελώσει η γέμιση, να γίνουν τα καπάκια ξεροψημένα και κριτσανιστά. Τέλος, τα γεμιστά τα σερβίρουμε σε θερμοκρασία δωματίου, μην το ξεχνάς αυτό! Καυτά από τον φούρνο δεν είναι ωραία. Και κάτι ακόμα, με τα γεμιστά πάει η φέτα. Είναι το μόνο που χρειάζονται. Οπότε, βρες μια καλή. Εμείς προχθές δοκιμάσαμε μια φέτα από γίδινο γάλα. Ήταν υπέροχη, αν και είμαι σίγουρος πως εκεί έξω μπορείς να βρεις δεκάδες καλές φέτες. Αυτά για τα γεμιστά.
Tώρα στο συναισθηματικό κομμάτι του πράγματος. Αυτό είναι ένα τραπέζι που γίνεται για τρίτη φορά. Οι καλεσμένοι είναι περίπου πάντα οι ίδιοι. Συνήθως, τους βλέπω σπάνια. Ή, τουλάχιστον, όχι τόσο συχνά όσο θα ήθελα. Ίσως και αυτό το περίφημο πια φεστιβάλ να είναι η παγίδα μου για να τους δελεάσω να μαζευτούμε πριν αρχίσουν τα Σαββατοκύριακα στα νησιά και στις εξοχές. Είμαι πολύ ήσυχος, δεν υπάρχει άγχος, αυτό το φαγητό το έχω κάνει χιλιάδες φορές. Όταν έρχονται όλοι, κάθομαι κι εγώ μαζί τους, δεν τρέχω πάνω κάτω. Οι μισοί στη βεράντα, οι μισοί μέσα, φωνές και γέλια παντού, στο βάθος ακούγεται μουσική. Φέτος, ο Μ.Μ. έφτιαξε ένα παντς που έκλεψε τη βραδιά: πράσινο τσάι, λικέρ elderflower, τζιν, bitters και το στόλισε με λεμόνια, λάιμ και λευκά άνθη που μάζεψε από τον δρόμο. Στα γλυκά τού τη φύλαγα όμως. Κατόπιν παραγγελίας έφτιαξα το διάσημο σεμιφρέντο μου με μαρσάλα, ρούμι, σοκολάτα, τορόνε και φουντούκια. Το σέρβιρα με μια ωραία γκανάς. Παράλληλα, ξεφούρνισα κι ένα crumble με κόκκινα φρούτα και αμύγδαλα. Μόλις τελείωσαν με το ένα, είχε παγώσει και το άλλο αρκετά, για να δοκιμάσουν το crumble.
Νομίζω πως όλα ήταν ωραία. Για κάποιον που του αρέσει να κάνει τραπέζια και να μαγειρεύει, αυτή η στιγμή του γλυκού είναι εκείνη που μπορεί στα σίγουρα να διαπιστώσει αν έκανε καλά τη δουλειά του ή όχι. Σήμερα τους βλέπω όλους να ζουζουνίζουν πάνω από το σεμιφρέντο χαριτωμένα και χαίρομαι διπλά. Χαίρομαι που όχι μόνο έχω τη δυνατότητα να μαζεύω κόσμο γύρω από ένα τραπέζι, να γεμίζω το σπίτι μου ζωή και να τους δίνω χαρά. Χαίρομαι που είμαστε ακόμα ζωντανοί και υγιείς και που για όσο ακόμα μπορούμε, ξέρουμε πως γύρω από ένα τραπέζι θα είναι όλα καλά. Πολύ αργά, όταν έμεινα μόνος με τις στοίβες τα πιάτα και τα ταψιά στην κουζίνα, είπα και ένα «ευχαριστώ» στον αέρα, με τη σιγουριά πως κάπου ακούστηκε.
Σας φιλώ
σχόλια