Αθήνα

Στην Πάρνηθα δεν θυμάμαιπότε πήγα για πρώτη φορά / πρέπει να ήταν μία βόλτα στο Μοντ Παρνές κάποιαΧριστούγεννα, αρχές της δεκαετίας του '80 / μας είχε πάει ο πατέρας μου με τοτελεφερίκ / δεν είχα καταλάβει πολλά / ήταν σαν να είχαμε αλλάξει πόλη / τοξενοδοχείο διατηρούσε την παλιά του αίγλη / είχε πολύ κόσμο, πολλούς μεγάλους καικαθόλου παιδάκια / επιπλέον ήταν χειμώνας και η πισίνα στον κήπο κατάκλειστη / καιφυσικά βιαζόμουν να επιστρέψω στο τελεφερίκ, την πραγματική ατραξιόν τηςβραδιάς / όταν ξαναπήγα στην Πάρνηθα είχα τελειώσει το σχολείο / ήταν η εποχή πουανακάλυπτα την Αθήνα / το Μοντ Παρνές μία σκιά του παλιού του εαυτού / αλλάταίριαζε περίφημα με την επιρρεπή στη μελαγχολία μεταεφηβική μου ψυχοσύνθεση /κι επιτέλους έβλεπα το βουνό / είχαμε πάει με τον αδελφό μου να συναντήσουμε τιςπρώτες νιφάδες κάποιου χειμώνα του 1990 και κάτι / ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποιούσατι ήταν η Πάρνηθα / τυχεροί, ανεβαίναμε,κατεβαίναμε, τα πεύκα, τα έλατα (έλατα δίπλα στην Αθήνα;), τα νερά, τα ζώα / βγήκαμεαπό το αυτοκίνητο / να νιώσουμε το κρύο να τρυπάει το δέρμα / κι ήμαστανευτυχισμένοι σ' εκείνον τον λασπωμένο χωματόδρομο, γιατί ήταν χειμώνας και τονλατρεύαμε το χειμώνα, γιατί δεν είχαμε κλείσει τα 20 κι όλα ήταν δυνατά καιγιατί η Πάρνηθα ήταν δικιά μας / και τόσο κοντά, ε; / λίγα χρόνια μετά, ένανΑύγουστο με ζέστη / πήγα σαββατοκύριακο σ' ένα σπίτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ / είχαμεπάρει το δρόμο της Βαρυμπόμπης και κάποια στιγμή στρίψαμε δεξιά καιπηγαίναμε-πηγαίναμε... / μέχρι που φτάσαμε σ' έναν άλλο παράδεισο δίπλα σε μίαειδυλλιακή λίμνη / ναι, ήμασταν πάλι στην Πάρνηθα / η θερμοκρασία ήταν 7-8 βαθμούςχαμηλότερη από της Αθήνας και τα βράδια κοιμόμασταν με υπνόσακους γιατί έκανεψύχρα / όταν έπεφτε ο ήλιος το έπαιζα ερωτοχτυπημένος κολεγιόπαις κι έτρεχα στηλίμνη / είχα ξεχαστεί, νόμιζα ότι ήμουν σ' ένα δάσος της Νέας Αγγίας, μία ώρα έξωαπό την Βοστόνη / κι εμένα σε λιγότερο από μισή ώρα με περίμενε το Μενίδι και οι ΆγιοιΑνάργυροι / δεν τολμάω να πάρω τηλέφωνο τη φίλη που είχε (και έχει) το μικρό αυτόσπίτι στο λιβάδι να ρωτήσω τι απέγινε μετη φωτιά / κρατάω μία ελπίδα πως δεν πειράχτηκε εκείνη η πλευρά / όταν βρω τοθάρρος θα πάω μόνος μου / τώρα δεν θέλω να ξέρω τίποτα / ούτε ακούω ειδήσεις, ούτεαπολογισμούς, ούτε «επόμενες ημέρες» / υποχρεωτικά ανοίγω ειδησεογραφικές σελίδεςστο ίντερνετ και τρέμω μήπως πέσω σε κάτι σχετικό / περνάω την πολύ αρχική φάσητου πένθους / της άρνησης / μέσα στη μαυρίλα και στην οργή για την ανικανότητακρατάω μία ελπίδα / το κομμάτι που κάηκε ήταν ατόφιο δάσος / που ευτυχώς δεν είναικατάλληλο για βοσκή / σε μεγάλο υψόμετρο με πολύ (σχετική) υγρασία και πολλέςβροχές / ναι, στην Πάρνηθα πέφτει η διπλάσια βροχή σε σχέση με το Λεκανοπέδιο / ελπίζω,λοιπόν, πως σε λίγα χρόνια ένα κομμάτι της χλωρίδας τουλάχιστον θα επανέλθει / ναι,ξέρω / και τα ζώα;/ και τα έλατα; / τα ζώα που χάθηκαν δεν θα γυρίσουν / ευτυχώςσώθηκαν πολλά / ας φροντίσουμε γι' αυτά.